|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2004) 3 ΑΑΔ 118
9 Φεβρουαρίου, 2004
[ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΚΡΟΝΙΔΗΣ, ΗΛΙΑΔΗΣ, ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, Δ/στές]
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΕΣΑΡΙΤΗΣ,
Εφεσείων-Αιτητής,
v.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΔΙΑ ΤΟΥ
ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΠΡΟΣΟΔΩΝ (ΑΡ. 1),
Εφεσιβλήτου-Καθ' ου η αίτηση.
(Αναθεωρητική Έφεση Αρ. 3238)
Προσφυγή βάσει του Άρθρου 146 του Συντάγματος ― Προθεσμία ― Προσφυγή κατά παράλειψης εξέτασης ένστασης, ενώ είχε αυτή απορριφθεί, κρίθηκε εκπρόθεσμη ― Κρίση πως η απάντηση επί της ενστάσεως ήταν θετική πράξη και όχι παράλειψη.
Πρωτόδικα η προσφυγή του εφεσείοντος απορρίφθηκε ως εκπρόθεσμη. Ακολούθησε έφεση.
Η Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου, απορρίπτοντας την έφεση, αποφάσισε ότι:
Με την ενώπιον της Ολομέλειας έφεση αμφισβητείται η ορθότητα της πρωτόδικης απόφασης. Σύμφωνα με το δικηγόρο του εφεσείοντος, η προσφυγή δεν ήταν εκπρόθεσμη γιατί επρόκειτο για "συνεχή παράλειψη". Το Δικαστήριο δεν συμφωνεί. Η ορθή προσέγγιση περιέχεται στο ακόλουθο απόσπασμα από την πρωτόδικη απόφαση το οποίο και υιοθετείται:
"Ο κ. Μεσαρίτης, εκ μέρους του αιτητή, υποστήριξε ότι η προσφυγή δεν είναι εκπρόθεσμη γιατί πρόκειται για συνεχή παράλειψη.
Με την πιο πάνω επιστολή ο Διευθυντής αρνήθηκε να εξετάσει την ένσταση του αιτητή. Η άρνηση εκείνη αποτελεί μια ρητή και θετική απόφαση της διοίκησης εντός της έννοιας του Άρθρου 146.1 του Συντάγματος η οποία μπορούσε να προσβληθεί με προσφυγή εντός της προθεσμίας που καθορίζεται από το Άρθρο 146.3 του Συντάγματος. Δεν μπορεί επομένως να γίνεται λόγος για συνεχή παράλειψη (Βλ. Kefalas v. Republic (1972) 3 C.L.R. 225, 232 και Vafeades v. Republic (1964) C.L.R. 454, 460).
Η άρνηση του Διευθυντή κοινοποιήθηκε στον αιτητή με επιστολή του Διευθυντή ημερ. 25.1.2000 και η παρούσα προσφυγή ασκήθηκε στις 31.5.2000. Είναι, επομένως, εκπρόθεσμη."
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
Αναφερόμενη Υπόθεση:
Μεσαρίτης v. Δημοκρατίας, Υπόθ. Αρ. 770/2000, ημερ. 3/4/2001.
Έφεση.
Έφεση από τον αιτητή εναντίον της απόφασης Δικαστή του Ανωτάτου Δικαστηρίου (Υπόθεση Αρ. 770/2000) ημερομηνίας 30/4/2001, με την οποία απορρίφθηκε ως απαράδεκτη η προσφυγή την οποία άσκησε κατά της παράλειψης του καθ' ου η αίτηση να αποδεχτεί την εκπρόθεσμη ένστασή του κατά της επιβολής σ' αυτόν φορολογίας κεφαλαιουχικών κερδών η οποία προέκυψε από διάθεση τριών οικοπέδων του στην Κάτω Λακατάμια την οποία είχε καταβάλει ανεπιφύλακτα στις 11/4/97.
Π. Μεσαρίτης, για τον Εφεσείοντα.
Λ. Χριστοδουλίδου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας Α΄, για τον Εφεσίβλητο.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Δ.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Γαβριηλίδης, Δ.
ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, Δ.: Ο εφεσείων ήταν συνιδιοκτήτης, κατά το ένα τρίτο, κτήματος με αρ. Εγγραφής Β613 στην Κάτω Λακατάμεια. Το 1995 το κτήμα διαχωρίστηκε σε τρία οικόπεδα. Το 1992, 1993 και 1995 τα οικόπεδα πωλήθηκαν. Στις 11.4.1997 ο εφεσείων υπέβαλε, για σκοπούς υπολογισμού του φόρου κεφαλαιουχικών κερδών, Δηλώσεις Διάθεσης Ακίνητης Ιδιοκτησίας στο καθορισμένο έντυπο. Για τον υπολογισμό του πληρωτέου φόρου αφαίρεσε από το προϊόν της πώλησης την αγοραία αξία κατά την 1.1.1980, τα έξοδα του διαχωρισμού, καθώς και την αναπροσαρμογή της αξίας λόγω πληθωρισμού. Ο πληρωτέος φόρος που προέκυψε καταβλήθηκε, ανεπιφύλακτα, από τον εφεσείοντα αυθημερόν, ήτοι στις 11.4.1997.
Στις 24.1.2000 ο εφεσείων υπέβαλε εκπρόθεσμη ένσταση κατά των φορολογιών μέσω του πληρεξούσιου αντιπροσώπου του δικηγόρου Π. Μεσαρίτη. Σε απάντηση, στις 25.1.2000, ο εφεσίβλητος, με επιστολή του προς τον εφεσείοντα, μέσω του πληρεξούσιου αντιπροσώπου του, τον πληροφόρησε ότι η ένσταση δεν μπορούσε να γίνει αποδεκτή "γιατί δεν υποβλήθηκε μέσα στα χρονικά όρια που ορίζει ο Νόμος".
Με την υπ' αριθμό 770/2000 προσφυγή που καταχώρησε στο Ανώτατο Δικαστήριο ο εφεσείων πρόσβαλε την παράλειψη του εφεσιβλήτου να αποδεχθεί την ένστασή του και να ανακαλέσει και αναθεωρήσει τις φορολογίες. Ο συνάδελφος μας Δικαστής ο οποίος επιλήφθηκε πρωτόδικα της προσφυγής, αφού αποδέχθηκε την προδικαστική ένσταση της δικηγόρου του εφεσιβλήτου ότι η προσφυγή ήταν εκπρόθεσμη, την απέρριψε.
Με την ενώπιόν μας έφεση αμφισβητείται η ορθότητα της πρωτόδικης απόφασης. Σύμφωνα με το δικηγόρο του εφεσείοντος, η προσφυγή δεν ήταν εκπρόθεσμη γιατί επρόκειτο για "συνεχή παράλειψη". Δε συμφωνούμε. Η ορθή προσέγγιση περιέχεται στο ακόλουθο απόσπασμα από την πρωτόδικη απόφαση το οποίο και υιοθετούμε:
"Ο κ. Μεσαρίτης, εκ μέρους του αιτητή, υποστήριξε ότι η προσφυγή δεν είναι εκπρόθεσμη γιατί πρόκειται για συνεχή παράλειψη.
Με την πιο πάνω επιστολή ο Διευθυντής αρνήθηκε να εξετάσει την ένσταση του αιτητή. Η άρνηση εκείνη αποτελεί μια ρητή και θετική απόφαση της διοίκησης εντός της έννοιας του άρθρου 146.1 του Συντάγματος η οποία μπορούσε να προσβληθεί με προσφυγή εντός της προθεσμίας που καθορίζεται από το άρθρο 146.3 του Συντάγματος. Δεν μπορεί επομένως να γίνεται λόγος για συνεχή παράλειψη (Βλ. Kefalas v. Republic (1972) 3 C.L.R. 225, 232 και Vafeades v. Republic (1964) C.L.R. 454, 460).
Η άρνηση του Διευθυντή κοινοποιήθηκε στον αιτητή με επιστολή του Διευθυντή ημερ. 25.1.2000 και η παρούσα προσφυγή ασκήθηκε στις 31.5.2000. Είναι, επομένως, εκπρόθεσμη."
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα εις βάρος του εφεσείοντος.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.