|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1990) 3 ΑΑΔ 1627
9 Μαΐου 1990
[ΝΙΚΗΤΑΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ,
Αιτητής,
v.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
1. ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ,
2. ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΒΕΛΤΙΩΣΕΩΣ ΑΜΑΘΟΥΝΤΟΣ ΚΑΙ/Ή TOY EΠAPXOY ΛEMEΣOY ΩΣ
ΠPOEΔPOY TOY ΣYMBOYΛIOY
BEΛTIΩΣEΩΣ AMAΘOYNTOΣ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Υπόθεση Aρ. 251/89).
Aίτηση Aκυρώσεως — Προθεσμία — Aυτεπάγγελτη εξέταση — Tο εμπρόθεσμο εξετάζεται και αυτεπαγγέλτως — Προθεσμία επί παραλείψεως οφειλόμενης νόμιμης ενέργειας — Περιστάσεις του εκπροθέσμου της προσφυγής στην κριθείσα περίπτωση.
O αιτητής προσέβαλε τη μη ανανέωση της άδειας εκμετάλλευσης της παραλίας που είχε λάβει κατά το παρελθόν.
Tο Aνώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας την προσφυγή, αποφάσισε ότι:
Το δικαστήριο έχει την ευχέρεια, όπως διακηρύχθηκε σε πολυάριθμες αποφάσεις του, να εξετάζει και εξ επαγγέλματος θέμα εκπροθέσμου μιας προσφυγής.
Έτσι δε γεννιέται πρόβλημα διερεύνησης τέτοιου θέματος εφόσον μάλιστα έχει εγερθεί, έστω και ακροθιγώς, εκ μέρους του Συμβουλίου. Το ζήτημα απασχόλησε το Δικαστήριο το οποίο έχει την άποψη ότι η στάση του Συμβουλίου συνιστά παράλειψη οφειλόμενης από το νόμο ενέργειας που είναι συνεχής. Αλλά και σ' αυτή ακόμη την περίπτωση η αίτηση ακύρωσης κατατέθηκε δύο σχεδόν χρόνια μετά την εκδήλωση της παράλειψης. H πρώτη ετήσια άδεια μετά το νόμο φέρει ημερομηνία 14/7/87 και ο αιτητής σε καμιά περίπτωση δεν επιφύλαξε τα δικαιώματά του. Περαιτέρω δεν πρόσβαλε την πράξη, στο σύνολό της ή μερικώς, μέσα στην προθεσμία των 75 ημερών που επιτακτικά ορίζει το Άρθρο 146.3 του Συντάγματος.
Όπως και νάχει στην ουσία του το θέμα της άρνησης ή παράλειψης του Συμβουλίου να εκδώσει άδεια που θα ίσχυε μέχρι το τέλος του 1989, ένα είναι γεγονός, ότι το δικαστήριο δεν μπορεί να εξετάσει επανόρθωσή της, λόγω εκπροθέσμου.
Eίναι βεβαίως εξεταστέο το θέμα μη ανανέωσης. Η αιτιολογία που δόθηκε περιέχει τον επιδιωκόμενο σκοπό, που ασφαλώς εμπίπτει στη διακριτική ευχέρεια του Συμβουλίου. Και ο σκοπός αυτός για κανένα λόγο δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι έρχεται σε σύγκρουση με το νόμο ή συνιστά κακή χρήση ή κατάχρηση εξουσίας.
H προσφυγή απορρίπτεται χωρίς έξοδα.
Aναφερόμενες υποθέσεις:
Γεωργίου και Άλλοι ν. Συμβουλίου Βελτιώσεως Πέγειας και Άλλου (1990) 3 A.A.Δ. 1120,
Μoran v. Republic, 1 R.S.C.C. 10,
Protopapas ν. Republic (1967) 3 C.L.R. 411,
Hadjigavriel ν. Republic (1986) 3(A) C.L.R. 52,
Δημοκρατία ν. Χατζηπαντελή (1989) 3(B) A.A.Δ. 961,
Δημητρίου ν. Δημοκρατίας και Άλλου (1989) 3(Γ) A.A.Δ. 1281,
Shiafkalis v. Cyprus Theatrical Organization (1984) 3(B) C.L.R. 1382.
Προσφυγή.
Προσφυγή εναντίον της απόφασης του Συμβουλίου Bελτιώσεως Aμαθούντος να μην ανανεώσει την άδεια που χορηγήθηκε στον αιτητή με την οποία του είχε παραχωρηθεί δικαίωμα να τοποθετεί σε προκαθορισμένο χώρο σε τμήμα της παραλιακής ζώνης Λεμεσού που ελέγχει το Συμβούλιο και να ενοικιάζει στους λουομένους αριθμό ομπρέλων και κρεβατιών θάλασσας.
Χρ. Βασιλειάδης, για τον Αιτητή.
Π. Δημοσθένους, για τους Καθ' ων η αίτηση.
Cur. adv. vult.
NIKHTAΣ, Δ.: Στις 26/1/89 το Συμβούλιο Βελτιώσεως Αμαθούντος γνωστοποίησε εγγράφως στον αιτητή ότι δε θα ανανέωνε την υπ' αρ. 038 άδεια που του είχε χορηγήσει στις 15/6/88. Η άδεια έληγε την τελευταία ημέρα του 1988. Πρόκειται για δικαίωμα που παραχωρήθηκε στον αιτητή να τοποθετεί στην παραλία και ενοικιάζει σε λουόμενους ορισμένο αριθμό ομπρέλλων και κρεβατιών θάλασσας. Η άδεια ίσχυε για προκαθορισμένο χώρο σε τμήμα της παραλιακής ζώνης Λεμεσού που ελέγχει το Συμβούλιο.
Η αιτιολόγηση της πράξης, που ενσωματώθηκε στην παραπάνω επιστολή, στην ουσία είναι ότι την εκμετάλλευση διευκολύνσεων προς το κοινό για το 1989 θα αναλάμβανε το ίδιο το Συμβούλιο. Μάλιστα στις 14/2/89 το Συμβούλιο ανακοίνωσε διά του τύπου στους ενδιαφερομένους ότι δεν είχε πρόθεση να εκδώσει άδειες για την περίοδο αυτή.
Με την προσφυγή του τώρα ο αιτητής θέτει υπό αμφισβήτηση τη νομιμότητα της ενέργειας του Συμβουλίου. Το αίτημά του, όπως διατυπώνεται στην προσφυγή, είναι ότι η απόφαση που περιέχει η επιστολή που του στάληκε, ως και η ανακοίνωση του Συμβουλίου, να ανακληθεί ή διακοπεί η άδειά του είναι άκυρη, παράνομη και στερείται νομικών συνεπειών. Ας σημειωθεί ότι σε προκαταρκτικό στάδιο ο αιτητής απέσυρε την προσφυγή εναντίον του Υπουργού των Εσωτερικών (καθ' ου η αίτηση 1). Και πολύ σωστά κατά την κρίση μου γιατί όπως θα φανεί παρακάτω ο Υπουργός δεν έχει καμιά αρμοδιότητα στα θέματα που ανακύπτουν σ' αυτήν την υπόθεση.
Είναι σκόπιμη στο σημείο αυτό μια προκαταρκτική διευκρίνηση σε ό,τι αφορά το νομικό πλαίσιο παραχώρησης δικαιωμάτων στην παραλία. Η εξουσία της διοίκησης ξεπηγάζει από τις πρόνοιες του περί Προστασίας της Παραλίας Νόμου, Κεφ. 59. Αρμόδια Aρχή για την έκδοση άδειας ήταν ο Έπαρχος της επαρχίας στην οποία ο ενδιαφερόμενος ασκούσε το επάγγελμά του. Την κατάσταση μετέβαλε ο τροποποιητικός Nόμος 21/87. Η σχετική αρμοδιότητα μεταβιβάστηκε από τον Έπαρχο στην "οικεία αρχή τοπικής διοίκησης" που στην περίπτωση αυτή είναι το καθ' ου η αίτηση Συμβούλιο. Ο νόμος ψηφίστηκε και τέθηκε σε ισχύ την 6/3/87.
Εδώ είναι η κατάλληλη στιγμή να κοιτάξουμε εκτενέστερα τα γεγονότα. Αρκεί πιστεύω μια αδρή σκιαγράφηση. Ο αιτητής ασκεί το επάγγελμά του από το 1981 ή 1982. Έκτοτε και μέχρι το 1986 έπαιρνε από τον Έπαρχο ετήσια άδεια που του επέτρεπε να έχει στην παραλιακή γραμμή, που μετά την τροποποίηση του νόμου εμπίπτει στα όρια του Συμβουλίου, ορισμένα είδη για θαλάσσια αθλήματα. Για την ακρίβεια οι άδειες ήταν για 6 κανώ και τον ίδιο αριθμό ποδηλάτων και σανίδων wind surfing. Τουλάχιστο είναι αμοιβαία αποδεκτό ότι αυτή ήταν η κατάσταση για τα χρόνια 1984, 1985 και 1986. Οι σχετικές άδειες είναι τεκμήρια στην υπόθεση. Η τελευταία (με αρ. 000548) είχε λήξει την 21/10/86.
Επιπρόσθετα, πως ισχυρίστηκε ενόρκως ο αιτητής, στη διάρκεια της περιόδου αυτής διέθετε προς ενοικίαση ομπρέλλες και κρεβατάκια, παρότι τέτοια αντικείμενα δε συγκαταλέγονταν στην άδεια, που κατά καιρούς εξασφάλιζε από τον Έπαρχο.
Τη μαρτυρία του αιτητή επιβεβαίωσαν με ένορκες δηλώσεις τους ο τέως συνέταιρός του και επίσης ένας ιδιοκτήτης εστιατορίου στην περιοχή που ο αιτητής είχε τον τόπο εργασίας του. Τους ισχυρισμούς αυτούς αντέκρουσε επιθεωρητής του Συμβουλίου. Ουσιαστικά είπε ότι από την πρόσληψή του στην υπηρεσία του Συμβουλίου τον Ιούνιο του 1984 μέχρι και την εφαρμογή του Νόμου 21/87 στις 6/3/87 ο αιτητής, όπως είχε την ευκαιρία να διαπιστώσει από τον τακτικό έλεγχο που έκανε στην παραλία, δεν διέθετε κρεβάτια ή ομπρέλλες αλλά μόνο τα είδη για τα οποία είχε άδεια. Παρατηρώ εδώ ότι η σκοπιμότητα της μαρτυρίας που δόθηκε σχετίζεται με τις διατάξεις του άρθρου 4 του Ν. 21/87.
Μετά την παρένθεση αυτή συνεχίζω με το ιστορικό. Στις 14/7/87, ύστερα από διάβημα του αιτητή ημερομηνίας 2/6/87, το Συμβούλιο παραχώρησε στον αιτητή την υπ' αρ. 014 άδεια λήξεως 31/10/87. Σ' αυτήν περιλήφθηκαν εκτός των κανώ, ποδηλάτων, κ.λ.π., ομπρέλλες και κρεβατάκια, 20 τεμάχια για το κάθε είδος. Στις 15/6/88 εκδόθηκε η υπ' αρ. 038 άδεια για ακριβώς τα ίδια είδη με ημερομηνία λήξεως την 31/12/88. Ακολούθησε η επίδικη επιστολή και η ανακοίνωση του Συμβουλίου που μνημονεύονται στην αρχή. Για συμπλήρωση της εικόνας αναφέρω πως την προτεραία της ανακοίνωσης υποβλήθηκε αίτηση εκ μέρους του αιτητή για ανανέωση, που επισυνάφθηκε στην αγόρευση του Συμβουλίου.
Επίκεντρο των επιχειρημάτων και των δύο πλευρών είναι οι τροποποιήσεις του νόμου που θεσπίστηκε το 1987. Γι' αυτό επιβάλλεται εδώ μια σύντομη ανάλυσή τους. Το νέο άρθρο 5(1)(γ) επιτρέπει στην παραχωρούσα αρχή να εκδίδει άδειες για την τοποθέτηση και εκμετάλλευση ποικίλων αντικειμένων που καθορίζονται σ' αυτό. Η απαρίθμηση περιλαμβάνει ομπρέλλες, κρεβατάκια ως και είδη θαλάσσιων αθλημάτων. Είναι δε δυνατό να τεθούν όροι αναφορικά με το χώρο, ανώτατα όρια τιμών, κ.λ.π.. Αυτό όμως που προέχει είναι η διαφύλαξη του κοινόχρηστου χαρακτήρα της παραλίας ως και η διασφάλιση της ακώλυτης προσπέλασης σ' αυτή. Και όπως έχει επισημάνει η απόφαση Ελευθέριος Γεωργίου και Άλλοι ν. Συμβουλίου Βελτιώσεως Πέγειας (1990) 3 Α.Α.Δ. 1120, η αρχή δύναται να αρνηθεί άδεια αν επηρεάζεται το ανεμπόδιστο της κοινής χρήσης της παραλίας. Το πλήρες κείμενο της παραγράφου (γ) έχει ως εξής:
"ουδείς άνευ επηρεασμού της κοινής χρήσεως της παραλίας της ελευθέρας διακινήσεως επ' αυτής ή προσβάσεως προς αυτή, θα τοποθετή ή επιτρέπη εις έτερον να τοποθετή επί ταύτης τραπέζας, καρέκλας, κρεβατάκια, ομπρέλλας, είδη θαλασσίων αθλημάτων ή έτερα αντικείμενα, προς ενοικίασιν ή άλλως πως εκμετάλλευσιν τούτων, άνευ αδείας της οικείας αρχής τοπικής διοικήσεως και εις τοιούτο μέρος και υπό τοιούτους όρους, περιλαμβανομένου του καθορισμού ανωτάτων ορίων τιμών διά τας υπό αδειούχων προσφερομένας υπηρεσίας, ως ήθελον καθορισθή."
Η επόμενη σχετική πρόνοια είναι το άρθρ. 7(Α)(1) που εξουσιοδοτεί τη Βουλή των Αντιπροσώπων να θεσπίζει κανονισμούς για καθορισμό του τύπου, όρων και δικαιωμάτων των αδειών (άρθρ. 3 του Ν. 21/87). Παρατηρώ ότι η εξουσία για θέσπιση κανονισμών δεν έχει ασκηθεί μέχρι σήμερα. Ζωτικής σημασίας είναι το εδ. 2 του ίδιου άρθρου που προβλέπει ότι κάθε άδεια που παραχωρείται δυνάμει του νόμου θα ισχύει για ένα χρόνο από την ημερομηνία έκδοσης εκτός αν ανασταλεί ή ανακληθεί.
Κεντρικής σπουδαιότητας είναι το άρθρο 4 γύρω από το οποίο διαμορφώθηκαν οι εισηγήσεις του αιτητή. Πρόκειται για μεταβατικές διατάξεις που αποσκοπούσαν, όπως μας πληροφορεί η έκθεση της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Εσωτερικών, στην "κατοχύρωση των προσώπων που μέχρι σήμερα χρησιμοποιούσαν για τους πιο πάνω σκοπούς μέρος της παραλίας". Η προστασία επεκτάθηκε σε δύο κατηγορίες ατόμων που έκαναν χρήση της παραλίας υπό τον όρο ότι θα ζητούσαν άδεια μέχρι 30/9/87. Συγκεκριμένα καλύπτει πρόσωπα που πριν τη θέση σε ισχύ του Ν. 21/87 είχαν άδεια από τον Έπαρχο και εκείνους που ικανοποιούσαν τη νέα αρχή ότι πράγματι χρησιμοποιούσαν μέρος της παραλίας για τους σκοπούς του άρθρ. 5(1) (γ) όπως τροποποιήθηκε. Σύμφωνα με τη διάταξη του εδ. 2 η ισχύς τέτοιας άδειας είναι τριετής και εν πάση περιπτώσει εκπνέει την 31/12/89. Παραθέτω τα δύο αυτά εδάφια:
(1) "Ανεξαρτήτως των διατάξεων του παρόντος Νόμου, πας όστις είχε την εκμετάλλευσιν οιουδήποτε μέρους της παραλίας δυνάμει αδείας αρμοδίας αρχής εκδοθείσης προ της ενάρξεως της ισχύος του παρόντος Νόμου καθώς επίσης παν έτερον πρόσωπον το οποίον τη ικανοποιήσει της οικείας αρχής τοπικής διοικήσεως, εχρησιμοποίει οιονδήποτε μέρος της παραλίας διά τους σκοπούς της παραγράφου (γ) του άρθρου 5 του βασικού νόμου, ως αύτη τροποποείται διά του άρθρου 2(β) του παρόντος Νόμου, δύνανται, τη υποβολή αιτήσεως, ουχί αργότερον της 30ης Σεπτεμβρίου 1987, να ζητήσωσι παρά της οικείας αρχής τοπικής διοικήσεως την χορήγησιν της προβλεπομένης εις την ως προείρηται παράγραφον αδείας.
(2) Οιαδήποτε άδεια χορηγουμένη δυνάμει του παρόντος άρθρου ισχύει διά τρία έτη από της ημερομηνίας εκδόσεως ταύτης και εν πάση περιπτώσει εκπνέει την 31ην Δεκεμβρίου 1989."
Ο δικηγόρος του αιτητή υπέβαλε ότι η επίδικη απόφαση πάσχει από τρία σοβαρά ελαττώματα που καθένα χωριστά οδηγεί σε ακυρότητα.
1. Η απόφαση είναι προϊόν πραγματικής και νομικής πλάνης. Η εισήγηση είναι ότι ο αιτητής ικανοποιούσε το πρώτο κριτήριο που θέτει το εδ. 1 του άρθρου 4 γιατί ήταν για χρόνια κάτοχος άδειας από τον Έπαρχο. Περαιτέρω, και ενόψει της μαρτυρίας που προσήγαγε, ο αιτητής απέδειξε ότι ήταν και χρήστης της παραλίας για τους σκοπούς της παραγράφου (γ) του άρθρου 5(1). Έτσι, παρόλο που δεν ήταν απαραίτητο, ο αιτητής εκπληρούσε και τη δεύτερη προϋπόθεση του άρθρου 4(1). Η πράξη του Συμβουλίου στηρίχθηκε σε γεγονότα που δεν αντιστοιχούν σε ό,τι έπρεπε να αποτελέσει τη νόμιμη βάση της. Κατά συνέπεια η άδεια αρ. 014 ημερ. 14/7/87 ισχύει για 3 χρόνια ή μέχρι 31/12/89. Κανένα απολύτως έρεισμα δε βρίσκει στο νόμο η απόφαση για ανάκληση ή ακύρωσή της.
2. Εμφιλοχώρησε στοιχείο κατάχρησης εξουσίας στη λήψη της απόφασης. Επεξηγώντας το σημείο αυτό ο συνήγορος είπε ότι το Συμβούλιο, που ασκούσε αρμοδιότητα κατά διακριτική ευχέρεια, εξυπηρέτησε σκοπό διάφορο από αυτόν που πρόβλεψε ο νόμος, δηλαδή, να προστατεύσει πρόσωπα που έκαναν χρήση μέρους της παραλίας με τον τρόπο που καθόρισε ο νόμος.
3. Δεν αιτιολογείται η απόφαση. Η αναφορά, επέρανε ο συνήγορος, σε προβλήματα που δημιουργούσαν στις παραλίες οι κάτοχοι αδειών δεν περιέχεται στο σώμα της πράξης και εν πάση περιπτώσει δεν αφορά τον αιτητή.
Η απάντηση του δικηγόρου του Συμβουλίου στα δύο πρώτα επιχειρήματα είναι ότι ο αιτητής δεν μπορούσε να τύχει του ευεργετήματος του άρθρου 4(2) γιατί δεν πληρούσε καμιά από τις προϋποθέσεις του εδ. 1 του ιδίου άρθρου. Και τούτο διότι αφενός στις προηγούμενες άδειες που πήρε ο αιτητής δεν υπήρχε πρόβλεψη για κρεβάτια ή ομπρέλλες και προ της εφαρμογής του νόμου δεν διέθετε τα είδη αυτά, αφετέρου.
Είναι η υπόθεση του Συμβουλίου ότι εκδίδοντας την άδεια αρ. 014, που αργότερα ανανεώθηκε μέχρι τα τέλη του 1988, βασίστηκε, όπως είχε εξουσία, στις πρόνοιες του άρθρου 3 του Ν. 21/87. Σ' αυτή την άποψη αντιπαρατέθηκε ότι το Συμβούλιο δεν ήταν δυνατό να ενεργήσει κάτω από τις διατάξεις αυτές επειδή δεν υπήρχαν ούτε ακόμη έχουν θεσπισθεί οι κανονισμοί. Τέλος ο δικηγόρος του Συμβουλίου έθιξε, ομολογουμένως κατά έμμεσο μάλλον τρόπο, θέμα εκπροθέσμου του αιτήματος κάτω από το άρθρου 4. Η εισήγησή του είναι ότι η προσφυγή στρέφεται εναντίον και προσβάλλει την απόφαση που κοινοποιήθηκε στις 26/1/89 να μην ανανεωθεί άδεια που ήδη είχε εκπνεύσει.
Το δικαστήριο έχει την ευχέρεια, όπως διακηρύχθηκε σε πολυάριθμες αποφάσεις του, να εξετάζει και εξ επαγγέλματος θέμα εκπροθέσμου μιας προσφυγής. Μόραν v. Δημοκρατίας, 1 Α.Α.Σ.Δ. 10, 13, Protopapas v. Republic (1967) 3 C.L.R. 411, 416, Χadjigavriel v. Republic (1986) 3(A) C.L.R. 52, 57, Δημοκρατία ν. Χ"Παντελή (1989) 3(B) A.A.Δ. 961, Δημητρίου ν. Δημοκρατίας και Άλλου (1989) 3(Γ) Α.Α.Δ. 1281. Έτσι δεν γεννιέται πρόβλημα διερεύνησης τέτοιου θέματος εφόσον μάλιστα έχει εγερθεί, έστω και ακροθιγώς, εκ μέρους του Συμβουλίου. Το ζήτημα με έχει απασχολήσει και από την άποψη ότι η στάση του Συμβουλίου συνιστά παράλειψη οφειλόμενης από το νόμο ενέργειας που είναι συνεχής. Αλλά και σ' αυτή ακόμη την περίπτωση η αίτηση ακύρωσης κατατέθηκε δύο σχεδόν χρόνια μετά την εκδήλωση της παράλειψης. Υπενθυμίζω ότι η πρώτη ετήσια άδεια μετά το νόμο φέρει ημερομηνία 14/7/87 και ο αιτητής σε καμιά περίπτωση δεν επιφύλαξε τα δικαιώματά του. Περαιτέρω δεν πρόσβαλε την πράξη, στο σύνολό της ή μερικώς, μέσα στην προθεσμία των 75 ημερών που επιτακτικά ορίζει το άρθρo 146.3 του Συντάγματος. Shiafkalis v. Cyprus Theatrical Organization (1984) 3(B) C.L.R. 1382.
Όπως και νάχει στην ουσία του το θέμα της άρνησης ή παράλειψης του Συμβουλίου να εκδώσει άδεια που θα ίσχυε μέχρι τέλος του 1989, ένα είναι γεγονός ότι το δικαστήριο δεν μπορεί να εξετάσει επανόρθωσή της, λόγω εκπροθέσμου. Το επιχείρημα ότι δεν υπήρχε άλλη επιλογή παρά η έκδοση άδειας κάτω από το άρθρo 4 δεν ευσταθεί. Προς την κατεύθυνση αυτή πρέπει να τονισθεί ότι, ανεξάρτητα από την έλλειψη κανονισμών, εξουσία για έκδοση άδειας πάνω σε ετήσια βάση δίνει ρητά το άρθρo 7 (Α) (2) του νόμου όπως τροποποιήθηκε από το άρθρo 3 του Ν. 21/87.
Φυσικά είναι εξεταστέο το θέμα μη ανανέωσης. Η αιτιολογία που δόθηκε περιέχει τον επιδιωκόμενο σκοπό που ασφαλώς εμπίπτει στη διακριτική ευχέρεια του Συμβουλίου. Και ο σκοπός αυτός για κανένα λόγο δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι έρχεται σε σύγκρουση με το νόμο ή συνιστά κακή χρήση η κατάχρηση εξουσίας.
Για τους λόγους που προεκτέθηκαν η προσφυγή απορρίπτεται. Δεν επιδικάζονται έξοδα.
H προσφυγή απορρίπτεται χωρίς έξοδα.