|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1987) 3 CLR 1867
17 Οκτωβρίου 1987
[ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗΣ, Πρ.]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΥΡΙΑΚΟΥ,
Αιτητής,
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΟΝ
ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 553/85).
Δημόσιοι Υπάλληλοι — Προαγωγές— Εμπιστευτικές εκθέσεις— Οι κανονιστικές διατάξεις για την ετοιμασία των, που ίσχυαν πριν από την εγκύκλιο 491/79— Πρόβλεπαν πως ο αξιολογών λειτουργός έπρεπε να είναι κατά ένα βαθμό ανώτερος του αξιολογουμένου — Υπό τις περιστάσεις της υποθέσεως αυτής και παρά την παράβαση του εν λόγω κανόνα δεν μπορεί να λεχθεί ότι η καθ' ης η Αίτηση παρέλειψε να προβή στη δέουσα έρευνα ή ότι η παρατυπία ήταν ουσιώδης — Οι αποφάσεις Δημοκρατίας ν. Αργυρίδης (1987) 3 Α.Α.Δ. 1092, Παπαμιχαήλ ν. Δημοκρατίας (1987) 3 Α.Α.Δ. 1113, και Στυλιανίδης ν. Δημοκρατίας (1987) 3 Α.Α.Δ. 1123, διακρίνονται από την παρούσα υπόθεση.
Δημόσιοι υπάλληλοι — Προαγωγές — Δικαστικός έλεγχος — Εφαρμοστέες
αρχές.
Δημόσιοι υπάλληλοι — Προαγωγές — Έκδηλη υπεροχή — Βάρος αποδείξεως— Βαρύνει τον αιτούντα.
Με την παρούσα Αίτηση Ακυρώσεως ο αιτών ζητά την ακύρωση της προαγωγής των ενδιαφερομένων προσώπων στη θέση Ανώτερου Γεωργικού Λειτουργού.
Οι κύριοι λόγοι, πάνω στους οποίους βασίζει την υπόθεσή του ο αιτών, είναι: (α) Κατά παράβαση των κανονισμών οι εμπιστευτικές εκθέσεις γι' αυτόν για τα χρόνια 1972, 1973 και 1974 είχαν συνταχθεί από υπάλληλο, που κατείχε την ίδια θέση με αυτόν, (β) Εσφαλμένα η Ε.Δ.Υ. εθεώρησε πως ένα από τα ενδιαφερόμενα πρόσωπα είχε μεταπτυχιακή εκπαίδευση ενός έτους, (γ) Ο αιτών υπερτερεί σε προσόντα έναντι τριών από τα ενδιαφερόμενα πρόσωπα.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας την Αίτηση Ακυρώσεως, αποφάσισε: (1) Η ετοιμασία των εμπιστευτικών εκθέσεων για τα χρόνια 1972,1973,1974 διέπεται από τους κανονισμούς, που ίσχυαν πριν από την εγκύκλιο 491/79. Μελέτη των Γενικών Διατάξεων και ιδιαίτερα των διατάξεων ΙΙ/2.8 και ΙΙ/2.9 οδηγεί στο συμπέρασμα πως ο αξιολογών λειτουργός πρέπει να είναι τουλάχιστον κατά ένα βαθμό ανώτερος του αξιολογουμένου. Όμως, στη συγκεκριμένη περίπτωση υπήρχαν ενώπιον της Επιτροπής οι παρατηρήσεις του προσυπογράφοντος λειτουργού, που διαφωνούσε με τον αξιολογούντα λειτουργό, και οι κατά παράβαση των κανονισμών εμπιστευτικές εκθέσεις αφορούσαν έτη πολύ πριν από τις επίδικες προαγωγές. Γι' αυτό ούτε μπορεί να λεχθή ότι η Ε.Δ.Υ. παρέλειψε να διεξαγάγει την δέουσα έρευναν ούτε ότι η παρατυπία ήταν ουσιώδης.
(2) Καθ' όσον αφορά το θέμα των προσόντων οι σχετικές αποφάσεις της Ε.Δ.Υ. μπορούσαν εύλογα να ληφθούν.
(3) Το βάρος αποδείξεως έκδηλης υπεροχής του αιτούντος έναντι των ενδιαφερομένων προσώπων βαρύνει τον αιτούντα, που στην περίπτωση αυτή απέτυχε να αποδείξει κάτι τέτοιο.
Απόρριψη της Αιτήσεως Ακυρώσεως.
Δεν εκδίδεται διαταγή για έξοδα.
Αναφερόμενες αποφάσεις:
Δημοκρατία ν. Αργυρίδη (1987) 3 Α.Α.Δ. 1092,
Παπαμιχαήλ ν. Δημοκρατίας (1987) 3 Α.Α.Δ. 1113,
Στυλιανίδης ν. Δημοκρατίας (1987) 3 Α.Α.Δ. 1123,
Χρίστου ν. Δημοκρατίας (1980) 3 Α.Α.Δ. 437,
Λειβαδάς ν. Δημοκρατίας (1985) 3 Α.Α.Δ. 506,
Θεμιστοκλέους ν. Δημοκρατίας (1985) 3 Α.Α.Δ. 2652,
Κωμοδρόμου ν. Δημοκρατίας (1985) 3 Α.Α.Δ. 2250,
Κολοκοτρώνης ν. Δημοκρατίας (1980) 3 Α.Α.Δ. 418,
Γεωργιάδης ν. Δημοκρατίας (1970) 3 Α.Α.Δ. 257,
Γεωργίου ν. Δημοκρατίας (1976) 3 Α.Α.Δ. 74,
Σκαπουλλής ν. Δημοκρατίας (1984) 3 Α.Α.Δ. 554.
(This is an English translation of the Editorial note).
Public Officers — Promotions — Confidential reports — The Regulations in force as regards their preparation prior to the circular 491/79 — The reporting officer should have been by at least one degree superior to the officer concerned — However, in the circumstances of this case contravention of such rule could not lead to the conclusion that respondents failed to carry out a due inquiry — The irregularity cannot be considered as a material one — Republic v. Argyrides (1987) 3 C.L.R. 1092, Papamichael v. Republic (1987) 3 C.L.R. 1113 and Stylianides v. Republic (1987) 3 C.L.R. 1123, distinguished.
Public Officers — Promotions — Judicial control — Principles applicable.
Public Officers — Promotions — Burden of proving striking superiority of applicant vis a vis the interested parties — Rests on applicant's shoulders.
By means of the present recourse the applicant impugns the validity of the promotion of the interested parties to the post of Senior Agricultural Officer.
The main complaints of the applicant are: (a) In contravention of the Regulations his confidential reports for the years 1972,1973 and 1974 were prepared by an officer, holding the same post as the applicant, (b) The respondents erred in considering that one of the interested parties possessed the qualification of one year's post-graduate studies, and (c) The applicant possessed superior qualifications to some of the interested parties.
Held, dismissing the recourse: (1) The preparation of the confidential reports for the years 1972,1973 and 1974 was governed by the Regulations, which were in force prior to Circular 491/79. Study of such regulations and particularly of General Orders II/2.8 and II/2.9 leads to the conclusion that the reporting officer should be superior by at least one degree to the officer concerned. However, in this case there were written observations on the confidential reports made by the countersigning officer, who disagreed with the reporting officer. Moreover, the confidential reports made in contravention of the aforesaid rule concerned a period of time much before the sub judice decision. In the circumstances it cannot be said either that the respondents failed to carry out a due inquiry or that the irregularity was a material irregularity.
(2) As regards the issue of the qualifications, it was reasonably open to the respondent Commission to reach the conclusion it did.
(3) The burden of proving applicant's striking superiority to the interested parties rests on applicant's shoulders. In this instance the applicant foiled to discharge such a burden.
Recourse dismissed No order as to costs.
Cases referred to. Republic v. Argyrides (1967) 3 C.L.R. 1092;
Papamichael v. Republic (1987) 3 C.LR 1113;
Stylianides v. Republic (1987) 3 C.L.R. 1123:
Christou v. Republic (1980) 3 C.L.R. 437;
Livadas v. Republic (1985) 3 C.L.R. 506;
Themistocleous v. Republic (1985) 3 C.L.R. 2652:
Kolokotronis v. Republic (1980) 3 C.L.R. 418;
Georghiades v. Republic (1970) 3 C.L.R. 257;
Georghiou v. Republic (1976) 3 C.L.R. 74,
Skapoulis v. Republic (1984) 3 C.L.R. 554;
Προσφυγή.
Προσφυγή εναντίον της απόφασης των καθ' ων η αίτηση με την οποία τα ενδιαφερόμενα πρόσωπα προήχθησαν στην μόνιμη θέση Ανώτερου Γεωργικού Λειτουργού στο Τμήμα Γεωργίας αναδρομικά από 15 Δεκεμβρίου, 1981 αντί του αιτητή.
Α. Χαβιαράς, δια τον αιτητή.
Α. Παπασάββας, Ανώτερος Δικηγόρος της Δημοκρατίας, δια τους καθ' ων η αίτηση.
Κ. Χρυσοστομίδης και Α. Ταλιαδώρος, δια ενδιαφερόμε- νον πρόσωπο Φ. Μιχαηλίδη.
Π. Πετράκης, δια ενδιαφερόμενο πρόσωπο Π. Μάρκου.
Cur. adv. vult.
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗΣ ανέγνωσε την ακόλουθη απόφαση. Η παρούσα προσφυγή στρέφεται εναντίον της απόφασης της Επιτροπής Δημοσίας Υπηρεσίας, ημερομηνίας 27 Μαρτίου 1985, με την οποία προήχθησαν, αντί του αιτητή, δέκα άλλοι υπάλληλοι στη μόνιμη θέση Ανωτέρου Γεωργικού Λειτουργού στο Τμήμα Γεωργίας, αναδρομικά από 15 Δεκεμβρίου 1981.
Κατόπιν αδείας του Δικαστηρίου ο δικηγόρος του αιτητή απέσυρε την προσφυγή εναντίον της προαγωγής των ενδιαφερομένων προσώπων Γ. Αγρότη και Κ. Φωκά και γι' αυτό η προσφυγή αναφορικά με τα πρόσωπα αυτά απορρίφθηκε ως αποσυρθείσα. Τα ονόματα των υπολοίπων οκτώ ενδιαφερομένων προσώπων αναφέρονται στον Πίνακα «Α» που επισυνάπτεται στην προσφυγή.
Η επίδικη απόφαση της Επιτροπής Δημοσίας Υπηρεσίας είναι το προϊόν της επανεξέτασης από την Επιτροπή του θέματος της πλήρωσης δέκα κενών θέσεων Ανώτερου Γεωργικού Λειτουργού στο Τμήμα Γεωργίας μετά από την ακύρωση από το Ανώτατο Δικαστήριο απόφασης της Επιτροπής, ημερομηνίας 30 Νοεμβρίου 1981, αναφορικά με προαγωγές στην εν λόγω θέση (βλ. Σωτηριάδου εναντίον Δημοκρατίας, (1985) 3 Α.Α.Δ. 300).
Κατά την επανεξέταση της υπόθεσης η Επιτροπή ενήργησε με βάση το νομικό και πραγματικό καθεστώς το οποίο ίσχυε κατά τον χρόνο της αποφάσεως της που ακυρώθηκε.
Κατά την αξιολόγηση και σύγκριση των υποψηφίων η Επιτροπή έλαβε υπόψη τα στοιχεία τα οποία περιείχοντο κατά τον ουσιώδη χρόνο στους προσωπικούς φακέλλους τους και τους φακέλλους των εμπιστευτικών εκθέσεων γι' αυτούς, το πόρισμα της Τμηματικής Επιτροπής και τις κρίσεις και συστάσεις του Αβραάμ Λούκα, Διευθυντή του Τμήματος Γεωργίας από 1 Αυγούστου 1976, και Αναπληρωτή Γενικού Διευθυντή του Υπουργείου Γεωργίας και Φυσικών Πόρων από 1 Φεβρουαρίου 1985, ο οποίος είχε κληθεί να παραστεί για τον σκοπό αυτό στη συνεδρία της Επιτροπής.
Με βάση όλα αυτά τα στοιχεία επέλεξε κατ' αρχήν για προαγωγή εννέα από τους υποψηφίους τους οποίους έκρινε ότι υπερείχαν των υπολοίπων και για τη δέκατη θέση αφού έκαμε ιδιαίτερη σύγκριση ανάμεσα στο ενδιαφερόμενο πρόσωπο Μιχαηλίδη, τον αιτητή και ένα άλλο υποψήφιο έκρινε ως καλύτερο τον Μιχαηλίδη αφού έλαβε υπόψη τη συνολική εικόνα αξιολόγησης τους όπως προκύπτει από τις εμπιστευτικές εκθέσεις.
Στο τέλος η Επιτροπή με βάση το σύνολο των καθιερωμένων κριτηρίων (αξία, προσόντα και αρχαιότητα) έκρινε ότι τα ενδιαφερόμενα πρόσωπα υπερείχαν των άλλων υποψηφίων και τους προήγαγε στη θέση Ανώτερου Γεωργικού Λειτουργού, αναδρομικά από 15 Δεκεμβρίου 1981, δηλαδή από την ημερομηνία που είχαν γίνει προηγουμένως προαγωγές με την ακυρωθείσα από το Δικαστήριο απόφαση της Επιτροπής ημερομηνίας 30 Νοεμβρίου 1981.
Ο δικηγόρος του αιτητή υπέβαλε, μεταξύ άλλων, ότι η Επιτροπή προέβη σε πλημμελή έρευνα του θέματος των εμπιστευτικών εκθέσεων του αιτητή γιατί παρέλειψε να επισημάνει, αφενός, ότι οι εμπιστευτικές του εκθέσεις για τα χρόνια 1972,1973 και 1974 είχαν συνταχθεί, κατά παράβαση της διαδικασίας για την σύνταξη των εμπιστευτικών εκθέσεων, από την Α. Σωτηριάδου, η οποία κατείχε την ίδια θέση Γεωργικού Λειτουργού, 1ης Τάξεως, με τον αιτητή μετά την προαγωγή του στη θέση αυτή στην 1 Απριλίου 1972, και, αφετέρου, ότι την. 1 Οκτωβρίου 1970 ο αιτητής είχε στείλει στην Επιτροπή επιστολή με την οποία ισχυριζόταν ότι η Α. Σωτηριάδου ήταν προκατειλημμένη εναντίον του.
Η ετοιμασία και υποβολή εμπιστευτικών εκθέσεων για τα υπό συζήτηση χρόνια ερυθμίζετο από Γενικές Διατάξεις που καταργήθηκαν μετά την έγκριση από το Υπουργικό Συμβούλιο νέων Κανονιστικών Διατάξεων περί ετοιμασίας και υποβολής Εμπιστευτικών Εκθέσεων περί Δημοσίων Υπαλλήλων (βλ. Εγκύκλιο Αρ. 491, ημερομηνίας 26 Μαρτίου 1979).
Από προσεκτική μελέτη των Γενικών Διατάξεων, και ιδιαίτερα των κανονισμών ΙΙ/2.8 και ΙΙ/2.9, και παρόλον που σ' αυτές δεν υπάρχει η σαφής πρόνοια του κανονισμού 4(β) των νέων Κανονιστικών Διατάξεων του 1979 ο οποίος προβλέπει ότι ο αξιολογών λειτουργός πρέπει να είναι τουλάχιστον κατά ένα βαθμό ανώτερος του αξιολογουμένου υπαλλήλου συνάγεται το συμπέρασμα ότι εφόσον αξιολογών λειτουργός έπρεπε να είναι ο Προϊστάμενος Τμήματος ή ανώτερος λειτουργός στον οποίο είχε ανατεθεί η ευθύνη αυτή από τον Προϊστάμενο, ο λειτουργός αυτός θα ήταν κατά κανόνα τουλάχιστον κατά ένα βαθμό ανώτερος των υπαλλήλων τους οποίους θα αξιολογούσε.
Σε νεώτερες αποφάσεις του Δικαστηρίου στις οποίες ζητήθηκε η ακύρωση των επιδίκων διοικητικών αποφάσεων λόγω παρέκκλισης από τις σαφείς πρόνοιες των Κανονιστικών Διατάξεων του 1979 για την σύνταξη εμπιστευτικών εκθέσεων (βλ. Δημοκρατία εναντίον Αργυρίδη, Αναθεωρητική Έφεση Αρ. 678, απόφαση ημερομηνίας 11 Ιουνίου 1987*, Παπαμιχαήλ εναντίον Δημοκρατίας, υπόθεση
[1] (1987) 3 Α.Α.Δ. 1092.
Αρ. 807/85, απόφαση ημερομηνίας 29 Ιουλίου 1987*, και Στυλιανίδης εναντίον Δημοκρατίας, υπόθεση αρ. 626/ 85, απόφαση Ημερομηνίας 25 Αυγούστου 1987)** το Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι η μη αυστηρή εφαρμογή των Διατάξεων αυτών ισοδυναμεί με παρανομία και συνεπάγεται άνιση μεταχείριση των υπαλλήλων κατά παράβαση του Άρθρου 28 του Συντάγματος και γι' αυτό οδηγεί σε ακύρωση της αποφάσεως που βασίστηκε σε τέτοιες παράτυπες εμπιστευτικές εκθέσεις.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση όπως προκύπτει από τις εμπιστευτικές εκθέσεις του αιτητή για τα χρόνια 1972,1973 και 1974 ο Διευθυντής του Τμήματος Γεωργίας, ως προσυπογράφουν λειτουργός, διαφωνούσε με την αξιολόγηση της Σωτηριάδου, ως αξιολογούντα λειτουργού, για την απόδοση του αιτητή σε διάφορους τομείς και οι απόψεις του είναι εκτεταμένα καταχωρημένες στις εμπιστευτικές εκθέσεις του αιτητή για τα χρόνια εκείνα. Η διαφωνία αυτή είχε εκφραστεί και για την αξιολόγηση του αιτητή σε προηγούμενα χρόνια και, όπως προκύπτει από τον προσωπικό του φάκελλο όταν ο αιτητής είχε προαχθεί στις 12 Ιουνίου 1972 σε Γεωργικό Λειτουργό 1ης Τάξεως, η Επιτροπή, μετά από σχετική επιστολή του Διευθυντή του Τμήματος Γεωργίας, εβάσισε την προαγωγή του στην αξιολόγηση του Διευθυντή του Τμήματος ως προσυπογράφοντα λειτουργού.
Τόσον ο προσωπικός φάκελλος του αιτητή όσον και ο φάκελλος των εμπιστευτικών εκθέσεων του ήταν ενώπιον της Επιτροπής και η Επιτροπή πρέπει να είχε υπόψη της τις απόψεις του Διευθυντή του Τμήματος όπως αυτές είναι καταχωρημένες στις σχετικές εκθέσεις.
Επίσης δέον να σημειωθεί ότι οι εμπιστευτικές εκθέσεις για τον αιτητή για τα χρόνια 1972,1973 και 1974, όπου αξιολογών λειτουργός ήταν η ομοιοβάθμιός του Σωτηριάδου, αφορούσαν χρόνια πολύ πριν την επίδικη προαγωγή που έγινε το 1985.
Δεν μπορώ ως εκ τούτου να δεχθώ ότι η Επιτροπή παρέλειψε να προβεί στην δέουσα έρευνα για το θέμα των εμπιστευτικών εκθέσεων του αιτητή ούτε ότι η παρατυπία στην
[1] (1967) 3 Α.Α.Δ. 1123.
σύνταξη των εμπιστευτικών εκθέσεων γι' αυτόν το 1972, 1973 και 1974 ήταν ουσιώδης ώστε να οδηγήσει at ακύρωση των επίδικων προαγωγών (βλ. σχετικά Χρίστου εναντίον Δημοκρατίας, (1980) 3 Α.Α.Δ. 437, 448, Λειβαδάς εναντίον Δημοκρατίας, (1985) 3 Α.Α.Δ. 506, 510 και Θεμιστοκλέους εναντίον Δημοκρατίας, (1985) 3 Α.Α.Δ. 2652, 2666).
Οι πρόσφατες αποφάσεις του Δικαστηρίου στις υποθέσεις Αργυρίδη, Παπαμιχαήλ και Στυλιανίδη, που αναφέρθηκαν ήδη, αφορούσαν εμπιστευτικές εκθέσεις που συντάχθηκαν με βάση τις νέες Κανονιστικές Διατάξεις του 1979, υπό καθεστώς εντελώς διαφορετικό από την παρούσα περίπτωση.
Ο συνήγορος του αιτητή ισχυρίστηκε περαιτέρω ότι η Επιτροπή επλανήθη όσον αφορά τα προσόντα του ενδιαφερομένου προσώπου Π. Καλημέρα και εσφαλμένα τον εθεώρησε ότι έχει την απαιτούμενη, βάσει της παραγράφου (2) του σχεδίου υπηρεσίας, επιτυχή μεταπτυχιακή εκπαίδευση ενός τουλάχιστον ακαδημαϊκού έτους, και επίσης ετόνισε ότι, εν πάση περιπτώσει, ο αιτητής υπερτερεί στο θέμα της μεταπτυχιακής εκπαίδευσης τόσον έναντι του ενδιαφερομένου προσώπου Π. Καλημέρα όσον και των ενδιαφερομένων προσώπων Π. Αριστοτέλους και Γ. Νεο- κλέους.
Όπως φαίνεται από το ιστορικό της υπόθεσης ο Διευθυντής του Τμήματος Γεωργίας δεν είχε περιλάβει αρχικά τον Καλημέρα στους υποψήφιους που είχαν το προσόν της μεταπτυχιακής εκπαίδευσης και η Επιτροπή συμφώνησε εν προκειμένω.
Με επιστολές όμως του συνηγόρου του Καλημέρα, ημερομηνίας 8 Φεβρουαρίου 1984 και 7 Μαρτίου 1985, και από σχετικό πιστοποιητικό του Πανεπιστημίου της Αριζόνας, η επιτροπή πληροφορήθηκε ότι ο Καλημέρας κατείχε κατά τον ουσιώδη χρόνο μεταπτυχιακή εκπαίδευση διαρκείας ενός ακαδημαϊκού έτους σε θέματα αρδεύσεως και έτσι κατά την επανεξέταση του θέματος των προαγωγών στις 17 Μαρτίου 1985, ενόψει των στοιχείων που υπήρχαν στον προσωπικό φάκελλο του Καλημέρα, η Επιτροπή διαπίστωσε ότι διέθετε κατά τον ουσιώδη χρόνο το πρόσθετο μεταπτυχιακό προσόν.
Ενόψει των στοιχείων που τέθηκαν ενώπιον της Επιτροπής δεν μπορώ να δεκτώ ότι η Επιτροπή εσφαλμένα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο Καλημέρας κατείχε μεταπτυχιακή εκπαίδευση και θεωρώ ότι το συμπέρασμα αυτό ήταν λογικά δυνατό υπό τις περιστάσεις.
Αναφορικά με το θέμα της εκτίμησης των προσόντων των υποψηφίων ήθελα μόνο να τονίσω ότι τούτο εμπίπτει στη διακριτική ευχέρεια της Επιτροπής (βλ. Κωμοδρόμου εναντίον Δημοκρατίας, (1985) 3 Α. Α.Δ. 2250, 2258 και Κολοκοτρώνης εναντίον Δημοκρατίας, (1980) 3 Α. Α.Δ. 418, 428).
Το βάρος της απόδειξης έκδηλης υπεροχής έναντι των προαχθέντων έφερε ο αιτητής (βλ. Γεωργιάδης εναντίον Δημοκρατίας, (1970) 3 Α.Α.Δ. 257, 269, Γεωργίου εναντίον Δημοκρατίας, (1976) 3 Α.Α.Δ. 74, 82, 83, Σκαπούλλης εναντίον Δημοκρατίας, (1984) 3 Α.Α.Δ. 554, 565) ο οποίος και απέτυχε να αποδείξει έκδηλη υπεροχή του έναντι τους.
Είναι καλώς γνωστό ότι το Δικαστήριο δεν επεμβαίνει σε απόφαση της Επιτροπής Δημοσίας Υπηρεσίας σε περίπτωση που ήταν λογικά δυνατό η Επιτροπή να επιλέξει ένα συγκεκριμένο υποψήφιο, αντί άλλου, για προαγωγή (βλ. την υπόθεση Γεωργίου, ανωτέρω στην σελ. 82), και δεν υποκαθιστά την κρίση του αντί εκείνης της Επιτροπής.
Ενόψει όλων των ανωτέρω η προσφυγή αυτή απορρίπτεται, αλλά χωρίς διαταγή αναφορικά με τα έξοδα.
Η προσφυγή απορρίπτεται χωρίς έξοδα.