|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1996) 4 ΑΑΔ 2696
3 Οκτωβρίου, 1996
[ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 146,24 ΚΑΙ 28 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΨΥΓΕΙΩΝ "ΑΛΑΣΚΑ" ΛΙΜΙΤΕΔ,
Αιτητές,
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΟΝ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 800/93)
Αναθεωρητική Δικαιοδοσία—Πεδίο ενεργείας τον ακυρωτικού δικαστηρίου — Η κατ' ουσίαν κρίση της διοικήσεως και ειδικότερα η αξιολόγηση γεγονότων — Δεν ελέγχεται ακυρωτικά — Ακραία όρια διακριτικής ευχέρειας και εύλογα επιτρεπτό της διοικητικής πράξης — Καμία παράβαση στην κριθείσα περίπτωση φορολογίας.
[Πέραν των ανωτέρω τίτλων η απόφαση του Δικαστηρίου διαβάζεται ως σύνολο].
Η προσφυγή απορρίπτεται με £250,-έξοδα.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Κοντός ν. Αναθεωρητικής Αρχής Αδειών (1991) 4 Α.Α.Δ. 1073,
Εταιρεία Τάκης Γεωργιάδης και Υιός Λτδ. ν. Δημοκρατίας (1991) 4 Α.Α.Δ. 1142,
A & S Antoniades & Co v. R. (1965) 3 C.L.R. 675,
Makndes v. The Minister of Finance & Another (1979) 3 C.L.R. 584.
Προσφυγή.
Προσφυγή εναντίον της φορολογίας φόρου εισοδήματος για το φορολογικό έτος 1995 και των φορολογιών έκτακτης εισφοράς που επιβλήθηκαν στους Αιτητές.
Μ. Πιερίδης, για τους Αιτητές.
Στ. Χατζηγιάννη-Ιωσήφ, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Κάθ' ων η αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ, Δ.: Η παρούσα προσφυγή στρέφεται εναντίον της φορολογίας φόρου εισοδήματος για το φορολογικό έτος 1985 καθώς επίσης και των φορολογιών έκτακτης εισφοράς για τα τρίμηνα 1/85-4/85.
Η αιτήτρια εταιρεία είναι ιδιωτική εταιρεία περιορισμένης ευθύνης και ιδρύθηκε στις 31/12/1982. Το εγκεκριμένο μετοχικό κεφάλαιο της κατά τον ουσιώδη χρόνο ήταν 50.000 μετοχές της £1 η κάθε μια και το εκδοθέν κεφάλαιο ήταν 37.000 μετοχές της £1.
Οι Διευθυντές της εταιρείας είναι οι κύριοι Νίκος Παπαδόπουλος και Ανδρέας Παπαδόπουλος και γραμματέας της ο κ. Ν. Παπαδόπουλος.
Το εισόδημα της αιτήτριας εταιρείας κατά τον ουσιώδη χρόνο προήρχετο από την κατασκευή και εμπορία ψυγείων.
Η αιτήτρια εταιρεία υπέβαλε εξηλεγμένους λογαριασμούς μαζί με Δήλωση Εισοδήματος για το φορολογικό έτος 1985 στις 20/5/1986 (σφραγίδα παραλαβής 14/10/1986) μέσω του εγκεκριμένου λογιστή κ. Μ. Ιωάννου.
Η φορολογία φόρου εισοδήματος για το έτος 1985 είναι αρχική φορολογία ενώ οι φορολογίες έκτακτης εισφοράς για τα τρίμηνα 1/85-4/85 είναι πρόσθετες φορολογίες.
Οι τροποποιήσεις που ο καθ' ου η αίτηση Έφορος Φόρου Εισοδήματος (που στη συνέχεια θ' αναφέρεται ως ο Έφορος) έκαμε στους προσδιορισμούς φορολογητέου εισοδήματος που υποβλήθηκαν από τον ελεγκτή των αιτητών για τα έτη 1985 και 1986 φαίνονται στην επιστολή που έστειλε στους αιτητές στις 27/11/1987.
Η αιτήτρια εταιρεία υπέβαλε ένσταση κατά της αρχικής φορολογίας φόρου εισοδήματος για το 1985 και των πρόσθετων φορολογιών Έκτακτης Εισφοράς για τις τριμηνίες 1/85-4/85 μέσω εγκεκριμένου λογιστή της κας. Μηνά Ιωάννου με επιστολή ημερομηνίας 18/12/1987, ισχυριζόμενη ότι τα καλούπια θεωρούνται μηχανήματα επειδή είναι αναπόσπαστα τμήματα της πρέσσας και ως εκ τούτου δικαιούται αρχικής και επιταχυνόμενης απόσβεσης.
Ο Έφορος μετά από προσεκτική εξέταση της όλης υπόθεσης πήρε απόφαση για την ένσταση σύμφωνα με την οποία διατήρησε την αρχική του απόφαση και έστειλε στην αιτήτρια εταιρεία τελική Ειδοποίηση Επιβολής Φορολογίας ημερομηνίας 6/8/1993 και τελικές φορολογίες έκτακτης εισφοράς ημερομηνίας 6/8/1993 μαζί με τη συνοδευτική επιστολή ίδιας ημερομηνίας στην οποία δίδεται η αιτιολογία της απόφασης.
Σύμφωνα με την πιο πάνω απόφαση ο Έφορος θεώρησε ότι τα καλούπια δεν εμπίπτουν στον ορισμό "μηχανήματα" με αποτέλεσμα να μην επιτρέψει στην αιτήτρια εταιρεία την παραχώρηση έκπτωσης για επένδυση και επιταχυνόμενη απόσβεση. Το ότι τα θεώρησε ως εργαλεία είχε ως αποτέλεσμα να επιτρέψει μόνον ετήσια απόσβεση του ύψους του 33 1/3%.
Οι νομικοί ισχυρισμοί που προβλήθηκαν για ακύρωση της επίδικης απόφασης του Εφόρου συνοπτικά έχουν ως εξής.
Η προσβαλλόμενη απόφαση συνιστά πλάνη περί το νόμο και/ή περί τα πράγματα και ότι οι καθ' ων η αίτηση ερμήνευσαν και εφάρμοσαν λανθασμένα την εν ισχύϊ νομοθεσία. Περαιτέρω οι καθ' ων η αίτηση παρέλειψαν να λάβουν υπόψη τους τα πραγματικά δεδομένα των αιτητών και/ή στηρίχθηκαν επί πεπλανημένων γεγονότων και/ή κριτηρίων με αποτέλεσμα να μην θεωρήσουν τα καλούπια πρέσσας ως μηχανήματα και/ή να τους φορολογήσουν για το έτος 1985 χωρίς να τους παραχωρήσουν τις υπό του νόμου προβλεπόμενες εκπτώσεις λόγω επένδυσης σε μηχανήματα (επιταχυνόμενη απόσβεση).
Η ουσία της προσφυγής αφορά την απόφαση του καθ' ου η αίτηση Εφόρου Φόρου Εισοδήματος να μην παραχωρήσει αρχική και επιταχυνόμενη απόσβεση για καλούπια πρέσσας που είχε και χρησιμοποιούσε η αιτήτρια εταιρεία επειδή τα θεώρησε ως εργαλεία και όχι ως μηχανήματα.
Η θέση των αιτητών είναι ότι λανθασμένα ο Έφορος έκρινε ότι τα καλούπια πρέσσας δεν είναι μηχανήματα αλλά εργαλεία και κατά συνέπεια λανθασμένα επέβαλε φορολογία για το έτος 1985 στους αιτητές χωρίς να τους παραχωρήσει τις υπό του Νόμου προβλεπόμενες εκπτώσεις. Παραθέτει δε σωρεία ερμηνειών από διάφορα λεξικά και συγγράμματα των όρων "μηχανή", "μηχάνημα" και "εργαλείο".
Από την άλλη η δικηγόρος του καθ' ου η αίτηση προέβαλε τον ισχυρισμό ότι τα καλούπια πρέσσας δεν αποτελούν μηχανήματα αλλά θεώρησε αυτά ως εργαλεία για τους λόγους:-
(α) (i)Tα καλούπια δεν αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της πρέσσας διότι αγοράστηκαν από την αιτήτρια εταιρεία ξεχωριστά και μπορούν να αγοραστούν και να αντικατασταθούν ανά πάσα στιγμή.
(ii) Επίσης, τα καλούπια ανταλλάσσονται μεταξύ τους με τέτοιο τρόπο που να επιτρέπει στην πρέσσα να κόβει λαμαρίνες σε διάφορα μεγέθη αναλόγως των υπό κατασκευή ψυγείων.
(β) Σύμφωνα με επιστολή του ελεγκτή της αιτήτριας εταιρείας ημερομηνίας 18/12/1987 (Τεκμήριο 3 στην αίτηση) τα καλούπια δεν είναι μικροεργαλεία χεριού που μπορούν να χρησιμοποιηθούν από μόνα τους. Τα ίδια δηλαδή τα καλούπια δεν αλλάζουν μορφή αλλά υποβοηθούν στη λειτουργία της πρέσσας, διευκολύνοντας την στις εργασίες της, οι οποίες συγκεκριμένα, είναι το κόψιμο των λαμαρινών σε διάφορα μεγέθη. Επομένως, δεν αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της πρέσσας.
Και η δικηγόρος του καθ' ου η αίτηση στη γραπτή της αγόρευση παρέθεσε σωρεία ερμηνειών όσον αφορά τη γραμματική έννοια των όρων "μηχανή" και "εργαλείο" όπως αυτή αποδίδεται σε διάφορα ερμηνευτικά λεξικά.
Ανεξάρτητα από τα πιο πάνω η δικηγόρος του καθ' ου η αίτηση υπέβαλε ότι το ζήτημα το οποίο ηγέρθη στην παρούσα προσφυγή αποτελεί ζήτημα πραγματικό και/ή αναφέρεται σε εκτίμηση πραγματικών γεγονότων από τον Έφορο και το Δικαστήριο τότε μόνο επεμβαίνει, αν διαπιστώσει πλάνη περί το Νόμο ή τα πράγματα, ή ο Έφορος υπερβεί τα όρια της διακριτικής του εξουσίας.
Η θέση της Νομολογίας του Δικαστηρίου τούτου πάνω στο θέμα αυτό είναι ξεκάθαρη. Στην Ντίνος Κοντός ν. Αναθεωρητικής Αρχής Αδειών (1991) 4 Α.Α.Δ. 1073, ο Δικαστής κ. Δ. Στυλιανίδης αναφέρει στη σελίδα 1078:-
"Η υποκειμενική εκτίμηση των γεγονότων από τη Διοίκηση δεν υπόκειται στον ουσιαστικό έλεγχο του ακυρωτικού Δικαστηρίου. Το Δικαστήριο μπορεί να επέμβει στα γεγονότα και την εκτίμηση τους, αν τα συμπεράσματα της Διοίκησης δεν είναι εύλογα, ή αν η Διοίκηση υπερέβη τα όρια της διακριτικής της ευχέρειας, αφού λάβει υπόψη του το σύνολο των στοιχείων. (Βλ. Republic (Public Service Commission) v. Lefkos Georghiades (1972) 3 C.L.R. 594, σελ. 692. Christoforos Constantinides v. The Republic of Cyprus, through the Minister of Finance and/or The Director of Customs & Excise (1988) 3 C.L.R. 2375. Petros Matsas v. The Republic of Cyprus, through the Public Service Commission (1988) 3 C.L.R. 1448. Efpraxia Marangou v. The Republic of Cyprus, through the Minister of Finance and Another, Υπόθεση Αρ. 802/87, (Απόφαση δόθηκε στις 7 Ιανουαρίου, 1989).)"
Για το θέμα βλέπε επίσης τις Υποθέσεις Εταιρεία Τάκης Γεωργιάδης και Υιός Λτδ. ν. Δημοκρατίας (1991) 4 Α.Α.Δ. 1142, Α & S Antoniades & Co v. R (1965) 3 C.L.R. 675, στη σελ. 680, και Makrides v. The Minister of Finance & Another (1919) 3 C.L.R. 584, στη σελ. 601.
Ενόψει όλων των πιο πάνω είμαι της γνώμης ότι η Διοίκηση δεν υπερέβη τα ακραία όρια της διακριτικής της εξουσίας, η απόφαση της ήταν εύλογα επιτρεπτή σ' αυτήν και ως εκ τούτου δε συντρέχει κανένας λόγος επέμβασης του Δικαστηρίου.
Η προσφυγή απορρίπτεται και η απόφαση επικυρώνεται.
Οι αιτητές να πληρώσουν £250.- έξοδα των καθ' ων η αίτηση.
Η προσφυγή απορρίπτεται με £250,-έξοδα.