Δαμιανίδης ν. Δημοκρατίας (1991) 3 ΑΑΔ 359

Εκπαιδευτικοί Υπάλληλοι — Απουσία άνευ απολαβών — Ο Περί Δημοσίας Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας Νόμος του 1969 (Ν. 10/69) — Άρθρο 2 — "Δημόσια εκπαιδευτική υπηρεσία" αποτελεί την υπηρεσία στις συγκεκριμένες θέσεις του Επιθεωρητή, Καθηγητή και Διδασκάλου σε σχολεία της Δημοκρατίας — Η απουσία άνευ απολαβών δεν θεωρείται υπηρεσία — Στέρηση μισθολογικών ευεργετημάτων.

Ο εφεσείων - αιτητής στράφηκε με την έφεση του αυτή κατά της απόφασης του πρωτόδικου Δικαστή να απορρίψει προσφυγή του κατά της απόφασης των εφεσιβλήτων να μην του αναγνωρίσουν ως υπηρεσία την διδασκαλία του σε κοινοτικό σχολείο της ελληνικής κοινότητας στη Ν. Αφρική ενώ τελούσε με άδεια απουσίας άνευ απολαβών.

Ο εφεσείων είχε υπηρετήσει ως δάσκαλος στη δημοτική εκπαίδευση μέχρι το 1973 οπόταν με αίτημά του ζήτησε άδεια απουσίας άνευ απολαβών για να μεταβεί για δικούς του λόγους στη Ν. Αφρική. Κατά τα 13 χρόνια παραμονής του εκεί δίδασκε όπως αναφέρθηκε στο πιο πάνω κοινοτικό σχολείο το οποίο δεν ήταν όμως αναγνωρισμένο από το Υπουργείο Παιδείας και θρησκευμάτων της Ελλάδας και για το λόγο αυτό το αίτημά του κρίθηκε ανεδαφικό.

Ήταν ισχυρισμός του αιτητή ότι υπήρχε καθιερωμένη πρακτική βάσει της οποίας υπηρεσία σε σχολεία του εξωτερικού αναγνωριζόταν ως εκπαιδευτική υπηρεσία για τους σκοπούς του Περί Δημοσίας Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας Νόμου του 1969 (Ν. 10/69).

Το Ανώτατο Δικαστήριο απορρίπτοντας την έφεση αποφάσισε ότι:

(1) Ο όρος Υπηρεσία οποτεδήποτε απαντάται σε νομοθετικό κείμενο, υποδηλώνει πραγματική, σε αντίθεση με πλασματική, υπηρεσία - εκτός αν υπάρχει ρητή πρόβλεψη για το αντίθετο.

(2) Ο όρος "δημόσια εκπαιδευτική υπηρεσία" όπως ορίζεται στο άρθρο 2 του Ν. 10/69 περιορίζει την υπηρεσία στις συγκεκριμένες θέσεις του Επιθεωρητή, Καθηγητή και Διδασκάλου, ενώ ο όρος "δημόσιο σχολείο" περιορίζεται σε σχολεία την ευθύνη της διοίκησης και συντήρησης των οποίων φέρει η Δημοκρατία. Ο εφεσείων κατά την περίοδο 1973-1986 δεν υπηρέτησε σε δημόσιο σχολείο και συνεπώς η υπηρεσία του δεν μπορούσε να ληφθεί υπόψη ή να συ-νυπολογιστεί για τον καθορισμό της μισθοδοσίας του.

(3) Η άδεια άνευ απολαβών για απουσία από καθήκοντα εκπαιδευτικού, δεν εξισώνει την απουσία με υπηρεσία. Τουναντίον στερείται τη μισθοδοσία του και τα μισθολογικά ευεργετήματα.

Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.

Αναφερόμενη υπόθεση:

Ροδοθέου ν. Αρχής Λιμένων (1991) 3 Α.Α.Δ. 338.

Έφεση.

Έφεση εναντίον της απόφασης του Προέδρου του Ανώτατου Δικαστηρίου Κύπρου (Α. Λοΐζου, Πρ.) που δόθηκε στις 27 Δεκεμβρίου, 1988 (Αριθμός Προσφυγής 25/87)* με την οποία η προσφυγή του εφεσείοντα για αναγνώριση της υπηρεσίας του κατά το χρόνο της απουσίας του από τα καθήκοντά του ως δασκάλου, λόγω της παροχής, κατόπιν δικής του αίτησης, άδειας άνευ απολαβών απορρίφθηκε.

Στ. Καράτσης, για τον εφεσείοντα.

Στ. Θεοδούλου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας Α, για τους εφεσίβλητους.

Cur. adv. vult.

* (1988) 3 C.L.R. 2601.

ΠΙΚΗΣ, Δ. ανάγνωσε την απόφαση του Δικαστηρίου. Σύντομη αναδρομή στα γεγονότα αποκαλύπτει το μέγεθος του κενού στο αίτημα του εφεσείοντα για την αναγνώριση της υπηρεσίας του κατά το χρόνο της απουσίας του από τα καθήκοντά του ως διδασκάλου, λόγω της παροχής, κατόπιν δικής του αίτησης, άδειας άνευ απολαβών.

Ο εφεσείων εντάχθηκε στην Εκπαιδευτική Υπηρεσία από το 1959 ως διδάσκαλος στη δημοτική εκπαίδευση. Με αυτή την ιδιότητα υπηρέτησε μέχρι το 1973 οπόταν, με αίτημά του, του παραχωρήθηκε άδεια απουσίας άνευ απολαβών προς το σκοπό μετάβασής του στη Νότιο Αφρική για δικούς του λόγους. Η άδειά του ανανεωνόταν περιοδικά με δική του παράκληση μέχρι και την 30/8/86, οπόταν τερματίστηκε.

Ο αιτητής παρέμεινε μακριά από τα καθήκοντά του για συνολική περίοδο 13 χρόνων. Κατά την παραμονή του στη Ν. Αφρική δίδασκε σε κοινοτικό σχολείο που είχε οργανώσει η ελληνική κοινότητα του Durban. Όταν επέστρεψε, με αίτημά του προς τις εκπαιδευτικές Αρχές, αξίωσε την αναγνώριση της διδασκαλικής υπηρεσίας του στο εξωτερικό προς το σκοπό παροχής σ' αυτόν των προσαυξήσεων στο μισθολόγιό του, που θα εδικαιούτο αν κατά την αντίστοιχη περίοδο των 13 χρόνων υπηρετούσε στα δημοτικά σχολεία της Κύπρου.

Μετά από διερεύνηση της υπόστασης του σχολείου στο οποίο παρείχε διδασκαλία, και τη διαπίστωση ότι δεν επρόκειτο για σχολείο αναγνωρισμένο από το Υπουργείο Παιδείας και θρησκευμάτων της Ελλάδας, το αίτημά του απορρίφθηκε ως ανεδαφικό. Εναντίον της απόφασης άσκησε προσφυγή με αίτημα την αναθεώρησή της προς εξασφάλιση των δικαιωμάτων του. Ως έρεισμα για την αποδοχή του αιτήματός του πρόβαλε την ύπαρξη καθιερωμένης πρακτικής, βάσει της οποίας υπηρεσία σε σχολεία του εξωτερικού αναγνωρίζεται ως εκπαιδευτική υπηρεσία για τους σκοπούς του περί Δημοσίας Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας Νόμου του 1969 (Ν 10/69). Πριν τη θέσπιση του Ν 10/69, υπηρεσία σε αναγνωρισμένο ελληνικό σχολείο του εξωτερικού, βεβαιούμενη από τη διορίζουσα Αρχή, συνιστούσε και βάσει του νόμου εκπαιδευτική υπηρεσία, δυνάμει του περί Διδασκάλων των Κοινοτικών Σχολείων Στοιχειώδους Εκπαιδεύσεως Νόμου του 1963 (βλ. Άρθρο 16 του Ν 7/63 - Νόμος Κοινοτικής Συνέλευσης).

Το Ανώτατο Δικαστήριο, στην άσκηση της πρωτοβάθμιας δικαιοδοσίας του, απέρριψε το αίτημα για δυο λόγους :-

(α) Τη μη ύπαρξη της προβληθείσας πρακτικής, και

(β) την απουσία οποιουδήποτε νομικού ερείσματος το οποίο να δικαιολογεί το αίτημα του προσφεύγοντος.

Η διαπίστωση του πρωτόδικου Δικαστηρίου, ότι το αίτημα του προσφεύγοντος είναι ανεδαφικό, κρίνεται ορθή. Ο όρος "Υπηρεσία", οποτεδήποτε απαντάται σε νομοθετικό κείμενο, υποδηλώνει πραγματική, σε αντίθεση με πλασματική, υπηρεσία - εκτός αν υπάρχει ρητή πρόβλεψη περί του αντιθέτου - όπως και πρόσφατα διακηρύξαμε στη Ροδοθέου ν. Αρχής Λιμένων (1991) 3 Α.Α.Δ. 338.

Ο όρος "δημοσία εκπαιδευτική υπηρεσία", όπως ορίζεται στο άρθρο 2 του Ν 10/69, περιορίζει την υπηρεσία, η οποία λαμβάνεται υπόψη για τους σκοπούς του νόμου, στις συγκεκριμένες θέσεις του Επιθεωρητή, του Καθηγητή και του Διδασκάλου, ενώ ο όρος "δημόσιον σχολείον", με τον οποίο συσχετίζεται η υπηρεσία αυτή, περιορίζεται σε σχολεία, την ευθύνη της διοίκησης και συντήρησης των οποίων φέρει η Δημοκρατία. Κατά την περίοδο μεταξύ 1973 και 1986 ο εφεσείων δεν υπηρέτησε ως διδάσκαλος σε δημόσιο σχολείο και, συνεπώς, η υπηρεσία του, όπως ορθά έκρινε το πρωτόδικο Δικαστήριο, δε μπορούσε να ληφθεί υπόψη ή να συνυπολογισθεί για τον καθορισμό, μετά την επάνοδο του, της μισθοδοσίας του.

Η απουσία εκπαιδευτικού από τα καθήκοντά του χωρίς την άδεια των Αρχών, επιφέρει τις συνέπειες που διαγράφει το άρθρο 50. Η άδεια άνευ απολαβών για απουσία από τα καθήκοντα εκπαιδευτικού, εξουδετερώνει μεν τις συνέπειες του άρθρου 50, αλλά δεν εξισώνει την απουσία με υπηρεσία. Τουναντίον, κατά την απουσία στερείται των ευεργετημάτων της υπηρεσίας, όπως τη μισθοδοσία του. Δε διακόπτεται όμως ο δεσμός του με την εκπαιδευτική υπηρεσία, ο οποίος επανασυνάπτεται μετά την επάνοδό του. Κατά την περίοδο της απουσίας του, μεταξύ 1973 και 1986, ο εφεσείων βρισκόταν εκτός υπηρεσίας προς εξυπηρέτηση δικών του σκοπών και, κατά συνέπεια, δε μπορεί να προσπορισθεί τα μισθολογικά ευεργετήματα τα οποία θα συνεπάγονταν υπηρεσία στη δημοτική εκπαίδευση κατά την ίδια περίοδο.

Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.

cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο

	CyLaw \| Αναφορικά μ'εμάς \| Επικοινωνία