ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

 

(Aναθεωρητική ΄Εφεση Αρ. 3527)

 

 

15 Σεπτεμβρίου, 2005

 

[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΝΙΚΟΛΑЇΔΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΟΥ, ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, Δ/στές]

 

 

ΕΥΠΡΑΞΙΑ ΠΕΤΡΩΝΔΑ,

 

Εφεσείουσα,

 

ΚΑΙ

 

ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΜΕΣΩ

ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ,

 

Εφεσίβλητης.

 

___________

 

 

Α. Σ. Αγγελίδης, για την Εφεσείουσα.

Λ. Ουστά(κα), Δικηγόρος της Δημοκρατίας, εκ μέρους του Γεν. Εισαγγελέα, για την Εφεσίβλητη.

Α. Κωνσταντίνου, για το Ενδιαφερόμενο Μέρος.

 

__________

 

 

 

Α Π Ο Φ Α Σ Η

 

ΝΙΚΟΛΑΙΔΗΣ, Δ.: Με όλο το σεβασμό θα διαφωνήσω με την προσέγγιση των συναδέλφων μου σε ένα σημείο. Το άρθρο 58 του περί των Γενικών Αρχών του Διοικητικού Δικαίου Νόμου του 1999, Ν. 158(Ι)/99, προβλέπει ότι κατά την επανεξέταση ακυρωθείσας πράξης η διοίκηση οφείλει να λάβει υπ΄ όψιν το πραγματικό και νομικό καθεστώς που ίσχυε κατά το χρόνο που εκδόθηκε η απόφασή της. Κατ΄ εξαίρεση είναι εφαρμοστέο το κατά το χρόνο της έκδοσης της νέας πράξης νομικό καθεστώς, όταν το νεότερο νομοθέτημα είναι αναδρομικής ισχύος ή όταν προκύπτει από αυτό ότι ο νομοθέτης δεν ανέχεται στο εξής την εφαρμογή των παλαιών διατάξεων.

 

Είναι ορθό πως σύμφωνα με σταθερή νομολογία, νόμοι με διαδικαστικό περιεχόμενο τεκμαίρονται ως αναδρομικής ισχύος. ΄Ομως, η διατύπωση που χρησιμοποιήθηκε στο άρθρο 58 δείχνει πως η αναδρομικότητα του νεότερου νομοθετήματος θα πρέπει να αποτελούσε τη σαφή επιθυμία του νομοθέτη, που να εκφράζεται στο συγκεκριμένο νομοθέτημα.

 

Δεν συμφωνώ ότι το άρθρο κωδικοποιεί την καθιερωμένη νομολογιακή αρχή για την αναδρομικότητα των δικονομικών διατάξεων. Τίποτε δεν δείχνει προς αυτή την κατεύθυνση. Η διατύπωση που έχει επιλεγεί δεν επιτρέπει ένα τέτοιο συμπέρασμα. Αντίθετα, υποδεικνύει ότι πρόθεση του νομοθέτη ήταν ακριβώς η αλλαγή της υφιστάμενης κατάστασης. Και η νομολογία υποχωρεί όταν νεότερος νόμος προβλέπει διαφορετικά. Κατά τη ψήφιση του άρθρου 58 ο νομοθέτης γνώριζε την υφιστάμενη νομολογία και αν επιθυμούσε να την ενσωματώσει θα το έπραττε με σαφήνεια.

 

Την άποψή μου ότι σκοπός του νομοθέτη ήταν η παρασπονδία από τη νομολογία ενισχύει και η αξιοσημείωτη ταύτιση της διατύπωσης του άρθρου 58 με αυτή που χρησιμοποιήθηκε από το Ελληνικό Συμβούλιο της Επικρατείας στην υπόθεση ΣτΕ 3805/75. Υιοθετείται ακριβώς η εξαίρεση που προβλέπει η ελληνική νομολογία. Την ίδια γραμμή ακολούθησε και το Γαλλικό Συμβούλιο της Επικρατείας (Conseil d´  Etat) σύμφωνα με τη νομολογία του οποίου επικρατεί ως κρατούσα άποψη η δέσμευση της διοίκησης από το παλαιό δίκαιο, όχι μόνο κατά την αποθετική, αλλά και κατά τη θετική της συμμόρφωση (βλέπε Δαγτόγλου, Διοικητικό Δικονομικό Δίκαιο, Δεύτερη ΄Εκδοση, παράγραφος 734 όπου η πιο πάνω θέση επικρίνεται μεν από το συγγραφέα, αλλά δεν παύει να είναι η κρατούσα).

 

Καταλήγω πως, όπως αναφέρω και στην υπόθεση Αγρότου ν. Δημοκρατίας, Υποθ. Αρ. 695/2001, ημερ. 27.11.2003, οι εξαιρέσεις  του άρθρου 58 περιορίζονται μόνο στις δύο που αναφέρονται ρητά. ΄Οταν, δηλαδή, το νεότερο νομοθέτημα προσέδωσε στον εαυτό του αναδρομική ισχύ ή όταν προκύπτει ότι ο νομοθέτης δεν ανέχεται στο εξής την εφαρμογή των παλαιότερων νομοθετημάτων.

 

Φρ. Νικολαΐδης, Δ.

---

cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο