---

ΑΝΑΦΟΡΕΣ:

---

Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:

Kαραγιώργης Aνδρέας και Άλλος ν. Δημοκρατίας (1990) 3 ΑΑΔ 1669

Kυπριανού Nτέμπορα και Άλλοι ν. Kυπριακής Δημοκρατίας (2003) 3 ΑΑΔ 8

Kυπριακή Δημοκρατία ν. Xρίστου Iωσηφίδη (2006) 3 ΑΑΔ 702

ΛΟΙΖΟΣ ΠΑΝΑΓΗ ν. ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕΣΩ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ, Υπόθεση Αρ. 1583/2006, 17 Σεπτεμβρίου 2007

Κυπριακή νομοθεσία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:

Ν. 1/1990 - Ο περί Δημόσιας Υπηρεσίας Νόμος του 1990

Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:

Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή

---

ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠΟΦΑΣΗΣ:

---

public Παμπαλλής, Κώστας Σταύρου Παναγή, Περσεφόνη Μιχαηλίδου, Δέσπω Γιασεμή, Γιασεμής Ν. Ψαρά-Μιλτιάδου, Τάσια Κύπρος Ιωαννίδης, για Χατζηαναστασίου, Ιωαννίδη Δ.Ε.Π.Ε., για την Εφεσείουσα. Λαμπρινή Λάμπρου-Ουστά (κα), Ανώτερη Δικηγόρος της Δημοκρατίας, εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα, για την Εφεσίβλητη. CY AD Κύπρος Ανώτατο Δικαστήριο 2019-09-12 el Τμήμα Νομικών Εκδόσεων, Ανώτατο Δικαστήριο ΚΟΥΠΕΠΙΔΟΥ ν. ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ, Αναθεωρητική Έφεση Αρ. 62/2013, 12/9/2019 Δικαστική Απόφαση

ECLI:CY:AD:2019:C362

ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

 

(Αναθεωρητική ΄Εφεση Αρ. 62/2013)

 

12 Σεπτεμβρίου, 2019

 

[ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, ΠΑΝΑΓΗ, ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ,

ΓΙΑΣΕΜΗΣ, ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Δ/στές]

 

xxx ΚΟΥΠΕΠΙΔΟΥ,

Εφεσείουσα-Αιτήτρια,

ν.

 

ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ

ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ,

Εφεσίβλητης-Καθ' ης η Αίτηση.

_________________________

 

Κύπρος Ιωαννίδης, για Χατζηαναστασίου, Ιωαννίδη Δ.Ε.Π.Ε., για την Εφεσείουσα.

Λαμπρινή Λάμπρου-Ουστά (κα), Ανώτερη Δικηγόρος της Δημοκρατίας, εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα, για την Εφεσίβλητη.

_________________________

 

ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ.:  Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου

θα δώσει ο Δικαστής Γ.Ν. Γιασεμής.

_________________________

 

 

Α Π Ο Φ Α Σ Η

 

 

Γ.Ν. ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ.:  Η Επιτροπή Δημόσιας Υπηρεσίας, (η Ε.Δ.Υ.), στις 25.11.2008, διόρισε αναδρομικά την εφεσείουσα, xxx Κουπεπίδου, στη μόνιμη θέση Διευθυντή Φαρμακευτικών Υπηρεσιών.  Οι συνυποψήφιοί της xxx Παναγή και xxx Κόκκινου άσκησαν προσφυγές εναντίον της πιο πάνω απόφασης και ο διορισμός της ακυρώθηκε[1].  Κατά την επανεξέταση που ακολούθησε στις 8.2.2012, η Ε.Δ.Υ. επέλεξε, αντί αυτής, άλλον υποψήφιο.

 

Η εφεσείουσα, η οποία, ως εκ της ακυρωτικής απόφασης, επανήλθε, στο μεταξύ, στην προτέρα της θέση, αυτήν του Ανώτερου Φαρμακοποιού, μόλις έλαβε γνώση του αποτελέσματος της επανεξέτασης, με σχετική επιστολή της προς την Ε.Δ.Υ., ζήτησε την αποκατάστασή της, δυνάμει του άρθρου 45 του περί Δημόσιας Υπηρεσίας Νόμου του 1990, (Ν. 1/1990), (όπως αυτός έχει τροποποιηθεί), (ο «Νόμος»), δηλαδή, την αναδρομική προαγωγή της στη θέση Πρώτου Φαρμακοποιού, που είναι η αμέσως κατώτερη της θέσης του Διευθυντή.  Η Ε.Δ.Υ., με απόφασή της, απέρριψε το αίτημά της, υπογραμμίζοντας ότι το άρθρο 45 εφαρμόζεται μόνο σε περίπτωση ακύρωσης προαγωγής υπαλλήλου.  Η ακυρωτική απόφαση του Δικαστηρίου, στην περίπτωσή της, αφορούσε διορισμό και όχι προαγωγή της.  Η πιο πάνω απόφαση της Ε.Δ.Υ. δεν βρήκε σύμφωνη την εφεσείουσα, η οποία, προς το σκοπό ακύρωσής της, καταχώρισε, ανεπιτυχώς, την προσφυγή αρ. 945/2012.  Εναντίον της απορριπτικής απόφασης καταχωρίστηκε, στη συνέχεια, η παρούσα έφεση.

 

Πρωτόδικα, εξετάστηκε, αρχικώς, και έγινε δεκτή, η προδικαστική ένσταση που ήγειρε η Δημοκρατία, (εφεσίβλητη), ότι η εφεσείουσα στερείτο του απαραίτητου εννόμου συμφέροντος να προσβάλει την άρνηση της Ε.Δ.Υ. να εφαρμόσει, στην περίπτωσή της, το άρθρο 45 του Νόμου.  Η εισήγηση ήταν ότι το υπό αναφορά άρθρο καλύπτει μόνο περιπτώσεις ακύρωσης προαγωγής και όχι περιπτώσεις διορισμού, όπως ήταν η περίπτωση της εφεσείουσας.  Η πιο πάνω ένσταση είχε έρεισμα σχετική νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου, σύμφωνα με την οποία το άρθρο 45 δεν τυγχάνει εφαρμογής σε περιπτώσεις ακύρωσης διορισμού, (βλ. Δημοκρατία ν. Ιωσηφίδη (2006) 3 Α.Α.Δ. 702).  Αποφασίστηκε, ειδικά, πως καθοριστικό κριτήριο για εφαρμογή του άρθρου 45 ήταν το κατά πόσο η εφεσείουσα, όντως, είχε προαχθεί στη θέση που αφορούσε η ακυρωτική απόφαση, έστω και αν αυτή ήταν ανώτερη της αμέσως ανώτερης εκείνης την οποία κατείχε, ή στην οποία είχε διοριστεί.  Αποφασίστηκε, επίσης, ότι:  «Το κριτήριο του άρθρου 45, όπως βεβαιώθηκε από την Ιωσηφίδης, είναι αν 'η προαγωγή' ακυρώνεται και δεν αποφασίζεται η εκ νέου 'προαγωγή' του στην εν λόγω θέση.»

 

Σύμφωνα με τον ευπαίδευτο Δικαστή του Δικαστηρίου τούτου ο οποίος εκδίκασε την υπόθεση, στην προκειμένη περίπτωση, η εφεσείουσα δεν είχε προαχθεί, αλλά είχε διοριστεί στη θέση του Διευθυντή.  ΄Οπως επεσήμανε:-

 

«Αυτό είναι σαφώς, αλλά και δικαστικώς βεβαιωμένο, τόσο από την αναφορά στη σχετική απόφαση της ΕΔΥ της 25.11.2008 και την επιστολή της ΕΔΥ ημερομηνίας 19.12.2008, όσο και από την ίδια την ακυρωτική απόφαση που αναφέρεται πάντοτε σε διορισμό και όχι προαγωγή της Αιτήτριας ώστε και να δεσμεύει ως προς τούτο.  Αυτό είναι που έχει σημασία για σκοπούς του άρθρου 45, το οποίο αφορά μόνο περιπτώσεις προαγωγής και όχι διορισμού, ασχέτως αν ο διορισμός της Αιτήτριας στη θέση του Διευθυντή συνεπάγετο ένταξη της σε ανώτερο βαθμό, αφού η ένταξη εκείνη δεν ήταν αποτέλεσμα 'προαγωγής' της αλλά 'διορισμού' της στη θέση εκείνη.  Αν ο διορισμός της Αιτήτριας στη θέση του Διευθυντή ερμηνεύετο ως προαγωγή, τούτο θα αντιστρατεύετο και τη ρητή και δεδομένη βάση του διορισμού της, την οποία και τότε απεδέχθη, και τη δικαστική διαπίστωση στην ακυρωτική απόφαση ότι υπό κρίση ήταν ο διορισμός της, αλλά και το θεμελιακό προορισμό του άρθρου 45 'Σε περίπτωση κατά την οποία η προαγωγή ενός υπαλλήλου σε μία θέση ακυρώνεται'.»

 

 

 

Η εφεσείουσα, με δύο λόγους έφεσης, ουσιαστικά, στρέφεται κατά του πιο πάνω συμπεράσματος της πρωτόδικης απόφασης, υποβάλλοντας ότι το εκδικάσαν Δικαστήριο έσφαλε στην κρίση του ότι το άρθρο 45 του Νόμου δεν τύγχανε εφαρμογής στην περίπτωσή της και ότι η ίδια δεν είχε προαχθεί αλλά είχε διοριστεί στη θέση Διευθυντή Φαρμακευτικών Υπηρεσιών.  Παρά το ότι, εν πρώτοις, συμφώνησε με τη θέση της εφεσίβλητης ότι το άρθρο 45 καλύπτει μόνο περιπτώσεις προαγωγής, υπέδειξε ότι η απάντηση στο υπό εξέταση ερώτημα, κατά πόσο η ίδια είχε προαχθεί ή είχε διοριστεί στην εν λόγω θέση, αποτελεί, αποκλειστικά, θέμα ερμηνείας της ισχύουσας νομοθεσίας και του σχετικού σχεδίου υπηρεσίας.  Ως εκ τούτου, παρέπεμψε, συναφώς, στον ορισμό των όρων «διορισμός» και «προαγωγή», όπως αυτός καταγράφεται στο άρθρο 26 του Νόμου, επισημαίνοντας ότι ο όρος «προαγωγή» είναι ευρύς και δεν περιορίζεται στην έννοια που του απέδωσε η Δημοκρατία, δηλαδή προαγωγή από την αμέσως κατώτερη στην αμέσως ανώτερη θέση.

 

Επιπρόσθετα, η εφεσείουσα παρέπεμψε στις πρόνοιες του άρθρου 28 του Νόμου, το οποίο ρυθμίζει τα των κατηγοριών θέσεων - Πρώτου Διορισμού, Πρώτου Διορισμού και Προαγωγής, Προαγωγής - όπως αυτές ορίζονται στο σχετικό σχέδιο υπηρεσίας, τονίζοντας ότι η θέση του Διευθυντή Φαρμακευτικών Υπηρεσιών ήταν, στην παρούσα περίπτωση, θέση πρώτου διορισμού και προαγωγής.  Εφόσον, λοιπόν, συνέχισε η εισήγηση, δεν επρόκειτο για πρώτο διορισμό της ιδίας, έπρεπε να θεωρηθεί ότι αυτή είχε προαχθεί στην εν λόγω θέση, έστω και αν δεν κατείχε την αμέσως κατώτερη θέση. Τέλος, παρέπεμψε στην υπόθεση Λοΐζος Παναγή ν. Κυπριακής Δημοκρατίας, Υπόθεση Αρ. 1583/2006, 17.9.2007, και εισηγήθηκε πως, παρά το ότι τα γεγονότα της ήταν πανομοιότυπα με τα γεγονότα της δικής της περίπτωσης, η Ε.Δ.Υ., εκεί, δεν αμφισβήτησε την εφαρμογή των προνοιών του άρθρου 45 του Νόμου.

 

Οι πρόνοιες του άρθρου 45(1) είναι σαφείς και έχουν ως εξής:-

 

«45. - (1)  Σε περίπτωση κατά την οποία η προαγωγή ενός υπαλλήλου σε μία θέση ακυρώνεται ύστερα από απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου, η Επιτροπή μπορεί, αν κατά την επανεξέταση δεν αποφασίσει την εκ νέου προαγωγή του στη θέση αυτή και εφόσον πληρούνται οι προϋποθέσεις οι οποίες ορίζονται στο εδάφιο (2), να αποφασίσει την προαγωγή ή την υπεράριθμη προαγωγή του, ανάλογα με το αν υπάρχει ή όχι κενή θέση, σε θέση στην οποία κατά πάσα λογική πιθανότητα θα προαγόταν, αν δεν γινόταν η προαγωγή του που ακυρώθηκε.»

 

 

 

Ξεκάθαρος είναι και λόγος της απόφασης στην υπόθεση Δημοκρατία ν. Ιωσηφίδη, ανωτέρω, ότι το άρθρο 45 δεν εφαρμόζεται σε περιπτώσεις διορισμού, αφού αυτό θα ισοδυναμούσε με παρέμβαση του Δικαστηρίου στο σαφές κείμενο της νομοθεσίας.  Το απόσπασμα που ακολουθεί, από τη σελίδα 708, είναι άμεσα σχετικό:-

 

   «Έχουμε κληθεί από τον εφεσίβλητο να προβούμε σε διεύρυνση της εμβέλειας των προνοιών του άρθρου 45 ούτως ώστε να περιλαμβάνει και πρώτο διορισμό με βάση τη νομολογία που επικαλείται και το πρωτόδικο δικαστήριο, ήτοι την Καραγιώργης[2] (πιο πάνω).

 

   ΄Εχουμε μελετήσει με την απαραίτητη προσοχή τις εισηγήσεις του εφεσίβλητου.  ΄Εχουμε καταλήξει ότι, με καμιά από τις γνωστές μεθόδους ερμηνείας νομοθετικών διατάξεων δεν είναι δυνατή η διεύρυνση των προνοιών του άρθρου 45.  Διότι μια τέτοια διεύρυνση θα είχε ως αποτέλεσμα την πρόσθεση λέξεων στο κείμενο της νομοθετικής διάταξης, πράγμα που απαγορεύεται από τη νομολογία.  Για να καταλήξουμε δηλαδή ότι η εισήγηση του εφεσίβλητου είναι ορθή θα πρέπει απαραίτητα να επέμβουμε στο κείμενο, που δεν είναι έργο του ερμηνευτή του δικαίου (Βλέπε:  Κυπριανού κ.ά. ν. Δημοκρατίας (2003) 3 Α.Α.Δ. 8).  Εξάλλου τυχόν εφαρμογή της εισήγησης του εφεσίβλητου θα σήμαινε είτε κατάργηση του εδαφίου 2[3], ή δραστική τροποποίηση του που σαφώς εκφεύγει κάθε ερμηνευτικού κανόνα.»

 

 

 

Τέλος, σημειώνεται ότι ενώπιον του Δικαστηρίου έχουν κατατεθεί αντίγραφα του κυρίου μέρους της επίσημης εφημερίδας της Δημοκρατίας, με ημερομηνίες 1.6.2007 και 16.1.2009, τα οποία αναφέρονται, αντίστοιχα, σε διορισμό και αναδρομικό διορισμό της εφεσείουσας στη θέση Διευθυντή Φαρμακευτικών Υπηρεσιών από 15.5.2007, καθώς και σε τερματισμό του διορισμού της ως Αναπληρωτή Διευθυντή Φαρμακευτικών Υπηρεσιών.  Δεν αφήνεται, λοιπόν, οποιαδήποτε αμφιβολία περί της πρόθεσης της Ε.Δ.Υ. στη συγκεκριμένη περίπτωση.  Κατά συνέπεια, με βάση και το ιστορικό της παρούσας υπόθεσης, το οποίο έχει παρατεθεί πιο πάνω, προκύπτει, με σαφήνεια, πως η κατάληξη του πρωτόδικου Δικαστηρίου, σε ό,τι αφορά την εγερθείσα προδικαστική ένσταση, είναι απόλυτα ορθή.  Ως εκ τούτου, η έφεση δεν μπορεί να επιτύχει.

 

Η έφεση απορρίπτεται, με έξοδα υπέρ της εφεσίβλητης και εναντίον της εφεσείουσας, τα οποία καθορίζονται στο ποσό των €3.000,00.

 

 

                                                     Κ. Παμπαλλής, Δ.

 

                                                     Π. Παναγή, Δ.

 

                                                     Δ. Μιχαηλίδου, Δ.

 

                                                     Γ.Ν. Γιασεμής, Δ.

 

                                                     Τ. Ψαρα-Μιλτιάδου, Δ.

 

/ΜΠ