|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2001) 3 ΑΑΔ 76
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΕΦΕΣΗ ΑΡ. 2686
ΕΝΩΠΙΟΝ
: Γ. ΠΙΚΗ, ΧΡ. ΑΡΤΕΜΙΔΗ, ΦΡ. ΝΙΚΟΛΑΙΔΗ, Τ. ΗΛΙΑΔΗ, Ρ.ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗ, Δ.Δ.
ALPHA PROPERTIES & INVESTMENTS LTD
Εφεσείoντες
- και -
Κυπριακή Δημοκρατία, διά
Εφόρου Φόρου Εισοδήματος
Εφεσίβλητοι
_______
12 Φεβρουαρίου, 2001
Για τους εφεσείοντες : κ. Γ. Κολοκασίδης.
Για τους εφεσίβλητους : κ. Γ. Λαζάρου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας Α΄,
για Γενικό Εισαγγελέα της Δημοκρατίας.
_______
ΠΙΚΗΣ, Π.
: Tην απόφαση του Δικαστηρίου θα απαγγείλει οΦρ. Νικολαΐδης, Δ.
_______
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΝΙΚΟΛΑΙΔΗΣ, Δ.: Οι εφεσείοντες-αιτητές είναι ιδιωτική εταιρεία περιορισμένης ευθύνης. Σε συγκεκριμένο τεμάχιο που της δωρήθηκε από τη σύμβουλο και μέτοχό της Νέδη Κολοκασίδου, η εταιρεία ανήγειρε πολυκατοικία. Το 1981 και πριν συμπληρωθεί η ανέγερση της πολυκατοικίας οι εφεσείοντες πώλησαν δύο ορόφους, που αποτελούσαν το 26% της όλης οικοδομής.
΄Υστερα από δηλώσεις εισοδήματος που υποβλήθηκαν για τα φορολογικά έτη 1981 και 1982, ο ΄Εφορος Φόρου Εισοδήματος (στο εξής "ο ΄Εφορος"), πληροφόρησε στις 29.12.1987 τους εφεσείοντες ότι θεωρούσε το κέρδος από την πώληση των δύο ορόφων εμπορικό. ΄Ενσταση που υποβλήθηκε απορρίφθηκε και τελικά επιβλήθηκε στους εφεσείοντες φορολογία εισοδήματος και έκτακτη εισφορά.
Η προσφυγή που ασκήθηκε εναντίον της επιβολής φορολογίας απορρίφθηκε από το πρωτόδικο δικαστήριο γιατί κρίθηκε ότι η απόφαση του Εφόρου ήταν εύλογα επιτρεπτή και μέσα στα κριτήρια που τέθηκαν από τη νομολογία. Τα συμπεράσματα του πρωτόδικου δικαστηρίου αμφισβητήθηκαν με την παρούσα έφεση.
Προβλήθηκε ο ισχυρισμός ότι το Δικαστήριο εσφαλμένα κατέληξε ότι δεν αμφισβητήθηκε το γεγονός ότι η εταιρεία των εφεσειόντων είναι κτηματική. Οι εφεσείοντες ισχυρίζονται ότι η συγκεκριμένη πώληση ήταν η μόνη πώληση στην οποία προέβη η εταιρεία και ότι η εμπορία γης δεν ήταν μία από τις δραστηριότητές τους. Είναι η θέση τους ότι η αναφορά του Δικαστηρίου στους σκοπούς της εταιρείας όπως εμφαίνονται στο ιδρυτικό έγγραφο, καθώς και η αναφορά ότι είχαν ως πρόθεση το κέρδος, εσφαλμένα απετέλεσαν τη βάση της απόφασής του. Ισχυρίζονται επίσης ότι το Δικαστήριο εσφαλμένα δεν έλαβε υπ΄ όψιν ότι χρησιμοποίησαν το προϊόν της πώλησης εξ ολοκλήρου για κάλυψη μέρους του κόστους ανέγερσης του κτιρίου και ότι εσφαλμένα δεν δέκτηκε ότι οι εφεσίβλητοι διατελούσαν σε πλάνη περί τα πράγματα, γιατί στη δικαστική διαδικασία επικαλέστηκαν διαφορετική αιτιολογία από αυτή που ανάφεραν κατά τη λήψη της αρχικής απόφασης. Συγκεκριμένα επισημαίνεται ότι οι εφεσίβλητοι στη γραπτή τους αγόρευση ανέφεραν εσφαλμένα ότι με το προϊόν της πώλησης του ορόφου οι εφεσείοντες αγόρασαν μετοχές, ενώ στην πραγματικότητα, όπως και οι ίδιοι παραδέκτηκαν σε δήλωσή τους στο Δικαστήριο στις 20.7.1998, όλα τα χρήματα χρησιμοποιήθηκαν για την ανέγερση του κτιρίου. Οι εφεσείοντες, αφού ισχυρίζονται ότι η απόφαση του Δικαστηρίου δεν ήταν αιτιολογημένη, καταλήγουν ότι κακώς κρίθηκε ότι η απόφαση των εφεσίβλητων ήταν εύλογα επιτρεπτή.
Το πρωτόδικο δικαστήριο ορθά αναφέρεται σε αριθμό κριτηρίων που η νομολογία αναγνώρισε για να αποφασιστεί κατά πόσο πράξη συνιστά ή όχι εμπορία γης (βλέπε Κτηματική Εταιρεία Α. Χ" Σάββα Λτδ ν. Δημοκρατίας, Α.Ε. 2090, ημερ. 18.12.1997, Αmani Enterprises (Houses) Ltd v. Δημοκρατίας, Α.Ε. 438, ημερ. 27.3.1990 και Pitsiakkos v. Republic (1985) 3 C.L.R. 1700). Τα κριτήρια αυτά ούτε καθοριστικά ούτε εξαντλητικά είναι. Μερικά από τα κριτήρια είναι το αντικείμενο της περιουσίας, η χρονική περίοδος της ιδιοκτησίας, η συχνότητα παρόμοιων πράξεων, η συμπληρωματική εργασία που γίνεται σχετικά με την περιουσία που πωλείται, οι περιστάσεις που υπαγόρευσαν την πώληση, το κίνητρο, η γνώση του ιδιοκτήτη και το πώς χρησιμοποιήθηκε το προϊόν της πώλησης (βλέπε Δημοκρατία ν. Λέρνη (1991) 3 Α.Α.Δ. 346). Τα κριτήρια δεν είναι εξαντλητικά και κανένα από μόνο του δεν είναι καθοριστικό. Κάθε υπόθεση κρίνεται με τα δικά της γεγονότα και περιστατικά (Δρουσιώτης ν. Republic (1967) 3 C.L.R. 15).
Το πρωτόδικο δικαστήριο απαριθμεί τα κριτήρια που το έπεισαν ότι η απόφαση του Εφόρου ήταν εύλογη. ΄Ηταν ότι οι εφεσείοντες είναι κτηματική εταιρεία της οποίας ένας από τους κύριους σκοπούς είναι η εμπορία ακίνητης περιουσίας και ότι το συγκεκριμένο μέρος του ακίνητου πωλήθηκε μετά την έναρξη εργασιών για ανάπτυξή του.
Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι η δικαιοδοσία που παρέχεται από το ΄Αρθρο 146 του Συντάγματος είναι περιορισμένη στον έλεγχο της νομιμότητας της προσβαλλόμενης πράξης. Η νομιμότητα ελέγχεται με αναφορά στις εξουσίες που δίδονται από το νόμο στη διοίκηση, τον τρόπο της άσκησης των εξουσιών από αυτήν και την ορθότητα των γεγονότων πάνω στα οποία βασίστηκε. ΄Οπως τονίστηκε και στην υπόθεση
Georghiades v. Republic (1982) 3 C.L.R. 659, 668, το Δικαστήριο δεν θα πρέπει να αναλαμβάνει διοικητικές ευθύνες, εγχείρημα που ούτως ή άλλως απαγορεύεται από την αρχή του διαχωρισμού των εξουσιών που διέπει το Σύνταγμά μας.Το Ανώτατο Δικαστήριο δεν έχει το δικαίωμα να εισέλθει στην ουσία της φορολογίας και να αντικαταστήσει την απόφαση του Εφόρου με τη δική του. Μπορεί μόνο να ελέγξει τη νομιμότητα της πράξης και να βεβαιωθεί ότι η διοίκηση δεν υπερέβη τα ακραία όρια της εξουσίας της. Αν η απόφαση ήταν εύλογα ανοικτή στο διοικητικό όργανο, τότε το δικαστήριο θα πρέπει να την επικυρώσει, έστω κι αν το ίδιο αν αποφάσιζε πρωτογενώς, δυνατόν να κατέληγε σε διαφορετικό αποτέλεσμα.
Μέσα στο πιο πάνω πνεύμα κρίνουμε ότι η πρωτόδικη απόφαση είναι ορθή. Το Δικαστήριο δέκτηκε ότι η απόφαση του Εφόρου ήταν εύλογα επιτρεπτή και αιτιολόγησε το πιο πάνω συμπέρασμα με αναφορά σε συγκεκριμένα κριτήρια. Κανένα από τα κριτήρια αυτά δεν μπορεί να απομονωθεί. Η απόφαση του Εφόρου βασίστηκε σε αριθμό κριτηρίων, το υπόβαθρο των οποίων ήταν ορθό. ΄Ετσι η απόφαση ήταν εύλογα ανοικτή. Η εταιρεία είναι κτηματική με την έννοια ότι οι βασικοί της σκοποί είναι η
διαχείριση, εμπορία και γενικά η διεξαγωγή οιασδήποτε εργασίας ή επιχείρησης που έχει σχέση με πάσης φύσεως ακίνητη περιουσία. Η φύση των σκοπών της αντανακλάται ακόμα και στην επωνυμία της. Επίσης σημειώνεται ότι οι όροφοι που πωλήθηκαν αποτελούν ένα σημαντικό ποσοστό της όλης οικοδομής.Το πρωτόδικο δικαστήριο, ούτε στο καταστατικό της εταιρείας, αλλά ούτε και σε οποιοδήποτε άλλο κριτήριο έδωσε υπέρμετρη σημασία. Αντίθετα φαίνεται ότι, λαμβάνοντας υπ΄ όψιν αριθμό κριτηρίων, κατέληξε ότι η απόφαση του Εφόρου ήταν εύλογα επιτρεπτή.
Εξ ίσου άνευ σημασίας είναι και η αναφορά στη γραπτή αγόρευση των εφεσίβλητων για αγορά μετοχών με το προϊόν της πώλησης του ακίνητου. Η προσβαλλόμενη απόφαση κρίνεται αν είναι ορθή ή όχι από το σύνολο των στοιχείων που το αποφασίζον όργανο, στην παρούσα περίπτωση ο ΄Εφορος Φόρου Εισοδήματος, έλαβε υπ΄ όψιν και όχι με βάση τα όσα μπορεί να λεχθούν αργότερα. Το σφάλμα αυτό που εν πάση περιπτώσει διορθώθηκε με δήλωση στο Δικαστήριο ημερ. 20.7.1998 ότι όλα τα χρήματα διατέθηκαν για
την ανέγερση του κτιρίου δεν επιδρά καθ΄ οιονδήποτε τρόπο στην εγκυρότητα της προσβαλλόμενης απόφασης γιατί δεν αποδεικνύει πλάνη του αποφασίζοντος οργάνου.Εν όψει όλων των πιο πάνω καταλήγουμε ότι η απόφαση του Εφόρου ήταν εύλογα επιτρεπτή και συνεπώς η έφεση απορρίπτεται με έξοδα εναντίον των εφεσειόντων, όπως θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή.
Γ. Πικής, Π.
Χρ. Αρτεμίδης, Δ.
Φρ. Νικολαΐδης, Δ.
Τ. Ηλιάδης, Δ.
Ρ. Γαβριηλίδης, Δ.
/ΜΔ