---

ΑΝΑΦΟΡΕΣ:

---

Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:

KOUMAS GEORGHIOU KOUMA ν. THE POLICE (1967) 2 CLR 230

SHERIF KIAMIL ν. THE POLICE (1974) 2 CLR 16

Ευθυμίου ν. Αστυνομίας (1989) 2 ΑΑΔ 327

Ελευθερίου ν. Αστυνομίας (1992) 2 ΑΑΔ 300

Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:

Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή

---

ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠΟΦΑΣΗΣ:

---

public Σταματίου, Κατερίνα Μαλαχτός, Χάρης Δημητριάδου-Ανδρέου, Λένα Εφεσείων προσωπικά. Θ. Παπανικολάου, Ανώτερος Δημόσιος Κατήγορος, εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα, για την Εφεσίβλητη. Μέσω της Έφεσης που καταχώρισε ο Εφεσείων προσωπικά προσβάλλει την επιβληθείσα ποινή. CY AD Κύπρος Ανώτατο Δικαστήριο 2022-07-05 el Τμήμα Νομικών Εκδόσεων, Ανώτατο Δικαστήριο ΧΡΙΣΤΑΚΗΣ ΑΝΘΙΑΣ v. ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ, Ποινική Έφεση Αρ. 107/2022, 5/7/2022 Δικαστική Απόφαση

ECLI:CY:AD:2022:B285

ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

 

 

(Ποινική Έφεση Αρ. 107/2022)

 

 

 5 Ιουλίου, 2022

 

 

[ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ, ΜΑΛΑΧΤΟΣ, ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ-ΑΝΔΡΕΟΥ, Δ/στές]

 

 

 

ΧΡΙΣΤΑΚΗΣ ΑΝΘΙΑΣ,

 

Εφεσείων,

 

ν.

 

 

ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ,

 

Εφεσίβλητης.

 

Εφεσείων προσωπικά.

 

Θ. Παπανικολάου, Ανώτερος Δημόσιος Κατήγορος, εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα, για την Εφεσίβλητη.

 

ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ, Δ.:  Η Απόφαση είναι ομόφωνη, θα απαγγελθεί από τη Δικαστή Δημητριάδου-Ανδρέου.

 

 

 

 

Α Π Ο Φ Α Σ Η

(Δοθείσα Αυθημερόν)

 

ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ-ΑΝΔΡΕΟΥ, Δ.: Ο Εφεσείων κρίθηκε ένοχος μετά από δική του παραδοχή σε τέσσερις κατηγορίες, οι οποίες αφορούσαν στη χρήση μηχανοκίνητου οχήματος χωρίς πιστοποιητικό ασφαλείας (Κατηγορία 1), στην οδήγηση μηχανοκίνητου οχήματος χωρίς ισχύουσα άδεια οδήγησης (Κατηγορία 2) και οδήγηση κατά παράβαση διατάγματος Δικαστηρίου (Κατηγορία 3), καθώς και στάθμευση μηχανοκίνητου οχήματος στην αντίθετη πλευρά της πορείας του οχήματος (Κατηγορία 5).

 

Ο Εφεσείων βαρύνετο με μία προηγούμενη καταδίκη και στο πλαίσιο επιβολής ποινής λήφθηκαν υπόψη άλλες δύο υποθέσεις, όλες αναφορικά με τροχαία αδικήματα.

 

Το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν επέβαλε οποιαδήποτε ποινή στις Κατηγορίες 1, 2 και 5. Του επέβαλε όμως ποινή φυλάκισης στην κατηγορία που αφορούσε το αδίκημα της οδήγησης οχήματος κατά παράβαση διατάγματος Δικαστηρίου, ύψους 60 ημερών. Περαιτέρω, ασκώντας τη διακριτική ευχέρεια που κέκτητο, του επέβαλε την ποινή της στέρησης της άδειας οδηγού για περίοδο τριών μηνών από την αποφυλάκισή του.

 

Μέσω της Έφεσης που καταχώρισε ο Εφεσείων προσωπικά προσβάλλει την επιβληθείσα ποινή.

 

Εμφανιζόμενος ενώπιον μας ο Εφεσείων, ο οποίος χειρίστηκε την υπόθεση ο ίδιος, διευκρίνισε ότι το παράπονο του έγκειται στην επί μέρους διαταγή όπως η στέρηση της άδειας οδήγησης ξεκινά από την αποφυλάκιση του.

 

Η δυνατότητα του Δικαστηρίου να διατάξει, πέραν της επιβολής ποινής, την αποστέρηση της ικανότητας άδειας οδήγησης προκύπτει από το Άρθρο 54(1) του περί Άδειας Οδήγησης Νόμου του 2001 (Ν. 94(Ι)/2001).[1]

 

Είναι πάγια νομολογημένο ότι η ποινή της στέρησης της άδειας οδηγού βρίσκεται στη διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου, αποτελεί μέρος της συνολικής ποινής και πρέπει να δικαιολογείται με βάση τις αρχές που διέπουν την επιμέτρηση της ποινής. Τόσο τα γεγονότα που προσδιορίζουν τη σοβαρότητα του αδικήματος, όσο και οι προσωπικές συνθήκες του παραβάτη πρέπει να λαμβάνονται υπόψη για να διαπιστωθεί αν δικαιολογείται η αποστέρηση της άδειας και η χρονική διάρκεια της αποστέρησης (Ελευθερίου ν. Αστυνομίας (1992) 2 Α.Α.Δ. 300 και Πουλλής ν. Αστυνομίας (2002) 2 Α.Α.Δ. 57).

 

Στην υπόθεση Ευθυμίου ν. Αστυνομίας (1989) 2 Α.Α.Δ. 327 λέχθηκαν συναφώς τα ακόλουθα:

 

«Σε σειρά αποφάσεων του Ανωτάτου Δικαστηρίου υποστηρίζεται ότι οποτεδήποτε κατηγορούμενος καταδικάζεται σε φυλάκιση για τροχαίο αδίκημα, και ταυτόχρονα κρίνεται αναγκαία η στέρηση της άδειας οδήγησης, η διάρκεια της στέρησης συνεκτιμάται με την ανάγκη για παροχή λογικής ευχέρειας στον καταδικασθέντα για επαναδραστηριοποίηση. Συνεπώς, οποτεδήποτε η άδεια οδηγού είναι αναγκαία για την απασχόληση του κατηγορουμένου, η στέρησή της πρέπει, είτε να συμπίπτει είτε να μη είναι πολύ μακρύτερη σε χρονική διάρκεια από το χρόνο της αποφυλάκισής του. Με αυτό το πνεύμα στην υπόθεση Koumas Georghiou v. The Police (1967)                     2 C.L.R. 290 μειώθηκε η διάρκεια της στέρησης του δικαιώματος οδήγησης του εφεσείοντα από δυο σε ένα χρόνο ώστε να συμπίπτει περίπου με το χρόνο της εκπνοής της φυλάκισής του για ένα χρόνο. Η ίδια προσέγγιση  υιοθετήθηκε και στις υποθέσεις Pavlos Ioannou Spiritos v. The Police (1967) 2 C.L.R. 230 και Sheriff Kiamil v. The Police (1974) 2 C.L.R. 16.»

 

Στα δεδομένα της υπόθεσης η επιβολή στέρησης της άδειας ήταν επιβεβλημένη.

 

Εφόσον κανένας λόγος δεν προεβλήθη ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου που να αφορούσε τούτο ή ανάλογο ζήτημα, η διακριτική ευχέρεια να διατάξει όπως η στέρηση ακολουθεί την αποφυλάκιση ασκήθηκε εντός των ορθών πλαισίων.

 

Συνακόλουθα η Έφεση απορρίπτεται.

 

 

 

                                      Κ. ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ, Δ.

 

                                      Χ. ΜΑΛΑΧΤΟΣ, Δ.

 

                                      Λ. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ-ΑΝΔΡΕΟΥ, Δ.