|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1999) 3 ΑΑΔ 635
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
ΕΝΩΠΙΟΝ: Γ. ΠΙΚΗ, Π., Π. ΑΡΤΕΜΗ, Γ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ, Φ. ΝΙΚΟΛΑΙΔΗ, Μ. ΚΡΟΝΙΔΗ, Δ/ΣΤΏΝ
Συμβούλιο Υδατοπρομηθείας Λευκωσίας
Εφεσείοντε ς-Καθ΄ου η αίτηση
και
1. Ν. L. KATTAMIS (ESTATES) LTD., εκ Λευκωσίας
2. Νίκου Κ. Καττάμη Λτδ.
Εφεσιβλήτω ν-Αιτητών
-----------------
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ: 15 Σεπτεμβρίου
1999.Για τους εφεσείοντες: Γ. Τριανταφυλλίδης.
Για τους εφεσίβλητους: Χρ. Κληρίδης.
---------------------
ΠΙΚΗΣ, Π.
: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Γ. Κωνσταντινίδης.
-----------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ.:
Οι εφεσίβλητοι εξασφάλισαν άδεια οικοδομής και υπείχαν υποχρέωση καταβολής δικαιωμάτων υδατοπρομήθειας, σύμφωνα με τον Κανονισμό 5 των περί Συμβουλίου Υδατοπρομήθειας Κανονισμών του 1987 (ΚΔΠ 203/87, όπως τροποποιήθηκε από την ΚΔΠ 387/91).Το αίτημά τους προς το Συμβούλιο Υδατοπρομήθειας Λευκωσίας σε σχέση με τα πληρωτέα δικαιώματα ήταν προφορικό αλλά έχουμε το περιεχόμενό του από την απόφαση που λήφθηκε. Σχετική είναι και η επιστολή των δικηγόρων των εφεσιβλήτων προς το Συμβούλιο που ακολούθησε. Ζήτησαν "περιορισμό" του πληρωτέου δικαιώματος κατ΄επίκληση της επιφύλαξης στον Κανονισμό, σύμφωνα με την οποία για "εργοστάσια, αποθήκες ή άλλα υποστατικά μέσα ή έξω από Βιομηχανικές Περιοχές που δεν χρησιμοποιούν νερό για βιομηχανικούς σκοπούς", επιβάλλεται το "15% των κανονικών δικαιωμάτων ύδρευσης με βάση τον όγκο της οικοδομής". ΄Ερεισμα της διεκδίκησης ήταν ο ισχυρισμός τους πως μέρος του κτιρίου θα εχρησιμοποιείτο ως αποθήκη.
Το Συμβούλιο απέρριψε το αίτημα. ΄Οπως έκρινε, δεν ήταν επιτρεπτό, στο πλαίσιο των Κανονισμών, να διαχωρίζεται ένα κτίριο σε τμήματα προς επιβολή δικαιωμάτων ανάλογα με τη χρήση του καθενός. Για να ήταν επιτρεπτή η επιβολή του μειωμένου δικαιώματος θα έπρεπε να εχρησιμοποιείτο ως αποθήκη ολόκληρο το κτίριο.
Η προσφυγή που ασκήθηκε, πέτυχε. Αποφασίστηκε πως η κρίση της διοίκησης δεν εύρισκε έρεισμα στον Κανονισμό. Δεν υπήρχε ρητή πρόνοια που να την επέτρεπε. Δεν υπήρχε ρητή πρόνοια ούτε για το αντίθετο που πρότειναν οι εφεσίβλητοι - πως δηλαδή θα έπρεπε να καταβάλουν κανονικά δικαιώματα για όσο όγκο της οικοδομής δεν ενέπιπτε στην εξαίρεση και μειωμένα για το υπόλοιπο που καλυπτόταν από αυτή. Αλλά η αμφιβολία που προέκυπτε θα έπρεπε να αρθεί υπέρ του πολίτη. Κατά τον ισχυρισμό των εφεσιβλήτων πέραν του μισού της οικοδομής ενέπιπτε στην "εξαίρεση" και η διοίκηση, αφού με κατάλληλη έρευνα θα έλεγχε την ορθότητα του ισχυρισμού, όφειλε να είχε επιλέξει την πιό ευνοϊκή λύση για το πολίτη. ΄Εγινε συναφώς αναφορά στις υποθέσεις Vita Ora Company Ltd v. Republic (Minister of Finance and another) (1973) 3 CLR 273, Loulla A. Chilimintri v. Municipal Corporation Famagusta (1969) 3 CLR 159 και Vassos Eliades Ltd v. Republic (1979) 3 CLR 259.
Eίναι σαφές πως δεν κρίθηκε ότι το κτίριο θα χρησιμοποιούσε νερό για βιομηχανικούς σκοπούς. Δεν υπάρχει αντιγνωμία πως αυτή η προϋπόθεση για την εφαρμογή της "εξαίρεσης" υπάρχει. Το θέμα είναι αν το κτίριο είναι εργοστάσιο, αποθήκη ή άλλο υποστατικό, με την έννοια του Κανονισμού. Δεν παρέχεται ερμηνεία στον Κανονισμό αυτών των όρων και είναι ορθό πως θα πρέπει να αποδοθεί στις λέξεις η συνήθης σημασία τουs. Σημειώνουμε πως οι εφεσίβλητοι εισηγήθηκαν πρωτοδίκως πως η φράση "άλλα υποστατικά" δεν παραπέμπει σε κάθε φύσης κτίρια. ΄Οπως δέχθηκαν, αυτός ο όρος πρέπει να ερμηνευθεί με αναφορά στις καθοριζόμενες κατηγορίες, του εργοστασίου και της αποθήκης. Δηλαδή, όπως αντιλήφθηκε το Δικαστήριο κατά τις διευκρινίσεις, κατά τον κανόνα ejustem generis. Mας φαίνεται ορθή αυτή η ερμηνευτική προσέγγιση. Διαφορετικά, θα ήταν δυνατό να υποστηριχθεί πως στην "εξαίρεση" εμπίπτουν όλα τα κτίρια που δεν χρησιμοποιούν νερό για βιομηχανικούς σκοπούς και θα αφαιρείτο το περιεχόμενο της προηγούμενης πρόνοιας αναφορικά με τα κανονικά δικαιώματα που καταβάλλονται για "οικοδομάς μεγάλας", "εξαιρουμένων των εργοστασίων και βιομηχανικών οικημάτων". Δεν χρειάζεται όμως να αποφανθούμε επ' αυτού κατά τρόπο οριστικό. Εδώ οι εφεσίβλητοι, με το προφορικό τους αίτημα προς τη διοίκηση το οποίο επιβεβαίωσαν αργότερα με την επιστολή των δικηγόρων τους, αναφέρθηκαν σε μέρος του κτιρίου που θα εχρησιμοποιείτο ως αποθήκη. ΄Ηταν στην απαντητική αγόρευσή τους και μετά ενώπιόν μας που οι εφεσίβλητοι αναφέρθηκαν και σε χώρο στάθμευσης (γκαράζ) ή και σε εκθεσιακό χώρο που θα περιλαμβάνονταν στο κτίριο, με την εισήγηση πως ενέπιπταν στα "άλλα υποστατικά". Δεν τέθηκε ενώπιον της διοίκησης τέτοια διεκδίκηση και δεν υπάρχει διοικητική κρίση πάνω σε τέτοια βάση, ώστε να τίθεται ζήτημα αναθεώρησης από τέτοια σκοπιά. Ούτως ή άλλως, η απόφαση της διοίκησης ήταν πως κανένα μέρος του κτιρίου δεν καλυπτόταν από την "εξαίρεση", σε καμιά περίπτωση.
Κάθε κτίριο φυσιολογικά μπορεί να έχει αποθήκη. Αντιστρόφως, "εργοστάσιο, αποθήκη ή άλλα υποστατικά" είναι δυνατό να περιλαμβάνουν χώρους οι οποίοι, εφόσον απομονωθούν, δεν ανταποκρίνονται στους όρους αυτούς. Δεν νομίζουμε ότι ο Κανονισμός επιτρέπει διαχωρισμούς αυτής της φύσης και υπολογισμό των δικαιωμάτων ανάλογα με το τί, στο ίδιο κτίριο, μπορεί να χαρακτηριστεί ως εργοστάσιο ή αποθήκη ή γραφείο ή χώρος υποδοχής ή χώρος υγιεινής ή οτιδήποτε άλλο. Εκείνο που μετρά είναι ο συνολικός χαρακτηρισμός. Αν, δηλαδή, ενόψει του συνόλου των χαρακτηριστικών, η μονάδα στην οποία παρέχεται ύδρευση είναι εργοστάσιο, αποθήκη ή άλλο υποστατικό με την έννοια του Κανονισμού. Αν ανταποκρίνεται σ΄αυτό το χαρακτηρισμό, καλύπτεται από την "εξαίρεση" ως σύνολο, ανεξάρτητα από το αν περιλαμβάνει και χώρους που δεν θα χρησιμοποιούνται οι ίδιοι ως εργοστάσιο, αποθήκη κλπ. Αντιστρόφως, μονάδα που δεν είναι οτιδήποτε απο τα πιο πάνω, βαρύνεται με κανονικά δικαιώματα ανεξάρτητα από την ιδιαίτερη χρήση για την οποία προορίζονται επί μέρους χώροι της. Οι Κανονισμοί προβλέπουν δικαιώματα για τη μονάδα τα οποία μπορεί να είναι τα κανονικά ή τα μειωμένα. Δεν παρέχουν δυνατότητα επιβολής κανονικών και μειωμένων δικαιωμάτων για την ίδια μονάδα. Τα δικαιώματα επιβάλλονται για τη μια παροχή ύδατος στο κτίριο και το ύψος τους εξαρτάται από τη φύση του κτιρίου ως μονάδας.
Κατά τη διάρκεια της συζήτησης έγινε αναφορά στην άδεια οικοδομής που χορηγήθηκε στους εφεσείοντες. Αυτή περιγράφει το κτίριο ως τριόροφη οικοδομή που περιλαμβάνει "χώρο στάθμευσης στο υπόγειο, κατάστημα με μεσοπάτωμα και μεγάλο υπαίθριο εκθεσιακό χώρο στο ισόγειο που θα χρησιμοποιείται για έκθεση και πώληση αυτοκινήτων, πέντε αυτοτελείς χώρους γραφείων στον α΄ όροφο και δυο κατοικίες στο β΄ όροφο και περίφραγμα". Οι εφεσίβλητοι αμφισβήτησαν την ύπαρξη δυνατότητας πρόσδοσης σημασίας σ΄αυτή αφού ουδέποτε το περιεχόμενό της απασχόλησε τη διοίκηση. Διέκριναν, επομένως, την περίπτωση από εκείνη που απασχόλησε την Ολομέλεια στην υπόθεση Λόρδος & Μιχαηλίδης (Διαχείριση Ακινήτου) Λτδ ν. Συμβουλίου Υδατοπρομήθειας Λευκωσίας ΑΕ 1859 ημερομηνίας 30.9.97 που επικαλέστηκαν οι εφεσείοντες, σε σχέση με το επιτρεπτό της στήριξης του Συμβουλίου στην άδεια οικοδομής κατά τον καθορισμό του όγκου του κτιρίου.
Δεν θα μας απασχολήσει αυτό το θέμα. Δεν ήταν ποτέ η θέση των εφεσιβλήτων πως το κτίριο τους, ως μονάδα, συνιστά εργοστάσιο ή αποθήκη ή "άλλο υποστατικό", με την έννοια του Κανονισμού. Κατά το αίτημα που υπέβαλαν, μέρος του θα εχρησιμοποιείτο ως αποθήκη και είναι στη βάση αυτού του υπόβαθρου που ενήργησε το Συμβούλιο. Και υπαρκτό να ήταν το υπόβαθρο αυτό, στο πλαίσιο του Κανονισμού όπως τον ερμηνεύουμε, το αίτημα ορθά απορρίφθηκε.
Η έφεση επιτυγχάνει, με έξοδα. Η πρωτόδικη απόφαση
παραμερίζεται και η προσβαλλόμενη απόφαση επικυρώνεται.
Γ.Μ. Πικής, Π.
Π. Αρτέμης, Δ.
Γ. Κωνσταντινίδης, Δ.
Φ. Νικολαϊδης, Δ.
Μ. Κρονίδης, Δ.
/Μσι.