|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
(2005) 3 ΑΑΔ 545
15 Νοεμβρίου, 2005
[ΑΡΤΕΜΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΟΥ, ΚΡΟΝΙΔΗΣ, ΗΛΙΑΔΗΣ, ΦΩΤΙΟΥ, Δ/στές]
ΕΡΜΗΣ ΚΛΟΚΚΑΡΗΣ,
Εφεσείων,
v.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ,
Εφεσίβλητης.
(Αναθεωρητική Έφεση Aρ. 3472)
Δεδικασμένο ― Παραβίαση ― Περιστάσεις παραβίασης του δεδικασμένου στην κριθείσα περίπτωση.
Δημόσιοι Υπάλληλοι ― Προαγωγές ― Επανεξέταση μετά από ακυρωτική δικαστική απόφαση ― Παραβίαση του δεδικασμένου ― Περιστάσεις.
Ο Εφεσείων αμφισβήτησε με την έφεση την πρωτόδικη απόφαση με την οποία απορρίφθηκε η προσφυγή του κατά της κατ' επανεξέταση προαγωγής του ενδιαφερομένου μέρους στη θέση Ανώτερου Λειτουργού Πολεοδομίας.
Η Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου, αποδεχόμενη την έφεση, αποφάσισε ότι:
1. Με την παρούσα έφεση ο αιτητής-εφεσείων προβάλλει 4 λόγους έφεσης, η ουσία των οποίων, είναι ότι εσφαλμένα το πρωτόδικο δικαστήριο αποφάσισε ότι η νέα απόφαση δεν παραβίαζε το δεδικασμένο.
Συγκρίθηκαν και από την Ολομέλεια τα όσα αποφασίστηκαν από το δικαστήριο στην Yπόθεση Aρ. 1039/97, Ερμής Κλόκκαρης ν. Δημοκρατίας, ημερ. 30/6/00, όπως τα διαπίστωσε και το πρωτόδικο δικαστήριο στην παρούσα υπόθεση, καθώς επίσης και τα όσα ανάφερε στη νέα του σύσταση ο διευθυντής. Η νέα σύσταση, που υιοθετήθηκε από την Ε.Δ.Υ., ήταν αντίθετη με το ακυρωτικό αποτέλεσμα. Ενώ η προηγούμενη δικαστική απόφαση μιλούσε για «ελαφρά υπεροχή του αιτητή στις αξιολογήσεις και στα προσόντα», ο διευθυντής στη νέα του σύσταση αναφέρει ότι το ενδιαφερόμενο μέρος «έχει περίπου την ίδια αξία με αυτούς, υπερέχει δε αισθητά έναντι τους σε αρχαιότητα και έχει ευρύτερες εμπειρίες». Με τη νέα σύσταση, η ελαφρά υπεροχή του αιτητή σε αξία και προσόντα, εξουδετερώνεται. Επιπλέον η εισαγωγή της φράσης «και έχει ευρύτερες εμπειρίες» είναι νέο στοιχείο, το οποίο σκοπό έχει να δώσει στο ενδιαφερόμενο μέρος προβάδισμα, κάτι που δεν υπήρχε κατά την πρώτη εξέταση της υπόθεσης. Επομένως ο πρωτόδικος δικαστής εσφαλμένα κατάληξε ότι δεν υπήρχε παραβίαση του δεδικασμένου.
2. Η έφεση επιτυγχάνει με έξοδα υπέρ του εφεσείοντα και εναντίον της εφεσίβλητης τόσο πρωτόδικα όσο και κατ' έφεση. Η προσβαλλόμενη με την προσφυγή απόφαση ακυρώνεται με βάση το Άρθρο 146.4(β) του Συντάγματος.
Διαταγή ως ανωτέρω.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
Κλόκκαρης ν. Δημοκρατίας, Υπόθ. Αρ. 1099/97, ημερ. 30.6.2000,
Κλόκκαρης ν. Δημοκρατίας, Υπόθ. Αρ. 1039/97, ημερ. 30.6.2000.
Έφεση.
Έφεση από τον αιτητή εναντίον της απόφασης Δικαστή του Aνωτάτου Δικαστηρίου (Yπόθεση Aρ. 48/2001), ημερομηνίας 7/6/2002, με την οποία απορρίφθηκε η προσφυγή του κατά της προαγωγής, κατόπιν επανεξέτασης, του ιδίου ενδιαφερόμενου μέρους στη θέση Aνώτερου Λειτουργού Πολεοδομίας, αναδρομικά από 1/9/1997.
Αλ. Κουντουρή για Ν. Παπαδόπουλο, για τον Εφεσείοντα.
Τζ. Καρακάννα-Παπαγεωργίου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για την Εφεσίβλητη.
Σ. Κλεόπα, για το Ενδιαφερόμενο Μέρος Νίκο Κοκκινοτριμιθιώτη.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ.: Την απόφαση του δικαστηρίου θα δώσει ο δικαστής Μ. Φωτίου.
ΦΩΤΙΟΥ, Δ.: Με την παρούσα έφεση προσβάλλεται η ορθότητα της απόφασης αδελφού δικαστή ημερ. 7/6/02 με την οποία απορρίφθηκε η προσφυγή του εφεσείοντα κατά της προαγωγής του ε.μ. Νίκου Κοκκινοτριμιθιώτη στη θέση Ανώτερου Λειτουργού Πολεοδομίας αναδρομικά από 1/9/97 μέσα στα πλαίσια επανεξέτασης της υπόθεσης μετά από ακυρωτική απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου.
Γεγονότα
Το Ανώτατο Δικαστήριο με απόφαση του ημερ. 30/6/2000 ακύρωσε την προαγωγή του ενδιαφερόμενου μέρους στη θέση Ανώτερου Λειτουργού Πολεοδομίας, Τμήμα Πολεοδομίας από 1/9/97 (βλ. Ερμής Κλόκκαρης ν. Δημοκρατίας, Υπόθ. Αρ. 1099/97, ημερ. 30/6/00). Η Επιτροπή Δημόσιας Υπηρεσίας (Ε.Δ.Υ.) επανεξέτασε το θέμα της πλήρωσης δυο μόνιμων θέσεων Ανώτερου Λειτουργού Πολεοδομίας και αποφάσισε να προάξει δυο πρόσωπα μεταξύ των οποίων και πάλιν το ενδιαφερόμενο μέρος, αναδρομικά από 1/9/97. Εναντίον της εν λόγω απόφασης της Ε.Δ.Υ. ο εφεσείων αιτητής καταχώρησε την προσφυγή με αρ. 48/01. Στις 7/6/02 εκδόθηκε η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου με την οποία απορρίφθηκε η προσφυγή του για τους λόγους που φαίνονται στην απόφαση.
Σύμφωνα με τον πρωτόδικο δικαστή η πρώτη προσφυγή (1039/97) «έγινε αποδεκτή γιατί κρίθηκε ότι η σύσταση του διευθυντή ενώπιον της Ε.Δ.Υ., κατά τη λήψη της πρώτης απόφασης, εκτράπηκε από τα αξιολογικά στοιχεία των φακέλων. Ο διευθυντής, είπε ο δικαστής, στην πραγματικότητα είχε ανατρέψει, με τη σύσταση του, τις αξιολογήσεις των τελευταίων χρόνων. Το σκεπτικό της απόφασης συμπυκνώνεται στην πιο κάτω παράγραφο στη σελ. 3 του κειμένου που κυκλοφόρησε:
«Οι υπηρεσιακές εκθέσεις αποκαλύπτουν ότι τόσο ο αιτητής όσο και ο Κοκκινοτριμιθιώτης, είναι άριστοι υπάλληλοι με τον αιτητή να υπερέχει ελαφρά στις αξιολογήσεις και στα προσόντα, ενώ τίποτε από όσα λέχθηκαν δεν δικαιολογεί την επιλογή του Κοκκινοτριμιθιώτη. Στην πραγματικότητα η σύσταση του Διευθυντή ανατρέπει τις αξιολογήσεις των τελευταίων χρόνων.»
Ο πρωτόδικος δικαστής προχώρησε να συγκρίνει κατά πόσο η νέα απόφαση παραβίαζε το πιο πάνω ακυρωτικό αποτέλεσμα. Χειρίστηκε το θέμα ως ακολούθως:
«Να δούμε τώρα τι έγινε ενώπιον της ΕΔΥ κατά τη λήψη της υπό συζήτηση απόφασης. Ο διευθυντής σύστησε πάλι για προαγωγή τους Καραμοντάνη Άννα και το ενδιαφερόμενο μέρος Κοκκινοτριμιθιώτη Νίκο. Αναφορικά με τη σύγκριση του τελευταίου, και σε σχέση με την αξία όπως αυτή αντικατοπτρίζεται στις υπηρεσιακές εκθέσεις, ο διευθυντής είπε τα εξής: «συγκρίνοντας τον με τους υπόλοιπους υποψηφίους, έχει περίπου την ίδια αξία με αυτούς υπερέχει δε αισθητά έναντι τους σε αρχαιότητα και έχει ευρύτερες εμπειρίες.
Η γλώσσα που χρησιμοποίησε ο διευθυντής, στην πιο πάνω αναφορά, δεν είναι, κατά τη γνώμη μου, αντίθετη με την ουσιαστική διαπίστωση του Δικαστηρίου πως ο αιτητής υπερέχει «ελαφρά» στις αξιολογήσεις. Και το πιο σημαντικό η ίδια η ΕΔΥ, καθώς καταγράφεται στο σχετικό πρακτικό, επισημαίνει πως το ενδιαφερόμενο μέρος «δεν υστερεί σε αξία (πλην των υποψηφίων Κλόκκαρη Ερμή (ο αιτητής) και ......)». Στη συνέχεια μάλιστα εντοπίζει ειδικά την ελαφρά υπεροχή του αιτητή σε ένα στοιχείο μόνο για τα έτη 1992, 93 και 95. Η ΕΔΥ όμως έδωσε βαρύτητα στην σημαντική αρχαιότητα του ενδιαφερόμενου μέρους, η οποία, όπως αποδεικνύεται από τα σχετικά στοιχεία του καταλόγου, τεκμ. 1, είναι 7 έτη στην αμέσως προηγούμενη της επίδικης θέσης.
Με τα πιο πάνω στοιχεία υπόψη, έχω τη γνώμη πως η ΕΔΥ συμμορφώθηκε πλήρως με τη δικαστική απόφαση. Κατά τη λήψη της επίδικης σημείωσε πως ο αιτητής υπερτερεί ελαφρά σε αξία του ενδιαφερόμενου μέρους, όπως τούτο διαπιστώθηκε από το Δικαστήριο. Έδωσε όμως βαρύτητα στη μεγάλη αρχαιότητα του. Και τούτο ήταν μέσα στα πλαίσια της διακριτικής της ευχέρειας να το πράξει, μαζί βεβαίως με το γεγονός ότι είχε και τη σύσταση του διευθυντή ο οποίος, θεωρεί πως το ενδιαφερόμενο μέρος είναι ο καταλληλότερος στην επίδικη θέση. Με αυτά τα στοιχεία παραμένει μόνο να εξεταστεί αν ο αιτητής απέδειξε έκδηλη υπεροχή έναντι του ενδιαφερόμενου μέρους. Κάτι τέτοιο προφανώς δεν έχει γίνει.»
Η έφεση
Με την παρούσα έφεση ο αιτητής-εφεσείων προβάλλει 4 λόγους έφεσης η ουσία των οποίων είναι ότι εσφαλμένα το πρωτόδικο δικαστήριο αποφάσισε ότι η νέα απόφαση δεν παραβίαζε το δεδικασμένο.
Συγκρίναμε και εμείς τα όσα αποφασίστηκαν από το δικαστήριο στην Yπόθ. Aρ. 1039/97, Ερμής Κλόκκαρης ν. Δημοκρατίας, ημερ. 30/6/00 όπως τα διαπίστωσε και το πρωτόδικο δικαστήριο στην παρούσα υπόθεση καθώς επίσης και τα όσα ανάφερε στη νέα του σύσταση ο διευθυντής. Είμαστε της άποψης ότι η νέα σύσταση, που υιοθετήθηκε από την Ε.Δ.Υ., ήταν αντίθετη με το ακυρωτικό αποτέλεσα. Ενώ η προηγούμενη δικαστική απόφαση μιλούσε για «ελαφρά υπεροχή του αιτητή στις αξιολογήσεις και στα προσόντα» ο διευθυντής στη νέα του σύσταση αναφέρει ότι το ενδιαφερόμενο μέρος «έχει περίπου την ίδια αξία με αυτούς, υπερέχει δε αισθητά έναντι τους σε αρχαιότητα και έχει ευρύτερες εμπειρίες». Με τη νέα σύσταση η ελαφρά υπεροχή του αιτητή σε αξία και προσόντα, εξουδετερώνεται. Επιπλέον η εισαγωγή της φράσης «και έχει ευρύτερες εμπειρίες» είναι νέο στοιχείο το οποίο σκοπό έχει να δώσει στο ενδιαφερόμενο μέρος προβάδισμα, κάτι που δεν υπήρχε κατά την πρώτη εξέταση της υπόθεσης. Επομένως καταλήγουμε ότι ο πρωτόδικος δικαστής εσφαλμένα κατάληξε ότι δεν υπήρχε παραβίαση του δεδικασμένου.
Η έφεση επιτυγχάνει με έξοδα υπέρ του εφεσείοντα και εναντίον της εφεσίβλητης τόσο πρωτόδικα όσο και κατ' έφεση. Η προσβαλλόμενη με την προσφυγή απόφαση ακυρώνεται με βάση το Άρθρο 146.4(β) του Συντάγματος.
Διαταγή ως ανωτέρω.