|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1999) 3 ΑΑΔ 570
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΕΦΕΣΗ ΑΡ. 2311
ΕΝΩΠΙΟΝ: ΝΙΚΗΤΑ, ΝΙΚΟΛΑΟΥ, ΚΑΛΛΗ, ΗΛΙΑΔΗ, ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗ, Δ.Δ.
Ευάγγελος Ευαγγέλου,
Εφεσείων
- ν. -
Κυπριακής Δημοκρατίας, μέσω
Επιτροπής Δημόσιας Υπηρεσίας,
Εφεσίβλητης
---------------------------
30 Ιουλίου 1999
Για τον εφεσείοντα: Α.Σ. Αγγελίδης.
Για την εφεσίβλητη: Τ. Πολυχρονίδου.
Για το ενδιαφερόμενο πρόσωπο: Αγ. Ευσταθίου.
---------------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ.: Με αποφάσεις ημερ. 17 Σεπτεμβρίου 1992 και 12 Νοεμβρίου 1992 η Επιτροπή Δημόσιας Υπηρεσίας, (στα επόμενα η Ε.Δ.Υ.), προέβη στην πλήρωση τριών θέσεων Ιατρικού Λειτουργού 2ης τάξης, Ιατρικές Υπηρεσίες και Υπηρεσίες Δημόσιας Υγείας, με το διορισμό των ενδιαφερομένων προσώπων Παύλου Παύλου, Χρυστάλλας Ηρακλέους-Μιτσίδου και μιας άλλης υποψήφιας. Επρόκειτο για θέσεις στον τομέα της Γενικής Ιατρικής. Επισημαίνουμε εξ αρχής τη διάκριση μεταξύ του τομέα της Γενικής Ιατρικής και της ειδικότητας της Γενικής Ιατρικής η οποία ανήκει στον τομέα της Ειδικής Ιατρικής.
Ο διορισμός των δύο ενδιαφερομένων προσώπων προσεβλήθη. Και, στις 8 Σεπτεμβρίου 1994, ακυρώθηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο στην προσφυγή υπ΄ αρ. 321/93 της υποψήφιας ’ντρης Ιωσήφ. Με αυτή την εξέλιξη, η παράλληλη προσφυγή υπ΄ αρ. 266/93 του εφεσείοντος Ευάγγελου Ευαγγέλου απορρίφθηκε αφού απώλεσε το αντικείμενο της. Ο λόγος ακύρωσης των διορισμών ήταν ότι ενώ η αναφερθείσα αιτήτρια κατείχε επιπρόσθετο προσόν μη προβλεπόμενο στο σχέδιο υπηρεσίας - τίτλο ειδικότητας στη Γενική Ιατρική - αυτό δεν λήφθηκε υπόψη. Η Συμβουλευτική Επιτροπή είχε θεωρήσει, όπως το ίδιο με τη σειρά της και η Ε.Δ.Υ., ότι το εν λόγω προσόν δεν μπορούσε να ληφθεί υπόψη διότι αποκτήθηκε μετά τη λήξη του χρόνου για την υποβολή αιτήσεων. Επρόκειτο βέβαια περί εσφαλμένης νομικής θεώρησης. Ο εν λόγω χρόνος ισχύει για προσόντα που προβλέπονται
στο σχέδιο υπηρεσίας - απαιτούμενα, πρόσθετα ή πλεονεκτήματα: βλ. την απόφαση της Ολομέλειας στη Republic v. Pericleous & Others (1984) 3 C.L.R. 577. Δεν ισχύει όμως το ίδιο για τα επιπρόσθετα μη προβλεπόμενα προσόντα. Τα οποία, καθώς υποδείχθηκε από την Ολομέλεια στη Δημοκρατία & άλλοι ν. Ανδρέου & άλλων (1993) 3 Α.Α.Δ. 153, (στη σελ. 159) "..... είναι νόμιμο να εκτιμηθούν και μέχρι της ημέρας λήψης της απόφασης".Η Ε.Δ.Υ. προέβη σε επανεξέταση. Με απόφαση ημερ. 3 Ιανουαρίου 1995 επαναδιόρισε τα ενδιαφερόμενα πρόσωπα. Ο εφεσείων και η ’ντρη Ιωσήφ προσέβαλαν και αυτή την απόφαση. Προέβαλαν τα ακόλουθα. Πρώτο, ότι η επανεξέταση θα έπρεπε να είχε αρχίσει με παραπομπή της περίπτωσης στη Συμβουλευτική Επιτροπή ώστε να επανεξέταζε εκείνη τα επιπρόσθετα προσόντα
της ’ντρης Ιωσήφ και όχι, όπως συνέβηκε, να επιλαμβανόταν του θέματος η ίδια η Ε.Δ.Υ. Δεύτερο, ότι εσφαλμένα θεωρήθηκε πως τα ενδιαφερόμενα πρόσωπα, που δεν είχαν ειδικότητα στη Γενική Ιατρική, κατείχαν ό,τι απαιτείται από την παράγραφο 3(1) του Σχεδίου Υπηρεσίας στην οποία προβλέπεται ότι:"3. Απαιτούμενα προσόντα:
(1) Εγγραφή στο Μητρώο Ιατρών Κύπρου. Σε περίπτωση που οι ανάγκες της Υπηρεσίας απαιτούν την εκτέλεση καθηκόντων Ειδικής Ιατρικής, οι υποψήφιοι θα πρέπει να κατέχουν και μεταπτυχιακό δίπλωμα ή τίτλο στην ειδικότητα στην οποία θα απασχοληθούν, που αναγνωρίζεται στη χώρα που αποκτήθηκε και να θεωρούνται ως ειδικοί σύμφωνα με τον περί Εγγραφής Ιατρών Νόμον."
Επικαλούνταν ως προς αυτό τα όσα εκτίθενται ως καθήκοντα και ευθύνες στην υποπαράγραφο (α) της παραγράφου 2 του Σχεδίου Υπηρεσίας. Θεωρούμε χρήσιμο να παραθέσουμε όχι μόνο την υποπαράγραφο (α) αλλά και τη (β):
"2. Καθήκοντα και ευθύνες:
(α) Γενική Ιατρική
Εκτελεί καθήκοντα Γενικής Ιατρικής σε Νοσοκομείο, Εξωτερικά Ιατρεία, Τμήμα Πρώτων Βοηθειών, Αγροτικό Υγειονομικό Κέντρο ή Αγροτική Περιοχή σύμφωνα με τις ανάγκες της Υπηρεσίας, περιλαμβανομένων καθηκόντων στον τομέα της Δημόσιας Υγείας και Σχολιατρικής Υπηρεσίας.
(β) Ειδική Ιατρική
Εκτελεί καθήκοντα της ειδικότητάς του σε Νοσοκομείο, Εξωτερικά Ιατρεία, Τμήματα Πρώτων Βοηθειών ή μεγάλα Αγροτικά Υγειονομικά Κέντρα, σύμφωνα με τις ανάγκες της Υπηρεσίας, περιλαμβανομένων καθηκόντων στον τομέα της Δημόσιας Υγείας και Σχολιατρικής Υπηρεσίας.
(γ) .................................................. ......
Τρίτο, ότι εσφαλμένα εν πάση περιπτώσει ήταν που δεν προσδόθηκε σημασία στην ειδικότητα της Γενικής Ιατρικής την οποία κατείχαν οι αιτητές - αλλά όχι και τα ενδιαφερόμενα πρόσωπα - αφού επρόκειτο για θέσεις Γενικής Ιατρικής. Τέταρτο, ότι η απόφαση της Ε.Δ.Υ. ήταν αναιτιολόγητη. Εξειδίκευσαν πως: (α) δεν δόθηκε ειδική αιτιολογία για την επιλογή του ενδιαφερομένου προσώπου Π. Παύλου που δεν κατείχε το πλεονέκτημα, έναντι του εφεσείοντος που το κατείχε
και (β) δεν εξηγήθηκε γιατί προτιμήθηκε το ενδιαφερόμενο πρόσωπο Χρυστάλλα Ηρακλέους-Μιτσίδου που δεν κατείχε ειδικότητα αλλά ούτε γιατί προτιμήθηκε το ενδιαφερόμενο πρόσωπο Π. Παύλου η ειδικότητα του οποίου δεν ήταν στη Γενική Ιατρική ενώ των δύο αιτητών ήταν.Με την εκκαλούμενη απόφαση, ημερ. 20 Ιουνίου 1996, το Δικαστήριο απέρριψε την προσφυγή. Σχετικά με το πρώτο ζήτημα εξέφρασε την άποψη, υιοθετώντας την προσέγγιση του Δικαστηρίου στη Σοφούλλα Βασιλείου ν. Δημοκρατίας, προσφυγή αρ. 67/95 ημερ. 1 Φεβρουαρίου 1996, (Χατζητσαγγάρη, Δ.) όπου συζητήθηκαν οι αποφάσεις της Ολομέλειας στη Συμεωνίδου κ.α. ν. Δημοκρατίας (Αρ. 2) (1993) 3 Α.Α.Δ. 258 και Δημοκρατία κ.α. ν. Χαραλαμπίδη (1995) 3 Α.Α.Δ. 53, ότι δεν υπήρχε λόγος παραπομπής του θέματος στη Συμβουλευτική Επιτροπή αφού η Ε.Δ.Υ. το επανεξέτασε "συμμορφούμενη με την ακυρωτική απόφαση του Δικαστηρίου". Ως προς το δεύτερο, το Δικαστήριο επεσήμανε ότι στον τομέα της Γενικής Ιατρικής δεν υπήρχαν ειδικότητες και ότι η Γενική Ιατρική ως ειδικότητα ανήκε στον Τομέα της Ειδικής Ιατρικής. Στον
οποίο, ας σημειωθεί, κατανεμήθηκαν δεκαπέντε θέσεις από σύνολο δεκαοκτώ ενώ άλλες τρεις - ασχολούμαστε τώρα με τις δύο - δόθηκαν στη Γενική Ιατρική. Έκρινε πως, βάσει της παραγράφου 3(1) του Σχεδίου Υπηρεσίας, το μόνο που απαιτείτο ήταν η εγγραφή στο Μητρώο Ιατρών Κύπρου. Ακολούθως, το Δικαστήριο υπέδειξε πως εφόσον δεν επρονοείτο ειδικότητα είτε ως απαραίτητο προσόν είτε ως πλεονέκτημα, η όποια ειδικότητα αποτελούσε επιπρόσθετο προσόν που κατείχαν και οι άλλοι και, παρότι δεν ήταν ταυτόσημο του ενός με του άλλου, ήταν εντούτοις στην κάθε περίπτωση κάποιας σημασίας. Τέλος, σχετικά με την αιτιολογία, το Δικαστήριο θεώρησε πως η Ε.Δ.Υ. εξήγησε επαρκώς την επιλογή της.Διατυπώθηκαν τέσσερις λόγοι έφεσης. Με τον πρώτο προσβάλλεται η πρωτόδικη άποψη ότι το Σχέδιο Υπηρεσίας δεν απαιτούσε ειδικότητα στη Γενική Ιατρική. Κατ΄ ακολουθίαν εμφανίζεται ως λανθασμένη η κατάληξη ότι τα ενδιαφερόμενα πρόσωπα ήταν προσοντούχα. Με το δεύτερο λόγο έφεσης προωθείται η εισήγηση πως αν η ειδικότητα στη Γενική Ιατρική δεν αποτελούσε απαιτούμενο προσόν, θα έπρεπε, ωστόσο, ως επιπρόσθετο και σχετικό με τα καθήκοντα της θέσης να έδινε στον εφεσείοντα προβάδισμα έναντι των ενδιαφερομένων προσώπων. Με τον τρίτο λόγο έφεσης αμφισβητείται ότι η Ε.Δ.Υ. έδωσε ειδική αιτιολογία για την επιλογή του ενδιαφερομένου προσώπου Π. Παύλου που δεν κατείχε το πλεονέκτημα. Και με τον τέταρτο λόγο τίθεται γενικότερα το ζήτημα της αιτιολογίας.
Αναφέρουμε παρενθετικά ότι ο συνήγορος του εφεσείοντος επεκτάθηκε κατά τη συζήτηση και σε εισήγηση που προώθησε πρωτόδικα ότι η επανεξέταση θα έπρεπε να είχε αρχίσει από τη Συμβουλευτική Επιτροπή. Παρέπεμψε σχετικά στην πρόσφατη απόφαση της Ολομέλειας στη Χρύσα Τζιακούρη-Σιακαλλή ν. Δημοκρατίας, υπόθεση αρ. 376/97 ημερ. 31 Μαρτίου 1999 όπου το ζήτημα αφορούσε σε αναιτιολόγητη έκθεση της Συμβουλευτικής Επιτροπής. Κρίθηκε - με αναφορά στο Ν. 1/90 - ότι η επανεξέταση θα έπρεπε να άρχιζε από το στάδιο της Συμβουλευτικής. Έχουμε πιο πρόσφατα και την απόφαση της Ολομέλειας στη Σοφούλλα Βασιλείου ν. Δημοκρατίας, Α.Ε. 2261 ημερ. 21 Ιουλίου 1999, στην οποία κρίθηκε πως κατόπιν ακύρωσης λόγω αντιφατικής από την Ε.Δ.Υ. αντίκρυσης των προσόντων της εφεσείουσας, δεν χρειαζόταν επανεξέταση από τη Συμβουλευτική Επιτροπή αφού η Συμβουλευτική έγκυρα είχε επιτελέσει το έργο της. Στην προκείμενη περίπτωση το ζήτημα είναι βέβαια διαφορετικό γιατί τη λύση ήδη την έδωσε το ίδιο το Δικαστήριο με τον προσδιορισμό του νομικού καθεστώτος. Ως δεδικασμένου. Έτσι, παρόλον που το υπό αναφορά ζήτημα δεν τέθηκε με σχετικό λόγο έφεσης, θεωρήσαμε χρήσιμο να προσθέσουμε αυτές τις παρατηρήσεις δεδομένου ότι αφορά σε δεδικασμένο.
Στα όσα τίθενται με τους λόγους έφεσης δόθηκαν πρωτόδικα λύσεις με τις οποίες συμφωνούμε. Αναφορικά με το τί προβλέπεται στο Σχέδιο Υπηρεσίας για τα απαιτούμενα προσόντα, δεν νομίζουμε πως χρειάζεται να προσθέσουμε ερμηνευτικές επεξηγήσεις σε κάτι που, πρέπει να πούμε με εκτίμηση, θεωρούμε αυτόδηλο. Ως προς τα λοιπά, προκύπτει από το πρακτικό της συνεδρίασης κατά την οποία λήφθηκε η προσβληθείσα απόφαση, πως η Ε.Δ.Υ. έλαβε υπόψη της όλα τα στοιχεία, προέβη σε βάσιμους συσχετισμούς και στάθμισε το καθετί με προσοχή και ακρίβεια. Τα επιπρόσθετα μη προβλεπόμενα προσόντα "... λαμβάνονται γενικά υπόψη, αν είναι συναφή προς τα καθήκοντα της θέσης, άλλως έχουν περιθωριακή σημασία": βλ.
Δημοκρατία ν. Ανδρέου κ.α. (ανωτέρω) στη σελ. 162). Στην προκείμενη περίπτωση τέτοια προσόντα είχε όχι μόνο ο εφεσείων αλλά και τα ενδιαφερόμενα πρόσωπα. Ο εφεσείων είχε ειδικότητα στη Γενική Ιατρική όπως και ειδικότητα στην Υγειονολογία-Κοινοτική Ιατρική. Σημειώνεται ότι τις βασικές του σπουδές τις συμπλήρωσε τον Ιούνιο του 1980 και την άσκηση του στην Ιατρική τον Δεκέμβριο του 1982. Ο Π. Παύλου είναι μέλος του Royal College of Physicians (M.R.C.P.) από το 1978 με αναγνώριση ειδικότητας στην Παθολογία από το Ιατρικό Συμβούλιο Κύπρου το 1982. Η Ε.Δ.Υ. χαρακτήρισε αυτά τα προσόντα του Π. Παύλου ως αξιόλογα. Πρόσθεσε ωστόσο ότι δεν είχαν παρά μόνο οριακή σημασία. Η Χρ. Ηρακλέους-Μιτσίδου που κατείχε το πλεονέκτημα δεν απέκτησε ειδικότητα αλλά διέθετε (α) 12μηνη άσκηση στη Χειρουργική Τραυματολογία, (β) 6μηνη άσκηση σε Αναισθησιολογικό Τμήμα του Γενικού Νοσοκομείου Παίδων Αθηνών και (γ) 18μηνη άσκηση στο Αναισθησιολογικό Τμήμα του Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου Αθηνών. Πήρε το πτυχίο της στην Ιατρική το 1977 και ενεγράφη στο Μητρώο Ιατρών Κύπρου το 1979. Η Ε.Δ.Υ. σημείωσε ιδιαίτερα την ευρύτητα της πείρας της στη Γενική Ιατρική.Δεν συμμεριζόμαστε την άποψη ότι η ειδικότητα στη Γενική Ιατρική Κύπρου που κατείχε ο εφεσείων, θα έπρεπε να είχε ταξινομηθεί ως υπέρτερη των επιπρόσθετων προσόντων των ενδιαφερομένων προσώπων για την εκτέλεση των καθηκόντων της θέσης επειδή επρόκειτο για θέση στον τομέα της Γενικής Ιατρικής. Όχι μόνο δεν θεωρούμε άτοπη την ευρύτητα με την οποία η Ε.Δ.Υ. αντίκρυσε αυτή την πτυχή αλλά, απεναντίας, τη θεωρούμε λογική.
Η προτίμηση υποψηφίου που δεν κατέχει το πλεονέκτημα πρέπει βέβαια να αιτιολογείται ειδικά. Όπως υπογράμμισε η Ολομέλεια στη Γεωργίου κ.α. ν. Δημοκρατίας, υπόθ. αρ. 213/84 κ.α., ημερ. 31 Ιουλίου 1989:
"...... απαιτείται επαρκής αιτιολόγηση της απόφασης του διοικητικού οργάνου, όταν υποψήφιος που έχει το πρόσθετο προσόν που προβλέπεται στα Σχέδια Υπηρεσίας δεν επιλέγεται για διορισμό. Είναι γεγονός ότι το διοικητικό όργανο δεν είναι υπόχρεο να διορίσει υποψήφιο που έχει το πρόσθετο προσόν, αν κρίνει ότι άλλος είναι καταλληλότερος για διορισμό αφού αξιολογήσει όλα τα υπόλοιπα στοιχεία. Η απόφαση όμως να παραγνωριστεί το πρόσθετο προσόν πρέπει να αιτιολογείται και μάλιστα επαρκώς. Η αιτιολόγηση δε αυτή δέον να εμφαίνεται στο πρακτικό της απόφασης και όχι να αφήνεται να συνάγεται από οποιοδήποτε ή το Διοικητικό Δικαστήριο."
Υπόμνηση τούτου έγινε και στην πιο πρόσφατη απόφαση της Ολομέλειας στη Φιλίππου ν. Δημοκρατίας, Α.Ε. 1512 ημερ. 14 Ιανουαρίου 1997. Στην προκείμενη περίπτωση η Ε.Δ.Υ. κατηύθυνε την προσοχή της στο ζήτημα και εξήγησε την προτίμηση της με αναφορά κυρίως στο ότι ο Π. Παύλου υπερείχε ουσιαστικά σε ευρύτητα και περιεχόμενο πείρας στο χώρο της ιατρικής. Δεν νομίζουμε πως είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς τη βαρύτητα αυτής της επισήμανσης. Η προσβληθείσα απόφαση ήταν, κατά τη γνώμη μας, δεόντως αιτιολογημένη.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
Δ.
Δ.
Δ.
Δ.
Δ.
/ΕΘ