CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

(2002) 3 ΑΑΔ 601

Εφεσείων

Εφεσιβλήτου

Καθ΄ ης η αίτηση

ΠΙΚΗΣ, Π.: Την απόφαση του Δικαστηρίου

ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ.: Σε διαδικασία για την πλήρωση μιας μόνιμης (Τακτ. Προϋπ.) θέσης Διευθυντή του Τμήματος Πολεοδομίας και Οίκησης (θέση πρώτου διορισμού και προαγωγής), η Επιτροπή Δημόσιας Υπηρεσίας θεώρησε τον εφεσίβλητο Χρίστο Ιωσηφίδη μη προσοντούχο και τον απέκλεισε από τα περαιτέρω. Εν συνεχεία, με απόφαση ημερ. 14 Ιουλίου 1993, η Ε.Δ.Υ. επέλεξε για προαγωγή τον εφεσείοντα, Γιάννο Παπαδόπουλο. Ο εφεσίβλητος προσέβαλε την απόφαση με την προσφυγή αρ. 816/93 και στις 14 Μαρτίου 2000 το Ανώτατο Δικαστήριο την ακύρωσε. Με την παρούσα έφεση αμφισβητείται η ορθότητα της πρωτόδικης κατάληξης.

Επειδή η Ε.Δ.Υ. συνάρτησε τα προσόντα του εφεσιβλήτου για τη θέση Διευθυντή με την κατάληξή της σε σχέση με τις ανάγκες της προηγούμενης διαδικασίας για τη θέση Πρώτου Λειτουργού Πολεοδομίας, χρειάζεται τώρα να αναφερθούμε με λεπτομέρεια σε εκείνη τη διαδικασία. Η θέση ήταν, όπως και εδώ, πρώτου διορισμού και προαγωγής. Η πλήρωση της θέσης ζητήθηκε στις 21 Ιανουαρίου 1989, και δημοσιεύτηκε στις 17 Φεβρουαρίου 1989. Υποβλήθηκαν πέντε υποψηφιότητες μεταξύ των οποίων και του εφεσίβλητου ως του μόνου εξωϋπηρεσιακού. Επιλήφθηκε της περίπτωσης, βάσει του άρθρου 36 του τότε ισχύοντος περί Δημόσιας Υπηρεσίας Νόμου, Ν. 33/67 (όπως είχε τροποποιηθεί), Τμηματική Επιτροπή η οποία είχε ως πρόεδρο τον Γενικό Διευθυντή του Υπουργείου Εσωτερικών και περιλάμβανε στη σύνθεσή της και τον Διευθυντή του Τμήματος Πολεοδομίας και Οίκησης. Η Τμηματική Επιτροπή θεώρησε τον εφεσίβλητο προσοντούχο και τον περιέλαβε στους τέσσερεις συστηθέντες. Προχώρησε η διαδικασία με συνεντεύξεις, και στο στάδιο της τελικής αξιολόγησης, σε συνεδρία ημερ. 8 Ιουνίου 1989, η Ε.Δ.Υ. έκρινε πως ο εφεσίβλητος υπερείχε γενικά των άλλων υποψηφίων και τον επέλεξε για διορισμό.

Η εν λόγω απόφαση παρέμεινε εσωτερικό ζήτημα γιατί προτού αυτή κοινοποιηθεί έγινε γνωστή και προκάλεσε τις άμεσες και έντονες αντιδράσεις του Κλάδου των Υπαλλήλων του Τμήματος Πολεοδομίας Οίκησης, ο οποίος την επομένη, 9 Ιουνίου 1989, με επιστολή προς την Ε.Δ.Υ. αντιτάχθηκε στο διορισμό εξωϋπηρεσιακών, ενώ παράλληλα ο Διευθυντής του Τμήματος επικοινώνησε με την Ε.Δ.Υ., τηλεφωνικώς στις 9 Ιουνίου 1989 και γραπτώς στις 10 Ιουνίου 1989, για να διατυπώσει ερωτηματικά αναφορικά με το κατά πόσο ο επιλεγείς κατείχε τα απαιτούμενα προσόντα, παρόλον που ως την ημέρα που είχε ληφθεί η απόφαση τον θεωρούσε προσοντούχο. Λίγες ημέρες αργότερα παρενέβη και ο Σύνδεσμος Πολεοδόμων Κύπρου με παραστάσεις προς την Ε.Δ.Υ. αλλά και προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, προβάλλοντας θέμα προσόντων. Στις 20 Ιουλίου 1989 το θέμα διορισμού του εφεσιβλήτου πήρε νέα τροπή. Ο Υπουργός Εσωτερικών, ως αρμόδια Αρχή, απέστειλε στην Ε.Δ.Υ. επιστολή με την οποία, επικαλούμενος την επιθυμία επανεξέτασης του σχεδίου υπηρεσίας της θέσης, απέσυρε το αίτημα για πλήρωσή της, παρόλον που επρόκειτο για ένα εντελώς νέο σχέδιο υπηρεσίας και παρόλον που κατά την έναρξη της διαδικασίας είχε υποβάλει παράκληση όπως η θέση πληρωθεί το συντομότερο.

Η Ε.Δ.Υ. ζήτησε από τη Νομική Υπηρεσία γνωμάτευση ως προς το πώς θα έπρεπε να αντιμετωπίσει το θέμα. Δόθηκε γνωμάτευση ότι η απόσυρση της πρότασης για πλήρωση της θέσης δεν βασιζόταν σε αντικειμενικούς λόγους και ως εκ τούτου θα διέτρεχε τον κίνδυνο να ακυρωθεί από το Ανώτατο Δικαστήριο, και ότι επομένως η Ε.Δ.Υ. θα έπρεπε να προχωρήσει σε σχετική διερεύνηση του ανακύψαντος θέματος των προσόντων του εφεσιβλήτου. Η γνωμάτευση κοινοποιήθηκε στην αρμόδια Αρχή η στάση της οποίας παρέμεινε όμως αμετάβλητη. Επικαλέστηκε μάλιστα τώρα και δεύτερο λόγο για την απόσυρση της πρότασης, ήτοι σοβαρούς υπηρεσιακούς λόγους που υπαγόρευαν την επανεξέταση της όλης δομής του Τμήματος Πολεοδομίας και Οίκησης. Η Ε.Δ.Υ. εν συνεχεία πήρε από τη Νομική Υπηρεσία και δεύτερη γνωμάτευση σύμφωνα με την οποία η επαναδιερεύνηση των προσόντων του εφεσιβλήτου θα έπρεπε να συνεχιστεί και να ολοκληρωθεί. Και αυτό έπραξε.

Στις 22 Μαίου 1990 η Ε.Δ.Υ. κατέληξε ξανά, υπό το φως αυτή τη φορά και των στοιχείων που πήρε τόσο από τις αρμόδιες αρχές της χώρας στην οποία ο εφεσίβλητος είχε αποκτήσει το υπό αμφισβήτηση πτυχίο του όσο και από τον εφεσίβλητο, ότι αυτός ήταν πράγματι προσοντούχος. Πληροφόρησε περί τούτου την αρμόδια Αρχή με επιστολή ημερ. 18 Ιουνίου 1990, προσθέτοντας και την εκτίμηση πως δεν υπήρχαν αποχρώντες λόγοι που να δικαιολογούσαν απόσυρση της πρότασης. Όμως η αρμόδια Αρχή επέμενε. Οπότε στις 29 Ιουνίου 1990 η Ε.Δ.Υ., αφού έλαβε υπόψη σχετική γνωμάτευση της Νομικής Υπηρεσίας και αφού σημείωσε στα πρακτικά τον «μεγάλο δισταγμό» της, δεν προχώρησε. Εν συνεχεία ζητήθηκε και η άποψη του ιδίου του Γενικού Εισαγγελέα κατ΄ ακολουθίαν της οποίας η Ε.Δ.Υ., στις 30 Ιουλίου 1990, θεώρησε τη διαδικασία τερματισθείσα.

Ως αποτέλεσμα της απόφασης της Ολομέλειας, η ματαιωθείσα διαδικασία για την πλήρωση της θέσης Πρώτου Λειτουργού Πολεοδομίας έπρεπε να συνεχιστεί. Και αυτό σήμαινε, φυσικά, τον διορισμό του εφεσίβλητου. Όμως, όπως ήδη αναφέραμε, η Ε.Δ.Υ. - με διαφορετική πια σύνθεση - είχε στο μεταξύ, στις 8 Μαρτίου 1993, αποφασίσει στο πλαίσιο της παρούσας διαδικασίας για την πλήρωση θέσης Διευθυντή πως ο εφεσίβλητος δεν κατείχε τα προσόντα της θέσης Πρώτου Λειτουργού Πολεοδομίας. Γι΄ αυτό προβληματίστηκε αναφορικά με το πώς θα προχωρούσε. Ο Γενικός Εισαγγελέας γνωμάτευσε, με επιστολές του, πως η Ε.Δ.Υ. είχε υποχρέωση «από το ακυρωτικό δεδικασμένο» να προσφέρει στον εφεσίβλητο θέση και δεν διατηρούσε διακριτική εξουσία να επιμείνει στην άποψή της ότι δεν ήταν προσοντούχος. Ενόψει της γνωμάτευσης, η Ε.Δ.Υ. πρόσφερε στον εφεσίβλητο διορισμό στη θέση και έθεσε ως ημερομηνία ισχύος του διορισμού την 1 Ιουλίου 1990. Στο ακόλουθο απόσπασμα, από τα πρακτικά της συνεδρίας ημερ. 5 Ιανουαρίου 1996, η Ε.Δ.Υ. εξηγεί το πώς προσήγγισε την περίπτωση:

Βλέπουμε λοιπόν ότι στο επίμαχο ζήτημα των προσόντων του εφεσίβλητου, ο συνάδελφος πρωτόδικα συνάρτησε το αποτέλεσμα στην υπό εξέταση διαδικασία για τη θέση Διευθυντή, με το πώς αποφασίστηκε το όμοιο ζήτημα στη διαδικασία για τη θέση Πρώτου Λειτουργού Πολεοδομίας. Όπως εξηγήσαμε, ο εφεσίβλητος είχε ήδη διοριστεί στη θέση Πρώτου Λειτουργού Πολεοδομίας βάσει της προηγούμενης επανειλημμένης κατάληξης της Ε.Δ.Υ., ότι ήταν προσοντούχος. Επομένως, το σκεπτικό του συναδέλφου λάμβανε ως δεδομένο ότι με τη δικαστική ακύρωση της ματαίωσης εκείνης της διαδικασίας και την επιβεβαίωση της ακύρωσης σε δεύτερο βαθμό - Δημοκρατία ν. Χρίστου Ιωσηφίδη (ανωτέρω) - η Ε.Δ.Υ. δεν θα διατηρούσε δυνατότητα και τρίτης διερεύνησης αλλά θα προέβαινε στο διορισμό του εφεσιβλήτου στη θέση Πρώτου Λειτουργού Πολεοδομίας. Γνωρίζουμε όμως τώρα ότι ο διορισμός προσεβλήθη^. ότι σε σχέση με εκείνη τη διαδικασία κρίθηκε σε πρώτο και δεύτερο βαθμό πως η Ε.Δ.Υ. διατηρούσε τέτοια δυνατότητα και πως, επομένως, εσφαλμένα η Ε.Δ.Υ. θεώρησε το αντίθετο όταν προέβη στο διορισμό^. και ότι ως αποτέλεσμα ο διορισμός για τη θέση εκείνη εν τέλει ακυρώθηκε.

Προβάλλουν λοιπόν ως καίρια τα εξής ερωτήματα: (α) το κατά πόσο δικαιολογείτο η συνάρτηση της κατάληξης για τη μια θέση με την κατάληξη για την άλλη^. και (β) το κατά πόσο ό,τι επακολούθησε - οι τελευταίες δικαστικές αποφάσεις - σε σχέση με την κατάληξη για τη θέση Πρώτου Λειτουργού Πολεοδομίας, επιδρούν ώστε ανάλογα να αφαιρέσουν το έρεισμα της απόφασης του συναδέλφου μας με τη μεταβολή της κατάληξης και για την επίδικη θέση Διευθυντή.

Έχουμε την άποψη, όπως και ο συνάδελφος μας πρωτόδικα, ότι η συνάρτηση ήταν ορθή ως αναγκαία για να υπάρξει εν προκειμένω συνέπεια στην αντίκρυση των ομοίων προσόντων που απαιτούσε το αντίστοιχο σχέδιο υπηρεσίας των δύο θέσεων. Η συνάρτηση όμως δεν θα ήταν εφικτή αν δεν είχε σαφή προσδιορισμό με αναφορά σε αποκρυσταλλωθείσα κατάσταση. Δεν θα ήταν νοητή η λήψη απόφασης στη βάση στοιχείου το οποίο θα υπέκειτο σε μεταβολή και το οποίο θα ήταν ως εκ τούτου αβέβαιο. Όμως, το στοιχείο στο οποίο αφορούσε η συνάρτηση ήταν, κατά την άποψη μας, βέβαιο. Η βεβαιότητα προέκυπτε από την απόφαση της Ολομέλειας στη Δημοκρατία ν. Χρίστου Ιωσηφίδη (ανωτέρω). Η οποία, για τις ανάγκες της παρούσας υπόθεσης, ερμηνεύτηκε από το συνάδελφό μας με αναφορά σε εκείνο το χρόνο, της πρωτόδικης εξέτασης. Με αναφορά στον ίδιο δε χρόνο θα πρέπει και εμείς να την ερμηνεύσουμε για να σχηματίσουμε ιδίαν άποψη.

Υπάρχει και αντέφεση. Με την οποία ο εφεσίβλητος προβάλλει (α) ότι το Δικαστήριο θα έπρεπε να διερευνούσε υπό το φως του ιστορικού και βάσει του ισχύοντος σχεδίου υπηρεσίας το κατά πόσο ο ίδιος κατείχε τα προσόντα, και να κατέληγε σε οριστική επί του ζητήματος απόφαση η οποία να μην άφηνε ανοικτό το ενδεχόμενο μελλοντικής αμφισβήτησης και νέας δικαστικής κρίσης (λόγοι αντέφεσης 1, 2 και 4)^. (β) ότι το Δικαστήριο θα έπρεπε να εξέταζε το υπό του ιδίου τεθέν ζήτημα περί έκδηλης υπεροχής του (λόγος 3)^. και (γ) ότι το Δικαστήριο εσφαλμένα έκρινε πως ο εφεσείων ήταν προσοντούχος (λόγος 5).