|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2000) 3 ΑΑΔ 106
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Αναθεωρητική Έφεση Αρ. 2389
ΕΝΩΠΙΟΝ
: Σ. ΝΙΚΗΤΑ, Γ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ, Φ. ΝΙΚΟΛΑΙΔΗ,Μ. ΚΡΟΝΙΔΗ, Ρ. ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗ, ΔΔ.
Λεύκος Π. Γεωργιάδης, διαχειριστής της περιουσίας
της αποβιωσάσης Αλεξάνδρας Π. Γεωργιάδη
Εφεσείοντας-Αιτητής
- και -
Εφόρου Φόρου Εισοδήματος
Εφεσίβλητου-Καθ΄ου η αίτηση
- - - - - -
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ
: 1 Μαρτίου, 2000.Ο εφεσείοντας παρουσιάζεται προσωπικά.
Για τον εφεσίβλητο: Γ. Λαζάρου.
- - - - - -
ΝΙΚΗΤΑΣ, Δ.
: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσειο Μ. Κρονίδης, Δ.
- - - - - -
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Μ. ΚΡΟΝΙΔΗΣ, Δ.
: Ο εφεσείων Λεύκος Π. Γεωργιάδης υπό την ιδιότητά του ως διαχειριστής της περιουσίας της αποβιωσάσης Αλεξάνδρας Π. Γεωργιάδη προσέβαλε την τελική φορολογία που επέβαλε ο Έφορος Φόρου Εισοδήματος για το έτος 1986 στην αποβιώσασα, ύψους £75,=.Ο εφεσείων τον Απρίλιο του 1991 υπέβαλε δήλωση εισοδήματος. Δήλωσε εισόδημα από ενοίκια ποσό £1.140 και ως έξοδα £50,= δηλαδή παρέμενε καθαρό εισόδημα £1.090.
Στις 30.12.92 ο Έφορος απέστειλε αρχική φορολογία για το φορολογικό έτος 1986 για εισόδημα από ενοίκια ανερχόμενο στο ποσό των £2.200 και ως φόρο πληρωτέο το ποσό των £75,=.
Την 1.2.93 ο εφεσείων υπέβαλε γραπτή ένσταση προς τον Έφορο προβάλλοντας ως λόγους τον ισχυρισμό ότι δεν αφαιρέθηκε από το εισόδημα της αποβιώσασας το ποσοστό κόστους της οικοδομής (ετήσια φθορά) και τα έξοδα επιδιόρθωσης ως επίσης ότι δεν αφαιρέθηκε ποσό που η αποβιώσασα πλήρωσε δυνάμει δικαστικών αποφάσεων αναφορικά με ακύρωση πώλησης του επιδίκου ακινήτου.
Ο Έφορος επιλήφθηκε της ένστασης. Σύμφωνα με την έκθεση του λειτουργού του Φόρου Εισοδήματος, ότι ο εφεσείων δεν επέμενε για τον πρώτο λόγο που πρόβαλε, ο Έφορος εξέτασε τον δεύτερο λόγο τον οποίο και απέρριψε, απέστειλε δε στον εφεσείοντα την τελική ειδοποίηση επιβολής φορολογίας με επιστολή του ημερ. 22.12.93.
Ο εφεσείων μη ικανοποιηθείς απο την απόφαση του Εφόρου καταχώρησε την προσφυγή 186/94.
Ο αδελφός πρωτόδικος Δικαστής που επιλήφθηκε της προσφυγής απέρριψε ένα προς ένα τους ισχυρισμούς και τους προβαλλόμενους λόγους ακυρότητας και τελικά απέρριψε την προσφυγή. Καταλήγει δε στην απόφασή του:-
"Ενόψει των πιο πάνω είμαι της γνώμης ότι δε δικαιολογείται επέμβαση του Δικαστηρίου. Ο καθ΄ ου η αίτηση προτού πάρει την επίδικη απόφαση προέβηκε στη δέουσα έρευνα, δεν υπάρχει πλάνη περί τα πράγματα ή το νόμο και γενικά η απόφαση του καθ΄ου η αίτηση ήταν εύλογα επιτρεπτή σ΄ αυτόν και ενήργησε σύμφωνα με το Νόμο.".
Ο εφεσείων καταχώρησε την παρούσα έφεση προβάλλοντας έξι μακροσκελείς λόγους έφεσης οι οποίοι εν πολλοίς είναι τουλάχιστον δυσνόητοι.
Με τον πρώτο και πέμπτο λόγο έφεσης προβάλλεται η θέση του εφεσείοντα ότι αφενός η απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου δεν είναι δεόντως αιτιολογημένη και αφετέρου ότι στέρησε από τον εφεσείοντα το δικαίωμα ακροάσεως ή δίκαιης δίκης.
Έχουμε διεξέλθει την πρωτόδικη απόφαση και δεν συμφωνούμε ότι αυτή είναι αναιτιολόγητη ενάντια στη Συνταγματική επιταγή (Άρθρο 30 του Συντάγματος). Στην πρωτόδικη απόφαση εξετάζονται ένας προς ένα οι ισχυρισμοί του εφεσείοντα και παρέχεται η αναγκαία αιτιολογία για την απόρριψή τους. Δεν συμφωνούμε επίσης ότι περιορίστηκε το δικαίωμα ακρόασης του εφεσείοντα από το πρωτόδικο Δικαστήριο, το οποίο του παρεχώρησε τόσο το δικαίωμα να καταχωρήσει γραπτή αγόρευση όσο και το
δικαίωμα να καταχωρήσει απαντητική αγόρευση στους ισχυρισμούς της άλλης πλευράς. Πέραν τούτων το Δικαστήριο παραχώρησε πολύ χρόνο κατά την προφορική ακρόαση για να αναπτύξει τους ισχυρισμούς του. Η προφορική ανάπτυξη των λόγων ακύρωσης που πρόβαλε ο εφεσείων καλύπτει έξι σελίδες.Οι λόγοι αυτοί της έφεσης απορρίπτονται.
Οι λόγοι έφεσης 2 και 6 είναι συναφείς και προσβάλλουν το εύρημα του Δικαστηρίου ότι ο Έφορος δεν πίστωσε τον εφεσείοντα με τις εκπτώσεις για τις "ζημιές προηγούμενων χρόνων" και για την "ετήσια φθορά και επιταχυνόμενη απόσβεση".
Από το φάκελο της υπόθεσης προκύπτει ότι για το επίδικο έτος (1986) ο Έφορος παραχώρησε τις εκπτώσεις για την ετήσια απόσβεση ύψους £296,= και £79,= για το πρώτο και δεύτερο κατάστημα αντίστοιχα. Όσον αφορά τις ζημιές που προέκυψαν από το φορολογικό έτος 1979 αυτές αποσβέσθηκαν τα επόμενα χρόνια μέχρι το φορολογικό έτος 1982. Αυτά προκύπτουν από το φάκελο της υπόθεσης και από σημείωμα που καταχώρησε ο δικηγόρος του εφεσίβλητου κατόπιν σχετικών οδηγιών μας.
Και οι λόγοι αυτοί δεν ευσταθούν και απορρίπτονται.
Παραπονείται ακόμα ο εφεσείων με τον τρίτο και τέταρτο λόγο έφεσης ότι το εύρημα του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι ο Έφορος διεξήγαγε τη δέουσα έρευνα τόσο για τα πραγματικά γεγονότα όσο και τη νομική πτυχή του θέματος είναι εσφαλμένο. Η αιτιολογία του λόγου αυτού είναι προφανώς ανεπαρκής. Αναφέρεται ότι στη γραπτή αγόρευση του δικηγόρου του εφεσίβλητου στην προσφυγή γίνεται αναφορά σε κάποιο κατάστημα που ενοικιαστής είναι η Louis Tourist, ενώ κατά τον εφεσείοντα
το κατάστημα αυτό ανήκει όχι στην αποβιώσασα αλλά στην κα. Έλλη Mayes. Η αναφορά αυτή στη γραπτή αγόρευση του δικηγόρου του εφεσίβλητου στην προσφυγή γίνεται ακριβώς για να ανατρέψει ισχυρισμούς του εφεσείοντα. Είναι απλώς ενδεικτική. Δεν αναφέρεται στην παρούσα υπόθεση. Εξ΄ άλλου τα έξοδα αυτά δημιουργήθηκαν το 1989, τρία χρόνια μετά το φορολογικό έτος 1986 που είναι και το επίδικο.Εν πάση περιπτώσει, από το φάκελο της υπόθεσης είναι φανερό ότι ο εφεσίβλητος προέβη στην αναγκαία έρευνα που απαιτείτο για να καταλήξει στην απόφασή του. Η έρευνα μάλιστα ήταν ενδελεχής και κατά συνέπεια η κατάληξη του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι ουδεμία πλάνη περί τα πράγματα ή το νόμο ενεφιλοχώρησε στην απόφασή του, είναι ορθή.
Σύμφωνα με τη νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου σε υποθέσεις της φύσεως αυτής, η εξουσία του Διοικητικού Δικαστηρίου περιορίζεται στον έλεγχο της νομιμότητος της επίδικης απόφασης και δεν επεμβαίνει στην κρίση του αρμοδίου οργάνου, ότι η επίδικη απόφαση ήταν εύλογα επιτρεπτή, ούτε στην ουσιαστική κρίση της διοίκησης, εκτός εάν φανεί ότι υπήρξε πλάνη περί τα πράγματα ή το νόμο ή υπέρβαση εξουσίας. Σαν θέμα γενικής αρχής η εκτίμηση των γεγονότων από τον Έφορο ευσταθεί σε όλες τις περιπτώσεις που βρίσκεται στο όριο του λογικά εφικτού. Αυτό είναι το σταθερό κριτήριο που έχει αποδεχθεί η νομολογία μας. (Βλέπε: Γεωργιάδου ν. Δημοκρατίας (1982) 3 ΑΑΔ 659, Βαρναβίδης ν. Δημοκρατίας, Α.Ε. 793, ημερ. 16.10.90 και Δημοκρατία ν. Λέρνη (1991) 3 ΑΑΔ 346).
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
Δ.
Δ.
Δ.
Δ.
Δ.
/ΕΠσ