|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2007) 3 ΑΑΔ 456
22 ?????????, 2007
[?Ϋ????????????, ????????, ???????, ???????,
???????????, ?/????]
1. ????????? ?????Ϋ?? ????????Ϋ?,
??? ??? ????????? ??? ??Ϋ????? ?????,
2. ????? ?. ?????????,
???????????,
v.
?????????? ??????????????? ????Ϋ????,
???????????.
(???????????? ????? ??. 3827)
?????????? ????? ? ????????? ?? ???????????? Ι??? ?? ????????? (?? ??Ι?Ι????? ??? Ι???? ??? ????????? ???????) ?Ι????? ? ??????????? ??? ?????????????? ??? Ι????????????? ?Ι?????? ??? ?????????? ?????Ι????????? ?????????.
????????? ?????Ι????????? ????????? ? ?????? ??? ?????????? ????? ?Ι? Ι???????? ?????????? ? ???? Ι??? ??????? ????????? ?????????? Ι???? ? ??????Ι??? ??? ???????? ?????????? ??? ???????? ??? ? ???????????? ?????? ??? ?Ι?????? ?? ???????? ???? ????????? ??? Ι?????? ??? ??????????? ?Ι? ?? ????????? ?? fiscus.
???????????? ?????? ? ????? 28 ??? 24 ??? ??????????? ? ???? Ι??? ?? ???????? ??? ?????????? ????? ??? ?Ι???? ?Ι???????? ?? ????????? ?????Ι????????? ????o??????, ??? ????? ???????? ?? Ι??? ?? ?? ??? ????? ???? ?Ι??? ????? ? ?????? ???????? Ι???????? ??????????, ??????? ?? Ι???????? ??? ?????? 28 ?/??? ??? ?????? 24 ? ?Ι????Ι???? ?Ι????? Ι???????? ?Ι????????? ???' ?????.
?????? ???????? ? ??? ?????Ι???? ????????? ?????????? ?? Ι???????? ???? ??? ?Ι?????? ?????????? ?????? ?? ????? ??? ? ??? ?Ι?????????? ???? ???????? Ι???Ι????.
[????? ??? ??????? ?????? ? ?Ι????? ??? ??????????? ?????????? ?? ??????].
? ????? ?Ι????Ι????? ?? ?????.
???????????? ?Ι???????:
???????? ?. ?.?.?. (1995) 3 ?.?.?. 424,
Sevastides v. E.A.C. (1963) 2 C.L.R. 497,
Pitsillos ?. Republic (1966) 2 C.L.R. 589,
????????? ?????Ι????????? ???????? ?. Esso Cyprus Inc. (2000) 3 A.A.?. 167,
Kanika Hotels Ltd ?.?. ?. ?????????? ?Ι?????????? ???????-?????????? (1996) 3 ?.?.?. 169,
Constantinides v. E.A.C. (1982) 3 C.L.R. 798,
Antenna T.V. Ltd ?.?. ?. ?.?.?. ?.?. (2002) 3 ?.?.?. 793.
?????.
????? ?Ι? ???? ??????????? ???????? της απόφασης Δικαστή του Ανωτ?του Δικαστηρίου (?Ι. ??. 351/03), ????. 12/5/04.
?. ????????, ??? ???? ???????????.
?. ??????????????? ?? ?. ??????????, ??? ???? ????????????.
Cur. adv. vult.
ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ.: Το Εφεσίβλητο Συμβούλιο Υδατοπρομήθειας Λευκωσίας εχρέωσε την Εφεσείουσα 2 £162,12 για κατανάλωση νερού στην οικία της την περίοδο 18.11.2002 μέχρι 22.1.2003. Τόσο η Εφεσείουσα 2 όσο και η Εφεσείουσα 1 Παγκύπρια Οργάνωση Πολυτέκνων, της οποίας η Εφεσείουσα 2, μητέρα επτά τέκνων ηλικίας 8 μέχρι 22 ετών, είναι μέλος, κατεχώρησαν προσφυγή κατά της εν λόγω χρέωσης. Ο αδελφός μας Δικαστής ο οποίος επελήφθη της προσφυγής την απέρριψε επί της ουσίας της. Έκρινε δε περαιτέρω ότι η Εφεσείουσα 1 εν πάση περιπτώσει δεν ενομιμοποιείτο καθ' όσον η προσφυγή κατεχωρήθη διά του γραμματέα της μόνο ενώ το καταστατικό της προνοεί ότι εκπροσωπείται δικαστικώς και εξωδίκως από τον Πρόεδρο και το Γενικό Γραμματέα.
Αφού επιφυλάξαμε την απόφαση μας μετά από την ακρόαση της έφεσης, κρίναμε ορθό να την επανανοίξουμε ώστε να ακουστούν τα μέρη επί θέματος το οποίο προέκυψε κατά τη μελέτη της υπόθεσης, ειδικώς κατά πόσο η προσφυγή ήταν καθ' όλου παραδεκτή ενόψει της απόφασης της Ολομέλειας στην υπόθεση Γεωργίου ν. ΑΗΚ (1995) 3 Α.Α.Δ. 424. Εκεί απεφασίστη ότι η απόφαση της ΑΗΚ να διακόψει την παροχή ηλεκτρικού ρεύματος στον εφεσείοντα, εφ' όσον αυτός αρνείτο να πληρώσει ποσοστό 10% του λογαριασμού του που αντιπροσώπευε το ποσό με το οποίο εχρεώνοντο όλοι οι καταναλωτές για την αξία της άνευ αντιτίμου παροχής ηλεκτρικού ρεύματος στους τουρκοκύπριους, δεν ενέπιπτε στην αναθεωρητική δικαιοδοσία του Δικαστηρίου, καθ' όσον εντάσσετο στη σφαίρα του ιδιωτικού και όχι του δημόσιου δικαίου. Η απόφαση, με εκτεταμένη αναφορά στη νομολογία ως προς το κριτήριο της διάκρισης μεταξύ των δύο, εβασίσθη στο ότι, εφ' όσον οι σχέσεις μεταξύ της ΑΗΚ και των καταναλωτών ρυθμίζονται με ανάλογες συμβάσεις, η ΑΗΚ, διακόπτοντας την παροχή, δεν ενήργησε ως διοικητικό όργανο αλλά προς διασφάλιση των συμβατικών δικαιωμάτων της, που περιλάμβαναν την υποχρέωση πληρωμής του λογαριασμού εκ μέρους του καταναλωτή, και μάλιστα η σύμβαση παρείχε ρητή εξουσία προς τούτο στην ΑΗΚ.
Ο ευπαίδευτος συνήγορος για τους Εφεσείοντες μας κάλεσε να διακρίνουμε την Γεωργίου ν. ΑΗΚ από την προκειμένη, εισηγούμενος ότι η απόφαση εκείνη περιορίζεται στο συμβατικό δικαίωμα της ΑΗΚ να διακόψει την παροχή ενεργώντας ως επιχείρηση, ενώ εδώ αμφισβητείται η όλη νομιμότητα υπολογισμού των τελών που ανάγεται στη δημόσια πτυχή του χαρακτήρα της ΑΗΚ. Παραπέμπει μάλιστα στη Sevastides v. EAC (1963) 2 C.L.R. 497, ?που απεφασίσθη ότι η άρνηση της τότε ονομαζόμενης EAC να αποδεχθεί αίτημα του αιτητή για παροχή ηλεκτρικού ρεύματος σε αυτόν, ενέπιπτε στη σφαίρα του δημοσίου δικαίου στη βάση ότι (σελ. 501-502)
«The nature of the duties and functions of the respondent, particularly when considered in conjunction with the power of the respondent to make regulations and its duty to give equal treatment to all persons, are, in the opinion of the Court, such as to bring the duty of securing the supply of electricity, with which the Court is concerned in this Case, within the realm of public law, even if the respondent is, to a certain extent, a commercial undertaking."
∫·È ·Ú·ÙËÚÒÓÙ·˜ ÂÚ·ÈÙ€Úˆ fiÙÈ (ÛÂÏ. 502):
"It should be added, however, that once a contract has been entered into between the respondent and a consumer of electricity, the compliance, by the parties thereto, with its terms and conditions would, as a rule, come within the realm of private law and thus not be the subject of a recourse under Article 16 of the Constitution."
Διακρίνεται επίσης, εισηγείται ο κ. Νικολάου, η προκειμένη από την Pitsillos ν. Republic (1966) 2 C.L.R. 589, όπου εκρίθη ότι δεν συνιστούσε εκτελεστή διοικητική πράξη η απαίτηση του Συμβουλίου Υδατοπρομήθειας Λευκωσίας από τον αιτητή της αξίας νερού το οποίο του είχε προμηθεύσει καθ' όσον εβασίζετο αποκλειστικά στους όρους της μεταξύ τους σύμβασης και όχι σε κανονισμούς.
Σε αυτή τη βάση, εισηγείται ο κ. Νικολάου, η επιβολή των τελών χρέωσης, καθ' όσον πηγάζει πρωταρχικώς από τον Κανονισμό 11 των περί Συμβουλίου Υδατοπρομήθειας Λευκωσίας Κανονισμών του 2001 (Κ.Δ.Π. 503/2001) και όχι από τους όρους της Σύμβασης (έστω και αν αυτοί παραπέμπουν στους Κανονισμούς), ανάγεται στη δημόσια και όχι στην ιδιωτική πτυχή της ΑΗΚ. Στήριξη προς τούτο παρέχεται, εισηγείται, από την υπόθεση Συμβούλιο Υδατοπρομήθειας Λάρνακας ν. Esso Cyprus Inc. (2000) 3 A.A.Δ.167, όπου απεφασίσθη ότι η επιβολή τελών υδατοπρομήθειας από το ΣΥΛ συνιστούσε εκτελεστή διοικητική πράξη, όπως και από την υπόθεση Kanika Hotels Ltd κ.?. ν. Συμβουλίου Αποχετεύσεων Λεμεσού-Αμαθούντας (1996) 3 Α.Α.Δ. 169, όπου εθεωρήθη δεδομένο ότι η επιβολή τελών από το ΣΑΛΑ συνιστούσε εκτελεστή διοικητική πράξη.
H ευπαίδευτη συνήγορος για τον εφεσίβλητο εισηγείται ότι η εξουσία του ΣΥΛ για επιβολή τελών πηγάζει όχι από το δημόσιο χαρακτήρα αλλά από τη σύμβαση που διέπει τη σχέση του με τον καταναλωτή, ώστε η περίπτωση να μην μπορεί να διακριθεί από τη Γεωργίου ν. ΑΗΚ και την Pitsillos v. Republic. Εισηγείται δε ότι η Esso Cyprus Inc. v. Συμβουλίου Αποχετεύσεων Λεμεσού-Αμαθούντας διακρίνεται κατά το ότι εβασίσθη στο ότι ο καθορισμός των τελών εξυπάκουε άσκηση διακριτικής ευχέρειας ενώ στην προκειμένη περίπτωση τα τέλη είναι επ' ακριβώς προκαθορισμένα.
Παραθέσαμε σε έκταση τη νομολογία και τις επ' αυτών εισηγήσεις καθόσον διαγράφουν τη φύση του θέματος και το ζητούμενο. Αυτό που σίγουρα μπορεί να λεχθεί είναι ότι όλες οι αποφάσεις ενός οργανισμού κοινής ωφέλειας, όπως είναι ο εφεσίβλητος, δεν μπορούν να χαρακτηριστούν a priori ως δημοσίου ή ιδιωτικού δικαίου, με αναφορά και μόνο στα καθήκοντα, τις εξουσίες και τις δραστηριότητες του. Τέτοιοι οργανισμοί έχουν και δημόσιο και ιδιωτικό χαρακτήρα που εκφράζεται ανάλογα με τη συγκεκριμένη απόφαση που είναι το αντικείμενο της προσφυγής. Το κριτήριο όμως δεν είναι η άσκηση διακριτικής ή δέσμιας εξουσίας, όπως φαίνεται να εισηγείται η δνις Παρτασίδου, αλλά η ίδια η φύση της απόφασης σε συνάρτηση με όλα τα στοιχεία τα οποία, σε τελευταία ανάλυση ως θέμα κοινής λογικής, καθορίζουν την πραγματιστική αντίληψη.
Στην προκειμένη περίπτωση, η Γεωργίου ν. ΑΗΚ δεν μπορεί να είναι καθοριστική. Εκεί επρόκειτο σαφώς περί συμβατικού δικαιώματος για διακοπή της υπηρεσίας το οποίο δεν συναρτάτο προς τη νομιμότητα κανονιστικών διατάξεων, νομιμότητα που να ήταν το ίδιο το αντικείμενο της προσφυγής. Ομοίως βεβαίως και κατ' επίφαση η Pitsillos v. Republic, όπου ουδόλως φαίνεται ο λόγος της άρνησης πληρωμής του λογαριασμού ώστε να μπορούσε να συσχετισθεί προς οποιεσδήποτε κανονιστικές διατάξεις. Σε τέτοιες περιπτώσεις η φύση της διαφοράς βαρύνει λοιπόν προς την πλευρά της επιχειρηματικής πτυχής του χαρακτήρα του Οργανισμού. Η παρεμβολή όμως άλλων στοιχείων στη διαφορά τα οποία ανάγονται στη δημόσια πτυχή του χαρακτήρα του Οργανισμού ως έκφραση του δημόσιου ενδιαφέροντος διαφοροποιεί τα πράγματα. Τέτοιο στοιχείο ήταν στη Sevastides v. EAC η υποχρέωση της ΑΗΚ να παρέχει ηλεκτρικό ρεύμα προς όλους ως εκ των καθηκόντων, των εξουσιών και των δραστηριοτήτων της. Πιο κοντά στην περίπτωση μας, φρονούμε ότι αυτό που έκλινε την πλάστιγγα υπέρ του χαρακτηρισμού της προσβαλλόμενης απόφασης ως δημοσίου δικαίου στη Συμβούλιο Υδατοπρομήθειας Λάρνακας ν. Esso Cyprus Inc. (όπως και στην Κanika Hotels Ltd ν. Συμβουλίου Αποχετεύσεων Λεμεσού-Αμαθούντας) ήταν το ότι στο επίκεντρο της προσφυγής ήταν η νομιμότητα του υπολογισμού των τελών με αναφορά στους κανονισμούς που καθόριζαν τα τέλη, εφ' όσον η ίδια η ύπαρξη κανονισμών συνιστά έκφραση του δημόσιου ενδιαφέροντος. Στην Γεωργίου ν. ΑHΚ μάλιστα υπάρχουν δύο σημαντικές σχετικές αναφορές. Στη σελίδα 439:
«Η ισχύουσα κατά καιρούς διατίμηση, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο προσφυγής, αφού καθορίζεται μονομερώς από την Αρχή και είναι δεσμευτική για τους καταναλωτές. Όμως στην παρούσα περίπτωση, εκτός του ότι δεν αμφισβητείται η νομιμότητα της πράξης της Αρχής που επέβαλε την ισχύουσα διατίμηση, .»
Και στη σελίδα 441:
«Καταλήγοντας πιστεύουμε ότι θα πρέπει για να κατατάξουμε μία συγκεκριμένη πράξη στο πεδίο του δημοσίου ή του ιδιωτικού δικαίου να εξετάσουμε την ουσία της πράξης, εγχείρημα που προϋποθέτει αναγνώριση και εντοπισμό των ουσιαστικών αιτιών που προκάλεσαν την πράξη του οργάνου. Στην παρούσα υπόθεση πιστεύουμε ότι η συγκεκριμένη απόφαση δεν έχει ληφθεί σε αναφορά με οποιανδήποτε διοικητική πολιτική ή άσκηση διακριτικής ευχέρειας, αλλά σύμφωνα με υφιστάμενες αρχές του ιδιωτικού δικαίου και συνεπώς το Ανώτατο Δικαστήριο στερείται δικαιοδοσίας για εκδίκαση της.»
Στην ίδια την Γεωργίου ν. ΑΗΚ λοιπόν ήταν αντιληπτό ότι, αν στην προσφυγή υπεισέρχετο θέμα νομιμότητας της ίδιας της χρέωσης, τα πράγματα ενδεχομένως να ήσαν διαφορετικά. Στην περίπτωση μας με την προσφυγή αμφισβητήθηκε η νομιμότητα της χρέωσης και μάλιστα όχι μόνο με αναφορά στα πραγματικά στοιχεία αλλά ιδιαίτερα στην όλη συνταγματικότητα του κανονισμού δυνάμει του οποίου έγινε. Ο κανονισμός εκείνος, εκφράζοντας το δημόσιο ενδιαφέρον στην ανάλογη δραστηριότητα του εφεσίβλητου, χαρακτηρίζει και τη σχετική απόφαση ως εντασσόμενη στη δημόσια και όχι στην επιχειρηματική δραστηριότητα του. Είναι λοιπόν εκτελεστή διοικητική πράξη η προσβληθείσα απόφαση.
Επί της ουσίας τώρα, οι Εφεσείοντες είχαν στηρίξει την υπόθεσή τους στην εισήγηση ότι ο Κανονισμός 11, στον οποίο εβασίσθη η χρέωση, αντίκειται στο Άρθρο 28 του Συντάγματος. Και τούτο διότι ο προνοούμενος τρόπος χρέωσης, που περιλαμβάνει κλιμακωτή αύξηση της χρέωσης ανάλογη με την ποσότητα κατανάλωσης, δεν διακρίνει, προκειμένου περί οικιακής κατανάλωσης, μεταξύ πολυτέκνων και μη πολυτέκνων οικογενειών, δεδομένων των αυξημένων αναγκών των πολυτέκνων οικογενειών, ώστε αυτές να υπόκεινται σε δυσμενώς άνιση μεταχείριση. Περαιτέρω, οι Εφεσείοντες είχαν εισηγηθεί ότι η χρέωση δυνάμει του Κανονισμού 11 αντίκειτο και στο Άρθρο 24.1 του Συντάγματος ως δυσανάλογη των δυνάμεων της πολύτεκνης οικογένειας συνεισφορά στα δημόσια βάρη και ως καταστρεπτικής ή απαγορευτικής φύσεως.
Ο αδελφός μας Δικαστής, αφού ανασκόπησε τη νομολογία, απεφάνθη ως εξής (σελίδες 11-12):
«Στην παρούσα υπόθεση με την επίδικη ρύθμιση επιβάλλονται τέλη ή δικαιώματα ανάλογα με την ποσότητα νερού που καταναλώνεται από την κάθε οικογένεια. Αυτό σημαίνει ότι κάθε οικογένεια, ασχέτως με τον αριθμό των μελών της, τίθεται στην ίδια μοίρα σε σχέση με το ύψος των τελών ή δικαιωμάτων αν καταναλώνει την ίδια ποσότητα νερού. Επομένως όλοι οι καταναλωτές, οι οποίοι τελούν υπό τας αυτάς συνθήκας σε ότι αφορά την ποσότητα νερού που καταναλώνουν, τυγχάνουν ακριβώς της ίδιας μεταχείρισης.
Η συνταγματικότητα της επίδικης ρύθμισης θα πρέπει να εξεταστεί με βάση τις αρχές που διέπουν το δικαστικό έλεγχο νομοθετικών διατάξεων που σχετίζονται με την επιβολή φορολογίας ή άλλων τελών.
Σύμφωνα με αυτές τις αρχές πρέπει να λαμβάνεται υπόψη ότι τα δικαστήρια αναγνωρίζουν στη Νομοθετική Εξουσία ευρεία διακριτική ευχέρεια και ότι δεν μπορεί να επιτευχθεί απόλυτη ισότητα σε σχέση με την επιβολή φορολογίας ούτε και απαιτείται τέτοια - απόλυτη - ισότητα από την αρχή της ισότητας. Πρέπει, επίσης, να λαμβάνεται υπόψη ότι σε θέματα φορολογίας το κράτος διατηρεί την ευχέρεια να επιλέγει «περιφέρειες, αντικείμενα, άτομα, μεθόδους ακόμη και φορολογικούς συντελεστές». Τέλος πρέπει να λαμβάνεται υπόψη ότι το κράτος δεν παραβιάζει την αρχή της ισότητας για το λόγο ότι οι ταξινομήσεις, οι οποίες διαμορφώνονται από τη Νομοθεσία του, δεν είναι τέλειες. Αν η ταξινόμηση έχει μια εύλογη βάση δεν παραβιάζει το Αρθρο 28.1 του Συντάγματος επειδή η ταξινόμηση δεν γίνεται με μαθηματική ακρίβεια ή επειδή στην πράξη καταλήγει σε κάποια ανισότητα (βλ. Constantinides, πιο πάνω, σελ. 807, 808 και 810). Βλ., επίσης, Matsis v. Republic (1969) 3 C.L.R. 245, Antoniades and Others v. Republic (1979) 3 C.L.R. 641).
Στην παρούσα υπόθεση βάση της επίδικης ρύθμισης ή ταξινόμησης είναι η ποσότητα νερού που καταναλώνεται. Πρέπει επί του προκειμένου να τονισθεί ότι αυτή η ποσότητα δεν σχετίζεται απαραιτήτως με τον αριθμό των μελών μιας οικογένειας. Είναι δυνατό μια ολιγομελής οικογένεια να καταναλώνει μεγαλύτερες ποσότητες νερού από μια πολυμελή οικογένεια. Με την επίδικη ρύθμιση, όπως έχει ήδη υποδειχθεί, όλοι οι καταναλωτές, οι οποίοι τελούν υπό τας αυτάς συνθήκας, υπό την έννοια ότι καταναλώνουν την ίδια ποσότητα νερού, τυγχάνουν ακριβώς της ίδιας μεταχείρισης. Θεωρώ λοιπόν ότι η επίδικη ταξινόμηση είναι καθόλα εύλογη. Έπεται πως δεν παραβιάζεται η αρχή της ισότητας. Ακολουθεί πως ο σχετικός λόγος ακύρωσης δεν ευσταθεί και απορρίπτεται.
Αναφορικά με την εισήγηση περί παραβίασης του Αρθρου 24.1 του Συντάγματος, αφού έλαβα υπόψη τα νομολογηθέντα τα οποία επιβεβαιώθηκαν στην Constantinides (πιο πάνω) και στην Antenna T.V. Ltd κ.ά. v. Α.Η.Κ. κ.ά. (2002) 3�Α.Α.Δ. 793 έχω την άποψη πως τα επίδικα δικαιώματα δεν εμπίπτουν εντός της έννοιας του Αρθρου 24.1 του Συντάγματος. Έστω όμως και αν μπορούσαν να ενταχθούν εντός της έννοιας του εν λόγω άρθρου η αιτήτρια πέρα από τον ισχυρισμό ότι είναι πολύτεκνη δεν έχει τεκμηριώσει ότι οι οικονομικές της δυνατότητες δεν της επιτρέπουν να καταβάλει τα επίδικα τέλη. Επομένως δεν έχει αποδείξει ότι η συνεισφορά της είναι δυσανάλογη προς τις δυνάμεις της εντός της έννοιας του Αρθρου 24.1 του Συντάγματος. Έπεται πως ο σχετικός λόγος ακύρωσης δεν ευσταθεί και απορρίπτεται.»
Ενώπιον μας οι Εφεσείοντες προωθούν ουσιαστικά την επιχειρηματολογία που είχαν θέσει πρωτοδίκως. Αυτή οικοδομείται στη βάση ότι, καθ' όσον οι κλιμακωτές καταναλώσεις/χρεώσεις είχαν υπολογισθεί στη βάση των λογικών αναγκών μίας μέσης οικογένειας και με την επιδίωξη αποθάρρυνσης της παράλογης υπερκατανάλωσης, και όχι στη βάση του κόστους παροχής του νερού, δεν μπορούν να παραβλέπουν τις αυξημένες ανάγκες μιας πολύτεκνης οικογένειας η οποία με την προνοούμενη χρέωση επιβαρύνεται με αυξημένη, και δη κλιμακωτά αυξημένη, χρέωση για κατανάλωση ποσότητας που για την πολύτεκνη οικογένεια δεν είναι πέραν της συνήθους και δεν συνιστά σπατάλη νερού. Για πολύτεκνες οικογένειες, εισηγούνται, η χρέωση θα έπρεπε να είναι στη βασική τιμή για μεγαλύτερη κατανάλωση της συνήθους με κλιμακωτή αύξηση πέραν εκείνης.
Δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή η εισήγηση αυτή, η οποία, επεκτεινόμενη στη λογική της κατάληξη, θα οδηγούσε στο εντελώς ανεφάρμοστο κριτήριο της χρέωσης ανάλογα με κάθε υποκειμενικό κριτήριο που θα αφορούσε την κάθε οικογένεια. Κατ' αρχάς, δεν μπορεί να εκλαμβάνεται ως δεδομένη η βάση στην οποία καθορίσθησαν οι κλιμακωτές χρεώσεις, αφού αυτές συνιστούν ένα σύνθετο αποτέλεσμα παραγόντων και επιδιώξεων διοικητικής πολιτικής (ίδε και Constantinides v. E.A.C. (1982) 3 C.L.R. 798). Δεν είναι δυνατό να απομονώνεται ένα στοιχείο, όπως εκείνο των αναγκών της πολυμελούς οικογένειας, ώστε αυτό να καθίσταται κυρίαρχο όλων. Όπως υπέδειξε και ο αδελφός μας Δικαστής, η αρχή της ισότητας διατηρεί στη διοίκηση τη δυνατότητα επιλογής και στάθμισης παραγόντων και στοιχείων και δεν εξυπακούει μαθηματικά τέλειες διακρίσεις, που εκ των πραγμάτων και αδύνατες θα ήσαν. Έπειτα, αν οι αυξημένες ανάγκες της πολυμελούς οικογένειας θα συνιστούσαν εύλογο κριτήριο διαφοροποίησης, πού θα εσύρετο η γραμμή; Δεν θα έπρεπε να υπάρχει περαιτέρω διαφοροποίηση μεταξύ πολυμελών οικογενειών αναλόγως του ακριβούς μεγέθους τους; Δεν θα έπρεπε να ληφθούν υπ' όψη οι ηλικίες των μελών της; Ο χρόνος που μένουν στο σπίτι; Οι πραγματικές ανάγκες σε νερό ενός εκάστου; Οι υγειονομικές συνήθειές τους; Ακόμα, τα εισοδήματα και η ευρύτερη οικονομική δυνατότητα τους; Και άλλα πολλά τέτοια. Χάος και πραγματική αδυναμία θα αντιμετώπιζε η διοίκηση.
Δεν λέγουμε ασφαλώς ότι η διοίκηση έχει την ευχέρεια να καθορίσει οποιεσδήποτε χρεώσεις χωρίς να παραβιάζεται η αρχή της ισότητας. Αρκεί ότι στην προκειμένη περίπτωση το στοιχείο το οποίο επικαλούνται οι Εφεσείοντες, το πολυμελές της οικογένειας, δεν είναι τέτοιο ώστε με αναφορά στις καθιερωθείσες χρεώσεις να καταδεικνύει τέτοια παραβίαση.
Για την άλλη πτυχή της υπόθεσης που αφορά το ?ρθρο 24 λίγα χρειάζεται να λεχθούν. Χωρίς να μας απασχολεί ιδιαίτερα το κατά πόσο οι χρεώσεις νερού εμπίπτουν στα πλαίσια του ?ρθρου 24, που εκ πρώτης όψεως δεν θα διαφωνούσαμε με την κατάληξη του αδελφού μας Δικαστή ότι δεν εμπίπτουν στην έννοια της συνεισφοράς στα δημόσια βάρη και στην έννοια του φόρου, τέλους ή εισφοράς (όπως εκρίθη ότι ήταν η εισφορά στο ΡΙΚ στην Constantinides v. E.A.C., ανωτέρω, και στην Antenna T.V. Ltd κ.?. ν. Α.Η.Κ. κ.?. (2002) 3 ?.?.?. 793), συμφωνούμε ότι δεν υπήρχε πραγματικό υπόβαθρο που να επέτρεπε περαιτέρω εξέταση του θέματος, αλλά ούτε και προκύπτει δυσανάλογη συνεισφορά στο δημόσιο και καταστρεπτικό ή απαγορευτικό αποτέλεσμα ως εκ του γεγονότος και μόνο του πολυμελούς της οικογένειας.
Δεν χρειάζεται να μας απασχολήσει, ως εκ της κατάληξης μας, η πτυχή της έφεσης που αφορά τη νομιμοποίηση της Εφεσείουσας 1. Εξ άλλου, αν εξετάζετο η προσφυγή ιδιαίτερα ως προς αυτή, ενδεχομένως να προέκυπτε και ευρύτερο θέμα εννόμου συμφέροντος της να καταχωρήσει προσφυγή για χρέωση που αφορούσε την Εφεσείουσα 2.
Η έφεση αποτυγχάνει και απορρίπτεται. Οι Εφεσείοντες θα καταβάλουν £500 έξοδα στο Εφεσίβλητο Συμβούλιο Υδατοπρομήθειας Λευκωσίας.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.