|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2007) 3 ΑΑΔ 585
18 Δεκεμβρίου, 2007
[ΑΡΤΕΜΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ,
ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Δ/στές]
ΓΙΑΝΝΟΥΛΑ ΚΑΤΣΕΛΛΗ,
Εφεσείουσα,
v.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ,
Εφεσιβλήτων.
(Aναθεωρητική Έφεση Αρ. 68/2005)
Δημόσιοι Υπάλληλοι ― Προαγωγές ― Σύσταση του Διευθυντή ― Αιτιολογία ― Περιστάσεις υπό τις οποίες η αιτιολογία της σύστασης κρίθηκε έγκυρη στην κριθείσα περίπτωση.
Δεδικασμένο ― Όροι δημιουργίας του ― Κατά πόσο στοιχειοθετήθηκαν στην κριθείσα περίπτωση.
Η εφεσείουσα επεδίωξε την ανατροπή της πρωτόδικης απόφασης που απέρριψε την προσφυγή της κατά της κατ' επανεξέταση προαγωγής των ενδιαφερομένων μερών στη θέση Γεωργικού Επιθεωρητή, 1ης Τάξης.
Η Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου, απορρίπτοντας την έφεση, αποφάσισε ότι:
1. Το δεδικασμένο προϋποθέτει κατ' αρχήν τη δικαστική απόφαση επί της ουσίας εγειρομένης διαφοράς και όχι επί καταλήξεων όταν αυτές είναι αποτέλεσμα της έλλειψης των προϋποθέσεων για την εξέταση της ουσίας. Η δικαστική απόφαση δεν περιορίζεται σε μόνο το διατακτικό αλλά εκτείνεται και στην όποια διαπίστωση του δικαστηρίου επί επίδικου θέματος, πραγματικού ή νομικού, στο βαθμό που απαιτείται για την κατάληξη την οποία εκφράζει το διατακτικό.
Στην ακυρωτική απόφαση εν προκειμένω δεν προκύπτει δεδικασμένο όσον αφορά την απόλυτη ισοδυναμία σε αξία μεταξύ των διαδίκων. Η σύσταση εξειδικεύει τους λόγους προτίμησης των ενδιαφερομένων μερών έναντι τόσο της εφεσείουσας, όσο και των λοιπών υποψηφίων.
2. Έχει λεχθεί ότι η αρχαιότητα λόγω διαφοράς στην ηλικία είναι συμβολική και όχι ουσιαστική. Οριακή είναι βέβαια και η διαφορά στις υπηρεσιακές εκθέσεις των συστηνομένων υποψηφίων και της εφεσείουσας. Ωστόσο, σημειώνοντας την τόσο συχνά παρουσιαζόμενη ισοπεδωτική βαθμολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων στις εκθέσεις αξιολόγησης στις οποίες συνήθως εμφανίζονται όλοι ως εξαίρετοι, η εν λόγω διαφορά σε αξία μπορεί να λαμβάνεται υπ' όψιν.
Οι παρατηρήσεις του Διευθυντή αναφορικά με τα κριτήρια της αξίας και της αρχαιότητας συνιστούν το αναγκαίο αιτιολογικό έρεισμα για τη σύστασή του.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
Γεωργίου v. Δημοκρατίας (1995) 3 Α.Α.Δ. 349,
Pieris v. Republic (1983) 3 C.L.R. 1054,
Αλευρά κ.ά. v. Ηρακλέους κ.ά. (2005) 3 Α.Α.Δ. 85,
Θεμιστοκλέους v. Δημοκρατίας, Υποθ. Αρ. 654/01, ημερ. 19.11.2002.
Έφεση.
Έφεση από την εφεσείουσα εναντίον της απόφασης Δικαστή του Aνωτάτου Δικαστηρίου (Yπ. Aρ. 330/04), ημερ. 31/5/2005.
Α. Σ. Αγγελίδης, για την Εφεσείουσα.
Ν. Κέκκος, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Εφεσίβλητους.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα απαγγείλει ο Δικαστής Νικολαΐδης.
ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, Δ.: Η διαδικασία που αποτελεί αντικείμενο της παρούσας έφεσης, έγινε λόγω επανεξέτασης, όταν το Ανώτατο Δικαστήριο ακύρωσε προηγούμενη προαγωγή στη θέση Γεωργικού Επιθεωρητή 1ης τάξης. Η εξέταση έγινε από την Επιτροπή Δημόσιας Υπηρεσίας (στο εξής «η Επιτροπή») στις 28.1.2004. Η Επιτροπή προχώρησε και ύστερα από σύσταση του Διευθυντή του Τμήματος Γεωργίας προήγαγε στη θέση οκτώ ενδιαφερόμενα μέρη.
Η εφεσείουσα προσέβαλε την πιο πάνω απόφαση με προσφυγή η οποία απορρίφθηκε πρωτοδίκως. Κατ' έφεση ουσιαστικά επαναλαμβάνει τα ίδια σημεία τα οποία είχε εγείρει και πρωτοδίκως. Υποστηρίζει ότι εσφαλμένα κρίθηκε ότι η νέα σύσταση του προϊσταμένου ως περιεχόμενο και ουσία συμμορφώθηκε με το δεδικασμένο, ότι με τη σύστασή του ο Διευθυντής δεν εξειδικεύει τους λόγους προτίμησης των ενδιαφερομένων μερών έναντί της, ότι εσφαλμένα κρίθηκε από το πρωτόδικο δικαστήριο ότι η διαφορά σε ένα μόνο σημείο σε αξία έπρεπε να ληφθεί υπ' όψιν και τέλος, ότι η αρχαιότητα λόγω ηλικίας είναι συμβολική και όχι ουσιαστική.
Το δεδικασμένο προϋποθέτει κατ' αρχήν τη δικαστική απόφαση επί της ουσίας εγειρομένης διαφοράς και όχι επί καταλήξεων όταν αυτές είναι αποτέλεσμα της έλλειψης των προϋποθέσεων για την εξέταση της ουσίας (Γεωργίου ν. Δημοκρατίας (1995) 3 Α.Α.Δ. 349, 360). Η δικαστική απόφαση δεν περιορίζεται σε μόνο το διατακτικό αλλά εκτείνεται και στην όποια διαπίστωση του δικαστηρίου επί επίδικου θέματος, πραγματικού ή νομικού, στο βαθμό που απαιτείται για την κατάληξη την οποία εκφράζει το διατακτικό (βλέπε επίσης Pieris v. Republic (1983) 3 C.L.R. 1054).
Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Συμφωνούμε απόλυτα με την αντιμετώπιση του πρωτόδικου δικαστηρίου. Όσον αφορά τη σύσταση του Διευθυντή του Τμήματος Γεωργίας και την κατ' ισχυρισμό παραβίαση του δεδικασμένου, αρκεί να λεχθεί ότι στην ακυρωτική απόφαση δεν προκύπτει δεδικασμένο όσον αφορά την απόλυτη ισοδυναμία σε αξία μεταξύ των διαδίκων. Η σύσταση εξειδικεύει τους λόγους προτίμησης των ενδιαφερομένων μερών έναντι τόσο της εφεσείουσας, όσο και των λοιπών υποψηφίων. Συγκεκριμένα επισημαίνεται στη σύσταση ότι ως προς υποψήφιο ο οποίος προηγείται σε αρχαιότητα, οι συστηνόμενοι υπερέχουν ουσιαστικά σε αξία, ενώ σε σύγκριση με τους λοιπούς υποψήφιους, περιλαμβανομένης και της εφεσείουσας, οι οποίοι προηγούνται σε αρχαιότητα μόνο σε ό,τι αφορά την ημερομηνία γέννησης, οι συστηνόμενοι υπερέχουν σε αξία κατά ένα τουλάχιστο σημείο, στο στοιχείο της διοικητικής ικανότητας. Η διαφορά αυτή, άνκαι, όπως και ο ίδιος ο Διευθυντής παραδέχεται, είναι προφανώς οριακή, κρίθηκε ως πιο σημαντική από τη συμβολική διαφορά σε αρχαιότητα, η οποία ανάγεται στην ημερομηνία γέννησης.
Έχει λεχθεί ότι η αρχαιότητα λόγω διαφοράς στην ηλικία είναι συμβολική και όχι ουσιαστική (Αλευρά κ.ά. v. Ηρακλέους κ.ά. (2005) 3 Α.Α.Δ. 85). Οριακή είναι βέβαια και η διαφορά στις υπηρεσιακές εκθέσεις των συστηνομένων υποψηφίων και της εφεσείουσας. Ωστόσο, σημειώνοντας την τόσο συχνά παρουσιαζόμενη ισοπεδωτική βαθμολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων στις εκθέσεις αξιολόγησης στις οποίες συνήθως εμφανίζονται όλοι ως εξαίρετοι, η εν λόγω διαφορά σε αξία μπορεί να λαμβάνεται υπ' όψιν (βλέπε μεταξύ άλλων και Θεμιστοκλέους v. Δημοκρατίας, Υποθ. Αρ. 654/01, ημερ. 19.11.2002).
Καταλήγουμε ότι από την ακυρωτική απόφαση δεν προκύπτει δεδικασμένο όσον αφορά την απόλυτη ισοδυναμία σε αξία μεταξύ των διαδίκων και σε συμφωνία με το πρωτόδικο δικαστήριο, καταλήγουμε ότι οι παρατηρήσεις του Διευθυντή αναφορικά με τα κριτήρια της αξίας και της αρχαιότητας συνιστούν το αναγκαίο αιτιολογικό έρεισμα για τη σύστασή του. Οι λόγοι προτίμησης του Διευθυντή εξειδικεύονται με σαφήνεια.
Βρίσκουμε επίσης αιτιολογημένη και την προσβαλλόμενη απόφαση της Επιτροπής, αφού ουσιαστικά είχε να επιλέξει μεταξύ της συμβολικής λόγω ηλικίας υπεροχής της εφεσείουσας σε αρχαιότητα, και της πράγματι οριακής υπεροχής των ενδιαφερομένων μερών σε αξία. Επέλεξε την τελευταία.
Εν όψει όλων των πιο πάνω, η έφεση απορρίπτεται, με £700 έξοδα εναντίον της εφεσείουσας.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.