|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2010) 3 ΑΑΔ 563
3 Δεκεμβρίου, 2010
[ΑΡΤΕΜΗΣ, Π., ΚΡΑΜΒΗΣ, ΦΩΤΙΟΥ,
ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, ΚΛΗΡΙΔΗΣ, Δ/στές]
ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΝΑΣΩΝΟΣ,
Εφεσείων,
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ,
Εφεσιβλήτων.
(Αναθεωρητική Έφεση Αρ. 70/2008)
Δημόσιοι Υπάλληλοι ― Προαγωγές ― Σύσταση του Διευθυντή ― Περιστάσεις υπό τις οποίες κρίθηκε έγκυρη στην εξετασθείσα υπόθεση.
Προσφυγή βάσει του Άρθρου 146 του Συντάγματος ― Λόγοι ακυρώσεως ― Πλάνη περί τα πράγματα ― Περιστάσεις υπό τις οποίες κρίθηκε επουσιώδης, η όποια πλάνη θα μπορούσε να στοιχειοθετηθεί στην εξετασθείσα υπόθεση.
Ο εφεσείων αξίωσε την ανατροπή της πρωτόδικης απόφασης, με την οποία απορρίφθηκε η προσφυγή του κατά της προαγωγής του ενδιαφερόμενου μέρους στη θέση Τυπογράφου 1ης Τάξεως, αντί του ιδίου.
Η Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου, απορρίπτοντας την έφεση, αποφάσισε ότι:
Ορθά επισημαίνεται στην εκκαλούμενη απόφαση, ότι η σύγκριση έγινε μεταξύ των υποψηφίων που κρίθηκαν ισάξιοι με βάση τις αξιολογήσεις τους κατά τα τελευταία πέντε χρόνια, αλλά και προηγουμένως, καθώς και εκείνων που υπερείχαν σε συγκεκριμένο κριτήριο όπως η αρχαιότητα. Από τη στιγμή που βρέθηκε ότι ο εφεσείων υστερούσε έναντι του ενδ. μέρους τόσο κατά την τελευταία πενταετία όσο και κατά τα προηγούμενα χρόνια, η όποια τυχόν παραγνώριση του μη προβλεπόμενου από το σχέδιο υπηρεσίας επιπρόσθετου ακαδημαϊκού προσόντος που κατείχε δεν μπορούσε να έχει οποιαδήποτε σημασία και ορθά κρίθηκε ότι δεν συνιστούσε ουσιώδη πλάνη εφόσον η κατοχή του επιπρόσθετου αυτού προσόντος, αποτελούσε υπό τις περιστάσεις, ήσσονος σημασίας κριτήριο. Ανεξάρτητα από τα πιο πάνω, τόσο ο Διευθυντής όσο και η ΕΔΥ είχαν ενώπιόν τους τους φακέλους με όλα τα στοιχεία των υποψηφίων και συνεπώς δεν προκύπτει βάσιμα ότι υπήρχε οποιαδήποτε παραγνώριση του πρόσθετου ακαδημαϊκού προσόντος του εφεσείοντα που οδήγησε σε ουσιώδη πλάνη, ούτε βέβαια ο Διευθυντής ήταν υποχρεωμένος κάτω από αυτές τις περιστάσεις να συγκρίνει όλους τους υποψήφιους με το συστηνόμενο.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
Έφεση.
Έφεση από τον εφεσείοντα εναντίον της απόφασης Δικαστή του Aνωτάτου Δικαστηρίου (Νικολαΐδης, Δ.), (Υπόθεση Aρ. 1413/06), ημερ. 7/4/08.
Α. Ευσταθίου, για τον Εφεσείοντα.
Μ. Σπηλιωτοπούλου, για τους Εφεσίβλητους.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΗΣ, Π.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Κραμβής.
ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ.: Ο εφεσείων ήταν μεταξύ των υποψηφίων για την πλήρωση μιας μόνιμης θέσης Τυπογράφου, 1ης Τάξης, Τυπογραφείο. Στη συνεδρία της Επιτροπής Δημόσιας Υπηρεσίας (ΕΔΥ) που πραγματοποιήθηκε στις 11.4.2006 προσήλθε ο Διευθυντής του Τυπογραφείου ο οποίος σύστησε το ενδ. μέρος. Στη συνέχεια η ΕΔΥ επέλεξε για προαγωγή το ενδ. μέρος. Εναντίον της απόφασης ο εφεσείων άσκησε προσφυγή. Πρόβαλε ως λόγο ακύρωσης ότι λόγω παράλειψης διεξαγωγής δέουσας έρευνας, εμφιλοχώρησε ουσιώδης πλάνη τόσο κατά τη σύσταση του Διευθυντή όσο και κατά τη λήψη της απόφασης. Ενώ κατείχε, όπως ισχυρίστηκε, επιπρόσθετο ακαδημαϊκό προσόν, μη προβλεπόμενο από το σχέδιο υπηρεσίας, ήτοι πτυχίο Δημοσιογραφίας από το Υπουργείο Eθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, ο Διευθυντής παρέλειψε να τον συγκρίνει, με αναφορά στο επιπρόσθετο προσόν που κατείχε, με τον υποψήφιο που σύστησε, όπως έπραξε με όλους τους άλλους υποψήφιους, δημιουργώντας έτσι αμφιβολίες ως προς το κατά πόσο ο Διευθυντής είχε όντως υπόψη του ότι διέθετε το επιπρόσθετο αυτό προσόν.
Ο συνάδελφος μας που εκδίκασε την προσφυγή διαπίστωσε ότι η σύγκριση από το Διευθυντή αλλά και από την ΕΔΥ έγινε μεταξύ των υποψηφίων που ήταν μεταξύ τους ισάξιοι ή υπερείχαν σε συγκεκριμένο κριτήριο όπως η αρχαιότητα. Κρίθηκε ότι ο εφεσείων υστερούσε έναντι του ενδ. μέρους στις αξιολογήσεις τόσο κατά την τελευταία πενταετία όσο και κατά τα προηγούμενα χρόνια. Ο ευπαίδευτος Δικαστής έκρινε ότι κάτω από αυτά τα δεδομένα, η τυχόν παραγνώριση του προσόντος δεν οδήγησε σε ουσιώδη πλάνη και ότι το ενδ. μέρος ορθά συστήθηκε αντί του αιτητή αφού υπερέχει σε αξία. Η σύγκριση από το Διευθυντή αλλά και από την Επιτροπή έγινε μεταξύ του ενδ. μέρους και των υποψηφίων που ήταν ισάξιοι ή υπερείχαν σε συγκεκριμένο κριτήριο όπως η αρχαιότητα.
Με δύο λόγους έφεσης επιδιώκεται ο παραμερισμός της πρωτόδικης απόφασης. Με τον πρώτο λόγο, υποβάλλεται ότι λανθασμένα το δικαστήριο αποφάσισε ότι δεν υπήρξε ουσιώδης πλάνη καθόσον αφορά στο επιπρόσθετο προσόν του εφεσείοντα και τη σύγκρισή του, με αναφορά στο εν λόγω προσόν, με το ενδ. μέρος. Δεν ευσταθεί αυτός ο λόγος έφεσης. Ορθά επισημαίνεται στην εκκαλούμενη απόφαση ότι η σύγκριση έγινε μεταξύ των υποψηφίων που κρίθηκαν ισάξιοι με βάση τις αξιολογήσεις τους κατά τα τελευταία πέντε χρόνια αλλά και προηγουμένως καθώς και εκείνων που υπερείχαν σε συγκεκριμένο κριτήριο όπως η αρχαιότητα. Από τη στιγμή που βρέθηκε ότι ο εφεσείων υστερούσε έναντι του ενδ. μέρους τόσο κατά την τελευταία πενταετία όσο και κατά τα προηγούμενα χρόνια, η όποια τυχόν παραγνώριση του μη προβλεπόμενου από το σχέδιο υπηρεσίας επιπρόσθετου ακαδημαϊκού προσόντος που κατείχε δεν μπορούσε να έχει οποιαδήποτε σημασία και ορθά κρίθηκε ότι δεν συνιστούσε ουσιώδη πλάνη εφόσον η κατοχή του επιπρόσθετου αυτού προσόντος, αποτελούσε υπό τις περιστάσεις, ήσσονος σημασίας κριτήριο. Ανεξάρτητα από τα πιο πάνω, σημειώνουμε ότι τόσο ο Διευθυντής όσο και η ΕΔΥ είχαν ενώπιον τους τους φακέλους με όλα τα στοιχεία των υποψηφίων και συνεπώς δεν προκύπτει βάσιμα ότι υπήρχε οποιαδήποτε παραγνώριση του πρόσθετου ακαδημαϊκού προσόντος του εφεσείοντα που οδήγησε σε ουσιώδη πλάνη ούτε βέβαια ο Διευθυντής ήταν υποχρεωμένος κάτω από αυτές τις περιστάσεις να συγκρίνει όλους τους υποψήφιους με το συστηνόμενο.
Με το δεύτερο λόγο έφεσης ο εφεσείων υποβάλλει ότι εσφαλμένα το πρωτόδικο δικαστήριο απεφάνθη ότι το πιστοποιητικό Διαφημιστού Σχεδιαστή που το ενδ. μέρος κατέχει είναι ένα μικρό, έστω, επιπλέον προσόν, και ότι παρά το γεγονός «ότι οι συγκεκριμένες σπουδές δεν έχουν επίσημη ακαδημαϊκή ισχύ και ότι πιθανό η αξία του προσόντος να μην είναι ιδιαίτερα μεγάλη», εκείνο που έχει σημασία είναι «ότι η κατοχή αυτού του μικρού, έστω επιπλέον προσόντος βάρυνε την πλάστιγγα υπέρ του ενδ. μέρους.» Ούτε αυτός ο λόγος ευσταθεί γιατί, καθώς προκύπτει από την εκκαλούμενη απόφαση, αυτά που έχουν ειπωθεί από το δικαστήριο, αποτελούσαν αποκλειστικά απάντηση στην επιχειρηματολογία που ανέπτυξε ο δεύτερος αιτητής στην προσφυγή και σαφώς δεν συνδέονται με ό,τι ο εφεσείων ανέπτυξε για την προώθηση της δικής του υπόθεσης.
Η έφεση απορρίπτεται με €2000 έξοδα υπέρ των εφεσιβλήτων.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.