|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
IOANNIDOU AND OTHERS ν. REPUBLIC (1984) 3 CLR 1283
Κυπριακή νομοθεσία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή
(1995) 4 ΑΑΔ 2014
3 Οκτωβρίου, 1995
[ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 146 ΚΑΙ 28 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΜΑΡΟΥΛΛΑ ΝΙΚΟΛΑΪΔΟΥ ΠΑΤΣΑΛΗ,
Αιτήτρια,
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 515/94)
Εκπαιδευτικοί Λειτουργοί — Προαγωγές — Συστάσεις — Άρθρο 35(3) του περί Δημόσιας Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας Νόμου (Ν. 10/69) — Σύσταση από το Διευθυντή Δημοτικής Εκπαίδευσης — Παράβαση του νόμου — Επιπλέον αναιτιολόγητη η σύσταση — Τέταρτη κατά σειρά ακύρωση της αυτής απόφασης περί προαγωγών.
Η αιτήτρια προσέβαλε, για τέταρτη φορά τη συγκεκριμένη πλήρωση θέσεων Βοηθού Διευθυντή Δημοτικής Εκπαίδευσης. Κρίσιμος ήταν ο έλεγχος της σύστασης υπέρ των προαχθέντων.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, ακυρώνοντας την επίδικη απόφαση, αποφάσισε ότι:
Πολύ σχετική στο θέμα εν προκειμένω είναι η απόφαση στην υπόθεση Yenakritou and Others v. The Republic (1985) 3 C.L.R. 2731, που ήταν και η πρώτη ακυρωτική απόφαση στην σειρά των ακυρώσεων που σχετίζονται με την προαγωγή αυτή.
Η σύσταση έγινε εδώ κατά παράβαση των προνοιών του Άρθρου 35(3) του περί Δημόσιας Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας Νόμου (Ν. 10/69). Το Δικαστήριο διαφωνεί με τον ευπαίδευτο δικηγόρο της Δημοκρατίας ότι από το πρακτικό της συνεδρίας της Επιτροπής προκύπτει ότι ο Διευθυντής μετέφερε τις απόψεις του Οικείου Τμήματος. Είναι καθαρό ότι ο ίδιος εξέφραζε προσωπική άποψη, ασχέτως της αναφοράς του στο ότι έλαβε υπόψη του "όλα τα στοιχεία που βρίσκονται στη διάθεση του Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης". Περαιτέρω, η σύσταση αυτή είναι αναιτιολόγητη σε σημείο που να μην μπορεί να επιδέχεται δικαστικό έλεγχο.
Η προσφυγή επιτυγχάνει με έξοδα.
Αναφερόμενη υπόθεση:
Yenakritou and Others v. Republic (1985) 3 C.L.R. 2731.
Προσφυγή.
Προσφυγή εναντίον της απόφασης των καθ' ων η αίτηση με την οποία προάχθηκαν εκ νέου μετά από προηγηθείσες ακυρωτικές αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου τα ενδιαφερόμενα μέρη στη θέση Βοηθού Διευθυντή Δημοτικής Εκπαίδευσης αναδρομικά από 21.9.93 αντί και/ή στη θέση της αιτήτριας.
Α. Σ. Αγγελίδης, για την Αιτήτρια.
Γ. Στυλιανίδης, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Καθ' ων η αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ.: Η αιτήτρια για τέταρτη φορά ζητά "δήλωση του Δικαστηρίου ότι η πράξη και/ή απόφαση της καθ' ης η αίτηση με την οποία προήγαγε εκ νέου μετά από προηγηθείσες ακυρωτικές αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου τους 1. Ανδρονίκη Κωμοδρόμου - Μιχαήλ, 2. Χρυσόστομο Χρυσοστόμου και 3. Άλκηστη Σάββα Λοφίτου στη θέση Βοηθού Διευθυντή Δημοτικής Εκπαίδευσης αναδρομικά από 21.9.93 αντί και/ή στη θέση της αιτήτριας, είναι άκυρη, παράνομη και στερημένη οποιουδήποτε έννομου αποτελέσματος".
Η προαγωγή αυτή ήταν η τέταρτη φορά που έγινε αφού στο παρελθόν τρεις προηγούμενες προαγωγές στη συγκεκριμένη θέση ακυρώθηκαν από το Ανώτατο Δικαστήριο, το δε θέμα επανεξετάστηκε με βάση το νομικό καθεστώς που ίσχυε στις 21.9.83.
Το βασικό παράπονο της αιτήτριας, μεταξύ άλλων, είναι ότι η σύσταση στην Ε.Ε.Υ. κακώς δόθηκε από το Διευθυντή Δημοτικής Εκπαίδευσης, γιατί σύμφωνα με το Νόμο θα έπρεπε η σύσταση να ήταν εκείνη του Οικείου Τμήματος. Το άρθρο 35(3) του περί Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας Νόμου, (Ν. 10/69), όπως τροποποιήθηκε με το Νόμο 53/79 και που ίσχυε κατά το συγκεκριμένο χρόνο, προνοεί τα ακόλουθα:
"Κατά την προαγωγή η Επιτροπή λαμβάνει δεόντως υπ' όψιν τας περί των υποψηφίων υπηρεσιακάς Εκθέσεις και τας συστάσεις του Οικείου Τμήματος Εκπαιδεύσεως."
Το σχετικό πρακτικό της συνεδρίασης της Επιτροπής Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας επισυνάπτεται στην ένσταση και περιλαμβάνει και τα ακόλουθα:
"Παρίσταται ο Διευθυντής Δημοτικής Εκπαίδευσης κος Νίκος Λεοντίου.
Ο κος Λεοντίου αναφέρει τα ακόλουθα:
"Σχετικά με την πλήρωση των έξι θέσεων Βοηθού Διευθυντή Σχολείων Δημοτικής Εκπαίδευσης, που έχουν κενωθεί ύστερα από την ακυρωτική απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου στην προσφυγή με αρ.373/93, αφού έλαβα υπόψη μου όλα τα στοιχεία που βρίσκονται στη διάθεση του Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης και με βάση τα δεδομένα που ίσχυαν το Σεπτέμβρη του 1983, επιθυμώ να δηλώσω ότι οι κ.κ. Δημήτριος Παπανικόλας, Σωκράτης Χαραλάμπους, Ανδρονίκη Κωμοδρόμου Μιχαήλ, Χρυσόστομος Χρυσοστόμου, Παναγιώτα Αρναούτη-Ιωάννου και Αλκηστη Σάββα-Λοφίτου κρίνονται ως οι καταλληλότεροι για προαγωγή στη θέση Βοηθού Διευθυντή Σχολείων Δημοτικής Εκπαίδευσης."
Είναι η εισήγηση του κ. Αγγελίδη ότι η σύσταση από το Διευθυντή έγινε κατά παράβαση της πιο πάνω νομοθεσίας και επιπρόσθετα ότι αυτή ήταν και εντελώς αναιτιολόγητη. Με τη σειρά του ο ευπαίδευτος δικηγόρος της Δημοκρατίας υπέβαλε στο Δικαστήριο ότι από το λεκτικό των πρακτικών αυτών φαίνεται ότι ο Διευθυντής μετέφερε τη σύσταση του Οικείου Τμήματος και αναφερόμενος σε αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου εισηγήθηκε ότι δεν χρειαζόταν οποιαδήποτε περαιτέρω αιτιολογία.
Πολύ σχετική στο θέμα είναι η απόφαση στην υπόθεση Yenakritou and Others v. The Republic (1985) 3 C.L.R. 2731, που ήταν και η πρώτη ακυρωτική απόφαση στην σειρά των ακυρώσεων που σχετίζονται με την προαγωγή αυτή. Ο Πικής Δ. (όπως ήταν τότε) ανέφερε τα ακόλουθα στις σελ. 2741-2742:
"In Ioannidou and Others ν Republic (1984) 3 C.L.R. 1283 I explained in detail the implications of s.35(3) - Law 10/69 (as amended by Law 53/79), and the impact of a departmental recommendation on the selection process. The law aimed to set up a collective and impersonal procedure for the assessment of the suitability of teachers serving in different parts of the country. The process followed for arriving at the departmental list is not stated nor is it made known whether it is to any extent founded on the impressions of Mr. Papaleontiou of the performance of the candidates at the interview. Even if we were to assume that this vacuum could be filled by the presumption of legality, the recommendations were wholly unreasoned. .And as such cannot stand the test of judicial review. Not only final but every preliminary administrative act, too, must be reasoned in a way making possible judicial review. L. Loizou, J., dealt specifically with the duty to reason recommendations, under s.35(3) in Themistokleous and Others v. Republic (1985) 3 C.L.R. 1070, 1081, 1082. The following passage from his judgment is indicative of the need for reasoning and the form it should take to make possible its review by judicial action:
"In the present case the department concerned confined itself to merely listing the names of those candidates whom it recommended for promotion without stating why and on what criteria it chose to recommed them..."
The list of recommended candidates may be regarded as a bare recommendation that should carry no weight with the Educational Service Commission. It is evident from their decision the attached specific weight to it as a guide to the suitability of candidates and to that extent their decision is liable to be set aside for misconception of material facts.""
Έχοντας εξετάσει με προσοχή το θέμα έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η πιο πάνω σύσταση έγινε κατά παράβαση των προνοιών του άρθρου 35(3) του Νόμου 10/69. Διαφωνώ με τον ευπαίδευτο δικηγόρο της Δημοκρατίας ότι από το πρακτικό της συνεδρίας της Επιτροπής προκύπτει ότι ο Διευθυντής μετέφερε τις απόψεις του Οικείου Τμήματος. Είναι καθαρό κατά την άποψη μου ότι ο ίδιος εξέφραζε προσωπική άποψη, ασχέτως της αναφοράς του στο ότι έλαβε υπόψη του "όλα τα στοιχεία που βρίσκονται στη διάθεση του Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης". Περαιτέρω, βρίσκω ότι η σύσταση αυτή είναι αναιτιολόγητη σε σημείο που να μην μπορεί να επιδέχεται δικαστικό έλεγχο.
Αποδεχόμενος την εισήγηση του ευπαίδευτου συνηγόρου της αιτήτριας βρίσκω ότι η πάσχουσα αυτή σύσταση καθιστά την προπαρασκευαστική αυτή πράξη άκυρη και τούτο συμπαρασύρει σε ακύρωση και την τελική απόφαση της Επιτροπής Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας που περιέχεται στο πρακτικό, στο οποίο αναφέρθηκα πιο πάνω. Κατά συνέπεια η υπό κρίση διοικητική απόφαση ακυρώνεται και πάλιν, με έξοδα υπέρ της αιτήτριας.
Η προσφυγή επιτυγχάνει με έξοδα υπέρ της αιτήτριας.