Εναντίον της πιο πάνω απόφασης η εφεσείουσα καταχώρησε προσφυγή. Η προσφυγή απέτυχε και το πρωτόδικο Δικαστήριο επικύρωσε την απόφαση του Συμβουλίου. Με την παρούσα έφεση επιδιώκεται η ανατροπή της πρωτόδικης απόφασης.

Ο πρώτος λόγος έφεσης αναφέρεται στον ισχυρισμό της εφεσείουσας ότι αυτή δεν υπόκειται στην επίδικη ή οποιαδήποτε άλλη φορολογία. Με το δεύτερο λόγο έφεσης προβάλλεται ο ισχυρισμός πως δεν υπάρχει απόφαση του Συμβουλίου για επιβολή τελών αποχέτευσης στην εφεσείουσα. Και οι δυο αυτοί ισχυρισμοί είχαν προβληθεί και πρωτόδικα πλην όμως κρίθηκαν αβάσιμοι και απορρίφθηκαν.

Η εφεσείουσα είναι οργανισμός δημοσίου δικαίου και σ΄ αυτή ο νόμος έχει εναποθέσει την ευθύνη και εξουσίες σε σχέση με τη διαχείριση και λειτουργία των λιμανιών της Κυπριακής Δημοκρατίας. Πρόκειται, καθώς έχει ειπωθεί στην Ναυτικός Ομιλος Πάφου ν. Αρχής Λιμένων Κύπρου (1992) 1 ΑΑΔ 882, περί σημαντικής κρατικής λειτουργίας συνυφασμένης με την κυριαρχία του ιδίου του κράτους.

Ενόψει των προνοιών της πιο πάνω διάταξης καθίσταται αναγκαία η εξέταση του κατά πόσο το Συμβούλιο αποτελεί τοπική αρχή. Και σε περίπτωση που η απάντηση είναι καταφατική, όπως εισηγείται η εφεσείουσα, προδιαγράφεται και η επιτυχία της έφεσης.

Η νομική υπόσταση του Συμβουλίου προσδιορίζεται στο άρθρο 6 του περί Αποχετευτικών Συστημάτων Νόμου του 1971 (Ν. 1/71) όπου ορίζεται ότι "... κέκτηται νομικήν προσωπικότητα, υπό την επωνυμίαν "Συμβούλιον Αποχετεύσεων ................ " (εντεθειμένης της ονομασίας της περιοχής", φέρον άπαντα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα και ιδιότητας νομικού προσώπου."

Η "αρχή τοπικής διοικήσεως" ορίζεται από το άρθρο 2 του περί Δήμων Νόμου του 1985 ως "το συμβούλιο δήμου, συμβούλιο Βελτιώσεως και χωριτική αρχή". Η νομική υπόσταση του εφεσίβλητου Συμβουλίου σαφώς διακρίνεται από αρχές τοπικής διοίκησης που ρητά προσδιορίζονται στο άρθρο 2 του περί Δήμων Νόμου και συνεπώς το Συμβούλιο δεν μπορεί να θεωρείται ως "τοπική αρχή" εν τη εννοία του άρθρου 29(γ) του περί Αρχής Λιμένων Νόμου του 1973.

Ενόψει των όσων έχουν ειπωθεί, η κατάληξη της πρωτόδικης απόφασης επί του θέματος μας βρίσκει σύμφωνους και την παραθέτουμε.

Το Συμβούλιο, με απόφασή του που λήφθηκε στις 9.3.1995, καθόρισε τα κριτήρια για τον υπολογισμό των τελών αποχέτευσης ανάλογα με τη φύση της ακίνητης ιδιοκτησίας των υποκείμενων στην καταβολή τελών προσώπων. Ο τρόπος με τον οποίο ο Κωνσταντινίδης Δ. προσήγγισε το θέμα στην πρωτόδικη απόφαση συνάδει πλήρως με τις αρχές του διοικητικού δικαίου και τη νομολογία που διέπουν το ζήτημα. Συμφωνούμε με την προσέγγισή του και χωρίς να χρειάζεται να προσθέσουμε ο,τιδήποτε άλλο την παραθέτουμε:

Καταλήγουμε ότι η εφεσείουσα Αρχή Λιμένων Κύπρου ως ιδιοκτήτρια ακίνητης περιουσίας εντός των ορίων του εφεσίβλητου Συμβουλίου Αποχετεύσεων Λάρνακας, υπόκειται στην επιβολή τελών αποχέτευσης με βάση το άρθρο 30 του περί Αποχετευτικών Συστημάτων Νόμου του 1971 και ότι δεν απαλλάσσεται από αυτή την υποχρέωση με βάση τις πρόνοιες του άρθρου 29(γ) του περί Αρχής Λιμένων Νόμου του 1973. Τα τέλη αποχέτευσης δεν αποτελούν "φόρο τοπικής αρχής" εφόσον το Συμβούλιο δεν είναι τοπική αρχή εντός της εννοίας του άρθρου 2 του περί Δήμων Νόμου του 1985 (Ν. 111/85) αλλά νομικό πρόσωπο όπως τούτο ορίζεται από το άρθρο 6 του περί Αποχετευτικών Συστημάτων Νόμου του 1971.