ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

ΕΝΩΠΙΟΝ: Γ. ΠΙΚΗ, Π., ΧΡ. ΑΡΤΕΜΙΔΗ, ΦΡ. ΝΙΚΟΛΑΙΔΗ,

Τ. ΗΛΙΑΔΗ, Ρ.ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗ, Δ.Δ.

Κυπριακή Δημοκρατία, μέσω

1. Υπουργού Οικονομικών

2. Εφόρου Φόρου Προστιθέμενης Αξίας

- και -

Nicolas Tyrimos Tavern Restaurant Ltd

__________

Για τους εφεσείοντες : κα Ε. Αντωνίου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας

για Γεν. Εισαγγελέα της Δημοκρατίας.

Για τους εφεσίβλητους : κ. Σ. Φασουλιώτης για κ. Χρ. Πουργουρίδη.

_______

ΠΙΚΗΣ, Π. : Tην απόφαση του Δικαστηρίου θα απαγγείλει ο

Φρ. Νικολαΐδης, Δ.

_______

Οι εφεσίβλητοι υπέβαλαν με βάση το άρθρο 52 του Νόμου ένσταση. Ο Υπουργός Οικονομικών, ύστερα από έρευνα αποδέκτηκε το μέρος μόνο της ένστασης που αφορούσε τη μέση τιμή χρέωσης κατ΄ άτομο που χρησιμοποίησε ο ΄Εφορος για υπολογισμό των εκροών και κατ΄ επέκταση του πληρωτέου φόρου. Η βεβαίωση φόρου ακυρώθηκε και ο ΄Εφορος κλήθηκε να προβεί σε νέα βεβαίωση χρησιμοποιώντας ως μέση τιμή χρέωσης κατ΄ άτομο το ποσό που υποδεικνυόταν από τον Υπουργό.

Το πρωτόδικο δικαστήριο κατέληξε ότι ο ΄Εφορος όφειλε πράγματι να προβεί σε ξεχωριστή εξέταση των τριμηνιαίων περιόδων με αναφορά στα ιδιαίτερα στοιχεία κάθε μιας από αυτές και να καταλήξει αυτοτελώς σε επιβολή φορολογίας για την κάθε μια χωριστά. ΄Ετσι, επικύρωσε την προσβαλλόμενη απόφαση μόνο σχετικά με τη φορολογία της περιόδου Οκτωβρίου-Δεκεμβρίου 1994 και την ακύρωσε για τις υπόλοιπες περιόδους.

Εναντίον της πρωτόδικης απόφασης που οι εφεσείοντες θεωρούν λανθασμένη ασκήθηκε η παρούσα έφεση. Ισχυρίζονται ότι κατά τη βεβαίωση του Φόρου Προστιθέμενης Αξίας οι φορολογικές περίοδοι δεν είναι αυτοτελείς. Αντίθετα οι εφεσίβλητοι ισχυρίζονται ότι το πρωτόδικο δικαστήριο ορθά υιοθέτησε την αρχή που τίθεται στην υπόθεση Autofix Ltd v. Eφόρου Φόρου Εισοδήματος, Υποθ. Αρ. 997/94 κ.α., ημερ. 3.4.1996, σύμφωνα με την οποία ο φόρος εισοδήματος καταλογίζεται σε ετήσια βάση και η φορολογία αυτή είναι αυθύπαρκτη, ενώ δεν είναι επιτρεπτή η επιβολή με κοινή πράξη διάφορων φορολογιών για διαφορετικές χρονικές περιόδους.

Οι εφεσίβλητοι προβάλλουν περαιτέρω και αριθμό άλλων ισχυρισμών για να αποδείξουν ότι η απόφαση του Εφόρου ήταν λανθασμένη. Τα θέματα που εγείρουν δεν εξετάστηκαν από το πρωτόδικο δικαστήριο, εν όψει βέβαια της ακυρωτικής απόφασης που εξέδωσε. ΄Ομως ελλείψει αντέφεσης δεν μπορούμε να υπεισέλθουμε στην εξέτασή τους.

Αντικείμενο του Φόρου Προστιθέμενης Αξίας (Φ.Π.Α.) είναι κάθε παράδοση αγαθών ή παροχή υπηρεσιών που πραγματοποιείται στη Δημοκρατία μέσα στα πλαίσια για προώθηση των δραστηριοτήτων επιχείρησης που ασκείται, καθώς και κατά την εισαγωγή αγαθών στη Δημοκρατία (άρθρο 4 του Νόμου 246/90). Σύμφωνα με το άρθρο 5(1) ο Φ.Π.Α. επιβάλλεται σε κάθε φορολογητέα παράδοση αγαθών ή παροχή υπηρεσιών.

Είναι αλήθεια ότι για τους σκοπούς του Νόμου, φορολογικές περίοδοι ορίζονται από το άρθρο 25(12) οι τέσσερις τριμηνίες κάθε έτους. ΄Ομως οι φορολογικές αυτές περίοδοι δεν έχουν την αυτοτέλεια άλλων φορολογιών, όπως για παράδειγμα του φόρου εισοδήματος. Οι φορολογικές περίοδοι καθορίζονται καθαρά για πρακτικούς σκοπούς και αυτό φαίνεται ακόμα και από την επιφύλαξη του ίδιου του εδαφίου ότι το Υπουργικό Συμβούλιο μπορεί να καθορίζει ως χρονική περίοδο για ορισμένους σκοπούς οποιανδήποτε άλλη χρονική περίοδο.

΄Οπως επισημαίνεται στην υπόθεση Kokos Athanasiou Motors Ltd v. Δημοκρατίας, ανωτέρω, σύμφωνα με το άρθρο 34(1) ο ΄Εφορος μπορεί να βεβαιώσει το ποσό του οφειλόμενου φόρου χρησιμοποιώντας κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο την κρίση του, αν ο φορολογούμενος παραλείπει να υποβάλει τις φορολογικές δηλώσεις που απαιτούνται ή δεν τηρεί τα αναγκαία έγγραφα ή όταν ο ΄Εφορος κρίνει ότι οι φορολογικές δηλώσεις που υποβλήθηκαν είναι ελλειπείς ή περιέχουν σφάλματα.

Ο ΄Εφορος νομιμοποιείται να ασκήσει τις εξουσίες του αν συντρέχει οποιαδήποτε από τις προϋποθέσεις του άρθρου 34(1), ενώ ο μόνος περιορισμός που τίθεται στον ΄Εφορο είναι να υπολογίσει τον οφειλόμενο φόρο "χρησιμοποιώντας κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο την κρίση του". Στον ΄Εφορο παρέχεται διακριτική ευχέρεια επιλογής της μεθόδου υπολογισμού του φόρου με βάση τα στοιχεία που τέθηκαν ενώπιόν του.

Στην παρούσα υπόθεση το πρωτόδικο δικαστήριο λανθασμένα εφάρμοσε την αρχή που αναφέρεται στην υπόθεση Autofix Ltd v. Εφόρου Φόρου Εισοδήματος ανωτέρω. Η υπόθεση εκείνη αναφερόταν σε επιβολή φόρου εισοδήματος, έκτακτης εισφοράς, και έκτακτης εισφοράς για την άμυνα, φορολογίες οι οποίες πράγματι είναι αυθύπαρκτες και συνεπώς δεν ήταν επιτρεπτή η επιβολή τους με κοινή πράξη για διαφορετικές χρονικές περιόδους. ΄Οπως είδαμε η αυτοτέλεια αυτή δεν ισχύει στο Φόρο Προστιθέμενης Αξίας.

Ο ΄Εφορος δεν αποδέκτηκε τα ποσά που είχαν καταχωρηθεί στις φορολογικές δηλώσεις των εφεσίβλητων γιατί, μεταξύ άλλων, διαπιστώθηκε ότι δεν καταχωρούνταν όλες οι εισπράξεις στην ταμειακή μηχανή, ούτε και όλες οι αγορές στα βιβλία και αρχεία τους, ενώ για αριθμό μάλιστα αγορών, όπως για παράδειγμα φθαρτών, δεν υπήρχαν ούτε τιμολόγια.

Συνοψίζοντας καταλήγουμε ότι η αρχή της αυτοτέλειας της φορολογίας κάθε φορολογικής περιόδου πάνω στην οποία βάσισε την απόφασή του το πρωτόδικο δικαστήριο δεν ισχύει στην περίπτωση του Φόρου Προστιθέμενης Αξίας και συνεπώς η έφεση πρέπει να επιτύχει.

Η έφεση επιτυγχάνει με έξοδα εναντίον των εφεσίβλητων, τόσο κατ΄ έφεση όσο και κατά την πρωτόδικη διαδικασία. Η προσβαλλόμενη απόφαση επικυρώνεται στο σύνολό της.

Γ. Πικής, Π.

Χρ. Αρτεμίδης, Δ.

Φρ. Νικολαΐδης, Δ.

Τ. Ηλιάδης, Δ.

Ρ. Γαβριηλίδης, Δ.