|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1989) 3 ΑΑΔ 2667
11 Νοεμβρίου, 1989
[ΠΙΚΗΣ, Δ/στης]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ ΛΙΜΙΤΕΔ,
Αιτητές,
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΕΦΟΡΟΥ ΦΟΡΟΥ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 425/88)
Φορολογία — Ο Περί Φορολογίας του Εισοδήματος Νόμος, Άρθρο 15(1) (επιφύλαξη θεσπισθείσα με το Νόμο 40/79) — Η εφαρμογή της δε συναρτάται από τον τρόπο αλλαγής στην ιδιοκτησία των μετοχών.
Φορολογία — Ο Περί Φόρου Εισοδήματος Νόμος, Άρθρο 15(1) (Ν.40/79) — Αναδρομικότητα — Η συνάρτηση μελλοντικής εφαρμογής τον Νόμου με τη διαπίστωση προηγηθέντων της θεσπίσεως του γεγονότων δε συνιστά αναδρομικότητα.
Στην παρούσα υπόθεση η αιτούσα εταιρεία ζήτησε συμψηφισμό κερδών του έτους 1984 με ζημιές, που είχε υποστεί κατά το 1974 συνεπεία της Τουρκικής εισβολής. Οι μέτοχοι της εταιρείας άλλαξαν το 1981 διά δωρεάς.
Ενόψει του ευρήματος αυτού για την αλλαγή των μετόχων και του γεγονότος της ουσιώδους αναδραστηριοποιήσεως της εταιρείας μετά την αλλαγή των μετόχων, ορθά κρίθηκε ότι υφίστανται οι προϋποθέσεις εφαρμογής της επιφυλάξεως του προαναφερομένου Άρθρου της Περί Φορολογίας του Εισοδήματος Νομοθεσίας.
Η αίτηση Ακυρώσεως απορρίπτεται χωρίς διαταγή για έξοδα.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Georghiades v. Republic (1982) 3 C.L.R. 659,
Santis v. Republic (1983) 3 C.L.R. 419.
Προσφυγή.
Προσφυγή εναντίον της επιβολής φόρου εισοδήματος στην αιτήτρια εταιρεία για το 1981.
Χρ. Τριανταφυλλίδης για τους Αιτητές.
Γ. Λαζάρου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας Β', για τους Καθ' ων η αίτηση.
ΠΙΚΗΣ, Δ.: Ανάγνωσε την ακόλουθη απόφαση. Δύο είναι τα ερωτήματα που πρέπει ν' απαντηθούν στην προσφυγή αυτή.
Το πρώτο αφορά την ορθότητα του ευρήματος των Φορολογικών Αρχών ότι η αιτήτρια εταιρεία "ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ ΛΤΔ"' αναδραστηριοποιήθηκε (ο όρος που χρησιμοποιείται από τη νομοθεσία) μετά την αλλαγή στην ιδιοκτησία των μετοχών της εταιρείας που έγινε το 1981 (μεταβιβάστηκαν τα 99.5% των μετοχών από τον Κώστα Στυλιανού στη σύζυγο και τα παιδιά του).
Και το δεύτερο την εφαρμογή των προνοιών του άρθρου 7 του Νόμου 40/79 (τροποποιητικός του Περί Φορολογίας του Εισοδήματος Νόμου) στις περιπτώσεις που επιζητείται ο συμψηφισμός ζημιάς που επεσυνέβη πριν την εισαγωγή του Νόμου με κέρδη που πραγματοποιήθηκαν σε χρόνο μεταγενέστερο της θέσπισης του.
Η αιτήτρια εταιρεία υπέστη ζημιά £25.563.- το 1974 λόγω της Τούρκικης εισβολής. Με αίτημά τους προς τις Φορολογικές Αρχές αξίωσαν το συμψηφισμό της ζημιάς αυτής με τα κέρδη της εταιρείας για το έτος 1984 βάσει των διατάξεων του άρθρου 15(1) των Περί Φόρου Εισοδήματος Νόμων, το οποίο επιτρέπει τη μεταφορά της ζημιάς και συμψηφισμό της στο σύνολο ή μερικώς με το εισόδημα που πραγματοποιείται σε μεταγενέστερα έτη. Το αίτημα απορρίφθηκε βάσει της επιφύλαξης (ii) του ίδιου άρθρου της φορολογικής νομοθεσίας που εισήχθη με τον τροποποιητικό Νόμο 40/79. Η επιφύλαξη αυτή προβλέπει ότι δεν είναι επιτρεπτή η μεταφορά ζημιάς σε οποιοδήποτε μεταγενέστερο χρόνο αν μετά την πρόκληση της ζημιάς η κλίμακα των δραστηριοτήτων της εταιρείας έχει σμικρυνθεί ή έχει καταστεί αμελητέα και το εισόδημα για το οποίο επιδιώκεται ο συμψηφισμός της ζημιάς πραγματοποιήθηκε μετά -
(α) την αλλαγή στην ιδιοκτησία των μετοχών και
(β) την ουσιώδη αναδραστηριοποίηση της επιχείρησης.
Το γεγονός ότι συντελέστηκε αλλαγή στην ιδιοκτησία των μετοχών το 1981 είναι παραδεκτό. Το κείμενο της σχετικής επιφύλαξης δε συναρτά την εφαρμογή της με τους λόγους ή τον τρόπο αλλαγής της ιδιοκτησίας. Συνεπώς το γεγονός ότι η αλλαγή έγινε μέσω δωρεάς δεν επηρεάζει την εφαρμογή των διατάξεών της.
Οι ισχυρισμοί της αιτήτριας εταιρείας ότι αναδραστηριοποιήθηκε πριν την αλλαγή στην ιδιοκτησία των μετοχών, έρχονται σε αντίθεση με επανειλημμένες δηλώσεις των ίδιων των αιτητών που έγιναν στις 16.11.78 (Τεκμήριο 2(α)), στις 10.12.78 (Τεκμήριο 2(β)), και στη φορολογική δήλωση των αιτητών του 1982 (βλέπε Τεκμήρια 1(β) και 1(α)). Το εύρημα των Φορολογικών Αρχών, ότι οι επιχειρηματικές τους δραστηριότητες είχαν ατονήσει πριν την αλλαγή στην ιδιοκτησία των μετοχών, ήταν όχι μόνο εύλογο αλλά και αναπόφευκτο, και κανένα στοιχείο δεν έχει προσκομιστεί που να δημιουργεί αμφιβολία και να δικαιολογεί την ανατροπή του ευρήματος αυτού. (Βλέπε, Georghiades v. Republic (1982) 3 C.L.R. 659).
Ό,τι απομένει να αποφασίσουμε είναι αν δόθηκε από τις Φορολογικές Αρχές αναδρομική ισχύ στο Ν. 40/79. Όπως επεξηγήθηκε στην υπόθεση Santis v. Republic (1983) 3 C.L.R. 419 η συνάρτηση της μελλοντικής εφαρμογής του νόμου με τη διαπίστωση γεγονότων που έλαβαν χώρα πριν τη θέσπισή του, δε συνιστά αναδρομική εφαρμογή του νόμου. Στην προκείμενη περίπτωση ο συμψηφισμός ζητήθηκε για χρόνο μεταγενέστερο της θέσπισης του νόμου - για το 1984. Συνεπώς ο ισχυρισμός για την απόδοση αναδρομικής ισχύς στο νόμο από τις φορολογικές Αρχές είναι ανεδαφικός. Όπως ορίζει η επιφύλαξη (ii) του άρθρου 15(1) απαγορεύεται μετά τη θέσπιση της νομοθεσίας το 1979 ο συμψηφισμός ζημιάς μετά την αλλαγή στην ιδιοκτησία των' μετοχών και ως αποτέλεσμα της αναδραστηριοποίησης της επιχείρησης.
Η προσφυγή απορρίπτεται. Η επίδικη απόφαση επικυρώνεται στο σύνολό της βάσει των διατάξεων του άρθρου 146.4(α) του Συντάγματος. Δεν εκδίδεται διαταγή για τα έξοδα.
Η προσφυγή απορρίπτεται χωρίς έξοδα.