|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1991) 4 ΑΑΔ 1175
28 Μαρτίου, 1991
[ΚΟΥΡΡΗΣ, Δστής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
LOUIS TOURIST AGENCY LTD.,
Αιτητές,
v.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΕΦΟΡΟΥ ΤΕΛΩΝ ΧΑΡΤΟΣΗΜΟΥ,
Καθ' ου η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 834/89).
Διοικητική Πράξη — Βεβαιωτική — Πράξη η οποία επαναλαμβάνει το περιεχόμενο προηγούμενης εκτελεστής πράξης — Δεν δημιουργεί έννομες συνέπειες — Δεν υπόκειται σε προσφυγή εκτός αν λήφθηκε μετά από νέα έρευνα επί του θέματος — Το πότε υπάρχει νέα έρευνα είναι θέμα πραγματικό.
Ο περί Χαρτοσήμων Νόμος του 1963 (Ν. 19/63) — Άρθρο 19 — Χαρτοσήμανση εγγράφων — Προϋποθέσεις — Δεν περιλαμβάνεται σε αυτές η εγκυρότητα του εγγράφου.
Με την προσφυγή τους αυτή οι αιτητές προσέβαλαν την απόφαση του Εφόρου Τελών Χαρτοσήμου να τους επιβάλει την πληρωμή ποσού £694.40 ως τέλη χαρτοσημάνσεως ενοικιαστηρίου εγγράφου. Επρόκειτο για έγγραφο που αφορούσε την ενοικίαση ξενοδοχείου στην Ορόκλινη για επτά έτη και που δεν χαρτοσημάνθηκε σύμφωνα με τα άρθρα 4(1)(α), 19 και 20 του περί Χαρτοσήμων Νόμου του 1963. Στο επιβληθέν ποσό περιλαμβανόταν και πρόστιμο για τη μη έγκαιρη καταβολή του τέλους (άρθρο 20 του Νόμου).
Το Ανώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας την προσφυγή, αποφάσισε ότι:
(1) Επιβεβαιωτική πράξη χαρακτηρίζεται εκείνη που επαναλαμβάνει το περιεχόμενο προηγούμενης εκτελεστής πράξης, και ως εκ τούτου δεν δημιουργεί έννομες συνέπειες. Η επιβεβαιωτική πράξη ή απόφαση δεν υπόκειται σε προσφυγή, εκτός εάν λήφθηκε μετά από νέα έρευνα επί του θέματος. Το πότε υπάρχει νέα έρευνα, είναι θέμα πραγματικό το οποίο προκύπτει από τα γεγονότα της υπόθεσης.
Στην προκειμένη περίπτωση, οι αιτητές δεν υπέβαλαν νέα στοιχεία που να δικαιολογούν την επανεξέταση της υπόθεσης, αλλά προέβαλαν μόνο νομικούς ισχυρισμούς αναφορικά με την ερμηνεία της σχετικής νομοθεσίας επί του συγκεκριμένου εγγράφου. Ως εκ τούτου η επίδικη απόφαση είναι επιβεβαιωτική, στερείται εκτελεστότητας και δεν μπορεί να προσβληθεί με προσφυγή δυνάμει του άρθρου 146 του Συντάγματος.
(2) Ανεξαρτήτως του απαραδέκτου και επί της ουσίας, το ενοικιαστήριο έγγραφο ήταν πράγματι άκυρο γιατί δεν τηρήθηκαν οι προϋποθέσεις του άρθρου 77(1) του περί Συμβάσεων Νόμου, Κεφ. 149, όμως, το κρίσιμο άρθρο 19 του Ν. 19/63 δεν θέτει ως προϋπόθεση ότι η υποχρέωση για χαρτοσήμανση υπάρχει μόνο όταν το έγγραφο είναι έγκυρο μεταξύ των προσώπων που συμβάλλονται. Η υποχρέωση για χαρτοσήμανση υπάρχει "κατά ή προ της υπογραφής αυτών", που σημαίνει ότι τα έγγραφα θα χαρτοσημαίνονται ή προ της υπογραφής τους, ή κατά την υπογραφή τους, ενώπιον Λειτουργού του Τμήματος Εσωτερικών Προσόδων, με ορισμένες εξαιρέσεις με βάση το άρθρο 35 του Νόμου. Ο Νόμος δεν εξαρτά τη χαρτοσήμανση από την εγκυρότητα ή μη του εγγράφου η οποία μπορεί να εγερθεί σε οποιοδήποτε μεταγενέστερο στάδιο.
Η προσφυγή απορρίπτεται χωρίς έξοδα.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Mylonas v. The Republic (1982) 3 C.L.R. 880·
Papasavvas v. Electricity Authority of Cyprus (1986) 3 C.L.R. 2194·
Kelpis v. The Republic (1970) 3 C.L.R. 196·
Rotsides v. The Republic (1987) 3 C.L.R. 572·
Spyridaki and Another v. The Republic (1986) 3 C.L.R. 1935·
Χριστοφή ν. Δημοκρατίας (Προσφυγή αρ. 125/89, ημερ. 30.6.90)·
Kritiotis v. The Municipality of Paphos and Others (1986) 3 C.L.R. 322·
Larkos v. Republic (1987) 3 C.L.R. 2189.
Προσφυγή.
Προσφυγή εναντίον της απόφασης του Εφόρου Τελών Χαρτοσήμου με την οποία απαίτησε από τους αιτητές την πληρωμή ποσού £694.40 ως τέλη χαρτοσημάνσεως ενοικιαστηρίου εγγράφου.
Ν. Παπαευσταθίου, για τους αιτητές.
Γ. Πολυχρονίδου (Δ/νίς), Δικηγόρος της Δημοκρατίας Α, για τον καθ' ου η αίτηση.
Cur. adv. vult.
Ο Δικαστής κ. Κούρρης ανάγνωσε την ακόλουθη απόφαση.
ΚΟΥΡΡΗΣ, Δ: Με την προσφυγή αυτή, οι αιτητές προσβάλλουν την απόφαση του Εφόρου Τελών Χαρτοσήμου, με ημερομηνία 10/8/1989, η οποία παραλήφθηκε από τους αιτητές στις 13/8/1989, με την οποία ο Έφορος Τελών Χαρτοσήμου, απαίτησε την πληρωμή ποσού £694.40 ως τέλη χαρτοσημάνσεως ενοικιαστηρίου εγγράφου.
Το πιο πάνω ενοικιαστήριο έγγραφο δε χαρτοσημάνθηκε σύμφωνα με τα άρθρα 4(1)(α), 19 και 20 του περί Χαρτοσήμων Νόμου του 1963.
Στο ποσό αυτό συμπεριλαμβάνεται και πρόστιμο για τη μη έγκαιρη καταβολή του τέλους, το οποίο ανέρχεται σε £80.40 και επιβάλλεται σύμφωνα με το άρθρο 20 του περί Χαρτοσήμων Νόμου του 1963 (Νόμος 19/63).
Οι αιτητές είναι εταιρεία περιορισμένης ευθύνης και δυνάμει ενοικιαστηρίου εγγράφου ημερομηνίας 18/12/1981, συμφώνησαν με την Εταιρεία White Arches Tourist Enterprises Ltd., η οποία είναι ιδιοκτήτρια του Ξενοδοχείου "Eva Hotel- στην Ορόκλινη, την ενοικίαση του Ξενοδοχείου για περίοδο επτά χρόνων.
Τον Ιούλιο του 1988, περιήλθε σε γνώση του Επαρχικού Διευθυντή ταυ Τμήματος Εσωτερικών Προσόδων Λάρνακας, η ύπαρξη τον μη χαρτοσημανθέντος εγγράφου. Ο Έφορος Τελών Χαρτοσήμου, με συστημένη επιστολή ημερομηνίας 5/7/1988 (Τεκμήριο Β στην ένσταση), καλούσε τους αιτητές να παρουσιάσουν το πρωτότυπο συμφωνητικό έγγραφο για θεώρηση και να καταβάλουν το μενoμισμένο τέλος χαρτοσήμου που ανερχόταν σε £694.40.
Σε απάντηση της πιο πάνω επιστολής, οι αιτητές απέστειλαν επιστολή ημερομηνίας 9/5/1989 (Τεκμήριο Γ στην ένσταση), με την οποία ισχυρίζονταν ότι δεν υπείχαν υποχρέωση πληρωμής του ποσού, καθότι το ενοικιαστήριο έγγραφο ήταν άκυρο ως αντίθετο και/ή ασύμφωνο με τις πρόνοιες του άρθρου 77 του περί Συμβάσεων Νόμου, Κεφ. 149. Περαιτέρω, πληροφόρησαν τους καθ' ων η αίτηση, ότι ο πιο πάνω ισχυρισμός τους είχε εγερθεί ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας στην αγωγή 2558/85.
Ο καθ' ου η αίτηση Έφορος, με επιστολή του ημερομηνίας 10/8/1989 προς τους αιτητές, επέμενε στην πληρωμή του ποσού £694.40, διότι κατά την άποψή του "το ενοικιαστήριον έγγραφον είναι κανονικόν έγγραφον που υπογράφτηκε και από τα δύο μέρη και σύμφωνα με τον περί Χαρτοσήμων Νόμον, έπρεπε να είχε χαρτοσημανθεί έγκαιρα".
Με την παρούσα προσφυγή, προσβάλλεται η απόφαση που περιέχεται στη δεύτερη επιστολή του καθ' ου η αίτηση με ημερομηνία 10/8/1989.
Είναι ο ισχυρισμός του καθ'ου η αίτηση, ότι η επίδικη απόφαση είναι επιβεβαιωτική της προηγούμενης απόφασης με ημερομηνία 5/7/1988, εναντίον της οποίας οι αιτητές δεν καταχώρησαν προσφυγή, και ως εκ τούτου στερείται εκτελεστότητας και δεν μπορεί να προσβληθεί με προσφυγή, δυνάμει του άρθρου 146 του Συντάγματος.
Σαν επιβεβαιωτική πράξη σύμφωνα με τη Νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου, χαρακτηρίζεται η πράξη η οποία επαναλαμβάνει το περιεχόμενο προηγούμενης εκτελεστής πράξης, και ως εκ τούτου δε δημιουργεί νέες έννομες συνέπειες. Η επιβεβαιωτική πράξη ή απόφαση δεν υπόκειται σε προσφυγή, εκτός εάν η απόφαση αυτή λήφθηκε μετά από νέα έρευνα επί του θέματος. Το πότε υπάρχει νέα έρευνα, είναι θέμα πραγματικό το οποίο προκύπτει από τα γεγονότα της υπόθεσης (Βλέπε μεταξύ άλλων Mylonas v. Republic (1982) 3 C.L.R. 880).
Η δικηγόρος του καθ' ου η αίτηση, υποστήριξε ότι στην υπό κρίση υπόθεση δεν υποβλήθηκαν νέα γεγονότα τα οποία θα δικαιολογούσαν την επανεξέταση της υπόθεσης, αλλά μόνο νομικοί ισχυρισμοί αναφορικά με την εφαρμογή ή μη της σχετικής νομοθεσίας επί του συγκεκριμένου εγγράφου. Η δικηγόρος του καθ' ου η αίτηση, βασίστηκε στην υπόθεση Papasavvas v. Electricity Authority of Cyprus (1986) 3 C.L.R. 2194, η οποία αποφάσισε ότι η επανεξέταση του νομικού πλαισίου της απόφασης δεν οδηγεί σε εκτελεστή πράξη. Επίσης, βασίστηκε στην υπόθεση Photis Kelpis v. The Republic (1970) 3 C.L.R. 196, στη σελίδα 203, στην υπόθεση Rotsides v. The Republic (1987) 3 C.L.R. 572, στη σελίδα 578 και στην υπόθεση Pitsa Spyridaki and Another v. The Republic (1986) 3 C.L.R. 1935, στη σελίδα 1944 και στην υπόθεση Χριστοφή ν. Δημοκρατίας, Προσφυγή Αρ. 125/89, ημερ. 30/6/90.
Στην προκειμένη περίπτωση, ο δικηγόρος των αιτητών υποστήριξε ότι η προσβαλλόμενη πράξη ημερομηνίας 10/9/1989 (Τεκμήριο Α στην ένσταση), είναι εκτελεστή διοικητική πράξη καθότι προκύπτει μετά από νέα έρευνα την οποία διενήργησαν οι καθ'ων η αίτηση βάσει των νέων πραγματικών γεγονότων τα οποία τέθηκαν για πρώτη φορά ενώπιον τους για διερεύνηση, με την επιστολή των αιτητών ημερομηνίας 9/5/1989 (Τεκμήριο Γ στην ένσταση).
Συγκεκριμένα, ο δικηγόρος των αιτητών εισηγήθηκε ότι με την πιο πάνω επιστολή τους, οι αιτητές πρόβαλλαν νέα πραγματικά γεγονότα, άγνωστα στους καθ' ων η αίτηση, ότι δηλαδή το ενοικιαστήριο έγγραφο δεν είχε υπογραφεί νομότυπα και ήταν ως εκ τούτου άκυρο, και ότι αυτή η ακυρότητα είχε εγερθεί και επίσημα ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας. Συγκρίνοντας, υποστήριξε ο δικηγόρος των αιτητών, τις δύο επίδικες αποφάσεις ημερομηνίας 5/7/1988 (Τεκμήριο Β στην ένσταση) και ημερομηνίας 10/9/1989 (Τεκμήριο Α στην ένσταση), η προσβαλλόμενη απόφαση, Τεκμήριο Α της ένστασης, στο κάτω μέρος φέρει την πιο κάτω ιδιόχειρη αναφορά:
"Σε απάντηση επιστολής σας ΤΓΛ/ΛΚ/ΕΑ/89/054 ημερομηνίας 9 Μαΐου 1989 σας πληροφορώ ότι το ενοικιαστήριον έγγραφον είναι κανονικόν έγγραφον που υπογράφτηκε και από τα δύο μέρη και σύμφωνα με τον περί Χαρτοσήμων Νόμον έπρεπε να είχε χαρτοσημανθεί έγκαιρα".
Η επιστολή των αιτητών με ημερομηνία 9/5/1989, έχει ως εξής:
"Αναφερόμεθα στην επιστολή σας ημερομηνίας 5.7.1988 με την οποία αναφέρεσθε στην χαρτοσήμανση του εγγράφου ημερ. 18.12.1981 το οποίο συνήφθη μεταξύ μας και της Εταιρείας WHITE ARCHES TOURIST ENTERPRISES LTD και σας πληροφορούμε ότι το ως άνω έγγραφο δεν υπεγράφη νομότυπα και σύμφωνα με τις πρόνοιες του άρθρου 77 του περί Συμβάσεων Νόμου και ήταν άκυρο, η ακυρότητα του δε ηγέρθη και επί Δικαστηρίου στην υπ' αριθμόν 2558/85 αγωγή ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας.
Ως εκ τούτου είναι προφανές ότι δεν υπάρχει υποχρέωση χαρτοσήμανσης του ως άνω ακύρου εγγράφου σύμφωνα με τον Νόμο περί χαρτοσήμων".
Ο δικηγόρος των αιτητών, πρόβαλε τον ισχυρισμό ότι στην ουσία οι καθ'ων η αίτηση με την πιο πάνω ιδιόχειρη αναφορά τους, κοινοποιούν και γνωστοποιούν συνάμα στους αιτητές, πέραν της τυποποιημένης αξίωσής τους, η οποία ήταν ήδη γνωστή στους αιτητές με την απόφαση ημερομηνίας 5/7/88, και το αποτέλεσμα της έρευνας την οποία διεξήγαγαν μετά την υποβολή προς αυτούς των νέων στοιχείων που περιέχονταν στην πιο πάνω επιστολή των αιτητών, ημερομηνίας 9/5/89 (Τεκμήριο Γ στην ένσταση). Στήριξε την επιχειρηματολογία του αυτή, στην υπόθεση Loukis Kritiotis v. The Municipality of Paphos and Others (1986) 3 C.L.R. 322, στις σελίδες 336 και 337 και Xenis Larkos v. Republic (1987) 3 C.L.R. 2189.
To ερώτημα που τίθεται προς απάντηση, είναι κατά πόσο οι αιτητές με την επιστολή τους ημερομηνίας 9/5/89, υπέβαλαν νέα στοιχεία για επανεξέταση της υπόθεσης ή πρόβαλαν μόνο νομικούς ισχυρισμούς.
Έχω εξετάσει με προσοχή την επιχειρηματολογία και των δύο πλευρών, καθώς και το περιεχόμενο της επιστολής των αιτητών με ημερομηνία 9/5/89 και την απάντηση των αιτητών στην πιο πάνω επιστολή και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι οι αιτητές δεν υπέβαλαν νέα στοιχεία προς τους καθ' ων η αίτηση τα οποία να δικαιολογούν την επανεξέταση της υπόθεσης, αλλά πρόβαλαν μόνο νομικούς ισχυρισμούς αναφορικά με την ερμηνεία της σχετικής Νομοθεσίας επί του συγκεκριμένου εγγράφου και η επιστολή με ημερομηνία 10/8/89 είναι επιβεβαιωτική της επιστολής με ημερομηνία 5/7/88 και ως εκ τούτου στερείται εκτελεστότητας και δεν μπορεί να προσβληθεί με προσφυγή, δυνάμει του άρθρου 146 του Συντάγματος. Κατά συνέπεια, η προσφυγή απορρίπτεται.
Ανεξάρτητα με τα πιο πάνω, θα προχωρήσω να εξετάσω την ουσία της προσφυγής.
Είναι ο ισχυρισμός των αιτητών ότι η προσβαλλόμενη απόφαση είναι παράνομη, καθότι είναι αντίθετη και/ή παραβιάζει τις πρόνοιες του άρθρου 19 του περί Χαρτοσήμων Νόμου του 1963 (Νόμος 19/63). Το άρθρο 19 του Νόμου 19/63, προνοεί:
"Άπαντα τα εις τέλος χαρτοσήμου υποκείμενα, και εν τη Δημοκρατία υφ' οιουδήποτε προσώπου συντασσόμενα, έγγραφα, θα χαρτοσημαίνωνται κατά ή προ της υπογραφής αυτών".
Ο δικηγόρος των αιτητών προβάλλει τον ισχυρισμό ότι με βάση την πιο πάνω διατύπωση του άρθρου 19, η υποχρέωση καταβολής των προβλεπόμενων τελών χαρτοσήμων προκύπτει μόνο εφόσον το υπό χαρτοσήμανση έγγραφο είναι έγκυρο και δεσμευτικό για τα συμβαλλόμενα μέρη. Στην προκειμένη περίπτωση, σύμφωνα με τον ισχυρισμό των αιτητών, το ενοικιαστήριο έγγραφο ήταν άκυρο διότι δεν τηρήθηκαν οι προϋποθέσεις τις οποίες θέτει το άρθρο 77(1) του περί Συμβάσεων Νόμου, Κεφ. 149. Ειδικότερα η πιο πάνω συμφωνία που διελάμβανε ενοικίαση ακινήτου για περίοδο επτά χρόνων, δεν υπογράφηκε ενώπιον και δεν προσυπογράφηκε από τους μάρτυρες και τα μέρη, όπως προνοείται από το άρθρο 77(1) του Κεφ. 149. Το γεγονός της πιο πάνω ακυρότητας του ενοικιαστηρίου εγγράφου, λόγω μη τηρήσεως των προϋποθέσεων του άρθρου 77(1) του Κεφ. 149, είχε εγερθεί από τους αιτητές στην υπεράσπιση και ανταπαίτησή τους, που καταχώρησαν στην αγωγή 2558/85 (Τεκμήριο Ε στην αίτηση).
Η πιο πάνω αγωγή συμβιβάστηκε ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας, χωρίς να αποφασίσει το Δικαστήριο για την εγκυρότητα του πιο πάνω ενοικιαστηρίου εγγράφου.
Η θέση των καθ' ων η αίτηση, είναι ότι λόγω της καθαρής λεκτικής διατύπωσης του άρθρου 19 του Νόμου 19/63, η αιτήτρια Εταιρεία είχε υποχρέωση "κατά ή προ της υπογραφής" του εγγράφου, να χαρτοσημάνει αυτό.
Συμφωνώ με τη θέση των αιτητών ότι το πιο πάνω ενοικιαστήριο έγγραφο ήταν άκυρο γιατί δεν τηρήθηκαν οι προϋποθέσεις του άρθρου 77(1) του περί Συμβάσεων Νόμου, Κεφ. 149 και το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι κατά πόσο η υποχρέωση καταβολής των προβλεπομένων τελών χαρτοσήμου, προκύπτει μόνο εφόσον το υπό χαρτοσήμανση έγγραφο είναι έγκυρο και δεσμευτικό για τα συμβαλλόμενα μέρη.
Η απάντηση εξαρτάται από την ερμηνεία του άρθρου 19 του Νόμου 19/63. Το άρθρο δε θέτει ως προϋπόθεση ότι η υποχρέωση για χαρτοσήμανση υπάρχει μόνο όταν το έγγραφο είναι έγκυρο μεταξύ των προσώπων που συμβάλλονται. Η υποχρέωση για χαρτοσήμανση υπάρχει "κατά ή προ της υπογραφής αυτών", που σημαίνει ότι τα έγγραφα θα χαρτοσημαίνονται ή προ της υπογραφής τους, ή κατά την υπογραφή τους, ενώπιον Λειτουργού του Τμήματος Εσωτερικών Προσόδων, με ορισμένες εξαιρέσεις με βάση το άρθρο 35 του Νόμου. Ο Νόμος δεν εξαρτά τη χαρτοσήμανση από την εγκυρότητα ή μη του εγγράφου η οποία μπορεί να εγερθεί σε οποιοδήποτε μεταγενέστερο στάδιο, αλλά απαιτεί πριν από την υπογραφή του εγγράφου ή κατά την υπογραφή του εγγράφου, τη χαρτοσήμανσή του.
Οι ισχυρισμοί των αιτητών ότι το ενοικιαστήριο έγγραφο ήταν άκυρο γιατί δεν τηρήθηκαν κατά τη σύνταξή του οι προϋποθέσεις του περί Συμβάσεων Νόμου, αφορούν μεν την εγκυρότητα του εγγράφου, αλλά δεν επηρεάζουν την υποχρέωση που υπείχαν, όταν το υπέγραφαν, να το χαρτοσημάνουν.
Για τους πιο πάνω αναφερόμενους λόγους, η προσφυγή απορρίπτεται χωρίς έξοδα.
Προσφυγή απορρίπτεται χωρίς έξοδα.