|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2003) 3 ΑΑΔ 622
19 Δεκεμβρίου, 2003
[ΑΡΤΕΜΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΟΥ,
ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, ΑΡΕΣΤΗΣ, Δ/στές]
ΡΟΒΕΡΤΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΛΤΔ,
Εφεσείουσα,
v.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
ΕΦΟΡΟΥ ΦΟΡΟΥ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΟΣ,
Εφεσίβλητων.
(Αναθεωρητική Έφεση Αρ. 3226)
Διοικητική Πράξη ― Ανάκληση ― Δυνατότητα ανάκλησης εκτείνεται και σε νόμιμη πράξη ― Δυνατότητα αίτησης επανεξέτασης απόφασης, που επικυρώθηκε δικαστικά, με την υποβολή νέων στοιχείων.
Διοικητική Πράξη ― Βεβαιωτική ― Επανεξέταση από τον Έφορο Φόρου Εισοδήματος αιτήματος για απόσβεση επί της αξίας μηχανημάτων λόγω κατ' ισχυρισμό επιχείρησης μεταποίησης ― Βεβαιωτική η απόφαση απόρριψης, εφόσον η μεταγενέστερη χορηγία από το Υπουργείο Εμπορίου και Βιομηχανίας αφορούσε σε άλλα έτη και βασιζόταν σε άλλες νομοθετικές διατάξεις ― Δεν αποτελούσε «νέο στοιχείο».
Η εφεσείουσα εταιρεία, επεδίωξε κατ' έφεση την ανατροπή της πρωτόδικης δικαστικής απόφασης, με την οποία η προσφυγή της κατά της απόρριψης αιτήματος για αναθεώρηση απορριπτικής απόφασης του Εφόρου Φόρου Εισοδήματος στο αίτημα για απόσβεση της αξίας μηχανημάτων για μεταποιητική επιχείρηση, η οποία είχε επικυρωθεί δικαστικώς, απορρίφθηκε ως απαράδεκτη.
Η Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου, απορρίπτοντας την έφεση, αποφάσισε ότι:
Το πρωτόδικο Δικαστήριο, έκρινε πως η περίπτωση αφορούσε σε βεβαιωτική απόφαση, γιατί δεν είχε προκύψει νέο στοιχείο, ώστε να εδικαιολογείτο νέα επί του θέματος έρευνα που να απέληγε σε εκτελεστή απόφαση. Επεσήμανε εν πρώτοις ότι η χορηγία την οποία η αιτήτρια επικαλέστηκε δεν είχε συσχετιστεί με τον ουσιώδη χρόνο. Υπέδειξε επίσης, ότι η εν λόγω χορηγία δεν αποτελούσε νέο στοιχείο, αλλά εξέφραζε απλώς τη διαφορετική εκτίμηση άλλου διοικητικού οργάνου, σε σχέση με άλλες ανάγκες και μάλιστα μεταγενέστερα.
Το Δικαστήριο συμφωνεί πλήρως με τις πρωτόδικες καταλήξεις, η ορθότητα των οποίων είναι προφανής και επομένως δεν χρειάζεται συζήτηση. Η έφεση που τις αντιμάχεται θεωρείται ολωσδιόλου αδικαιολόγητη.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
Ροβέρτος Νικολάου Λτδ v. Δημοκρατίας (2000) 3 A.A.Δ. 654,
Georghiades v. Republic (1976) 3 C.L.R. 380.
Έφεση.
Έφεση από την αιτήτρια εταιρεία εναντίον της απόφασης Δικαστή του Aνωτάτου Δικαστηρίου (Yπόθεση Aρ. 1048/99), ημερομηνίας 29/3/2001, με την οποία απορρίφθηκε ως απαράδεκτη η προσφυγή της κατά της τοποθέτησης του Eφόρου ότι δεν εδικαιολογείτο αναθεώρηση προηγούμενης απόφασής του με την οποία απέρριψε το αίτημά της για διεκδίκηση επιταχυνόμενης απόσβεσης επί της αξίας αγορασθέντων μηχανημάτων για τη διεξαγωγή των εργασιών της για τα φορολογικά έτη 1990 και 1991, βάσει του Άρθρου 12(2)(β) και (δ) των περί Φορολογίας του Eισοδήματος Nόμων 1961-1991, αφού έκρινε ότι η επιχείρησή της, δεν αφορούσε στη μεταποίηση αλλά στην επεξεργασία.
Δ. Κυνηγοπούλου για Σπ. Ευαγγέλου, για την Εφεσείουσα.
Ε. Νικολαΐδου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας Α΄, για τους Εφεσίβλητους.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ.: Την απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Νικολάου, Δ.
ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ.: Η αιτήτρια εταιρεία διεκδίκησε για τα φορολογικά έτη 1990 και 1991, βάσει του άρθρου 12(2)(β) και (δ) των περί Φορολογίας του Εισοδήματος Νόμων 1961-1991, επιταχυνόμενη απόσβεση επί της αξίας αγορασθέντων μηχανημάτων τα οποία χρησιμοποιούσε στη διεξαγωγή των εργασιών της. Η εν λόγω διάταξη αφορά σε περιπτώσεις επιχειρήσεων μεταποίησης. Και επειδή ο Έφορος έκρινε ότι η επιχείρηση της αιτήτριας αφορούσε όχι στη μεταποίηση αλλά στην επεξεργασία ύλης, δεν επέτρεψε τέτοια απόσβεση. Η αιτήτρια προσέφυγε στο Ανώτατο Δικαστήριο το οποίο όμως επεκύρωσε την απόφαση του Εφόρου. Έφεση της αιτήτριας απορρίφθηκε από την Ολομέλεια με απόφαση στην οποία παραπέμπουμε για πλήρεις λεπτομέρειες της περίπτωσης: Ροβέρτος Νικολάου Λτδ ν. Δημοκρατίας (2000) 3 A.A.Δ. 654.
Ενόσω ακόμα εκκρεμούσε η έφεση, η αιτήτρια έλαβε από το Υπουργείο Εμπορίου, Βιομηχανίας και Τουρισμού χορηγία για επενδύσεις σε μηχανήματα και εξοπλισμό σε σχέση με τα έτη 1995 και 1996 βάσει σχεδίου για τεχνολογική αναβάθμιση της μεταποιητικής βιομηχανίας. Πληροφόρησε περί τούτου τον Έφορο με επιστολή των συνηγόρων της, ημερ. 14 Ιουνίου 1999, του εισηγήθηκε ότι η εν λόγω εξέλιξη επιβεβαίωνε την εξ αρχής δική της άποψη στο θέμα και του ζήτησε επανεξέταση της περίπτωσης με αναθεώρηση της απόφασης του παρόλον που αυτή είχε επικυρωθεί δικαστικά. Ο Έφορος απάντησε, με επιστολή ημερ. 9 Ιουλίου 1999, πως δεν εδικαιολογείτο η αναθεώρηση και πως εξακολουθούσε να έχει την ίδια άποψη επί του θέματος. Αυτή η τοποθέτηση του Εφόρου προσβλήθηκε με την προσφυγή από την οποία προέρχεται η παρούσα έφεση.
Ο συνάδελφος που πρωτόδικα εξέτασε την προσφυγή την απέρριψε ως απαράδεκτη. Αναγνώρισε ότι πρόβλημα δεδικασμένου, για το οποίο έγινε συζήτηση, δεν υπήρχε αφού η δυνατότητα ανάκλησης εκτείνεται και σε νόμιμη πράξη: Georghiades v. Republic (1976) 3 C.L.R. 380, στην οποία είχαν παραπέμψει οι ευπαίδευτοι συνήγοροι της εφεσείουσας. Έκρινε όμως πως η περίπτωση αφορούσε σε βεβαιωτική απόφαση γιατί δεν είχε προκύψει νέο στοιχείο ώστε να εδικαιολογείτο νέα επί του θέματος έρευνα που να απέληγε σε εκτελεστή απόφαση. Επεσήμανε εν πρώτοις ότι η χορηγία την οποία η αιτήτρια επικαλέστηκε δεν είχε συσχετιστεί με τον ουσιώδη χρόνο:
«Η χορηγία δόθηκε για τα έτη 1995 και 1996 και αν υποθέταμε πως τότε η επιχείρηση ήταν πραγματικά μεταποιητική αυτό δεν θα σήμαινε ότι έτσι ήταν και το 1990 - 1991. Οι ισχυρισμοί των αιτητών στην αγόρευσή τους πως δεν είχε διαφοροποιηθεί η φύση της επιχείρησης τους στο μεταξύ, δεν ήταν στοιχείο ενώπιον της διοίκησης. Οι δε γραπτές αγορεύσεις δεν συνιστούν μέσο για τη θεμελίωση γεγονότων.»
Έπειτα υπέδειξε ότι η εν λόγω χορηγία δεν αποτελούσε νέο στοιχείο αλλά εξέφραζε απλώς τη διαφορετική εκτίμηση άλλου διοικητικού οργάνου, σε σχέση με άλλες ανάγκες και μάλιστα μεταγενέστερα:
«Ανεξάρτητα από αυτά, δεν θα μπορούσε να ήταν νέο στοιχείο η παροχή της χορηγίας. Το πιο πολύ θα ήταν διαφορετική εκτίμηση άλλου διοικητικού οργάνου για τους σκοπούς άλλου θέματος, μάλιστα ασύνδετου προς το ζήτημα της φορολογίας του εισοδήματος, την αρμοδιότητα για την οποία ο Νόμος αναθέτει στο Διευθυντή. Δεν αποτελούσε κάποιο δεδομένο της συζητούμενης επιχείρησης που θα ήταν δυνατό να διαφοροποιήσει όσα, κατά την επικυρωθείσα δικαστικώς κρίση του Διευθυντή, συνιστούσαν τα χαρακτηριστικά της. Οπότε, σε τελική ανάλυση, εφόσον αναγνωριζόταν πως όσα συνεπάγεται η απόφαση του Υπουργείου για την παροχή χορηγίας ενέχουν τη δυναμική του έγκυρου καθορισμού της φύσης της επιχείρησης των αιτητών για τους σκοπούς της φορολογίας του εισοδήματος τους, θα αγόμασταν ουσιαστικά σε αναίρεση της δικαστικής απόφασης.»
Συμφωνούμε πλήρως με τις πρωτόδικες καταλήξεις η ορθότητα των οποίων είναι κατά τη γνώμη μας προφανής και επομένως δεν χρειάζεται συζήτηση. Θεωρούμε την έφεση που τις αντιμάχεται ολωσδιόλου αδικαιολόγητη.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
H έφεση απορρίπτεται με έξοδα.