|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Κυπριακή νομοθεσία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή
(1995) 4 ΑΑΔ 1653
11 Σεπτεμβρίου, 1995
[ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 6, 28 ΚΑΙ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΖΩΗ ΝΙΚΟΛΑΪΔΟΥ,
Αιτήτρια,
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΔΙΕΥΘΥΝΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΣΦΑΛΙΣΕΩΝ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 552/94)
Συνταγματικό Δίκαιο — Σύνταγμα — Ισότητα, ίση μεταχείριση — Άρθρο 61(1) τον περί Κοινωνικών Ασφαλίσεων Νόμου (Ν. 41/80) — Απαγόρευση διπλής σύνταξης — Δεν δημιουργεί δυσμενή διάκριση ούτε δυσμενή μεταχείριση — Η διάκριση εύλογη.
Η αιτήτρια ζήτησε την κήρυξη ως αντισυνταγματικού του Άρθρου 61(1) του περί Κοινωνικών Ασφαλίσεων Νόμου (Ν. 41/80) που απαγορεύει την ταυτόχρονη καταβολή δύο περιοδικών ασφαλιστικών παροχών.
Το Ανώτατο Δικαστήριο απορρίπτοντας την προσφυγή, αποφάσισε ότι:
Οι προσβαλλόμενες πρόνοιες πράγματι δεν δημιουργούν ανισότητα ή δυσμενή, διάκριση μεταξύ των πολιτών, αλλά αφορούν μια ομοιογενή κατηγορία ατόμων που θα μπορούσαν, αν δεν υπήρχαν οι απαγορευτικές νομοθετικές διατάξεις, να λαμβάνουν δύο συντάξεις. Αυτές οι περιοριστικές νομοθετικές πρόνοιες εφαρμόζονται εφαρμόζονται για όλα τα πρόσωπα αυτής της κατηγορίας και σ' αυτή εμπίπτει και η αιτήτρια.
Η αιτήρια συμπεριλήφθη σε ομοιογενή κατηγορία ατόμων και η διάκριση η οποία έγινε όσον αφορά τα δικαιώματά της, σκοπό έχει τον περιορισμό παροχής πέραν της μιας συντάξεως και η διάκριση αυτή είναι εύλογη. Κατά συνέπεια, οι πρόνοιες του Άρθρου 61(1) του περί Κοινωνικών Ασφαλίσεων Νόμου (Ν. 41/80) δεν είναι αντισυνταγματικές.
Η προσφυγή απορρίπτεται χωρίς έξοδα.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Commercial Union Assurance (Cyprus) Ltd v. Δήμου Λευκωσίας (1990) 3 Α.Α.Δ. 2199,
Mikrommatis v. Republic, 2 R.S.C.C. 125.
Προσφυγή.
Προσφυγή εναντίον της απόφασης των καθ' ων η αίτηση με την οποία απορρίφθηκε αίτημα της αιτήτριας για καταβολή σύνταξης χηρείας.
Α. Ξενοφώντος, για την Αιτήτρια.
Α. Χριστοφόρου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Καθ' ων η αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΗΣ, Δ.: Με την παρούσα προσφυγή εγείρεται η αντισυνταγματικότητα του άρθρου 61(1) του περί Κοινωνικών Ασφαλίσεων Νόμου του 1980 (Ν. 41/80).
Η αιτήτρια είναι ασφαλισμένη στο σχέδιο κοινωνικών ασφαλίσεων και με βάση την ασφάλισή της έχει αποκτήσει δικαίωμα σε σύνταξη γήρατος από 31.3.85, το ύψος της οποίας ανέρχεται σε £107,44 το μήνα. Ο σύζυγος της αιτήτριας απεβίωσε την 1.2.94. Λόγω του θανάτου του συζύγου της η αιτήτρια υπέβαλε αίτηση για καταβολή σύνταξης χηρείας από το Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων με βάση την ασφάλιση του μ. συζύγου της. Ο Εξεταστής Απαιτήσεων διαπίστωσε ότι η αιτήτρια έχει και δικαίωμα σε σύνταξη χηρείας της οποίας το ύψος είναι £107,52 το μήνα.
Το άρθρο 61 του Νόμου 41/80 απαγορεύει την ταυτόχρονη πληρωμή δύο παροχών που καταβάλλονται περιοδικά. Σε περίπτωση που πρόσωπο έχει δικαίωμα ταυτόχρονα σε δύο παροχές, δικαιούται να λαμβάνει την παροχή η οποία καταβάλλεται στο μεγαλύτερο ύψος. Πάρα πέρα με βάση το εδάφιο 6 του άρθρου 36 της Νομοθεσίας, σε περίπτωση κατά την οποία η ασφαλισμένη δικαιούται σε σύνταξη γήρατος σε ύψος χαμηλότερο του ανώτατου ποσού της βασικής σύνταξης γήρατος, τότε δικαιούται τόσο ποσό από τη σύνταξη χηρείας έτσι που τούτο προστιθέμενο στη σύνταξη γήρατος να μην υπερβαίνει συνολικά το ποσό της πλήρους βασικής σύνταξης γήρατος.
Με βάση τις πιο πάνω νομοθετικές πρόνοιες, ο Εξεταστής Απαιτήσεων απέρριψε την αίτηση της αιτήτριας για σύνταξη χηρείας, αλλά αύξησε το ποσό της σύνταξης γήρατος που καταβαλλόταν προς αυτή κατά £0.08 το μήνα.
Το άρθρο 61(1) του Ν. 41/80 έχει ως ακολούθως:
61.-(1) Εάν πρόσωπόν τι, ελλείψει του παρόντος άρθρου, θα εδικαιούτο συγχρόνως εις δύο ή πλείονας περιοδικώς καταβαλλομένος παροχάς δυνάμει του παρόντος Νόμου, δικαιούται να λαμβάνη μόνην την καθ' ύψος μεγαλυτέραν των τοιούτων παροχών, εάν δε αι παροχαί είναι καταβλητέαι εις το αυτό ύψος την πρώτον χορηγηθείσαν παροχήν:"
Είναι η εισήγηση του δικηγόρου της αιτήτριας ότι οι πρόνοιες του πιο πάνω άρθρου είναι ενάντιες με την αρχή της ισότητας που κατοχυρώνεται στο Σύνταγμα.
Η βάση της εισήγησής του είναι ότι η σύνταξη γήρατος και η σύνταξη χηρείας εκπηγάζουν από διαφορετικά δικαιώματα και συνεπώς δεν μπορούν να αναμειχθούν και με αυτό τον τρόπο να στερηθεί ένας δικαιούχος των δικαιωμάτων του να λαμβάνει και τις δύο συντάξεις. Χαρακτηριστικά παραπονείται ότι ένα πρόσωπο που δεν έχει εισφέρει ποτέ στο Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων, δεν λαμβάνει σύνταξη γήρατος, πλην όμως απολαμβάνει πλήρως του επιδόματος χηρείας, ενώ ένα άλλο πρόσωπο, όπως η αιτήτρια που συνείσφερε στο Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων και εδικαιούτο να λαμβάνει σύνταξη γήρατος, στερείται του δικαιώματός της να λαμβάνει σύνταξη χηρείας, που προέρχεται από εισφορές που έκαμε ο αποβιώσας σύζυγός της και δυνάμει των ως άνω προνοιών του Νόμου λαμβάνει μόνο μια σύνταξη και όχι και τις δύο. Ο δικηγόρος της αιτήτριας αναφέρθηκε και σε αυθεντίες για να τεκμηριώσει την εισήγησή του.
Η θέση του δικηγόρου των καθ' ων η αίτηση είναι ότι η προαναφερθείσα νομική διάταξη δεν δημιουργεί δυσμενή διάκριση μεταξύ των πολιτών και ούτε επιφέρει δυσμενή μεταχείριση.
Συμφωνώ με την εισήγηση του δικηγόρου των καθ' ων η αίτηση. Οι προσβαλλόμενες πρόνοιες πράγματι δεν δημιουργούν ανισότητα ή δυσμενή διάκριση μεταξύ των πολιτών, αλλά αφορούν μια ομοιογενή κατηγορία ατόμων που θα μπορούσαν, αν δεν υπήρχαν οι απαγορευτικές νομοθετικές διατάξεις, να λαμβάνουν δύο συντάξεις. Αυτές οι περιοριστικές νομοθετικές πρόνοιες εφαρμόζονται για όλα τα πρόσωπα αυτής της κατηγορίας και σ' αυτή εμπίπτει και η αιτήτρια.
Η αιτήτρια συμπεριλήφθη σε ομοιογενή κατηγορία ατόμων και η διάκριση η οποία έγινε όσον αφορά τα δικαιώματά της, σκοπό έχει τον περιορισμό παροχής πέραν της μιας συντάξεως και η διάκριση αυτή είναι εύλογη (βλ., μεταξύ άλλων, Commercial Union Assurance (Cyprus) Ltd v. Δήμου Λευκωσίας (1990) 3 Α.Α.Δ. 2199, Mikrommatis v. The Republic (Minister of Finance and another) 2 R.S.C.C. 125). Κατά συνέπεια, οι πρόνοιες του άρθρου 61(1) του Ν. 41/80 δεν είναι αντισυνταγματικές.
Η προσφυγή απορρίπτεται και η επίδικη πράξη επικυρώνεται. Δεν επιδικάζονται έξοδα.
Η προσφυγή απορρίπτεται χωρίς έξοδα.