- και -

Κυπριακής Δημοκρατίας μέσω

Συμβουλίου Προσφορών

--------------------

Για την εφεσείουσα: Ν. Παπαευσταθίου

Για το εφεσίβλητο Συμβούλιο: Ε. Κλεόπα, δικηγόρος της Δημοκρατίας

ΣΟΛΩΝ ΝΙΚΗΤΑΣ, Δ: Είναι πάγια η νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου ότι η προκήρυξη δημόσιου διαγωνισμού συνιστά πράξη κανονιστικού περιεχομένου, η οποία διέπει τη διεξαγωγή του. Και η οποία δε δεσμεύει μόνο τους προσφοροδότες, αλλά και την ίδια αρχή που προσφεύγει στο μέτρο αυτό: Β. Χαράκης & Υιοί Λτδ. ν. Δημοκρατίας (αρ. 1) (1994) 3 Α.Α.Δ. 10 και προσφ. αρ. 455/92 Colakides & Associates κ.α. ν. Δημοκρατίας, ημερ. 15/9/95. Η παράβαση ουσιαστικών όρων του διαγωνισμού οδηγεί σε ακυρότητα της απόφασης με την οποία κατακυρώθηκε συγκεκριμένη προσφορά: Εταιρεία Γενικών Κατασκευών Λτδ. ν. Δημοκρατίας (1992) 3 Α.Α.Δ. 80 και προσφ. αρ. 71/95 C.N.C.P. Boat and Car Park Ltd. κ.α. ν. Κ.Ο.Τ., ημερ. 7/5/96. Ακόμη οι τεχνικές προδιαγραφές που έθεσε η προκήρυξη είναι αναπόσπαστο μέρος των όρων του διαγωνισμού. Μόνο η πιστή τήρηση των θεμελιακών αυτών κανόνων μπορεί να διασφαλίσει το δημόσιο συμφέρον στο νευραλγικό αυτό τομέα των προμηθειών για ικανοποίηση κρατικών αναγκών.

Το λιγότερο που μπορεί να λεχθεί στην προκείμενη περίπτωση είναι πως σημειώθηκαν ανωμαλίες στην πορεία της διαδικασίας προσφορών, που είχε ζητήσει το Υπουργείο Υγείας για την προμήθεια νοσοκομειακού εξοπλισμού για το νέο νοσοκομείο Λεμεσού. Ακριβέστερα για την προμήθεια νοσοκομειακών κρεβατιών. Θα φανούν από την καταγραφή των συμβάντων. Μετά τη δημοσίευση της προκήρυξης υποβλήθηκαν 7 προσφορές. Τις αξιολόγησε το Υπουργείο Υγείας. Ειδική Τεχνική Επιτροπή Αξιολόγησης, που συστάθηκε για το σκοπό αυτό, συμφώνησε με τις εκτιμήσεις του Υπουργείου.

Με την εξαίρεση της προσφοράς της εφεσείουσας, οι υπόλοιπες βρέθηκαν να είναι εκτός των τεχνικών προδιαγραφών που καθόρισε η προκήρυξη. Σημειώνουμε πως δεύτερη εξέταση του δείγματος της εφεσείουσας έδειξε κάποια μειονεκτήματα για τα οποία η Τεχνική Επιτροπή προέβη σε παρατηρήσεις στην έκθεση της, που διαβίβασε στο Κεντρικό Συμβούλιο Προσφορών (Κ.Σ.Π.). Ωστόσο δεν αμφισβητείται ότι η προσφορά πληρούσε τις προδιαγραφές και μάλιστα πως ήταν και η χαμηλότερη, παρά την αντίθετη διαπίστωση του Κ.Σ.Π., που δεν ευσταθεί.

Στηριζόμενο και στην έκθεση της Τεχνικής Επιτροπής, το Κ.Σ.Π. απέρριψε τις προσφορές. Ενώ μνημονεύονται ειδικά όλες οι προσφορές, δε γίνεται αναφορά σε εκείνη της εφεσείουσας (βλ. πρακτικό τεκμ. 6 στην ένσταση). Στη συνέχεια (συνεδρίαση ημερ. 18/3/92) λήφθηκε απόφαση ακύρωσης του διαγωνισμού και η λήψη "πρόχειρων", όπως παράδοξα αποκλήθηκαν, προσφορών πάνω σε διαφοροποιημένη βάση, από τρεις από τους αρχικούς προσφοροδότες, χωρίς επαναπροκήρυξη και δημοσίευση του διαγωνισμού. Μεταφέρουμε την απόφαση:

Οι τρεις επιλεγέντες, με τον τρόπο που έχουμε περιγράψει, ειδοποιήθηκαν και υπέβαλαν νέες προσφορές, παρόλο που γνώριζαν για την ακύρωση. Οι υπόλοιποι τέσσερεις αγνοήθηκαν. Μολονότι η προσφορά της ενδιαφερόμενης εταιρείας θεωρήθηκε ποιοτικά ανώτερη, κατακυρώθηκε 1/3 της ποσότητας στην εφεσείουσα και το υπόλοιπο μόνο σε αυτήν. Με την ακόλουθη αιτιολογία, που είχε ως βάση την εισήγηση του τότε Προέδρου του Κ.Σ.Π. Π. Παλταϊάν, την οποίαν υιοθέτησαν τα μέλη του Συμβουλίου πλην του κ. Γεωργιάδη που τάχθηκε υπέρ της κατακύρωσης ολόκληρης της προσφοράς στην εφεσείουσα:

Η πρωτόδικη απόφαση δέχθηκε ότι η ανάκληση έγινε για λόγους δημόσιου συμφέροντος και ότι εν πάση περιπτώσει "δεν υπάρχει τίποτε το νομικά επιλήψιμο στην ενέργεια του Κεντρικού Συμβουλίου Προσφορών να ακυρώσει το διαγωνισμό και να ζητήσει νέες προσφορές". Δέχθηκε ακόμη πως το αίτημα για ακύρωση της ανακλητικής πράξης είναι εκπρόθεσμο. Και απέρριψε όλες τις αιτιάσεις της αιτήτριας κατά της επίδικης απόφασης, που το πρωτόδικο δικαστήριο βρήκε πως αποτελούσε λογική επιλογή.

Παρόλο που εδώ έχουμε μαζική παραβίαση των αρχών που διέπουν την προκήρυξη δημόσιου διαγωνισμού, περιλαμβανομένων και των αρχών της ισότητας και του ελεύθερου ανταγωνισμού, δε θα μας απασχολήσουν οι επιπτώσεις της ανάκλησης, που δε βάλλονται με την προσφυγή. Ας σημειωθεί πως η εφεσείουσα, που δε διαμαρτυρήθηκε ποτέ για την ακύρωση, αλλά συμμετέσχε σε ό,τι ακολούθησε, στράφηκε μόνο εναντίον της απόφασης κατακύρωσης, με τον τρόπο που εξηγήσαμε πιο πάνω, που προφανώς αποσκοπούσε στην ικανοποίηση όλων.

Η απόφαση κατακύρωσης - που ήταν και το αντικείμενο της δικαστικής διαδικασίας - αποτελεί αντινομία. Αναιρεί την έννοια της κοινής λογικής. Δεν εξηγείται, λ.χ., γιατί δεν επικράτησε είτε το ποιοτικό κριτήριο είτε το οικονομικό. Βέβαιο είναι ότι δε χωρούσε κατακερματισμός γιατί, υπό τις συνθήκες που έχουμε περιγράψει, αντιστρατεύεται τα κριτήρια της χρηστής διοίκησης.