|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1991) 4 ΑΑΔ 3637
13 Νοεμβρίου, 1991
[ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΦΑΝΗ ΚΥΡΙΑΚΟΥ,
Αιτητής,
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥ,
Καθ' ων η Αίτηση.
( Υπόθεση Αρ. 397/86).
Αναθεωρητική Δικαιοδοσία — Δικαστικός έλεγχος — Επέμβαση Δικαστηρίου — Περιορίζεται στον έλεγχο της νομιμότητας της επίδικης απόφασης — Το Δικαστήριο δεν επεμβαίνει όταν η απόφαση ήταν εύλογα επιτρεπτή στην κρίση τον αρμόδιου διοικητικού οργάνου — Εκτός αν διαπιστωθεί πλάνη περί τα πράγματα ή τον Νόμο, υπέρβαση ή κατάχρηση εξουσίας.
Αναθεωρητική Δικαιοδοσία — Δικαστικός έλεγχος — Ουσιώδη στοιχεία — Κατά την εξέταση της νομιμότητας μιας διοικητικής απόφασης, το Δικαστήριο περιορίζεται στα γεγονότα που ήταν ενώπιον του αποφασίζοντος οργάνου.
Φορολογία Εισοδήματος — Βάρος προσκόμισης στοιχείων — Παροχή πληροφοριών στον Έφορο — Παράλειψη του φορολογούμενου να δώσει στον Έφορο τις πληροφορίες που ζητά για τον καθορισμό του φορολογητέου εισοδήματος — Αν η απόφαση του Εφόρου ήταν λογικά εφικτή βάσει των στοιχείων που είχε ενώπιόν του, το Δικαστήριο δεν επεμβαίνει στα ευρήματα αυτά.
Η διαφορά ανάμεσα στον καθ' ου η αίτηση Έφορο και τον αιτητή, η οποία οδήγησε και στην παρούσα προσφυγή συνίστατο στη διαφωνία των δυο κατά πόσο έπρεπε ή όχι να φορολογηθεί το κέρδος των £6,000 που προέκυψε από πώληση 1/3 μεριδίου του κτήματος του αιτητή. Ο Έφορος θεώρησε ότι είχε εμπορικό χαρακτήρα η πώληση του κτήματος και προέβη στην επιβολή της επίδικης φορολογίας μετά την παράλειψη του αιτητή να του προσκομίσει συγκεκριμένα αποδεικτικά στοιχεία που ζήτησε για να διαπιστώσει κατά πόσο οι ισχυρισμοί του αιτητή ήταν βάσιμοι.
Ο αιτητής ισχυρίστηκε πως είχε προβεί σε διευθέτηση με τον Έφορο που αφορούσε όλες τις φορολογικές του υποχρεώσεις. Προς τούτο προσκόμισε δήλωση η οποία όπως ισχυρίστηκε είχε ετοιμαστεί από το Γραφείο του Εφόρου και την οποία υπέγραψε όπως του ζητήθηκε. Αναφορικά με τον ισχυρισμό αυτό ο καθ' ου η αίτηση Έφορος πρόβαλε τον ισχυρισμό ότι στην πραγματικότητα η σχετική δήλωση είχε ετοιμαστεί από τον ίδιο τον αιτητή χωρίς όμως ποτέ να γίνει αποδεκτή.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας την προσφυγή, αποφάσισε ότι:
(1) Όσον αφορά τον ισχυρισμό του αιτητή ότι είχε επέλθει συμφωνία μεταξύ του και του Εφόρου για διακανονισμό όλων των Φορολογικών του υποχρεώσεων με την καταβολή από αυτόν ποσού £2,800.-, ο αιτητής ο οποίος φέρει το βάρος της απόδειξης, δεν με έχει πείσει περί της ύπαρξης τέτοιου διακανονισμού. Η ύπαρξη της πιο πάνω δήλωσης, που δεν αμφισβητείται, δεν αποδεικνύει τους ισχυρισμούς του αιτητή περί της προέλευσης της.
(2) Η εξουσία του Διοικητικού Δικαστηρίου περιορίζεται στον έλεγχο της νομιμότητας της επίδικης απόφασης και το Δικαστήριο δεν επεμβαίνει όταν η επίδικη απόφαση ήταν εύλογα επιτρεπτή στην κρίση του αρμόδιου διοικητικού οργάνου εκτός εάν φανεί ότι υπήρξε πλάνη περί τα πράγματα ή το Νόμο, υπέρβαση, ή κατάχρηση εξουσίας.
(3) Εφόσον οι ένορκες δηλώσεις που καταχώρησε ο αιτητής δεν ήταν ενώπιον του καθ' ου η αίτηση Εφόρου κατά τη λήψη της επίδικης απόφασης, μια και ήταν μεταγενέστερες, δεν μπορούν να ληφθούν υπόψη από το Δικαστήριο γιατί κατά την εξέταση της νομιμότητας μιας διοικητικής πράξης το Δικαστήριο περιορίζεται στα γεγονότα που ήταν ενώπιον του καθ' ου η αίτηση οργάνου.
(4) Η παράλειψη του φορολογούμενου να δώσει στον Έφορο τις απαιτούμενες πληροφορίες που ζητούνται και που είναι αναγκαίες για τον καθορισμό του ισχυριζόμενου εισοδήματός του, αυξάνει την πιθανότητα η εκτίμηση του Εφόρου να μην είναι η πλέον αντιπροσωπευτική των εισοδημάτων του, όμως, νοουμένου ότι η απόφαση του Εφόρου είναι λογικά εφικτή βάσει των γεγονότων που υπάρχουν ενώπιόν του, το Διοικητικό Δικαστήριο δεν επεμβαίνει, στα ευρήματά του αυτού.
Στην προκειμένη περίπτωση ο αιτητής παρέλειψε να δώσει στον Έφορο τα συμπληρωματικά στοιχεία που του ζητήθηκαν με την επιστολή του τελευταίου ημερ. 26.2.1986 σχετικά με το ισχυριζόμενο χρέος και την πώληση του κτήματος. Επομένως ο Έφορος δικαιολογημένα έκαμε τους υπολογισμούς του και καθόρισε το φορολογητέο εισόδημα του αιτητή σύμφωνα με τα στοιχεία που είχε στη διάθεσή του.
Προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Georghiades v. Republic (1982) 3 CLR 656.
Ieronymides v. Republic (1988) 3 CLR 2657·
Rainbow v. Commissioner of Income Tax (1984) 3 CLR 846·
Panayiotou v. The Republic (1984) 3 CLR 857·
Nicou v. The Republic (1983) 3 CLR 1113.
Προσφυγή.
Προσφυγή εναντίον απόφασης των καθ' ων η αίτηση με την οποία καθόρισαν το φορολογητέο εισόδημα του αιτητή για τα φορολογικά έτη 1979 και 1981 σε £7,895.- και £7,394.- αντίστοιχα
Μ.Β. Ιωάννου, για τον αιτητή.
Γ. Λαζάρου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους καθ' ων η αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ, Δ. ανάγνωσε την ακόλουθη απόφαση. Με την παρούσα προσφυγή ο αιτητής προσβάλλει την απόφαση των καθ' ων η αίτηση να καθορίσουν το φορολογητέο εισόδημα του για τα φορολογικά έτη 1979 και 1981 σε £7,895.- και £7,394.- αντίστοιχα, ως λανθασμένη και παράνομη.
Το εισόδημα του αιτητή κατά τον ουσιώδη χρόνο προήρχετο από το επάγγελμά του ως ιδιοκτήτης εστιατόριου, όπως επίσης και από το κέρδος, ποσού £6,000.-, που προέκυψε από τη διάθεση του 1/3 μεριδίου του κτήματος υπ' αρ. εγγραφής 17631, Τεμάχιο 15/10, Τοποθεσία "Καλόσιη" στην Αγία Φύλαξη, έναντι του ποσού των £12,000.-.
Ο αιτητής υπέβαλε δηλώσεις εισοδήματος για τα φορολογικά έτη 1978 και 1979, παρέλειψε όμως να υποβάλει τη σχετική δήλωση για το 1981.
Εναντίον της αρχικής φορολογίας που του επιβλήθηκε για το φορολογικό έτος 1979(1978) δεν υπέβαλε ένσταση, υπέβαλε όμως ένσταση εναντίον της πρόσθετης φορολογίας που του επιβλήθηκε.
Ενστάσεις επίσης υπέβαλε εναντίον της φορολογίας για το 1979 για το λόγο ότι κατά το χρόνο αυτό δεν είχε καθόλου- εισόδημα, και εναντίον της φορολογίας για το 1981 για το λόγο ότι, η φορολογία ήταν υπερβολική.
Στις 11/10/1982 υπέβαλε δήλωση κατάστασης της περιουσίας του κατά την 31/12/1981.
Στις 4/11/1982 ο αιτητής κατέληξε σε διευθέτηση με το Γραφείο του καθ' ου η αίτηση Έφορου σχετικά με τις φορολογικές του υποχρεώσεις εκτός για τα ακόλουθα δύο θέματα:-
(α) Το κέρδος ποσού £6,000.-, το οποίο προέκυψε από την πώληση του πιο πάνω κτήματος την οποία διάθεση ο Έφορος θεώρησε ότι είχε εμπορικό χαρακτήρα και συνεπώς ότι το κέρδος έπρεπε να φορολογηθεί, και
(β) τον ισχυρισμό του αιτητή ότι είχε συνάψει δάνειο ποσού £6,000.- από τον αδελφό του Σάββα Κυριάκου που διέμενε στο Ηνωμένο Βασίλειο, για το οποίο χρέος ο Έφορος επίσης θεώρησε ότι το σχετικό γραμμάτιο που προσκομίστηκε από τον αιτητή ήταν ανεπαρκές αποδεικτικό στοιχείο και ζήτησε προς τούτο περισσότερες αποδείξεις.
Η θέση του αιτητή είναι ότι η πιο πάνω διευθέτηση αφορούσε όλες τις φορολογικές του υποχρεώσεις, ότι είχαν καταλήξει σε τελική συμφωνία να καταβάλει το ποσό των £2,800.- προς πλήρη εξόφληση των φορολογικών του υποχρεώσεων, και ότι ο Έφορος επομένως δεν μπορούσε να αναθεωρήσει το διακανονισμό αυτό και να επιβάλει πρόσθετη φορολογία. Προς υποστήριξη της θέσης του ο αιτητής καταχώρισε ένορκη δήλωση και παρουσίασε την ακόλουθη γραπτή δήλωση η οποία, όπως ισχυρίζεται, είχε ετοιμαστεί από το Γραφείο του Έφορου και την οποία του ζητήθηκε να υπογράψει.
"Εγώ ο υπογεγραμμένος Φανής Κυριάκου εκ Αμμοχώστου και νυν κάτοικος Λεμεσού δια της παρούσης μου δηλώ ότι αποδέχομαι την προσφοράν του Φοροθέτου Κου. Ραουνά δια την πληρωμήν του ποσού των Λ.Κ.2,800.- το οποίον ποσόν αντιπροσωπεύει φόρον εισοδήματος, έκτακτην εισφοράν, πρόστιμον και άλλα έξοδα από την 1.1.1975 μέχρι την 31.12.1981."
Η δήλωση αυτή που είναι χωρίς ημερομηνία, φέρει μόνο την υπογραφή του αιτητή.
Από την άλλη πλευρά, ο καθ' ου η αίτηση Έφορος προέβαλε σχετικά με τη δήλωση αυτή εκ διαμέτρου αντίθετους ισχυρισμούς. Σε σχετική ένορκη δήλωσή του ο Φοροθέτης που χειρίστηκε την υπόθεση του αιτητή αρνείται τους πιο πάνω ισχυρισμούς του αιτητή και ισχυρίζεται ότι στην πραγματικότητα σχετική δήλωση είχε ετοιμαστεί από τον αιτητή τον ίδιο, και ότι η εν λόγω δήλωση είχε παραληφθεί από αυτόν ως προσφορά του αιτητή για διευθέτηση της υπόθεσης του χωρίς όμως να γίνει αποδεκτή. Αντίγραφο της δήλωσης αυτής κατατέθηκε ως Τεκμήριο με την ένορκη δήλωση του Φοροθέτη.
Η εκ διαμέτρου αντίθετη αντιμετώπιση της πιο πάνω δήλωσης διαφαίνεται επίσης και από την αλληλογραφία που ανταλλάγηκε μεταξύ του δικηγόρου του αιτητή και των καθ' ων η αίτηση.
Ο Έφορος με επιστολή του ημερ. 26/2/1986 αφού αναφέρθηκε στην πιο πάνω προσφορά του αιτητή που δεν είχε γίνει αποδεκτή, ζήτησε απ' αυτόν περαιτέρω πληροφορίες σε σχέση με την πώληση του κτήματος του και με το ισχυριζόμενο χρέος του γιατί τα στοιχεία που ευρίσκοντο ενώπιόν του μέχρι στιγμής ήταν ανεπαρκή. Συγκεκριμένα ζητήθηκαν να δοθούν τα ακόλουθα, σε χρονικό διάστημα δέκα ημερών από την ημερομηνία της επιστολής.
"(ί) Συμβόλαιο σε σχέση με την αγορά του κτήματος που πωλήθηκε για να διαπιστώσω τον τρόπο αποπληρωμής του και τους τόκους που πλήρωσε ο πελάτης σας.
(ii) Το άτομο στο οποίο κατά τον πελάτη σας έχει πληρωθεί προμήθεια, συμπεριλαμβανομένης και της διεύθυνσής του και αν ήταν δυνατό και τον αριθμό ταυτότητάς του.
(iii) To μερίδιο κόστους διάτρησης που κατά τον πελάτη σας είχε ανορυχτεί πάνω στο κτήμα πριν από την πώλησή του.
(β) Αποδεικτικά στοιχεία από την Τράπεζα σε σχέση με έμβασμα ή εμβάσματα από τον αδελφό του πελάτη σας που βρίσκεται στο εξωτερικό ή ακόμη οποιαδήποτε άλλα στοιχεία για να αποδείξει τον ισχυρισμό του ότι πράγματι αποστάληκαν ή δόθηκαν σ' αυτόν τα χρήματα που κατά τον ισχυρισμό του χρωστά στον αδελφό του."
Επειδή ο αιτητής παρέλειψε να προσκομίσει τα πιο πάνω μέσα στην καθορισμένη προθεσμία, ο Έφορος προχώρησε στη λήψη της επίδικης απόφασης την οποία κοινοποίησε στον αιτητή με επιστολή του με ημερ. 10/4/1986, που λέγει:-
"... κρίνω δε ότι η παράλειψή σας να απαντήσετε σ' αυτή αποτελεί αποτυχία σας να αποδείξετε τους ισχυρισμούς που προβάλλετε ότι οι φορολογίες που σας επιβλήθηκαν είναι υπερβολικές. Αντίθετα προκύπτει ότι όσον αφορά τα φορολογικά έτη 1979 και 1981 (έτη εισοδήματος 1979 και 1981) φορολογηθήκατε με ποσό λιγότερο εκείνου που κανονικά έπρεπε να φορολογηθείτε.
3. Με βάση τα πιο πάνω, έχω αποφασίσει τα σημεία που εγείρονται με την επιστολή μου με ημερομηνία 26 Φεβρουαρίου, 1986, όπως πιο κατω:-
α) Να μη αποδεχθώ το δάνειο συμποσούμενο σε £6000 που όπως ισχυρίζεσθε σας έχει κάνει ο αδελφός σας, εν όψει του γεγονότος ότι αποτύχατε να αποδείξετε τον ισχυρισμό σας με συγκεκριμένα στοιχεία
β) Να φορολογήσω το κέρδος που πραγματοποιήσατε από την πώληση κτήματος στις 5 Νοεμβρίου, 1979, (με αρ. εγγραφής 17631, τοποθεσία Καλόσιη, Αγία Φύλαξη) γιατί θεωρώ ότι η πράξη αυτή έχει εμπορικό χαρακτήρα και συνεπώς το κέρδος φορολογείται. Έχω καταλήξει στην απόφασή μου αυτή και για τους πιο κάτω λόγους:-
(i) To κτήμα γειτνιάζει με οικόπεδα και κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις θα μπορούσε να διαχωριστεί και να πωληθεί σαν οικόπεδα. Κρίνω περαιτέρω ότι όταν αποκτήσατε το κτήμα την 21η Ιουλίου, 1977, είχατε σαν απώτερο σκοπό σας τα πιο πάνω με σκοπό την πραγματοποίηση κέρδους και συνεπώς η πράξη θεωρείται εμπορική.
(ii) To κτήμα δεν προσφέρεται για γεωργική εκμετάλλευση και γενικά δεν προσφέρονταν για σκοπούς κτήσης εισοδήματος, έχετε δε αποκτήσει τούτο προσφεύγοντας σε δανεισμό με απώτερο σκοπό την πώλησή του και την πραγματοποίηση εμπορικού κέρδους.
(iii) Η έκταση του κτήματος είναι τέτοια (πολύ μεγάλη) και δεν δικαιολογείται ο ισχυρισμός σας ότι τούτο αρχικά κτήθηκε με πρόθεση την απόκτηση ιδιοκατοικίας.
(iv) Τα εισοδήματά σας ήταν τέτοια που δεν δικαιολογούσαν προσφυγή σε δανεισμό για απόκτηση μη παραγωγικού κτήματος ή κτήματος που δεν προσφερόταν για γεωργική εκμετάλλευση.
(ν) Το κτήμα αποκτήθηκε από κοινού με κτηματομεσίτη που είναι επίσης καθιερωμένος έμπορος γης.
................."
Εναντίον της απόφασης αυτής ο αιτητής καταχώρισε την προσφυγή αυτή.
Είναι γενικά ο ισχυρισμός του αιτητή ότι ο καθ' ου η αίτηση Έφορος δεν μπορούσε να αναθεωρήσει το διακανονισμό όπως είχε συμφωνηθεί μεταξύ του και του αιτητή και να επιβάλει πρόσθετη φορολογία. Ανεξάρτητα δε με αυτό, είναι η θέση του αιτητή ότι ο Έφορος εσφαλμένα δεν αποδέκτηκε την ύπαρξη του προαναφερθέντος χρέους των £6,000.-, όπως επίσης και ότι εσφαλμένα επέβαλε σ' αυτόν φορολογία σε σχέση με το κέρδος που προέκυψε από τη διάθεση του κτήματος.
Όσον αφορά τον ισχυρισμό του αιτητή ότι είχε επέλθει συμφωνία μεταξύ του και του Έφορου για διακανονισμό όλων των φορολογικών του υποχρεώσεων με την καταβολή από αυτόν ποσού £2,800.-, ο αιτητής ο οποίος φέρει το βάρος της απόδειξης, δεν με έχει πείσει περί της ύπαρξης τέτοιου διακανονισμού. Η ύπαρξη της πιο πάνω δήλωσης, που δεν αμφισβητείται, δεν αποδεικνύει τους ισχυρισμούς του αιτητή περί της προέλευσής της. Συνεπώς, έχοντας καταλήξει στο συμπέρασμα αυτό, θεωρώ ότι ορθά ο Έφορος προχώρησε στη λήψη της απόφασης της 10/4/1986.
Αναφορικά με τους υπόλοιπους ισχυρισμούς του αιτητή, όπως έχει νομολογηθεί η εξουσία του Διοικητικού Δικαστηρίου περιορίζεται στον έλεγχο της νομιμότητας της επίδικης απόφασης και το Δικαστήριο δεν επεμβαίνει όταν η επίδικη απόφαση ήταν εύλογα επιτρεπτή στην κρίση του αρμόδιου διοικητικού οργάνου, εκτός εάν φανεί ότι υπήρξε πλάνη περί τα πράγματα ή το Νόμο, υπέρβαση, ή κατάχρηση εξουσίας (βλέπε Georghiades v. Republic (1982) 3 C.L.R. 659, Athinoulla Th. Ieronymides v. Republic (1988) 3 C.L.R. 2657).
Προς υποστήριξη των ισχυρισμών του ο αιτητής καταχώρισε ένορκους δηλώσεις - εκτός από αυτές στις οποίες αναφέρθηκα πιο πάνω- από τον αδελφό του Σάββα Κυριάκου, ημερ. 7/7/1989 στην οποία αναφέρεται ότι ο αιτητής είχε δανειστεί από αυτόν το ποσό των £6,000.-, και από τον πρώην ιδιοκτήτη του κτήματος από τον οποίο ο αιτητής είχε αγοράσει το κτήμα, με ημερ. 2/9/1989. Ανεξάρτητα από το περιεχόμενο τους και τη βαρύτητα που μπορούσε να δοθεί σ' αυτές όσον αφορά την αποδεικτική τους αξία, εφόσον δεν ήταν ενώπιον του καθ' ου η αίτηση Έφορου κατά τη λήψη της επίδικης απόφασης, μια και ήταν μεταγενέστερες, δεν μπορούν να ληφθούν υπόψη από το Δικαστήριο γιατί κατά την εξέταση της νομιμότητας μιας διοικητικής πράξης το Δικαστήριο περιορίζεται στα γεγονότα που ήταν ενώπιον του καθ' ου η αίτηση οργάνου (βλέπε Athinoulla Th. Ieronymides v. Republic (πιο πάνω)).
Έχει επίσης νομολογηθεί ότι παράλειψη του φορολογούμενου να δώσει στον Έφορο τις απαιτούμενες πληροφορίες που ζητούνται και που είναι αναγκαίες για τον καθορισμό του ισχυριζόμενου εισοδήματος του, αυξάνει την πιθανότητα η εκτίμηση του Έφορου να μην είναι η πλέον αντιπροσωπευτική των εισοδημάτων του, όμως, νοουμένου ότι η απόφαση του Έφορου είναι λογικά εφικτή βάσει των γεγονότων που υπάρχουν ενώπιόν του, το Διοικητικό Δικαστήριο δεν επεμβαίνει στα ευρήματά του αυτά (βλέπε Nina Rainbow v. Commissioner of Income Tax (1984) 3 C.L.R. 846, Alecos Panayiotou v. The Republic (1984) 3 C.L.R. 857, Nicou v. The Republic (1983) 3 C.L.R. 1113).
Στην προκειμένη περίπτωση ο αιτητής παρέλειψε να δώσει στον Έφορο τα συμπληρωματικά στοιχεία που του ζητήθηκαν με την επιστολή του τελευταίου ημερ. 26/2/1986 σχετικά με το ισχυριζόμενο χρέος και την πώληση του κτήματος. Επομένως ο Έφορος δικαιολογημένα έκαμε τους υπολογισμούς του και καθώρισε το φορολογητέο εισόδημα του αιτητή σύμφωνα με τα στοιχεία που είχε στη διάθεσή του. Ενόψει των πιο πάνω κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η απόφαση του Έφορου ήταν υπό τις περιστάσεις εύλογα εφικτή.
Για όλους τους πιο πάνω λόγους η προσφυγή αποτυγχάνει και απορρίπτεται.
Ο αιτητής να πληρώσει τα έξοδα.
Τα έξοδα να υπολογισθούν από τον Πρωτοκολλητή.
Προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα σε βάρος τον αιτητή.