|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Kυπριακό Διϋλιστήριο Πετρελαίου Λτδ ν. Δήμου Λάρνακας (2000) 3 ΑΑΔ 345
M Γαβριήλ ν. Δημοκρατίας της Κύπρου, μέσω Αρχής Αδειών, ΥΠΟΘΕΣΗ ΑΡ. 1437/99, 27 Νοεμβρίου, 2000
Κυπριακή νομοθεσία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή
(2003) 3 ΑΑΔ 477
16 Σεπτεμβρίου, 2003
[ΠΙΚΗΣ, Π., ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, ΗΛΙΑΔΗΣ, ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ/στές]
ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΜΕΣΩ ΑΡΧΗΣ ΑΔΕΙΩΝ,
Εφεσείοντες,
v.
Μ. ΓΑΒΡΙΗΛ & ΥΙΟΙ ΛΤΔ,
Εφεσιβλήτων.
(Aναθεωρητική Έφεση Αρ. 3185)
Αναθεωρητική Αρχή Αδειών ― Άδεια οδικής χρήσης ― Εκτελεστή διοικητική απόφαση ― Η υλοποίησή της δεν έχει σημασία ως προς την ισχύ της.
Αναθεωρητική Αρχή Αδειών ― Άδεια οδικής χρήσης ― Ανάκλησή της ― Μόνο για τους λόγους που προνοούνται στο Άρθρο 5(11) του Νόμου (Ν. 9/82) ― Οι γενικές αρχές ανάκλησης διοικητικών πράξεων δεν έχουν εφαρμογή.
Οι εφεσείοντες επεδίωξαν με την έφεση ανατροπή της ακυρωτικής απόφασης κατά της απόφασης της Αναθεωρητικής Αρχής Αδειών με την οποία ανακλήθηκε άδεια οδικής χρήσης.
Η Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου, απορρίπτοντας την έφεση, αποφάσισε ότι:
1. Η άδεια οδικής χρήσης είναι εκτελεστή διοικητική απόφαση. Η υλοποίηση ή όχι της απόφασης, δεν έχει σημασία ως προς την ισχύ της.
2. Η ανάκληση άδειας οδικής χρήσης μπορεί να ανακληθεί μόνο για τους συγκεκριμένους λόγους που αναφέρονται στο Άρθρο 5(11) του Νόμου (Ν. 9/82), οι δε γενικές αρχές περί ανάκλησης διοικητικών πράξεων δεν ισχύουν σε τέτοια περίπτωση όπου η ανάκληση ρυθμίζεται με νομοθετική διάταξη.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
Αναφερόμενη υπόθεση:
Κυπριακό Διυλιστήριο Πετρελαίου Λτδ v. Δήμου Λάρνακας (2000) 3 Α.Α.Δ. 345.
Έφεση.
Έφεση από τους Καθ' ων η αίτηση εναντίον της απόφασης Δικαστή του Ανωτάτου Δικαστηρίου (Υπόθεση Αρ. 1437/99) ημερομηνίας 27/11/2000, με την οποία ακυρώθηκε η απόφαση της Αρχής Αδειών ημερ. 21/7/99, με την οποία αποφασίστηκε να ανατεθεί η μεταφορά μαθητών από τον Ψεματισμένο στο Μαρώνι εξ ολοκλήρου στο ενδιαφερόμενο μέρος και όχι εκ περιτροπής στους αιτητές και στο ενδιαφερόμενο μέρος.
Α. Μαππουρίδης, Δικηγόρος της Δημοκρατίας Α΄, για τους Εφεσείοντες.
Α. Παναγιώτου, για τους Εφεσίβλητους.
Cur. adv. vult.
ΠΙΚΗΣ, Π.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα απαγγείλει ο Δικαστής Φρ. Νικολαΐδης.
ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, Δ.: Στις 30.6.1999 η Αρχή Αδειών αποφάσισε όπως η μεταφορά των μαθητών από τον Ψεματισμένο στο Μαρώνι εκτελείται εκ περιτροπής από τους εφεσιβλήτους και από το ενδιαφερόμενο μέρος Χρυστάλλα Μηνά. Ύστερα από επιστολή της Μηνά ημερ. 2.7.1999, το θέμα επανεξετάστηκε και η Αρχή Αδειών στις 21.7.1999, παρ' όλον ότι μερικά από τα μέλη της εξέφρασαν επιφυλάξεις, αναθεώρησε την απόφασή της και αποφάσισε όπως η μεταφορά των μαθητών ανατεθεί εξ ολοκλήρου στο ενδιαφερόμενο μέρος.
Στην προσφυγή που ασκήθηκε από τους εφεσιβλήτους εναντίον της πιο πάνω απόφασης, το πρωτόδικο δικαστήριο έκρινε ότι η άδεια οδικής χρήσης μπορούσε, σύμφωνα με το άρθρο 5(11) του περί Ρυθμίσεως της Τροχαίας Μεταφοράς Νόμου του 1982, Ν. 9/82, να ανακληθεί από την Αρχή Αδειών μόνο για συγκεκριμένους αναφερόμενους λόγους οι οποίοι δεν υφίσταντο στη συγκεκριμένη περίπτωση. Κατέληξε ακολούθως ότι εφ' όσον υπήρχε νομοθετική πρόνοια που διέπει το θέμα, δεν μπορούσαν να ισχύσουν οι γενικές αρχές του διοικητικού δικαίου. Ως αποτέλεσμα, η προσβαλλόμενη απόφαση ακυρώθηκε.
Ο ευπαίδευτος συνήγορος των εφεσειόντων υποστήριξε ότι η απόφαση της Αρχής δεν συνιστούσε έκδοση άδειας μέσα στα πλαίσια του Νόμου, γιατί η έκδοση της άδειας ολοκληρώνεται με την υλοποίησή της. Αφού η άδεια που παραχωρήθηκε, συνεχίζει, δεν υλοποιήθηκε, η προσβαλλόμενη απόφαση της Αρχής δεν εμπίπτει στις πρόνοιες του άρθρου 5(11). Υποστηρίκτηκε ότι για υλοποίηση της απόφασης, οι εφεσίβλητοι θα έπρεπε να περιμένουν να παρέλθει η προθεσμία των 20 ημερών για την καταχώρηση ιεραρχικής προσφυγής, να συμπληρώσουν τα ειδικά έντυπα και να καταβάλουν τα νενομισμένα τέλη.
Η πιο πάνω θέση δεν ευσταθεί. Η απόφαση της Αρχής Αδειών αναμφίβολα αποτελεί εκτελεστή διοικητική πράξη και συγκεκριμένα έκδοση άδειας οδικής χρήσης. Η υλοποίηση, όπως την ονομάζει ο ευπαίδευτος συνήγορος των εφεσειόντων, είναι χωρίς σημασία ως προς την ισχύ της.
Συμφωνούμε με το πρωτόδικο δικαστήριο ότι αφού υπάρχει νομοθετική πρόνοια που διέπει το θέμα της ανάκλησης άδειας οδικής χρήσης δεν μπορούν να ισχύσουν οι γενικές αρχές του διοικητικού δικαίου (Κυπριακό Διϋλιστήριο Πετρελαίου Λτδ ν. Δήμου Λάρνακας (2000) 3 Α.Α.Δ. 345. Βλέπε ακόμα Ε. Π. Σπηλιωτόπουλου, Εγχειρίδιο Διοικητικού Δικαίου, 7η έκδοση, σελ. 73).
Έτσι, η δυνατότητα ανάκλησης της προσβαλλόμενης πράξης θα έπρεπε να εξεταστεί μόνο βάσει των προνοιών του άρθρου 5(11) του Νόμου 9/82.
Με το δεύτερο λόγο έφεσης οι εφεσείοντες υποστηρίζουν ότι το πρωτόδικο δικαστήριο θεώρησε πως η Αρχή Αδειών δεν αιτιολόγησε την άποψή της πως θα δημιουργούνταν προβλήματα στην εξυπηρέτηση των μαθητών και επιβατών προς τη Λάρνακα. Μετά την απόρριψη του πρώτου λόγου έφεσης, ο λόγος αυτός καθίσταται άνευ αντικειμένου και σημασίας.
Η έφεση απορρίπτεται, με έξοδα εναντίον των εφεσειόντων.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.