|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1992) 4 ΑΑΔ 2315
26 Ιουνίου, 1992
[ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΣΤΕΛΙΟΣ ΤΡΥΦΩΝ ΚΑΙ ΥΙΟΙ ΛΤΔ,
Αιτητές,
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕΣΩ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 1051/87).
Φορολογία — Φορολογία Εισοδήματος — Πληγείς Οφειλέτης — Δεν έχουν εκπτώσεις για τόκους από προπολεμικά δάνεια, που διαγράφηκαν βάσει του Περί Ανακουφίσεως Οφειλετών Νόμου (Ν. 24/79) — Για σκοπούς φορολογίας δεν είναι απαραίτητη η κήρυξη του φορολογουμένου ως πληγέντα, βάσει δικαστικής διαδικασίας, εφόσον ο Έφορος εύλογα συνάγει το συμπέρασμα αυτό.
Φορολογία — Φορολογία Εισοδήματος — Χαρισθέντα Χρέη — Θεωρούνται εισόδημα που φορολογείται — Ανεξάρτητα αν θεωρηθούν κεφάλαιο ή τόκος.
Η προσφυγή των αιτητών έπληττε δύο σημεία της απόφασης του εφόρου αναφορικά με την επιβολή φορολογίας προς αυτούς. Σύμφωνα με τους αιτητές ο έφορος:
α) Λανθασμένα δεν επέτρεψε έκπτωση για τόκους, αναφορικά με δάνεια των αιτητών προς διάφορες τράπεζες που έγιναν πριν την 15/8/1974, θεωρώντας ότι οι αιτητές ήταν πληγέντες, σύμφωνα με τις πρόνοιες του Άρθρου 4 του Περί Ανακουφίσεως Οφειλετών (Προσωρινοί Διατάξεις) Νόμου 1979 (Ν. 24/79) και ως εκ τούτου τα ποσά αυτά είχαν διαγραφεί.
Σύμφωνα πάντα με την εισήγησή τους, ο έφορος δεν μπορούσε να τους θεωρήσει πληγέντες εφόσον δεν είχαν κηρυχθεί από το Δικαστήριο, συνεπεία της απόσυρσης της αίτησης που είχαν οι ίδιοι καταχωρήσει για το σκοπό αυτό.
β) Λανθασμένα θεώρησε ως κέρδος το ποσό των £16,930, που αποτελούσε οφειλή των αιτητών προς την αγγλική εταιρεία Tennant Quarantee Co. Ltd, το οποίο τους είχε χαριστεί. Σύμφωνα με τους ίδιους, το ποσό αυτό ορθά μεταφέρθηκε στον Λογαριασμό Αποθεματικών Κεφαλαίων.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας την προσφυγή, αποφάσισε ότι:
1) Δεδομένου ότι στην προκειμένη περίπτωση δεν υπάρχει αμφισβήτηση, από οποιαδήποτε πλευρά, ότι οι αιτητές είναι πληγέντες, κρίνω ότι η κήρυξη τους ως πληγέντες, με δικαστική διαδικασία, δεν ήταν απαραίτητη για τους σκοπούς της παρούσας υπόθεσης. Ενόψει δε των πραγματικών γεγονότων που υπήρχαν ενώπιον του Εφόρου, μεταξύ και των οποίων το γεγονός ότι και οι αιτητές οι ίδιοι θεώρησαν την εταιρεία τους ως πληγείσα για σκοπούς ετοιμασίας των λογαριασμών της, θεωρώ ότι το συμπέρασμα του Εφόρου ήταν, κάτω από τις περιστάσεις, εύλογα επιτρεπτό.
2) Χαρισθέντα χρέη αποτελούν εισόδημα που φορολογείται (βλέπε σχετικά την υπόθεση Vassos Eliades Ltd v. Republic (1987) 3 C.L.R. 2160).
Ανεξάρτητα δε αν το ποσό που χαρίστηκε θεωρηθεί κεφάλαιο ή τόκος, το ποσό υπόκειται σε φορολογία δεδομένου ότι δεν αποτελεί πλέον χρέος της εταιρείας που μείωνε το φορολογητέο εισόδημα της.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
Μ. Δημητριάδης Λτδ. ν. Υπουργού Οικονομικών και Άλλου (1989) 3(A) Α.Α.Δ. 2195·
Montedison S.P.A. v. Neoplast Ltd (1983) 1 C.L.R. 509·
Vassos Eliades Ltd v. Republic (1987) 3 C.L.R. 2160.
Προσφυγή
Προσφυγή κατά της απόφασης του καθ' ου η αίτηση Εφόρου, ημερομηνίας 15/8/1984, με την οποία δεν επέτρεψε έκπτωση για τόκους, αναφορικά με δάνειο των αιτητών προς διάφορες τράπεζες, προ της 15/8/1974.
Χρ. Τριανταφυλλίδης, για τους αιτητές,
Φ. Λαζάρου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους καθ' ων η αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ, Δ.: Ανάγνωσε την ακόλουθη απόφαση. Με την προσφυγή αυτή ο αιτητής προσβάλλει την απόφαση του καθ' ου η αίτηση Εφόρου, ημερομηνίας 15/8/1984, με την οποία
(α) δεν επέτρεψε έκπτωση για τόκους, αναφορικά με δάνειο των αιτητών προς διάφορες τράπεζες, προ της 15/8/1974, και
(β) δεν επέτρεψε έκπτωση, για τα έτη 1975-1981, για τόκους αναφορικά με δάνειο, ποσού £16,930.- προς την αγγλική εταιρεία Tennant Quarantee Co. Ltd., το οποίο τελικά χαρίστηκε το 1989 από την αγγλική εταιρεία.
Οι αιτητές είναι εταιρεία περιορισμένης ευθύνης, δια μετοχών, το εισόδημα των οποίων, κατά τον ουσιώδη χρόνο, προήρχετο από γενικό εμπόριο και προμήθειες.
Είναι ο ισχυρισμός των αιτητών ότι, ο Έφορος εσφαλμένα θεώρησε ότι υπόκειντο σε φόρο εισοδήματος και έκτακτη εισφορά ποσά που αντιπροσώπευαν τόκους, σε σχέση με προπολεμικά δάνεια, οφειλόμενους προς διάφορες τράπεζες, τα οποία ποσά, σύμφωνα με τις πρόνοιες του άρθρου 4 του περί Ανακουφίσεως Οφειλετών (Προσωριναί Διατάξεις) Νόμου 1979 (Νόμος 24 του 1979), είχαν διαγραφεί.
Οι σχετικές πρόνοιες του άρθρου 4(1) του Νόμου είναι οι πιο κάτω:-
"4(1) Παρά τας διατάξεις οιουδήποτε ετέρου Νόμου διαρκούσης της περιόδου της αναφερομένης εις το εδάφιον (1) του άρθρου 3 ουδείς τόκος επιβαρύνεται, χρεώνεται ή εισπράττεται επί οφειλής εκτοπισθέντος ή πληγέντος οφειλέτου."
Είναι η θέση των αιτητών ότι, επειδή ουδέποτε κηρύχθηκαν πληγέντες οφειλέτες, ως αποτέλεσμα οποιασδήποτε διαδικασίας κάτω από τον πιο πάνω Νόμο, ο Έφορος δεν δύναται να τους θεωρήσει ως πληγέντες και συνεπώς οι πρόνοιες του πιο πάνω Νόμου δεν μπορεί να έχουν εφαρμογή στην περίπτωση τους και κατά συνέπεια, κατά τον υπολογισμό του φορολογητέου τους εισοδήματος, δεν έπρεπε να συμπεριληφθούν οι τόκοι, αλλά να θεωρηθούν ως αφαιρετέα δαπάνη.
Στο σημείο αυτό πρέπει να αναφερθεί ότι αίτηση των αιτητών στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας, εναντίον της Λαϊκής Κυπριακής Τράπεζας Λτδ., για να θεωρηθούν ως πληγέντες σε σχέση με δάνεια που αφορούσαν την περίοδο πριν την 15/8/1974 αποσύρθηκε από τους αιτητές και κατά συνέπεια δεν έχουν κηρυχθεί πληγέντες οφειλέτες.
Το δεύτερο σημείο που εγείρεται με την προσφυγή αυτήν των αιτητών είναι ότι ποσό £16,930.- που αποτελούσε οφειλή των αιτητών προς την αγγλική εταιρεία Tennant Quarantee Co. Ltd. και το οποίο χαρίστηκε από την αγγλική εταιρεία το 1980, δεν πρέπει να θεωρηθεί ως κέρδος (trading profit) πάνω στο οποίο οι αιτητές φορολογήθηκαν, αλλά ότι ορθά μεταφέρθηκε από τους αιτητές στο Λογαριασμό Αποθεματικών Κεφαλαίων (Capital Reserve Account).
Ο καθ' ου η αίτηση Έφορος εισηγήθηκε ότι ο όρος "πληγείς οφειλέτης", που καθορίζεται στο άρθρο 2 του Νόμου Αρ. 24/79 ως εξής:-
'"πληγείς οφειλέτης' σημαίνει πάντα οφειλέτην του οποίου η εργασία ή επιχείρησις, λόγω της έκρυθμου καταστάσεως, επηρεάσθη εις τοιούτον βαθμόν ούτως ώστε να μη ηδύνατο ούτος κατά τον χρόνον αμέσως μετά την 14ην Αυγούστου 1974 να ανταποκριθή προς τας συμβατικός αυτού υποχρεώσεις εξ ων προέκυψε η οφειλή ή οφειλέτην του οποίου αγνοείται η τύχη συνεπεία της Τουρκικής εισβολής και περιλαμβάνει συνοφειλέτην και εγγυητήν παντός τοιούτου οφειλέτου."
δεν περιλαμβάνει μόνο οφειλέτες που έχουν θεωρηθεί ως τέτοιοι από το δικαστήριο, σε διαδικασία δυνάμει του νόμου αυτού, αλλά περιλαμβάνει και οφειλέτες που δεν έχουν κηρυχθεί ως 'πληγέντες'.
Αναφέρθηκε σχετικά στις υποθέσεις Μ. Δημητριάδης Λτδ ν. Υπουργού Οικονομικών και Άλλου, Αρ. Υπόθεσης 186/87, ημερομηνίας 29/9/1989, και Montedison S.P.A. ν. Neoplast Ltd. (1983) 1 C.L.R. 509,511.
Σύμφωνα με την πιο πάνω εισήγηση του Εφόρου και δεδομένου ότι, στην προκειμένη περίπτωση, δεν υπάρχει αμφισβήτηση από οποιαδήποτε πλευρά ότι οι αιτητές είναι πληγέντες, κρίνω ότι η κήρυξη τους ως πληγέντες με δικαστική διαδικασία, δεν ήταν απαραίτητη για τους σκοπούς της παρούσας υπόθεσης. Ενόψει δε των πραγματικών γεγονότων που υπήρχαν ενώπιον του Εφόρου, μεταξύ και των οποίων το γεγονός ότι και οι αιτητές οι ίδιοι θεώρησαν την εταιρεία τους ως πληγείσα για σκοπούς ετοιμασίας των λογαριασμών της, θεωρώ ότι το συμπέρασμα του Εφόρου ήταν, κάτω από τις περιστάσεις, εύλογα επιτρεπτό.
Όσον αφορά το δεύτερο θέμα, σχετικά με την επιβολή φόρου στο ποσό χρέους που χαρίστηκε από πιστωτές, είναι νομολογημένο ότι χαρισθέντα χρέη αποτελούν εισόδημα που φορολογείται (βλέπε σχετικά την υπόθεση Vassos Eliades Ltd v. Republic (1987) 3 C.L.R. 2160).
Ανεξάρτητα δε αν το ποσό που χαρίστηκε θεωρηθεί κεφάλαιο ή τόκος, το ποσό υπόκειται σε φορολογία δεδομένου ότι δεν αποτελεί πλέον χρέος της εταιρείας που μείωνε το φορολογητέο εισόδημα της.
Για τους πιο πάνω λόγους καταλήγω στο συμπέρασμα ότι η απόφαση του Εφόρου ήταν, υπό τις περιστάσεις, εύλογα επιτρεπτή. Ως εκ τούτου η προσφυγή αποτυγχάνει και απορρίπτεται.
Οι αιτητές να πληρώσουν τα έξοδα τα οποία να υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.