|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1995) 4 ΑΑΔ 1039
19 Μαΐου, 1995
[ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΑΝΔΡΕΑΣ ΧΡΙΣΤΟΦΗ ΚΑΙ ΑΛΛΟΣ,
Αιτητές,
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΔΙΑ ΜΕΣΩ ΥΠΟΥΡΓΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Συνεκδικαζόμενες Υποθέσεις Αρ. 517/92,535/92)
Προσφυγή βάσει τον Άρθρον 146 τον Συντάγματος — Έννομο συμφέρον — Στρατός της Δημοκρατίας — Αξιωματικοί — Ο κριθείς ως προακτέος κατ' αρχαιότητα αξιωματικός στερείται εννόμου συμφέροντος προς προσβολή προαγωγής αξιωματικού που κρίθηκε προακτέος κατ' εκλογήν.
Στρατός της Δημοκρατίας — Αξιωματικοί — Επετηρίδα — Αποτελεί εκτελεστή διοικητική πράξη αυτοτελώς προσβαλόμενη με προσφυγή — Συνέπειες στην κριθείσα περίπτωση.
Στρατός της Δημοκρατίας — Αξιωματικοί — Προαγωγές — Η κατάταξη αξιωματικού ως προακτέου κατ' εκλογήν σε συγκεκριμένη σειρά ανάλογα με την αρχαιότητά τον δεν δημιουργεί δικαίωμα προαγωγής — Απαραίτητη η ύπαρξη και κενής θέσης στον κατάλληλο βαθμό.
Οι αιτητές προσέβαλαν με τις προσφυγές που συνεκδικάστηκαν την προαγωγή των ενδιαφερομένων μερών στο βαθμό του Ταγματάρχη.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας τις προσφυγές, αποφάσισε ότι:
1. Το αιτιολογικό έρεισμα της διατυπωθείσας αρχής σύμφωνα με την οποία, Αξιωματικός κριθείς ως προακτέος κατ' αρχαιότητα στερείται έννομου συμφέροντος για προσβολή της προαγωγής Αξιωματικού κριθέντος ως προακτέου κατ' εκλογήν, βρίσκεται στο πιο κάτω απόσπασμα από την υπόθεση Ανδρέας Χριστοδούλου ν. Δημοκρατίας.
"Ανεξάρτητα όμως από τις επιφυλάξεις αυτές, η κατάταξη των ενδιαφερόμενων μερών και η προαγωγή τους κατ' εκλογήν" δεν είχε οποιεσδήποτε δυσμενείς συνέπειες στα συμφέροντα του αιτητή, επομένως στερείται του απαραίτητου συμφέροντος που θα τον ενομιμοποιούσε να ζήτησε την αναθεώρηση της αξιολόγησης και τη βάση προαγωγής των ενδιαφερόμενων μερών "κατ' εκλογήν" δεν είχε οποιεσδήποτε συνέπειες στη δική του αξιολόγηση και ούτε επενέργησε στην προαγωγή του "κατ' αρχαιότητα" και όχι "κατ' εκλογήν" που ήταν το επιδιωκόμενο."
2. Περαιτέρω, ο ισχυρισμός του αιτητή ότι η κρίση του ως προακτέου κατ' αρχαιότητα ήταν άκυρη γιατί στηρίχθηκε στην ακυρωθείσα από το Δικαστήριο Επετηρίδα του 1987, η οποία αποτέλεσε πραγματικό καθεστώς κατά τη λήψη της επίδικης απόφασης, επίσης δεν μπορεί να ευσταθήσει.
Η εισήγηση αυτή υιοθετεί ουσιαστικά τη θέση ότι η κηρυχθείσα ως άκυρη Επετηρίδα ισχύει έναντι πάντων, η δε κατάταξη Αξιωματικού σ' αυτήν λειτουργεί ως προπαρασκευαστική πράξη η οποία δύναται να τύχει δικαστικού ελέγχου με την ενσωμάτωσή της στις τελικές πράξεις προαγωγής που διενεργήθηκαν βάσει αυτής.
Το ζήτημα αυτό έτυχε δικαστικής εξέτασης σε σειρά πρωτόδικων αποφάσεων. Με την απόφαση της Ολομέλειας στην υπόθεση, Αλέξανδρος Ζαβρός κ.ά. ν. Δημοκρατίας (ανωτέρω), υιοθετήθηκε ως ορθή η θέση ότι, η Επετηρίδα επηρεάζει άμεσα τα συμφέροντα των αξιωματικών και παράγει γι' αυτούς έννομα αποτελέσματα τα οποία προκαθορίζουν τη μελλοντική τους ανέλιξη και σταδιοδρομία, ως εκ τούτου, η Επετηρίδα αποτελεί εκτελεστή διοικητική πράξη η οποία είναι προσβλητή ευθέως, εντός 75 ημερών από την κοινοποίησή της, από οποιοδήποτε επηρεαζόμενο Αξιωματικό.
Είναι φανερό πως η προθεσμία προσβολής της κατάταξης του αιτητή στην Επετηρίδα του 1987 έχει προ πολλού παρέλθει και ο αιτητής δεν νομιμοποιείται να εγείρει το σχετικό ισχυρισμό σ' αυτό το στάδιο.
3. Κανένα έννομο συμφέρον των αιτητών δεν επηρεάστηκε δυσμενώς εν προκειμένω και κανένα κεκτημένο δικαίωμά τους για προαγωγή δεν κλονίστηκε.
Έχει νομολογηθεί πως η κατάταξη Αξιωματικού ως προακτέου κατ' εκλογήν και σε συγκεκριμένη σειρά ανάλογα με την αρχαιότητά του δεν δημιουργεί δικαίωμα προαγωγής, για το λόγο ότι ένα τέτοιο δικαίωμα δημιουργείται και αποκρυσταλλώνεται όταν υπάρχει κενή θέση στο βαθμό για τον οποίο προορίζεται. (Βλέπε, Κανονισμό 11(1),(2) & (3) της Κ.Δ.Π. 118/81 και Αλέξανδρος Ζαβρός κ.ά. ν. Δημοκρατίας).
Στην υπό κρίση υπόθεση η κατάληψη των κενών θέσεων στο βαθμό του Ταγματάρχη από τα ενδιαφερόμενα μέρη, οι οποίοι είχαν κριθεί ως προακτέοι κατ' εκλογήν επροηγούντο όμως σε αρχαιότητα έναντι των ομοιοβάθμων τους αιτητών, ήταν εύλογα επιτρεπτή υπό τις περιστάσεις.
Οι προσφυγές απορρίπτονται χωρίς έξοδα.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Πάττας κ.ά. ν. Δημοκρατίας (1989) 3 Α.Α.Δ. 1887,
Ζαβρός κ.ά. ν. Δημοκρατίας (1994) 3 Α.Α.Δ. 349,
Χαραλαμπίδης κ.ά. ν. Δημοκρατίας (1994) 3 Α.Α.Δ. 366,
Χαρίδης κ.ά. ν. Δημοκρατίας (1989) 3 Α.Α.Δ. 147,
Βιολεττής ν. Δημοκρατίας (1993) 4 Α.Α.Δ. 1114,
Χριστοδούλου ν. Δημοκρατίας (1993) 4 Α.Α.Δ. 2572,
Καρεκλάς κ.ά. ν. Δημοκρατίας (1991) 4 Α.Α.Δ. 2303,
Στίγκας ν. Δημοκρατίας (1992) 4 Α.Α.Δ. 2304,
Μακρής κ.ά. ν. Δημοκρατίας (1990) 3 Α.Α.Δ. 674,
Φλωρίδης κ.ά. ν. Δημοκρατίας (1992) 4 Α.Α.Δ. 1512.
Προσφυγές.
Προσφυγές με τις οποίες οι αιτητές ζητούν την ακύρωση των προαγωγών των ενδιαφερομένων στο βαθμό του Ταγματάρχη, αναδρομικά από 1/6/1987.
Δανού για Α. Παπαχαραλάμπους, για τον Αιτητή στην Υπόθεση αρ. 517/92.
Ρ. Χαραλάμπους για Χρ. Τριανταφυλλίδη, για τον Αιτητή στην Υπόθεση Αρ. 535/92.
Μ. Ευαγγέλου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Καθ' ων η αίτηση.
Γ. Γεωργίου, για το Ενδιαφερόμενο Μέρος αρ. 9.
Π. Παπαγεωργίου, για το Ενδιαφερόμενο Μέρος αρ. 13.
Cur. adv. vult.
ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, Δ.: Με τις προσφυγές αυτές που συνεκδικάστηκαν γιατί στρέφονται εναντίον της ίδιας διοικητικής πράξης και παρουσιάζουν κοινά σημεία γεγονότων και νόμου, οι αιτητές ζητούν την ακύρωση των προαγωγών των ενδιαφερόμενων μερών στο βαθμό του Ταγματάρχη, αναδρομικά από 1/6/1987.
Την 1/3/1976 αιτητές και ενδιαφερόμενα μέρη διορίστηκαν στο Στρατό της Δημοκρατίας ως Ανθυπολοχαγοί. Την 1/3/1977 προάχθηκαν στο βαθμό του Υπολοχαγού και στις 15/5/1982, μετά από κρίση τους ως προακτέοι κατ' αρχαιότητα, στο βαθμό του Λοχαγού.
Κατά τις τακτικές ετήσιες κρίσεις του 1987 53 Αξιωματικοί της σειράς του 1976 κρίθηκαν από το αρμόδιο Συμβούλιο Κρίσεων ως προακτέοι κατ' εκλογήν, δώδεκα ως προακτέοι κατ' αρχαιότητα και τρεις ως παραμένοντες στον ίδιο βαθμό.
Ο αιτητής στην προσφυγή 517/92 κρίθηκε ως προακτέος κατ' αρχαιότητα, τα δε ενδιαφερόμενα μέρη που προσέβαλε ως προ-ακτέα κατ' εκλογήν.
Ο αιτητής καθώς και τα ενδιαφερόμενα μέρη στην προσφυγή 535/92 κρίθηκαν ως προακτέοι κατ' εκλογήν.
Επειδή στον προϋπολογισμό του 1987 οι υπάρχουσες κενές θέσεις στο βαθμό του Ταγματάρχη ήταν μόνον δεκαέξι, προάχθηκαν σ' αυτές από 1/6/1987 δύο από τους Λοχαγούς παλαιότερης σειράς καθώς και δεκατέσσερις Λοχαγοί της σειράς του 1976 οι οποίοι κρίθηκαν ως προακτέοι κατ' εκλογήν και επροηγούντο σε αρχαιότητα, σύμφωνα με την Επετηρίδα, των λοιπών ομοιοβάθμων τους.
Με απόφαση του Δικαστηρίου στην υπόθεση, Σπύρος Πάττας κ.ά. ν. Δημοκρατίας (1989) 3 Α.Α.Δ. 1887, οι πιο πάνω προαγωγές ακυρώθηκαν αφού κρίθηκε πως, η Κλάση, η ηλικία δηλαδή των υποψηφίων, παράνομα αποτέλεσε στοιχείο προσδιορισμού της αρχαιότητάς τους κατά τη σύνταξη της Επετηρίδας ως νόμιμο δε στοιχείο ώφειλε να είχε ληφθεί υπόψιν η σειρά επιτυχίας τους στην πρώτη Στρατιωτική Σχολή που στάληκαν για φοίτηση αμέσως μετά την πρόσληψή τους.
Η πιο πάνω απόφαση του Δικαστηρίου εφεσιβλήθηκε με την υπ' αριθμό 971 Αναθεωρητική Έφεση, η οποία αργότερα αποσύρθηκε.
Η διοίκηση προέβη στη σύνταξη νέας Επετηρίδας με βάση τα κριτήρια που καθορίστηκαν ως νόμιμα και η οποία ενσωματώθηκε ως Παραρτήματα στους περί Αξιωματικών του Στρατού της Δημοκρατίας (Διορισμοί, Ιεραρχία, Προαγωγές και Αφυπηρετήσεις) Κανονισμούς του 1990 και 1991, με την Κ.Δ.Π. 157/91.
Τόσο οι αιτητές όσο και τα ενδιαφερόμενα μέρη στις παρούσες προσφυγές προάχθηκαν στο βαθμό του Ταγματάρχη από 1/9/1990, σύμφωνα με τη σειρά επιτυχίας τους στην πρώτη Στρατιωτική Σχολή που στάληκαν αμέσως μετά το διορισμό τους και την τακτική ετήσια κρίση που έτυχαν κατά το 1990.
Όσον αφορά τους 53 Αξιωματικούς της σειράς του 1976, οι οποίοι κρίθηκαν ως προακτέοι κατ' εκλογήν κατά τις τακτικές ετήσιες κρίσεις του 1987, οι 14 Λοχαγοί που είχαν προαχθεί στο βαθμό του Ταγματάρχη από 1/6/1987 με βάση την ακυρωθείσα Επετηρίδα τοποθετήθηκαν στη νέα Επετηρίδα σύμφωνα με τη σειρά επιτυχίας τους στη Σχολή, αλλά εξακολουθούσαν να διατηρούν προτεραιότητα έναντι των λοιπών κριθέντων ως προακτέων κατ' εκλογήν, μεταξύ των οποίων των αιτητών και ενδιαφερόμενων μερών στην προσφυγή 535/92 οι οποίοι ακολουθούσαν στην Επετηρίδα, επίσης σύμφωνα με τη σειρά επιτυχίας τους στη Σχολή.
Η διοίκηση κατά την επανεξέταση άφησε άθικτες τις προαγωγές των 14 Λοχαγών που είχαν προαχθεί στο βαθμό του Ταγματάρχη με βάση την ακυρωθείσα Επετηρίδα και ζήτησε από τη Βουλή την έγκριση 27 επιπρόσθετων θέσεων στον ίδιο βαθμό, προς αποκατάσταση 27 Λοχαγών της σειράς του 1976 οι οποίοι, κατά τις τακτικές ετήσιες κρίσεις του 1987 είχαν κριθεί ως προ-ακτέοι κατ' εκλογήν και οι οποίοι, με βάση τα νόμιμα κριτήρια προσδιορισμού της αρχαιότητας, καθίσταντο αρχαιότεροι από τον τελευταίο Λοχαγό της σειράς του 1976, ο οποίος, λόγω της σειράς αρχαιότητας που κατείχε στην ακυρωθείσα Επετηρίδα, είχε προαχθεί στο βαθμό του Ταγματάρχη από 1/6/1987.
Μετά την έγκριση από τη Βουλή με συμπληρωματικό προϋπολογισμό 27 θέσεων στο βαθμό του Ταγματάρχη, με απόφαση του Υπουργού Αμυνας ημερομηνίας 2/4/1992 ανακλήθηκαν τόσο οι πράξεις προαγωγής των 14 Αξιωματικών που προάχθηκαν στο βαθμό του Ταγματάρχη την 1/6/1987, όσον και οι πράξεις προαγωγής των 27 ενδιαφερόμενων μερών που προάχθηκαν στον ίδιο βαθμό την 1/9/1990, προάχθηκαν δε όλοι μαζί στο βαθμό του Ταγματάρχη από 1/6/1987.
Είναι η εισήγηση των δικηγόρων του αιτητή στην προσφυγή 517/92 πως οι καθ' ων η αίτηση παραγνώρισαν τη βαθμολογία με την οποία ο αιτητής απεφοίτησε τη Σχολή Πεζικού και η οποία ήταν υψηλότερη από αυτήν των ενδιαφερόμενων μερών Ιό, γεγονός το οποίο οδήγησε την επίδικη πράξη σε ακύρωση λόγω πλάνης περί τα πράγματα, παράβασης του δεδικασμένου, υπέρβασης και κατάχρησης εξουσίας.
Είναι επίσης η εισήγηση του αιτητή πως η κατάταξή του ως προακτέου κατ' αρχαιότητα αντί κατ' εκλογήν κατά τις τακτικές ετήσιες κρίσεις του 1987, στηρίχθηκε σε κρίσεις άκυρες, παράνομες και στερημένες οποιουδήποτε νομίμου αποτελέσματος.
Ο δικηγόρος των καθ' ων η αίτηση ήγειρε προδικαστική ένσταση ισχυριζόμενος την απουσία έννομου συμφέροντος στον αιτητή, ο οποίος κρίθηκε ως προακτέος κατ' αρχαιότητα, να προσβάλει τις προαγωγές συναδέλφων του που κρίθηκαν ως προακτέοι κατ' εκλογήν.
Η προδικαστική ένσταση, η οποία υποστηρίζεται από τις αποφάσεις της Ολομέλειας στις υποθέσεις, Αλέξανδρος Ζαβρός κ.ά. ν. Δημοκρατίας (1994) 3 Α.Α.Δ. 349 και Τάσος Χαραλαμπίδης κ.ά. ν. Δημοκρατίας (1994) 3 Α.Α.Δ. 366, γίνεται αποδεχτή. (Βλέπε επίσης, Χαρίδης κ.ά. ν. Δημοκρατίας (1989) 3 Α.Α.Δ. 147, Σπύρος Πάττας κ.ά. ν. Δημοκρατίας (ανωτέρω) και Βιολεττής ν. Δημοκρατίας (1993) 4 Α.Α.Δ. 1114).
Το αιτιολογικό έρεισμα της διατυπωθείσας αρχής σύμφωνα με την οποία, Αξιωματικός κριθείς ως προακτέος κατ' αρχαιότητα στερείται έννομου συμφέροντος για προσβολή της προαγωγής Αξιωματικού κριθέντος ως προακτέου κατ' εκλογήν, βρίσκεται στο πιο κάτω απόσπασμα από την υπόθεση Ανδρέας Χριστοδούλου ν. Δημοκρατίας (1993) 4 Α.Α.Δ. 2572:
"Ανεξάρτητα όμως από τις επιφυλάξεις αυτές, η κατάταξη των ενδιαφερόμενων μερών και η προαγωγή τους "κατ' εκλογήν" δεν είχε οποιεσδήποτε δυσμενείς συνέπειες στα συμφέροντα του αιτητή· επομένως στερείται του απαραίτητου συμφέροντος που θα τον ενομιμοποιούσε να ζητήσει την αναθεώρηση της αξιολόγησης και τη βάση προαγωγής των ενδιαφερόμενων μερών. Η προαγωγή των ενδιαφερόμενων μερών "κατ' εκλογήν" δεν είχε οποιεσδήποτε συνέπειες στη δική του αξιολόγηση και ούτε επενέργησε στην προαγωγή του "κατ' αρχαιότητα" και όχι "κατ' εκλογήν" που ήταν το επιδιωκόμενο."
Περαιτέρω, ο ισχυρισμός του αιτητή ότι η κρίση του ως προακτέου κατ' αρχαιότητα ήταν άκυρη γιατί στηρίχθηκε στην ακυρωθείσα από το Δικαστήριο Επετηρίδα του 1987, η οποία αποτέλεσε πραγματικό καθεστώς κατά τη λήψη της επίδικης απόφασης, επίσης δεν μπορεί να ευσταθήσει.
Η εισήγηση αυτή υιοθετεί ουσιαστικά τη θέση ότι η κηρυχθείσα ως άκυρη Επετηρίδα ισχύει έναντι πάντων, η δε κατάταξη Αξιωματικού σ' αυτήν λειτουργεί ως προπαρασκευαστική πράξη η οποία δύναται να τύχει δικαστικού ελέγχου με την ενσωμάτωσή της στις τελικές πράξεις προαγωγής που διενεργήθηκαν βάσει αυτής.
Το ζήτημα αυτό έτυχε δικαστικής εξέτασης σε σειρά πρωτόδικων αποφάσεων. Με την απόφαση της Ολομέλειας στην υπόθεση, Αλέξανδρος Ζαβρός κ.ά. ν. Δημοκρατίας (ανωτέρω), υιοθετήθηκε ως ορθή η θέση ότι, η Επετηρίδα επηρεάζει άμεσα τα συμφέροντα των αξιωματικών και παράγει γι' αυτούς έννομα αποτελέσματα τα οποία προκαθορίζουν τη μελλοντική τους ανέλιξη και σταδιοδρομία· ως εκ τούτου, η Επετηρίδα αποτελεί εκτελεστή διοικητική πράξη η οποία είναι προσβλητή ευθέως, εντός 75 ημερών από την κοινοποίησή της, από οποιοδήποτε επηρεαζόμενο Αξιωματικό. (Βλέπε, επίσης, Ανδρέας Καρεκλάς κ.α. ν. Δημοκρατίας (1991) 4 Α.Α.Δ. 2303, Άριστος Στίγκας ν. Δημοκρατίας (1992) 4 Α.Α.Δ. 2304 και Τάσος Χαραλαμπίδης κ.ά. ν. Δημοκρατίας (ανωτέρω).)
Είναι φανερό πως η προθεσμία προσβολής της κατάταξης του αιτητή στην Επετηρίδα του 1987 έχει προ πολλού παρέλθει και ο αιτητής δεν νομιμοποιείται να εγείρει το σχετικό ισχυρισμό σ' αυτό το στάδιο.
Ως εκ τούτου ο ισχυρισμός αυτός απορρίπτεται.
Είναι η εισήγηση του δικηγόρου των αιτητών στην προσφυγή 535/92 πως κατά τη διενέργεια των επίδικων προαγωγών οι καθ' ων η αίτηση στηρίχθηκαν στα εξωδικαϊκά κριτήρια της βαθμολογίας την οποία είχαν κατά την αποφοίτησή τους οι Αξιωματικοί της σειράς του 1976 καθώς και της κρίσης και κατάταξής τους κατά τις τακτικές ετήσιες κρίσεις του 1990.
Σύμφωνα με την εισήγηση, τα ορθά κριτήρια επιλογής θα έπρεπε να ήταν τα καθοριζόμενα από τους Κανονισμούς 14(2)(β) και 6(3) της Κ.Δ.Π. 90/90, σύμφωνα με τα οποία:
"(β) η αρχαιότητα του Αξιωματικού που διορίζεται απευθείας καθορίζεται με βάση τη σειρά καταλληλότητας στην οποία κατατάσσεται από την ειδική επιτροπή επιλογής του Κανονισμού 6(3)· και,
(3) Η τελική επιλογή των προσώπων που θα διοριστούν απευθείας ως Αξιωματικοί γίνεται από τον Υπουργό με βάση πρακτικό ειδικής επιτροπής που συγκροτείται με μέριμνά του και η οποία κατατάσσει τους υποψηφίους κατά σειρά καταλληλότητας με βάση τα αναφερόμενα στην παράγραφο (2) του παρόντος Κανονισμού στοιχεία."
Περαιτέρω, προβλήθηκε ο ισχυρισμός πως η Επετηρίδα του 1991, η οποία αποτέλεσε τη βάση λήψης της επίδικης απόφασης, καταρτίστηκε σύμφωνα με κριτήρια αυθαίρετα και κατόπιν διαδικασίας η οποία έπασχε νομικά.
Ανεξάρτητα από τις πιο πάνω εισηγήσεις και τους απαντητικούς ισχυρισμούς που αντιπρόβαλε ο δικηγόρος των καθ' ων η αίτηση, η ακυρωτική απόφαση του Δικαστηρίου και το απορρέον από αυτή δεδικασμένο επέβαλλε στη διοίκηση την υποχρέωση να ανακαλέσει την ακυρωθείσα πράξη και ανατρέχοντας στο πραγματικό και νομικό καθεστώς που ίσχυε κατά το χρόνο λήψης της να εκδόσει νέα πράξη απαλλαγμένη από τα σφάλματα που είχαν εμφιλοχωρήσει στη λήψη της αρχικής.
Η διοίκηση επέλεξε να μη διασαλεύσει τη δημιουργηθείσα κατάσταση των 14 προαγωγών της 1/6/1987. Σύμφωνα με τα όσα ανέφερε ο δικηγόρος των καθ' ων η αίτηση, η για οποιοδήποτε λόγο αφαίρεση βαθμών στο Στρατό ανατρέπει τη στρατιωτική ιεραρχία με αρνητικές επιπτώσεις στην πειθαρχία και μαχητική ικανότητα του στρατεύματος.
Οι αιτητές με τις παρούσες προσφυγές δεν προσέβαλαν τις προαγωγές των 14 Λοχαγών που επαναπροάχθηκαν στο βαθμό του Ταγματάρχη αναδρομικά από 1/6/1987, κατά το στάδιο της επανεξέτασης.
Αντίθετα, οι αιτητές περιόρισαν το ένδικο διάβημά τους στην προσβολή της αντί αυτών προαγωγής των 27 ενδιαφερόμενων μερών στις επίδικες θέσεις, αναδρομικά από 1/6/1987.
Το κύρος και η νομιμότητα των προαγωγών των 14 ενδιαφερόμενων μερών που είχαν αρχικά προαχθεί με βάση την ακυρωθείσα πράξη, καθώς και οι λόγοι οι οποίοι στήριξαν την επανα-προαγωγή τους κατά το στάδιο της επανεξέτασης, δεν αποτέλεσαν αντικείμενο στις παρούσες προσφυγές.
Κατά συνέπεια, το κύρος των προαγωγών αυτών παρέμεινε άθικτο και η εξέταση των λόγων ακύρωσης θα περιοριστεί στα αυστηρά πλαίσια του αιτήματος θεραπείας που καθορίστηκε από τους αιτητές.
Έχω εξετάσει με προσοχή τον πίνακα αρχαιότητας ο οποίος κατατέθηκε στη δικογραφία και σημειώθηκε ως Τεκμήριο 2 στην ένσταση. Ο πίνακας αυτός, ο οποίος δεικνύει τη σειρά αρχαιότητας των ενδιαφερόμενων Αξιωματικών με βάση το νόμιμο κριτήριο της σειράς επιτυχίας τους στην πρώτη Στρατιωτική Σχολή που στάληκαν για φοίτηση, δεν αμφισβητήθηκε από τους αιτητές.
Σύμφωνα με τα δεδομένα του εν λόγω πίνακα τα ενδιαφερόμενα μέρη επροηγούντο σε αρχαιότητα των αιτητών, γεγονός το οποίο παρέχει νόμιμο έρεισμα στην προτεραιότητα η οποία τους δόθηκε κατά τη διενέργεια των επίδικων προαγωγών. (Βλέπε, σχετικά, Αλέξανδρος Ζαβρός κ.ά. ν. Δημοκρατίας (ανωτέρω).)
Ας σημειωθεί, πως το τελευταίο σε αρχαιότητα ενδιαφερόμενο μέρος με επίδοση σχολής 13,86 επροηγείτο στο κριτήριο τούτο του πρώτου σε αρχαιότητα αιτητή, με επίδοση σχολής 13,19.
Ενόψει των πιο πάνω δεδομένων έχω καταλήξει πως κανένα έννομο συμφέρον των αιτητών δεν επηρεάστηκε δυσμενώς και κανένα κεκτημένο δικαίωμά τους για προαγωγή δεν κλονίστηκε. (Βλέπε Αντρέας Μακρής και Άλλοι ν. Δημοκρατίας (1990) 3 Α.Α.Δ. 674 και Γεώργιος Φλωρίδης και Άλλοι ν. Δημοκρατίας (1992) 4 Α.Α.Δ. 1512.)
Έχει νομολογηθεί πως η κατάταξη Αξιωματικού ως προακτέου κατ' εκλογήν και σε συγκεκριμένη σειρά ανάλογα με την αρχαιότητά του δεν δημιουργεί δικαίωμα προαγωγής, για το λόγο ότι ένα τέτοιο δικαίωμα δημιουργείται και αποκρυσταλλώνεται όταν υπάρχει κενή θέση στο βαθμό για τον οποίο προορίζεται. (Βλέπε, Κανονισμό 11(1),(2) & (3) της Κ.Δ.Π. 118/81 & Αλέξανδρος Ζαβρός κ.ά. ν. Δημοκρατίας (ανωτέρω).)
Στην υπό κρίση υπόθεση η κατάληψη των κενών θέσεων στο βαθμό του Ταγματάρχη από τα ενδιαφερόμενα μέρη, οι οποίοι είχαν κριθεί ως προακτέοι κατ' εκλογήν επροηγούντο όμως σε αρχαιότητα έναντι των ομοιοβάθμων τους αιτητών, ήταν εύλογα επιτρεπτή υπό τις περιστάσεις.
Οι προσφυγές αποτυγχάνουν και η επίδικη απόφαση επικυρώνεται.
Δεν εκδίδεται διάταγμα ως προς τα έξοδα.
Οι προσφυγές απορρίπτονται χωρίς έξοδα.