Η Συμβουλευτική Υπεπιτροπή της Αρχής για Θέματα Προσωπικού (στο εξής "η Συμβουλευτική Υπεπιτροπή") κατόπιν εισήγησης του Διευθυντή του Ηλεκτροπαραγωγού Σταθμού Μονής σύστησε στην Αρχή την εξέταση των εφεσειόντων από ιατροσυμβούλιο για να διαπιστωθεί κατά πόσο μπορούσαν να εκτελούν τα καθήκοντα της θέσης που αντιστοίχως κατείχαν στην Αρχή.

Η Αρχή, υιοθέτησε τη σύσταση της Συμβουλευτικής Υπεπιτροπής και κάλεσε τους εφεσείοντες και τη συντεχνία τους να υποδείξουν χωρίς καθυστέρηση το γιατρό που θα παρίστατο εκ μέρους των εφεσειόντων ή της συντεχνίας στο ιατροσυμβούλιο.

Οι εφεσείοντες εξετάστηκαν από τα ιατροσυμβούλια που συστάθηκαν. Αντίγραφα των εκθέσεων των ιατροσυμβουλίων στάληκαν στον Διευθυντή του Ηλεκτροπαραγωγού Σταθμού Μονής για σχόλια και απόψεις καθώς και στη συντεχνία των αιτητών. Στην επιστολή ημερ. 14.3.1996 με την οποία διαβιβάστηκαν οι εκθέσεις στη συντεχνία επισημαίνονται τα εξής:

Ο Διευθυντής του Ηλεκτροπαραγωγού Σταθμού Μονής σχολίασε τις εκθέσεις του ιατροσυμβουλίου αναφορικά με τους εφεσείοντες 1 και 2 ενώ δεν σχολίασε καθόλου την έκθεση που αφορούσε τον εφεσείοντα 3.

Η Συμβουλευτική Υπεπιτροπή μελέτησε τα πορίσματα των ιατροσυμβουλίων σε συνάρτηση με τα καθήκοντα και τις ευθύνες που απαιτούνται από τα σχέδια υπηρεσίας για τις θέσεις που αντιστοίχως κατείχαν οι εφεσείοντες και αποφάσισε να συστήσει στην Αρχή τον τερματισμό των υπηρεσιών των εφεσειόντων για λόγους υγείας. Στη σχετική εισήγηση αναφέρονται τα εξής:

Οπως έχει ειπωθεί η Αρχή εξέτασε το θέμα και στις 7.5.96 αποφάσισε να τερματίσει τις υπηρεσίες των αιτητών για λόγους υγείας. Κατά τη λήψη της απόφασης η Αρχή έλαβε υπόψη τη σύσταση της Συμβουλευτικής Υπεπιτροπής.

Η αρμοδιότητα της Συμβουλευτικής Υπεπιτροπής ήταν ένα από τα θέματα που συζητήθηκαν πρωτόδικα. Κρίθηκε ότι η ανάμιξη της Συμβουλευτικής Υπεπιτροπής στη διαδικασία του τερματισμού των υπηρεσιών των εφεσειόντων ήταν σύννομη η δε σύσταση της Υπεπιτροπής προς την Αρχή δόθηκε στα πλαίσια των αρμοδιοτήτων της Συμβουλευτικής Υπεπιτροπής με βάση τις πρόνοιες του Κανονισμού 19(2)(ε).

Οι εφεσείοντες αμφισβητούν την ορθότητα της κρίσης του Δικαστηρίου επί του θέματος. Η θέση τους είναι ότι η διαδικασία τερματισμού των υπηρεσιών υπαλλήλων της Αρχής για λόγους υγείας διέπεται αποκλειστικά από τον καν. 31 των Κανονισμών και ότι η Συμβουλευτική Υπεπιτροπή δεν έχει οποιαδήποτε αρμοδιότητα επί του θέματος για διεξαγωγή έρευνας ή υποβολή συστάσεων προς την Αρχή κλπ. Κατά τους εφεσείοντες η εξουσία διεξαγωγής έρευνας παρέχεται μόνο στο ιατρικό συμβούλιο το οποίο, ενεργεί υπό τις περιστάσεις ως όργανο βοηθητικό (συμβουλευτικό) της Αρχής.

Ο καν. 19 των Κανονισμών, προβλέπει τις εξουσίες και αρμοδιότητες της Συμβουλευτικής Υπεπιτροπής και τον παραθέτουμε:

Ο τερματισμός των υπηρεσιών υπαλλήλων της Αρχής για λόγους υγείας μολονότι δεν είναι ένα από τα ζητήματα που προσδιορίζονται ρητά στον καν. 19 των κανονισμών, εύλογα μπορεί να θεωρηθεί ως ζήτημα που αφορά το προσωπικό της Αρχής υπαγόμενο και αυτό στις αρμοδιότητες της Συμβουλευτικής Υπεπιτροπής δυνάμει των προνοιών του καν. 19(2)(ε).

Η Συμβουλευτική Υπεπιτροπή ανέλαβε τη διεξαγωγή της έρευνας εν γνώσει και με εξυπακουόμενη τη συγκατάθεση της Αρχής η οποία για χρόνια ακολουθούσε την ίδια πάγια τακτική για παρόμοια θέματα. Η έρευνα στην οποία προέβη δεν είχε ως αντικείμενο ο,τιδήποτε που ενέπιπτε στην αρμοδιότητα του ιατροσυμβουλίου. Η έρευνα, έγινε με βάση τα πορίσματα του ιατροσυμβουλίου και αποσκοπούσε στη διερεύνηση των δυνατοτήτων των συγκεκριμένων υπαλλήλων να εκτελούν τα καθήκοντά τους και κατ΄ επέκταση στη διαπίστωση του κατά πόσο θα ήταν υπό τις περιστάσεις δικαιολογημένη η παραμονή τους στην υπηρεσία της Αρχής ή ο τερματισμός των υπηρεσιών τους.

Ο ρόλος της Συμβουλευτικής Υπεπιτροπής υπήρξε καθαρά συμβουλευτικός. Η εμπλοκή της κρίνεται νόμιμη όχι μόνο γιατί είναι σύμφωνη με τις πρόνοιες του κανονισμού 19(2)(ε) (ανωτέρω) αλλά και επειδή συνάδει προς τις γενικές αρχές του διοικητικού δικαίου. Βλ. Μιχαηλίδης ν. Δημοκρατίας, ΑΕ 1572, ημερ. 28.4.1999 όπου η Ολομέλεια παραθέτει με επιδοκιμασία το πιο κάτω απόσπασμα από τα Πορίσματα Νομολογίας του Συμβουλίου Επικρατείας 1929-1959, σελ. 193:

Η Αρχή διατήρησε μέχρι τέλους την αποκλειστική αρμοδιότητα και εξουσία της για λήψη τελικής και δεσμευτικής απόφασης επί θέματος προσωπικού συμφώνως των διαλαμβανομένων στον καν. 19(4) των κανονισμών. Η απόφαση της Αρχής για τερματισμό των υπηρεσιών των εφεσειόντων ήταν το αποτέλεσμα άσκησης πρωτογενούς αποφασιστικής αρμοδιότητας.

Υποστηρίχθηκε εκ μέρους των εφεσειόντων ότι η εν προκειμένω κρίση του Δικαστηρίου είναι εσφαλμένη. Δεν συμφωνούμε με την εισήγηση. Εκτός από τη γραπτή κλήση που η Αρχή απηύθυνε στη Συντεχνία έγιναν και τηλεφωνικές υπομνήσεις. Βλ. παράρτημα "18" της ένστασης - σελ. 38 των πρακτικών. Η παράλειψη της Συντεχνίας να ανταποκριθεί στην κλήση της Αρχής δεν μπορούσε να αποβεί τροχοπέδη στην εξέταση του ζητήματος αλλά ούτε και αποτελούσε καθοριστικό παράγοντα στη λήψη της επίδικης απόφασης. Η Αρχή είχε ενώπιόν της όλα τα στοιχεία και το υλικό με βάση το οποίο έγινε η έρευνα στα αποτελέσματα της οποίας στηρίχθηκε η επίδικη απόφαση. Η έρευνα ήταν επαρκής και όπως ορθά διαπιστώνει ο Δικαστής που εκδίκασε πρωτόδικα την υπόθεση, "η Αρχή μερίμνησε τόσο για την παραπομπή των αιτητών σε ιατροσυμβούλια, οι εκθέσεις των οποίων βρίσκονταν ενώπιόν της, όσο και τη λήψη των απόψεων διαφόρων υπηρεσιακών παραγόντων. Επιπλέον, έγινε συσχετισμός των εκθέσεων των ιατροσυμβουλίων με τα καθήκοντα της θέσης του κάθε αιτητή, όπως περιγράφονταν στα αντίστοιχα σχέδια υπηρεσίας".

Η αιτιολογία της πρωτόδικης απόφασης είναι πράγματι λακωνική. Είναι όμως ορθή η παρατήρηση του Δικαστηρίου ότι η αιτιολογία των διοικητικών αποφάσεων όταν αυτή δεν απαιτείται ρητά από το νόμο, όπως στην παρούσα περίπτωση, μπορεί να συμπληρωθεί από τα στοιχεία των διοικητικών φακέλων. Ενώπιον της Αρχής υπήρχαν τα πορίσματα του ιατροσυμβουλίου, η αναφορά του προϊσταμένου Διευθυντή Ηλεκτροπαραγωγού Σταθμού Μονής στην οποία εκτίθενται με σαφήνεια οι προβληματισμοί του για τους εφεσείοντες. Η Αρχή είχε επίσης γνώση των σχεδίων υπηρεσίας των θέσεων που κατείχαν οι εφεσείοντες. Από το λεκτικό της επίδικης απόφασης προκύπτει ότι η Αρχή προτού καταλήξει στην επίδικη απόφαση προέβη σε ένα συσχετισμό των καθηκόντων και ευθυνών των εφεσειόντων με την κατάσταση της υγείας τους στη βάση των πορισμάτων του ιατροσυμβουλίου.

Κατόπιν των ανωτέρω καταλήγουμε ότι δεν ευσταθούν οι λόγοι έφεσης.

&# 9;Δ.

&# 9;Δ.

&# 9;Δ.

&# 9;Δ.

ΣΦ.