|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Αναθεωρητική Έφεση Αρ. 119/09
(Υπόθεση Αρ. 2412/06)
[ΑΡΤΕΜΗΣ, Π., ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, ΕΡΩΤΟΚΡIΤΟΥ, ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ, Δ/στές]
ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΕΣΩ
1. ΔΕΙΥΘΥΝΤΗ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΠΟΛΕΟΔΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙΚΉΣΕΩΣ,
2. ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ,
Εφεσείοντες-Καθ΄ων η αίτηση,
και
1. ΦΑΝΗ Α. ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ
2. ΝΙΤΣΑ Ι. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΙΔΟΥ,
Εφεσίβλητες-Αιτήτριες.
― ― ― ―
Θ. Πιπερή (κα) με ασκούμενο δικηγόρο Θ. Χ" Γεωργίου, για εφεσείοντες
Ρ. Καλλιγέρου(κα), για εφεσίβλητες
Π. Αρτέμη, Π.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΑΡΤΕΜΗΣ, Π.: Το ιστορικό της υπόθεσης περιγράφεται καθαρά στην πρωτόδικη απόφαση του αδελφού μας Δικαστή και το παραθέτουμε κατά λέξη:
«Οι αιτήτριες είναι συνιδιοκτήτριες τεμαχίου γης στην Πόλη Χρυσοχούς, υπέβαλαν δε αίτηση ημερ. 1.6.98 για πολεοδομική άδεια προς κατασκευή πίστας για μικρά αυτοκίνητα ("go karts") και συναφείς εγκαταστάσεις. Η περιοχή υπόκειτο παλαιότερα σε άδεια λατομείου και λόγω της χρήσης της, ήταν σε κατάσταση που επιδεχόταν μόνο ειδική ανάπτυξη εφόσον δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί είτε για οικιστικούς, είτε για γεωργικούς σκοπούς. Η απόφαση για τη δημιουργία πίστας μικρών αυτοκινήτων αποτελούσε μια τέτοια ειδική ανάπτυξη, η δε Πολεοδομική Αρχή που είχε ερωτηθεί προκαταρκτικά είχε υπό προϋποθέσεις δώσει θετική απάντηση.
Οι αιτήτριες από το 1996 και μετά και μέχρι την υποβολή της αίτησης για πολεοδομική άδεια, είχαν μεταφέρει έναντι υψηλού κόστους μπάζα για να κλείσουν οι κρατήρες και οι λάκκοι που είχαν δημιουργηθεί από το λατομείο. Κατά το χρόνο υποβολής και εξέτασης της αίτησης για προκαταρκτικές απόψεις, το τεμάχιο περιλαμβανόταν στη γεωργική ζώνη Γα4 του ισχύοντος τότε Τοπικού Σχεδίου Πόλης Χρυσοχούς. Όταν υπεβλήθη η επίδικη αίτηση την 1.6.98, ζητήθηκαν διάφορες πρόσθετες πληροφορίες που σχετίζονταν με την προτεινόμενη ιδιωτική υδατοπρομήθεια για κάλυψη των αναγκών της ανάπτυξης σε νερό, ενώ λήφθηκαν από την Πολεοδομική Αρχή οι απόψεις των άλλων εμπλεκομένων φορέων, όπως του Δημάρχου Πόλης Χρυσοχούς, του Επαρχιακού Μηχανικού Τμήματος Δημοσίων Έργων Πάφου, του Επαρχιακού Μηχανικού Τμήματος Αναπτύξεως Υδάτων Πάφου, του Επαρχιακού Κτηματολογικού Λειτουργού Πάφου, καθώς και του Διευθυντή του Κυπριακού Οργανισμού Τουρισμού. Η αίτηση παρέμεινε σε εκκρεμότητα ενόψει του προβλήματος ικανοποιητικής υδροδότησης.
Στις 3.3.2000, το Τοπικό Σχέδιο Πόλης Χρυσοχούς τροποποιήθηκε αναφορικά με το μέγιστο επιτρεπόμενο ύψος οικοδομών, επιτρέποντας ύψος σε 8.30 μ. αντί 7 μ., που ίσχυε προηγουμένως. Οι αιτήτριες πρότειναν και έγινε δεκτό από τον Επαρχιακό Μηχανικό Τμήματος Αναπτύξεως Υδάτων και το Δήμαρχο Πόλης Χρυσοχούς, όπως η υδροδότηση της ανάπτυξης γίνει από αγωγό που είχε τοποθετήσει ο Δήμος παραπλεύρως του τεμαχίου τους. Στις 21.3.03, όμως, δημοσιεύθηκε αναθεώρηση του Τοπικού Σχεδίου Πόλης Χρυσοχούς, το οποίο περιέλαβε πρόνοιες σε σχέση με αναπτύξεις ειδικού τύπου και τις οποίες πρόνοιες, η προτεινόμενη από τις αιτήτριες ανάπτυξη, δεν ικανοποιούσε. Ταυτόχρονα, μέρος του τεμαχίου περιήλθε στη ζώνη προστασίας Δα2, με διαφορετικό συντελεστή δόμησης, ποσοστό κάλυψης, αριθμό ορόφων και επιτρεπόμενο ύψος.
Το Ανώτατο Δικαστήριο με απόφαση του ημερ. 20.5.03 στην προσφυγή Cyprus Sulphar and Copper Co Ltd ν. Κυπριακής Δημοκρατίας, αρ. 1114/2000, ακύρωσε το Τοπικό Σχέδιο Πόλης Χρυσοχούς, που είχε εκπονηθεί και ίσχυε από τις 3.2.1995, με αποτέλεσμα να εκπονηθεί Δήλωση Πολιτικής για τη δημοτική περιοχή της Πόλης Χρυσοχούς με ισχύ από 24.10.03. Αυτή η Δήλωση Πολιτικής, περιείχε παρόμοιες πρόνοιες όπως το Τοπικό Σχέδιο, όπως είχε αυτό τροποποιηθεί στις 21.3.03, τις οποίες η προτεινόμενη ανάπτυξη και πάλι δεν ικανοποιούσε. Η Πολεοδομική Αρχή, με βάση τις πρόνοιες της Δήλωσης Πολιτικής, έλαβε στις 10.10.06, την προσβαλλόμενη απόφαση με την οποία απορρίφθηκε η αίτηση για τη δημιουργία πίστας go karts για τους λόγους που εκεί αναφέρονταν."
Ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστή η επιχειρηματολογία των εφεσίβλητων-αιτητριών είχε βασικά τρεις άξονες. Πρώτον, εισηγήθηκαν ότι η Δήλωση Πολιτικής που εισήγαγε νέες διατάξεις ήταν παράνομη και άκυρη, γιατί μετά την ακυρωτική απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου θα έπρεπε να γίνει επανεξέταση και έγκριση νέου Τοπικού Σχεδίου αντί να δημοσιευθεί Δήλωση Πολιτικής που περιείχε τις ίδιες διατάξεις με το τροποποιηθέν τοπικό σχέδιο. Έτσι, υπεβλήθη ότι η αρμόδια αρχή παρέκαμψε τις υποχρεώσεις της για επανεξέταση της αίτησης των εφεσίβλητων-αιτητριών με το πραγματικό και νομικό καθεστώς που ίσχυε κατά την ακύρωση.
Ο δεύτερος άξονας αφορούσε την καθυστέρηση εξέτασης της αίτησης, αφού η Διοίκηση απάντησε πολύ καθυστερημένα, παραβιάζοντας έτσι την αρχή της αναγκαιότητας απάντησης εντός ευλόγου χρόνου.
Τέλος, ισχυρίστηκαν οι εφεσίβλητες ότι η απόρριψη της αίτησής τους έγινε από αναρμόδιο όργανο ή όργανο χωρίς νόμιμη εξουσιοδότηση.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο αποδέχθηκε τους δύο πρώτους άξονες της επιχειρηματολογίας των εφεσίβλητων-αιτητριών και απέρριψε τον τρίτον, που αφορούσε την αρμοδιότητα του οργάνου που εξέδωσε την απόφαση.
Με τους δύο λόγους έφεσής τους οι εφεσείοντες-καθ΄ων η αίτηση προσβάλλουν την πρωτόδικη απόφαση υποβάλλοντας ότι ούτε ο πρώτος λόγος ακύρωσης ευσταθεί, αλλά ούτε και ο δεύτερος, αφού κατά την εισήγησή τους, λόγω των περιστάσεων, δεν υπήρξε παράλογη καθυστέρηση. Υποστήριξαν ενώπιόν μας οι εφεσίβλητοι, όπως και πρωτόδικα, ότι ήταν μετά την ακύρωση του τοπικού σχεδίου επιτρεπτή η εφαρμογή Δήλωσης Πολιτικής και πρόβαλαν ότι η θέση του Δικαστηρίου ότι θα έπρεπε μετά την ακυρωτική απόφαση να εγκριθεί νέο Τοπικό Σχέδιο, κάτι που δεν έγινε, ισοδυναμούσε, στην ουσία, με ανεπίτρεπτο παρεμπίπτοντα έλεγχο.
Το τοπικό σχέδιο για την Πόλη Χρυσοχούς, που ακυρώθηκε, είχε θεωρηθεί παράνομο, αφού βασίστηκε σε προπαρασκευαστική πράξη παρανόμως λειτουργήσαντος οργάνου, εν όψει του ότι το Κοινό Συμβούλιο του οποίου είχε ληφθεί η γνώμη, ήταν συγκροτημένο κατά τρόπο που δεν έδιδε στον μέσο κοινό αντικειμενικό κριτή την εντύπωση αμεροληψίας.
Ο ευπαίδευτος πρωτόδικος Δικαστής, αφού ανέλυσε την έννοια του δεδικασμένου, κατέληξε πως με την εξαφάνιση του Τοπικού Σχεδίου με την απόφαση του Δικαστηρίου το όλο θέμα έπρεπε να επανεξετασθεί, με βάση την ισχύουσα το 1995 πραγματική αλλά και νομική κατάσταση «που σίγουρα δεν θα μπορούσε να περιλαμβάνει τις μεταγενέστερες του 2003 τροποποιηθείσες διατάξεις . . .». Περαιτέρω, ο πρωτόδικος Δικαστής, αναφερόμενος στο Άρθρο 34A, με βάση το οποίο έγινε η Δήλωση Πολιτικής, παρατήρησε ότι προνοούσε για κάτι τέτοιο για περιοχές για τις οποίες δεν είχε τεθεί σε ισχύ τοπικό σχέδιο, ενώ στην παρούσα περίπτωση τέτοιο σχέδιο είχε τεθεί και ακυρωθεί.
Όσον αφορά το θέμα παρεμπίπτοντος ελέγχου, το πρωτόδικο Δικαστήριο παρατήρησε τα ακόλουθα:
"Το Δικαστήριο δεν συμμερίζεται την άποψη ότι έπρεπε να ελεγχθούν ξεχωριστά οι πρόνοιες της Δήλωσης Πολιτικής με άλλη προσφυγή εγειρόμενη εντός της προθεσμίας από την ημερομηνία έκδοσης της. Η συνήγορος των καθ΄ ων παρέπεμψε στην Παναγιώτης Ξενοφώντος Μεσαρίτη ν. Δημοκρατίας (1993) 4 Α.Α.Δ. 2862, όπου, μεταξύ άλλων, αποφασίστηκε ότι ένα ρυμοτομικό σχέδιο αποτελεί ανεξάρτητη διοικητική πράξη και δεν είναι παραδεκτή η εξέταση της νομιμότητας του εκ των υστέρων, στα πλαίσια απόρριψης αίτησης για πολεοδομική άδεια άλλης, δηλαδή, ανεξάρτητης διοικητικής πράξης. Η ορθότητα της απόφασης αυτής δεν αμφισβητείται. Δεν έχει όμως εφαρμογή στα παρόντα γεγονότα. Οι ίδιοι οι καθ΄ ων επικαλέστηκαν τις πρόνοιες της Δήλωσης Πολιτικής για απόρριψη της αίτησης και έτσι μπορεί να ελεγχθεί. Το κύριο ζητούμενο λοιπόν στην υπόθεση είναι η νομιμότητα της ίδιας της απόφασης της διοίκησης να ενεργήσει στη βάση Δήλωσης Πολιτικής, αντί μετά την ακυρωτική απόφαση, να εξετάσει εκ νέου την κατάσταση και να οδηγηθεί στην έκδοση νέου Τοπικού Σχεδίου. Δεν γίνεται έτσι παρεμπίπτων έλεγχος που θα ήταν ανεπίτρεπτος, ούτε και βέβαια ενδιαφέρουν εδώ οι άλλες προσφυγές που εναντιώνονται στην ορθότητα της Δήλωσης Πολιτικής για άλλους λόγους. Οι αιτήτριες έχουν ευθέως ίδιον ενεστώς έννομον συμφέρον να ελέγξουν τη νομιμότητα της πράξης στη βάση της νομικής και πραγματικής κατάστασης που δημιούργησαν οι ίδιοι οι καθ΄ ων."
Όσον αφορά το θέμα του εύλογου χρόνου, αυτό αναλύθηκε από τον ευπαίδευτο πρωτόδικο Δικαστή με λεπτομέρεια και επισημάνθηκε ότι η αίτηση για προκαταρκτικές απόψεις έγινε στις 29.5.97 και η αρμόδια αρχή απάντησε ευνοϊκά στις 15.12.97. Η καθεαυτή αίτηση για πολεοδομική άδεια υποβλήθηκε την 1.6.98 η δε απορριπτική απόφαση δόθηκε μετά από 8 και πλέον χρόνια , στις 10.10.2006. Το πρωτόδικο Δικαστήριο αναγνώρισε πως το ιστορικό έδειχνε αντικειμενική δυσκολία όσον αφορά την κάλυψη του τεμαχίου με κατάλληλη υδροδότηση, αλλά παρατήρησε πως οι καθ΄ων η αίτηση συνέχισαν να συζητούν το θέμα του νερού, παρά το γεγονός ότι, στο μεταξύ, είχαν αλλάξει οι πολεοδομικές ζώνες. Επεσήμανε ότι το ζήτημα της υδατοπρομήθειας λύθηκε στις 12.8.03, αλλά η απορριπτική απάντηση εκδόθηκε τρία και πλέον χρόνια αργότερα και, εν τω μεταξύ, στις 24.10.03 είχε εκδοθεί η Δήλωση Πολιτικής που περιείχε παρόμοιες πρόνοιες με αυτές του τροποποιημένου τοπικού σχεδίου.
Η κατάληξη του πρωτόδικου Δικαστηρίου επί του προκειμένου ήταν η ακόλουθη:
"Όλη η πιο πάνω χρονολογική εξέλιξη δείχνει, αναμφίβολα, ότι δεν εξετάστηκε η αίτηση εντός ευλόγου χρόνου. Το αντίθετο είναι φανερό. Η διοίκηση χρησιμοποίησε την παρέλευση του χρόνου για να απορρίψει το αίτημα καθυστερώντας αναιτιολόγητα, ακόμη και μετά την επίλυση του υδατικού προβλήματος. Εύλογος χρόνος, σύμφωνα με τη νομολογία, είναι ζήτημα που αποφασίζεται και εξετάζεται από το Δικαστήριο κατά αντικειμενικό τρόπο και εξαρτάται από τα περιστατικά της κάθε υπόθεσης. (δέστε Δημοτική Επιτροπή Αγίου Δομετίου ν. Χριστοφόρου (1994) 3 Α.Α.Δ. 434 και Δήμος Στροβόλου ν. Βορκά (1994) 3 Α.Α.Δ. 514). Εδώ από κάθε άποψη και από οποιαδήποτε θεώρηση, είχε παρέλθει ο εύλογος χρόνος εξέτασης της αίτησης και δεν θα έπρεπε αυτή να απορριφθεί στη βάση της Δήλωσης Πολιτικής, που πολύ μεταγενέστερα τέθηκε σε ισχύ."
Η απόφαση και επί των δύο της λόγων αιτιολόγησης μας βρίσκει σύμφωνους και δεν έχουμε ικανοποιηθεί ότι έχει καταδειχθεί οποιοσδήποτε λόγος που να δικαιολογεί την επέμβασή μας.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα υπέρ των εφεσίβλητων, πλέον ΦΠΑ, όπως αυτά θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή.
Π. Δ. Δ. Δ. Δ.
/Χ.Π.