|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Γεναγρίτης Αντώνης ν. Κυπριακής Δημοκρατίας (2001) 3 ΑΑΔ 1029
Αλεξάνδρου Αντιγόνη και Άλλος ν. Κυπριακής Δημοκρατίας (2008) 3 ΑΑΔ 196
Σασακάρος Κωνσταντίνος ν. Κυπριακής Δημοκρατίας (2014) 3 ΑΑΔ 106, ECLI:CY:AD:2014:C235
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
ECLI:CY:AD:2019:C369
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Αναθεωρητική Έφεση Αρ. 112/2013)
(Υπόθεση Αρ. 98/2010)
16 Σεπτεμβρίου, 2019
[ΝΑΘΑΝΑΗΛ, ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΣ, ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ,
ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ, ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Δικαστές]
1. xxxx ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ,
2. xxxx ΕΥΡΙΠΙΔΟΥ,
3. xxxx ΕΥΡΙΠΙΔΟΥ,
4. xxxx ΚΛΕΟΒΟΥΛΟΥ,
5. xxxx ΠΡΟΚΟΠΙΟΥ,
6. xxxx ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ
ΚΑΙ ΩΣ Ο ΕΠΙΣΥΝΗΜΜΕΝΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ Α,
Εφεσείοντες/Αιτητές,
ΚΑΙ
ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΕΣΩ
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ
ΥΠΟΥΡΓΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ,
Εφεσίβλητοι/Καθ΄ων η Αίτηση.
----------
Μ. Χατζητζιοβάννης με κ. Ρ. Γεωργίου για Φοίβος, Χρίστος
Κληρίδης & Συνεργάτες ΔΕΠΕ, για τους Εφεσείοντες.
Θ. Χατζηλούκας, εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα της
Δημοκρατίας, για τους Εφεσίβλητους.
----------
ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ: Η απόφαση του Δικαστηρίου είναι ομόφωνη.
----------
Α Π Ο Φ Α Σ Η (E X - T E M P O R E)
ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ.: Εναντίον της πρωτόδικης απόφασης, με την οποία απορρίφθηκε η προσφυγή των αιτητών, ασκήθηκε η παρούσα έφεση, με την οποία ζητείται η ακύρωση της πρωτόδικης κρίσης.
Η διαφορά αφορούσε τη μετακίνηση του χωριού Πενταλιά, το οποίο έδει να μετακινηθεί, λόγω προηγούμενης μελέτης του Τμήματος Γεωλογικής Επισκόπησης, στη βάση του ότι η περιοχή στην οποία βρισκόταν παρουσίαζε σοβαρές κατολισθήσεις και ασταθές έδαφος, με εύλογες τις προεκτάσεις για επικείμενους κινδύνους για την ασφάλεια των κατοίκων. Επομένως, το Υπουργικό Συμβούλιο έλαβε την απόφαση για μετακίνηση του χωριού, εξουσιοδοτώντας παράλληλα τον Υπουργό Εσωτερικών, να αναλάμβανε τα επί μέρους.
Η απόφαση αυτή λήφθηκε στις 21.12.1994. Στη συνέχεια, το Υπουργικό Συμβούλιο ενέκρινε στις 3.3.1995 και 30.8.1995 συγκεκριμένο σχέδιο, το οποίο αναφέρεται στην πρωτόδικη απόφαση, στη βάση του οποίου θα γινόταν η μετακίνηση και θα δίνονταν ορισμένες παροχές και ωφελήματα σε διάφορους δικαιούχους οι οποίοι ταξινομήθηκαν σε τέσσερις κατηγορίες, δηλαδή, στις οικογένειες που διέμεναν εκεί μόνιμα σε ιδιόκτητη κατοικία, στις οικογένειες που κατείχαν και δεύτερη κατοικία στο χωριό ιδιοκτησίας των γονέων ή συνιδιοκτησίας μελών της οικογένειας, στις οικογένειες που είχαν μεν ιδιόκτητη λειτουργική κατοικία, αλλά διέμεναν αλλού και στις οικογένειες που διέμεναν μόνιμα στο χωριό σε μη ιδιόκτητη κατοικία.
Οι κάτοικοι-αιτητές, σημερινοί εφεσείοντες, ιδιοκτήτες κατοικιών, οικοπέδων και χωραφιών εντός του χωριού Πενταλιά και της ευρύτερης περιοχής, αμφισβήτησαν τη νομιμότητα της απόφασης του Γενικού Διευθυντή του Υπουργείου Εσωτερικών, ημερομηνίας 9.11.2009, όταν ζήτησαν την τροποποίηση όρων του σχεδίου, υποβάλλοντας εισηγήσεις για την καλύτερη, όπως την θεώρησαν οι ίδιοι, ισόνομη μεταχείριση των κατοίκων και για παροχή διάφορων ωφελημάτων, κινήτρων και οικονομική βοήθεια. Ο Γενικός Διευθυντής είχε απαντήσει ότι δεν προτίθετο να τροποποιήσει τους όρους και τις προϋποθέσεις που προνοούνταν στο σχέδιο παροχής βοήθειας για μετακίνηση του χωριού και η προσφυγή, η οποία ασκήθηκε στη βάση αυτής της απόφασης, απορρίφθηκε πρωτοδίκως, με αποδοχή της προδικαστικής ένστασης ότι, με την προσβαλλόμενη πράξη, δεν είχε κοινοποιηθεί οποιαδήποτε νέα απόφαση καθοριστική για τα δικαιώματα των αιτητών.
Το Υπουργείο Εσωτερικών, σύμφωνα με την απόφαση, είχε ενημερώσει τους εφεσείοντες-αιτητές ότι δεν προτίθετο να τροποποιήσει τους όρους και τις προϋποθέσεις του σχεδίου. Ουσιαστικά, καθώς έκρινε το πρωτόδικο Δικαστήριο, το πλαίσιο εξέτασης των αιτημάτων τους δεν επρόκειτο να διαφοροποιηθεί.
Η προσβαλλόμενη πράξη θεωρήθηκε ως πληροφοριακού χαρακτήρα, στη βάση νομολογίας που παρέθεσε πρωτόδικα το Δικαστήριο, και, εν πάση περιπτώσει, το Δικαστήριο έκρινε ότι, ακόμη και αν η επίδικη απόφαση συνιστούσε απόρριψη των αιτημάτων που είχαν διατυπωθεί με την επιστολή των εφεσειόντων ημερομηνίας 9.7.2008, αυτή θα ήταν επιβεβαιωτική της προηγούμενης απόφασης του 2003, με την οποία ο Υπουργός κατέστησε σαφές ότι τα ωφελήματα των μη μόνιμων κατοίκων θα περιορίζονταν στα προβλεπόμενα στο σχέδιο, τα οποία μάλιστα συνιστούσαν ευνοϊκή ρύθμιση, σε σύγκριση με άλλες περιπτώσεις μετακίνησης οικισμών ή χωριών.
Η έφεση προσβάλλει αυτή την κρίση και το κεντρικό ερώτημα το οποίο τίθεται στην ουσία με το περίγραμμα αγόρευσης, αλλά και ενώπιον του Δικαστηρίου σήμερα, είναι κατά πόσο υπήρξαν νέα δεδομένα και στοιχεία, στη βάση των οποίων θα μπορούσε να κριθεί η προσβαλλόμενη πράξη ως μη πληροφοριακού χαρακτήρα, ώστε να προχωρούσε η εξέταση της προσφυγής επί των λόγων ακύρωσης.
Έγινε αντιληπτό και από την αγόρευση του ευπαίδευτου συνηγόρου ότι δεν υπήρξαν νέα στοιχεία ή δεδομένα, τα οποία, στη βάση της ακολουθούμενης νομολογίας, θα επέτρεπαν στη Διοίκηση να επανεξετάσει και να επανακαθορίσει τη θέση της, παράγοντας στην ουσία νέα διοικητική πράξη. Είχαν απλώς υποβληθεί αιτήματα στη βάση των αρχών ισονομίας και ισότητας. Όπως, όμως, ορθά διαπιστώθηκε πρωτοδίκως, δεν κοινοποιήθηκε από την αρμόδια αρχή οποιαδήποτε νέα απόφαση καθοριστική των δικαιωμάτων των εφεσειόντων. Η προσβαλλόμενη πράξη παρέπεμψε στην προηγηθείσα ηλειμμένη απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου για μετακίνηση του χωριού στη βάση «Σχεδίου Παροχής Βοήθειας για Μετακίνηση Χωριών λόγω Εδαφολογικών Προβλημάτων». Δεν υπήρξαν νέα δεδομένα ως απαραίτητη προϋπόθεση για την έκδοση νέας διοικητικής πράξης. Ως εκ τούτου, πράγματι ήταν πληροφοριακού χαρακτήρα (βλ. Γεναγρίτης ν. Δημοκρατίας (2001) 3 ΑΑΔ 1029, Αλεξάνδρου κ.ά. ν. Δημοκρατίας (2008) 3 ΑΑΔ 196 και Τσέντα ν. Δημοκρατίας (2012) 3 ΑΑΔ 97).
Ταυτόχρονα ήταν, όπως ήδη αναφέρθηκε και βεβαιωτικού χαρακτήρα, εφόσον βεβαίωσε, χωρίς την έκφραση νέας διοικητικής βούλησης επί του θέματος, τα όσα είχαν ήδη αποφασιστεί προηγουμένως και μάλιστα προ πολλού χρόνου. Ως απορρέει από τα ενώπιον του Δικαστηρίου στοιχεία, υπήρξε αλληλογραφία και αιτήματα σε διάφορες χρονικές στιγμές. Όλα τα αιτήματα κατέληξαν στη βεβαίωση της αρχικής απόφασης του Υπουργικού Συμβουλίου, η οποία δεν είχε τότε προσβληθεί. Η διαφορετική άποψη και υποβολή αιτημάτων δεν αλλάζουν τα πραγματικά δεδομένα. Χρειάζονται νέα ουσιώδη πραγματικά γεγονότα ως υποδεικνύει και ο Στασινόπουλος: «Δίκαιον των Διοικητικών Διαφορών», Έκδοση Τέταρτη [1964], σελ. 176, από το οποίο μεταφέρθηκε σχετικό απόσπασμα με επιδοκιμασία στη Σασακάρος ν. Δημοκρατίας (2014) 3 ΑΑΔ 106, ECLI:CY:AD:2014:C235, η οποία αφορούσε σε βεβαιωτικές πράξεις.
Συνεπώς, η έφεση απορρίπτεται στη βάση των ανωτέρω, με έξοδα εναντίον των εφεσειόντων, τα οποία καθορίζονται στα €1.000, λόγω του γεγονότος ότι η πλευρά της εφεσίβλητης Δημοκρατίας δεν καταχώρησε δικό της περίγραμμα.
ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ.
ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΣ, Δ.
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, Δ.
ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ, Δ.
ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Δ.
/ΧΤΘ