|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2008) 3 ΑΑΔ 413
27 Οκτωβρίου, 2008
[ΑΡΤΕΜΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, ΗΛΙΑΔΗΣ,
ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Δ/στές]
ΔΩΡΑ ΠΑΡΤΑΣΙΔΟΥ,
Εφεσείουσα-Αιτήτρια,
v.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ,
Εφεσίβλητης-Καθ' ης η αίτηση.
(Αναθεωρητική Έφεση Αρ. 58/2006)
Προσφυγή βάσει του Άρθρου 146 του Συντάγματος ― Λόγοι ακυρώσεως ― Όταν έχουν προηγηθεί άλλες προσφυγές, μεταξύ των ιδίων διαδίκων, δεν μπορούν να εγείρονται κατά το δοκούν θέματα, τα οποία μπορούσαν να εγερθούν και δεν εγέρθηκαν σε προγενέστερη διαδικασία.
Η εφεσείουσα επεδίωξε την ανατροπή της πρωτόδικης δικαστικής απόφασης, με την οποία η προσφυγή της κατά της αναδρομικής προαγωγής του ενδιαφερόμενου μέρους στη θέση Χημικού 2ης Τάξης, Γενικό Χημείο του Κράτους, είχε απορριφθεί.
Η Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου, απορρίπτοντας την έφεση, αποφάσισε ότι:
Ο ισχυρισμός ότι η αιτήτρια κατέχει τρία ακαδημαϊκά προσόντα, εγέρθηκε ενώπιον της Ε.Δ.Υ. με επιστολή του Γενικού Διευθυντή Χημείου, ημερομηνίας 14.6.04, στην οποία αναφερόταν σε δεύτερο δίπλωμα, που της προσέθετε πείρα στον τομέα των τροφίμων. Η αιτήτρια υποστήριξε ότι αυτό ήταν τρίτο πτυχίο, πέραν του πρώτου στη Χημεία και του μεταπτυχιακού προσόντος.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο αναφέρθηκε στην καθιερωμένη αρχή ότι οι διάδικοι «δεν δικαιούνται να εγείρουν κατά το δοκούν θέματα, τα οποία θα μπορούσαν να εγερθούν σε προγενέστερη διαδικασία μεταξύ των ιδίων διαδίκων». Ως εκ τούτου και με αναφορά στις Παπαδόπουλος v. Οργανισμού Χρηματοδοτήσεως Στέγης (1998) 3 Α.Α.Δ. 608 και Δημοκρατία v. Γεωργίου κ.ά. (2004) 3 Α.Α.Δ. 703, ο πρωτόδικος Δικαστής έκρινε ότι η παράλειψη έγερσης του θέματος στις προηγούμενες διαδικασίες, δημιουργεί δεδικασμένο. Το δεδικασμένο προκύπτει από τις προσφυγές 483/90 και 534/90, καθώς και από τη Δημοκρατία v. Κοντογιώργη (2000) 3 Α.Α.Δ. 625, όπου κρίθηκε ότι αιτήτρια και Ε.Μ. είχαν ισότιμα προσόντα.
Στην ίδια κατάληξη φθάνει η Ολομέλεια τόσο με το πιο πάνω, όσο και αναφορικά με την πείρα, που υπήρξε αντικείμενο εξέτασης στην προσφυγή 1181/02, όπου, κρίθηκε πως η πείρα του Ε.Μ. Κοντογιώργη ήταν πολύ μεγαλύτερης διάρκειας και κακώς εξομοιώθηκε με εκείνη της εφεσείουσας-αιτήτριας.
Υπάρχει και τρίτος λόγος έφεσης, στον οποίο αναφέρεται ότι το Δικαστήριο δεν εξέτασε όλους τους εγειρόμενους λόγους ακυρότητας και αυτοί πρέπει να εξεταστούν στο στάδιο αυτό. Στο περίγραμμα αγόρευσης για την εφεσείουσα, δεν γίνεται καθόλου αναφορά στους λόγους αυτούς, ούτε και προωθούνται οποιοιδήποτε άλλοι λόγοι, που εξάλλου μόνο γενικά και αόριστα εγέρθηκαν στο δικόγραφο της προσφυγής, χωρίς να τεκμηριωθούν.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
Δημοκρατία v. Κοντογιώργη κ.ά. (2000) 3 Α.Α.Δ. 625,
Παρτασίδου κ.ά. v. Δημοκρατίας (1992) 4 Α.Α.Δ. 2701,
Κοντογιώργη κ.ά. v. Δημοκρατίας (1995) 4 Α.Α.Δ. 960,
Παπαδόπουλος v. Οργανισμού Χρηματοδοτήσεως Στέγης (1998) 3 Α.Α.Δ. 608,
Δημοκρατία v. Γεωργίου κ.ά. (2004) 3 Α.Α.Δ. 703.
Έφεση.
Έφεση από την εφεσείουσα εναντίον της απόφασης Δικαστή του Aνωτάτου Δικαστηρίου (Κραμβής, Δ.), (Yπ. Aρ. 29/05), ημερ. 17/4/06.
Ξ. Ευγενίου για Α.Σ. Αγγελίδη, για την Εφεσείουσα.
Ε. Γαβριήλ, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για την Εφεσίβλητη.
Α. Κωνσταντίνου, για τα Ενδιαφερόμενα Μέρη.
Cur. adv. vult.
ΔΙΚΣΤΗΡΙΟ: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από τον Π. Αρτέμη, Π..
ΑΡΤΕΜΗΣ, Π.: Η Κατερίνα Κοντογιώργη Νεοκλέους, το ενδιαφερόμενο μέρος, (Ε.Μ.), προάχθηκε αναδρομικά στη θέση Χημικού 2ης Τάξης, Γενικό Χημείο του Κράτους, αφού είχε προηγηθεί σειρά ακυρωτικών αποφάσεων, με την αρχική εξέταση του θέματος αναγόμενη στο 1989. Αιτήτρια είναι η Δώρα Ζήνωνος Παρτασίδου.
Η τελευταία ακυρωτική απόφαση που εκδόθηκε, ήταν η 1181/02, με αιτήτρια την Κατερίνα Κοντογιώργη. Σε αυτή κρίθηκε ότι, η διαβάθμιση του βασικού πανεπιστημιακού προσόντος, καθώς και του μεταπτυχιακού της Παρτασίδου έναντι αυτών της Κοντογιώργη, ως σχετικότερων, ως προς τις αρμοδιότητες του Γενικού Χημείου, ήταν ανεπίτρεπτη, αφού στο Σχέδιο Υπηρεσίας καθοριζόταν ως ισότιμο, και ότι έπασχε η αποτίμηση της πείρας των διαδίκων, γιατί εκείνη της Κοντογιώργη, που ήταν πολύ μεγαλύτερης διάρκειας, εξομοιώθηκε ουσιαστικά με την πείρα της αιτήτριας Παρτασίδου, που ήταν το Ε.Μ. στην υπόθεση εκείνη.
Στην υπόθεση Δημοκρατία v. Κοντογιώργη κ.ά. (2000) 3 Α.Α.Δ. 625, όπου και οι δύο διάδικοι ήταν εφεσίβλητες/αιτήτριες, κρίθηκε (α) ότι από την απόφαση στην υπόθεση Παρτασίδου κ.ά. v. Δημοκρατίας (1992) 4 Α.Α.Δ. 2701, προέκυπτε ότι, τόσο η αιτήτρια, όσο και το Ε.Μ., είχαν πρόσθετο προσόν στη Χημεία και (β) ότι η υπηρεσία της Κοντογιώργη (Ε.Μ.) για 1½ έτος ως λέκτορα στο Ανώτερο Τεχνολογικό Ινστιτούτο, μετρούσε ως μέρος της συνολικής της πείρας. (Δέστε Κοντογιώργη κ.ά. v. Δημοκρατίας (1995) 4 Α.Α.Δ. 960).
Το πρωτόδικο Δικαστήριο έκρινε ότι, με δεδομένα τα προαναφερθέντα στοιχεία, η επιλογή του Ε.Μ., με βάση την υπέρτερη της πείρα, ήταν εύλογη.
Με τον πρώτο λόγο έφεσης η εφεσείουσα προσβάλλει την κατάληξη του Δικαστηρίου ότι υπάρχει δεδικασμένο ότι τα ακαδημαϊκά προσόντα της αιτήτριας-εφεσείουσας, κατά τον ουσιώδη χρόνο, ήταν δύο και όχι τρία, όπως αυτή ισχυρίστηκε.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο απέρριψε την πιο πάνω θέση, η δε κατάληξή του μας βρίσκει σύμφωνους για τους ακόλουθους λόγους.
Ο ισχυρισμός ότι η αιτήτρια κατέχει τρία ακαδημαϊκά προσόντα, εγέρθηκε ενώπιον της Ε.Δ.Υ. με επιστολή του Γενικού Διευθυντή Χημείου, ημερομηνίας 14.6.04, στην οποία αναφερόταν σε δεύτερο δίπλωμα, που της προσέθετε πείρα στον τομέα των τροφίμων. Η αιτήτρια υποστήριξε ότι αυτό ήταν τρίτο πτυχίο, πέραν του πρώτου στη Χημεία και του μεταπτυχιακού προσόντος.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο αναφέρθηκε στην καθιερωμένη αρχή ότι οι διάδικοι «δεν δικαιούνται να εγείρουν κατά το δοκούν θέματα, τα οποία θα μπορούσαν να εγερθούν σε προγενέστερη διαδικασία μεταξύ των ιδίων διαδίκων». Ως εκ τούτου και με αναφορά στις Παπαδόπουλος v. Οργανισμού Χρηματοδοτήσεως Στέγης (1998) 3 Α.Α.Δ. 608 και Δημοκρατία v. Γεωργίου κ.ά. (2004) 3 Α.Α.Δ. 703, ο πρωτόδικος Δικαστής έκρινε ότι η παράλειψη έγερσης του θέματος στις προηγούμενες διαδικασίες, δημιουργεί δεδικασμένο. Το δεδικασμένο προκύπτει από τις Προσφυγές Αρ. 483/90 και 534/90, καθώς και από τη Δημοκρατία v. Κοντογιώργη (πιο πάνω), όπου κρίθηκε ότι αιτήτρια και Ε.Μ. είχαν ισότιμα προσόντα.
Στην ίδια κατάληξη φθάνουμε και αναφορικά με την πείρα, που υπήρξε αντικείμενο εξέτασης στην Προσφυγή Αρ. 1181/02 (πιο πάνω), όπου, όπως προαναφέραμε, κρίθηκε πως η πείρα του Ε.Μ. Κοντογιώργη ήταν πολύ μεγαλύτερης διάρκειας και κακώς εξομοιώθηκε με εκείνη της εφεσείουσας-αιτήτριας.
Υπάρχει και τρίτος λόγος έφεσης, στον οποίο αναφέρεται ότι το Δικαστήριο δεν εξέτασε όλους τους εγειρόμενους λόγους ακυρότητας και αυτοί πρέπει να εξεταστούν στο στάδιο αυτό. Στο περίγραμμα αγόρευσης για την εφεσείουσα, δεν γίνεται καθόλου αναφορά στους λόγους αυτούς, ούτε και προωθούνται οποιοιδήποτε άλλοι λόγοι, που εξάλλου μόνο γενικά και αόριστα εγέρθηκαν στο δικόγραφο της προσφυγής, χωρίς να τεκμηριωθούν.
Εν όψει των πιο πάνω, η έφεση απορρίπτεται με έξοδα εναντίον της εφεσείουσας, τα οποία να υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.