|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2021:B120
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Ποινική Έφεση Αρ. 303/2015)
5 Απριλίου, 2021
[Λ. ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΣ, Τ. Θ. ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Ι. ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ Δ/στές]
ΧΑΡΗΣ ΚΑΦΑΡΙΔΗΣ & ΥΙΟΣ ΛΙΜΙΤΕΔ,
Εφεσείουσα
v.
ΓΕΝΙΚΟΥ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ,
Εφεσίβλητου
_________________________
Μ. Χατζηδάκης με Ε. Χειμώνα για Α. Δανός & Σία ΔΕΠΕ, για την Εφεσείουσα.
Ε. Παπαλοίζου (κα.) με Α. Κίτσιου (κα.), για τον Εφεσίβλητο.
__________________________
Λ. Παρπαρίνος, Δ.: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί
από τον Ι. Ιωαννίδη, Δ..
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Ι. ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ, Δ.: Η Εφεσείουσα Εταιρεία, Χάρης Καφαρίδης & Υιός Λίμιτεδ, παρέλειψε να καταβάλει φόρο ύψους €67.500, πλέον τόκους, που της είχε επιβληθεί από τη Διοίκηση, σε σχέση με ακίνητο της που είχε πωλήσει.
Συνεπεία της πιο πάνω παράλειψης της, κινήθηκε διαδικασία για εκτέλεση δυνάμει του περί Εισπράξεως Φόρων Νόμου του 1962, Ν 31/62. Συγκεκριμένα, καταχωρίστηκε στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας, η Υπόθεση με αρ. Φ.Ε.4/14. Περαιτέρω εξεδόθη και επεδόθη κλήση σύμφωνα με τις πρόνοιες του Νόμου. Η Εφεσείουσα, η οποία ενημερώθηκε για τη διαδικασία που την αφορούσε (Παναγίδη (1991) 1 ΑΑΔ, 591 και Παναγίδου (1991) 1 ΑΑΔ, 837), εμφανίστηκε ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας εκπροσωπούμενη από συνήγορο. Η υπόθεση αναβλήθηκε αρκετές φορές, γύρω στις δέκα. Ο ευπαίδευτος συνήγορος της Εφεσείουσας ανέφερε ενώπιον μας, πως οι λόγοι των αναβολών είχαν να κάνουν με το γεγονός ότι η Εφεσείουσα ανέμενε απάντηση από το Υπουργείο Οικονομικών, το οποίο, ως ανέφερε, θα αναλάμβανε την εξόφληση της εν λόγω επιβληθείσας φορολογίας. Να σημειώσουμε εδώ πως είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός πως η πιο πάνω επιβολή φορολογίας προσεβλήθη με προσφυγή από την Εφεσείουσα, η οποία και απερρίφθη.
Στις 5.11.2015 και ώρα 11.00 π.μ. η υπόθεση, η οποία ήταν ορισμένη για απόδειξη, προχώρησε στην απουσία της Εφεσείουσας, αφού δεν εμφανίστηκε συνήγορος εκ μέρους της. Το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας, αφού διαπίστωσε στη βάση του μαρτυρικού υλικού που τέθηκε ενώπιον του, ότι υπήρχε φορολογική οφειλή, εξέδωσε, την ίδια ημέρα, διάταγμα εναντίον της Εφεσείουσας για να πληρώσει παραχρήμα το πιο πάνω ποσό.
Η Εταιρεία, μετά την πιο πάνω εξέλιξη, αντέδρασε καταχωρώντας αμέσως την παρούσα έφεση. Με πέντε λόγους έφεσης υποστηρίζει, ανάμεσα σ΄ άλλα, ότι «Κακώς το Δικαστήριο προχώρησε σε ακρόαση απόδειξη της υποθέσεως ερήμην του κατηγορουμένου και/ή του δικηγόρου του». Περαιτέρω θεωρεί ότι «Εσφαλμένα το Πρωτόδικο Δικαστήριο άσκησε την προβλεπόμενη στο άρθρο 89(1) του Κεφ. 155, διακριτική του ευχέρεια υπέρ της εκδίκασης της υπόθεσης ερήμην της Εφεσείουσας αντί να εκδώσει ένταλμα σύλληψης του για να είναι παρών στη δίκη και να ακουστεί .». Να σημειωθεί εδώ ότι το Εφετείο (με διαφορετική σύνθεση) απέρριψε με απόφαση του ημερ. 3.7.2020 αίτηση της Εφεσείουσας για τροποποίηση των λόγων έφεσης.
Η Εφεσείουσα, η οποία δεν αμφισβήτησε ενώπιον μας ότι εξακολουθεί να οφείλει το φόρο που της επιβλήθηκε, και ούτε μας ελέχθη ότι δεν μπορούσε τότε να τον πληρώσει παραχρήμα, ανέφερε ενώπιον μας ότι «ουδέποτε παραδέχθηκε τις κατηγορίες που της είχε προσάψει ο Έφορος». Πρόκειται, με κάθε σεβασμό, περί αβάσιμης θέσης. Η Εφεσείουσα, η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, είναι νομικό πρόσωπο, δεν αντιμετώπισε ενώπιον του Πρωτόδικου Δικαστηρίου ποινική υπόθεση για κατ΄ ισχυρισμόν ποινικά αδικήματα που διέπραξε.
Οι σκοποί της διαδικασίας που έλαβε χώρα ενώπιον του Πρωτόδικου Δικαστηρίου, ήταν περιορισμένοι. Παραθέτουμε το σχετικό απόσπασμα από την υπόθεση Πατσαλοσαββής ν. Διευθυντή Τμήματος Εσωτερικών Προσόδων (1989) 1(Ε) ΑΑΔ, 45:
«Το άρθρο 9(1) του Ν 31/62 αποτελεί αυτοτελή πρόνοια. Ο νόμος δεν παρέχει ευχέρεια ούτε για αναθεώρηση απόφασης η οποία εκδίδεται βάσει του άρθρου αυτού, ούτε για την παροχή δεύτερης ευκαιρίας στον φορολογούμενο να ζητήσει την αποπληρωμή του χρέους με δόσεις. Η σημασία της εκπλήρωσης των φορολογικών υποχρεώσεων και οι επιπτώσεις από την παράλειψη εκπλήρωσης του καθήκοντος αυτού, έχουν επισημανθεί στην υπόθεση Rainbow ν. Republic (1984) 3 ΑΑΔ, 346. Το πιο κάτω απόσπασμα συνοψίζει το θέμα περιεκτικά:
'The payment of income tax constitutes a social duty upon the diligent discharge of which depends the effective functioning of the modem State and realisation of social objectives. Avoidance of tax erodes economic planning and makes for un- even distribution of social burdens contrary to Article 24.1 of the Constitution...'»
Στην Καλαβά ν. Δ/ντή Τμ. Εσωτ. Προσόδων (1997) 1(Β) ΑΑΔ, 840, επαναλαμβάνεται ότι η οφειλή του φόρου τεκμαίρεται με την κατάθεση του πιστοποιητικού, και ότι το μόνο που απομένει να γίνει από το Δικαστήριο, είναι η διεξαγωγή έρευνας για έκδοση διατάγματος για καταβολή του φόρου, είτε παραχρήμα είτε δια δόσεων.
Για το ίδιο θέμα παραπέμπουμε και στην Αλεξάντρου (1999) 1(Γ) ΑΑΔ, 1486, όπου λέχθηκαν τα ακόλουθα:
«Το άρθρο 9(6) του Νόμου 31/62 αναφέρει ότι:
'Το Δικαστήριον δεν δύναται κατά νόμον κατά την διενέργειαν ερεύνης δυνάμει του εδαφίου (1) να εξετάση το δίκαιον της επιβληθείσης φορολογίας ή την ακρίβειαν του οφειλομένου ποσούΧ το Δικαστήριον οφείλει να χωρήση εις την έκδοσιν διατάγματός του ως εν τοις ανωτέρω, εκτός εάν το εν υπερημερία πρόσωπον αποδείξη ότι επλήρωσε προηγουμένως το οφειλόμενον ποσόν ή ότι δεν είναι το πρόσωπον το αναφερόμενον εν τω πιστοποιητικώ του Πρώτου Λειτουργού Προσόδων.'
Από το περιεχόμενο της πιο πάνω πρόνοιας μπορεί να λεχθεί ότι ο εφεσείων θα μπορούσε να εμφανισθεί ενώπιον του Δικαστηρίου όχι για να αμφισβητήσει το δίκαιον της φορολογίας ή την ακρίβεια του ποσού, αλλά για να αποδείξει ότι πλήρωσε το οφειλόμενο ποσό ή ότι δεν είναι το πρόσωπο εναντίον του οποίου έχει καταχωρηθεί η σχετική διαδικασία.»
Τα όσα είχαν λεχθεί ενώπιον του Πρωτόδικου Δικαστηρίου, σε ημερομηνίες προγενέστερες της έκδοσης του διατάγματος ημερ. 5.11.2015, δεν δικαιολογούσαν τη μη έκδοση του διατάγματος που τώρα προσβάλλεται με την έφεση, και το οποίο ορθά εξεδόθη από το Επαρχιακό Δικαστήριο στη βάση του μαρτυρικού υλικού που είχε τεθεί ενώπιον του. Βρίσκουμε ότι η έφεση είναι αβάσιμη. Με δεδομένο ότι τα Δικαστήρια μας δεν αποφασίζουν επί ματαίω, θα απορρίπταμε την έφεση, ακόμη και αν βρίσκαμε πως το Πρωτόδικο Δικαστήριο δεν έπρεπε να είχε προχωρήσει με απόδειξη στις 5.11.2015 και ώρα 11.00 π.μ., σε μια φορολογικής φύσεως υπόθεση, η οποία είχε αναβληθεί αρκετές φορές, και η οποία ήταν ήδη ορισμένη για απόδειξη.
Και κάτι τελευταίο. Καταχωρίστηκε ποινική έφεση αντί πολιτική. Στην Καλαβά (πιο πάνω), η οποία ήταν πολιτική έφεση, αποφασίστηκε πως η απόφαση στη βάση της οποίας διατάχθηκε η καταβολή του οφειλόμενου φόρου με δόσεις, ήταν ενδιάμεση απόφαση και ως εκ τούτου η έφεση κατά της απόφασης έπρεπε, σύμφωνα με τις πρόνοιες της Δ.35 θ.2, να είχε καταχωριστεί πριν από την πάροδο 14 ημερών από την ημερομηνία έκδοσης του διατάγματος.
Η έφεση απορρίπτεται με €1.000 έξοδα εναντίον της Εφεσείουσας και υπέρ του Εφεσίβλητου.
Λ. ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΣ, Δ.
Τ. Θ. ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Δ.
Ι. ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ, Δ.
/ΕΑΠ.