|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2020:B235
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Ποινική Έφεση Αρ.157/2019
9 Ιουλίου, 2020
[ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΥ, ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, ΠΟΥΓΙΟΥΡΟΥ, Δ/ΣΤΩΝ]
ΜΕΤΑΞΥ:
xxx xxx ΛΑΜΠΗ
Εφεσείοντα
ΚΑΙ
ΕΠΑΡΧΟΥ ΠΑΦΟΥ
Εφεσίβλητου
.....
Π. Aγγελίδης, για τον εφεσείοντα
Α. Παπαχαραλάμπους, για τον εφεσίβλητο
.......
ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΣ, Δ.: Η απόφαση είναι ομόφωνη και θα δοθεί από το Δικαστή Χριστοδούλου.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, Δ.: Ο εφεσείων, ενοικιαστής/κάτοχος υποστατικού στο χωριό Κρήτου Τέρρα της Επαρχίας Πάφου το οποίο χρησιμοποιεί ως εστιατόριο, κρίθηκε ένοχος μετά από παραδοχή σε δύο κατηγορίες για παραβιάσεις του περί Ρυθμίσεως Οδών και Οικοδομών Νόμου, Κεφ. 96 (στο εξής ο Νόμος). Αφορούσαν ανέγερση οικοδομής χωρίς Άδεια από την Αρμοδία Αρχή και χρήση οικοδομής χωρίς Πιστοποιητικό Έγκρισης της Αρμοδίας Αρχής, παραβιάσεις που συνίστανται στο ότι, κατά ή περί τον Σεπτέμβριο του 2007, προέβη σε προσθήκες και/ή επεκτάσεις από ευτελή υλικά στο ισόγειο και όροφο του υποστατικού και για τις οποίες του επιβλήθηκε συνολικό πρόστιμο €600,00 και περαιτέρω διατάχθηκε αφενός να τις κατεδαφίσει και αφετέρου να παύσει να χρησιμοποιεί το υποστατικό εκτός και εάν εξασφάλιζε μέσα σε δύο μήνες πιστοποιητικό έγκρισης για ό,τι παράνομα πρόσθεσε.
Με την παρούσα έφεση προσβάλλεται το δεύτερο σκέλος της πρωτόδικης απόφασης, το οποίο αφορά το εκδοθέν διάταγμα κατεδάφισης. Προβάλλεται συναφώς ότι (α) το προσβαλλόμενο διάταγμα αντιστρατεύεται το Νόμο και τη Νομολογία εφόσον επηρεάζει την περιουσία τρίτου προσώπου - του Κοινοτικού Συμβουλίου της κοινότητας Κρήτου Τέρρα που είναι και ο ιδιοκτήτης του υποστατικού - το οποίο δεν ήταν κατηγορούμενο στην υπόθεση και εσφαλμένα το πρωτόδικο Δικαστήριο άκουσε επί τούτου τον Κοινοτάρχη της εν λόγω κοινότητας (Λόγοι Έφεσης 1 και 2) και ότι (β) το πρωτόδικο Δικαστήριο παραπλανήθηκε και παραπλάνησε και το δικηγόρο του κατηγορούμενου, επικαλούμενο τα όσα λέχθηκαν στην Έπαρχος Πάφου ν. Tremetoushiotis Developers Ltd κ.α., Ποιν. Έφ. 153/2018 ημερ. 31.5.2019.
Οι πιο πάνω Λόγοι Έφεσης προωθήθηκαν από τον ευπαίδευτο συνήγορο του εφεσείοντα τόσο με διάγραμμα αγόρευσης όσο και δια ζώσης, προς κατανόηση των οποίων σημειώνουμε πως πριν το πρωτόδικο Δικαστήριο εκδώσει το προσβαλλόμενο διάταγμα, ρώτησε τον Κοινοτάρχη της κοινότητας Κρήτου Τέρρα/ιδιοκτήτριας του επίδικου υποστατικού, ο οποίος ήταν παρών στη διαδικασία, κατά πόσο συμφωνούσε στην έκδοση του διατάγματος και η απάντηση του ήταν καταφατική.
Είναι θέση του κ. Αγγελίδη ότι εσφαλμένα το πρωτόδικο Δικαστήριο απευθύνθηκε και άκουσε τον παρόντα στη διαδικασία Κοινοτάρχη της Κρήτου Τέρρα, αφενός γιατί δεν ήταν διάδικος και αφετέρου ο εν λόγω Κοινοτάρχης δεν παρουσίασε οποιαδήποτε απόφαση του Κοινοτικού Συμβουλίου της κοινότητάς του, με την οποία το Συμβούλιο δεχόταν ή επιθυμούσε την κατεδάφιση. Περαιτέρω είναι η θέση του κ. Αγγελίδη ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο «παραπλανήθηκε και παραπλάνησε, ενδεχομένως άθελα του, τον δικηγόρο του κατηγορούμενου» επικαλούμενο την Tremetoushiotis (ανωτέρω) και «προβαίνοντας σε εύρημα ότι μπορεί να εκδοθεί διάταγμα κατεδάφισης ασχέτως του εάν δεν περιλήφθηκε στο Κατηγορητήριο ο Ιδιοκτήτης». Επέσυρε επί του προκειμένου την προσοχή του Εφετείου στα όσα λέχθηκαν στην Έπαρχος Λάρνακας ν. Marinakis Developments Ltd κ.α., Ποιν. Εφ. 173/2014 ημερ. 4.3.2017, ECLI:CY:AD:2017:B112, υποβάλλοντας ότι ενόψει του γεγονότος ότι οι ιδιοκτήτες του επίδικου υποστατικού - το Κοινοτικό Συμβούλιο Κρήτου Τέρρα - δεν ήταν κατηγορούμενοι στην υπόθεση, δεν θα έπρεπε να εκδοθεί το προσβαλλόμενο διάταγμα καθότι η έκδοση του επηρέαζε τα δικαιώματα τους και ως εκ τούτου είχαν λόγο στην όλη διαδικασία. Σ΄ ό,τι δε αφορά την Tremetoushiotis (ανωτέρω), υποστήριξε πως τα περιστατικά της εν λόγω υπόθεσης ήταν πολύ διαφορετικά από τα περιστατικά της παρούσας υπόθεσης και συνεπώς δεν ετύγχανε εφαρμογής.
Τα παράπονα του εφεσείοντα, αντέτεινε ο ευπαίδευτος συνήγορος του εφεσίβλητου, είναι αβάσιμα και η έφεση του θα πρέπει να απορριφθεί ως αβάσιμη. Ο Κοινοτάρχης, υποστήριξε, ως εκπρόσωπος του Κοινοτικού Συμβουλίου ενώπιον των Δικαστηρίων και άλλων αρχών της Δημοκρατίας (άρθρο 46(β) του περί Κοινοτήτων Νόμου 86(Ι)/1999), ορθώς ερωτήθηκε από το πρωτόδικο Δικαστήριο ως προς τη θέση του Συμβουλίου για το προσβαλλόμενο διάταγμα. Οι επίδικες (παράνομες) προσθήκες, συνέχισε, έγιναν από τον εφεσείοντα και βάσει του άρθρου 20(3) του Νόμου, το πρωτόδικο Δικαστήριο είχε διακριτική εξουσία σε έκδοση του προσβαλλόμενου διατάγματος την οποία και άσκησε δικαστικώς. Τα όσα λέχθηκαν στη Μarinakis (ανωτέρω), κατέληξε, δεν εφαρμόζονται στα περιστατικά της υπόθεσης και παρέπεμψε στις Σταυρινίδης ν. Δήμου Λεμεσού (2000) 2 Α.Α.Δ. 429 και Elfi Entertainment Ltd κ.α. v. Δήμου Λεμεσού (2006) 2 Α.Α.Δ. 361 όπου τονίστηκε η δυνατότητα έκδοσης διατάγματος κατεδάφισης εναντίον οποιουδήποτε προσώπου παραβιάζει - όπως είναι και ο εφεσείων - τις πρόνοιες του άρθρου 3 του Νόμου.
Έχουμε εξετάσει την πρωτόδικη απόφαση υπό το πρίσμα των εκατέρωθεν θέσεων. Nα παρατηρήσουμε καταρχάς ότι τα γεγονότα της Μarinakis (ανωτέρω) είναι πολύ διαφορετικά από τα γεγονότα της υπό κρίση υπόθεσης. Στη Μarinakis οι εφεσίβλητοι κρίθηκαν ένοχοι ότι ανέχτηκαν και ότι επέτρεψαν την έναρξη εργασιών οικοδομής χωρίς άδεια, η συμπλήρωση των οποίων έγινε από τους αγοραστές των διαμερισμάτων οι οποίοι κατά τον ουσιώδη χρόνο ήταν και κάτοχοι τους. Είναι στη βάση αυτών των γεγονότων που το Εφετείο - με αναφορά στο δικαστικό λόγο των Πυριλλής ν. Πυριλλή (2004) 2 Α.Α.Δ. 607 και St George's Car Hire Ltd κ.α. v. Γαβριηλίδου κ.α. (2006) 1 Α.Α.Δ. 47 - έκρινε ότι ορθώς το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν εξέδωσε διάταγμα κατεδάφισης των ολωσδιόλου παράνομων οικοδομών εφόσον οι αγοραστές των διαμερισμάτων «ουδέποτε κατηγορήθηκαν για οποιοδήποτε αδίκημα σύμφωνα με το ΚΕΦ.96 και επομένως, δεν βρίσκονταν ενώπιον του Δικαστηρίου, παρά το ότι περιουσιακά τους δικαιώματα θα επηρεάζονταν από τυχόν διάταγμα κατεδάφισης». Στην παρούσα όμως περίπτωση οι παράνομες προσθήκες έγιναν από τον εφεσείοντα, ενοικιαστή και κάτοχο της επίδικης οικοδομής, χωρίς ο ίδιος να ισχυριστεί ότι προέβη στις προσθήκες μετά από έγκριση του ιδιοκτήτη της επίδικης οικοδομής. Κατά συνέπεια δεν μπορεί να γίνει λόγος ότι η έκδοση του προσβαλλόμενου διατάγματος θα επηρέαζε οποιαδήποτε περιουσιακά δικαιώματα του Κοινοτικού Συμβουλίου Κρήτου Τέρρας εφόσον τα περιουσιακά δικαιώματα του εν λόγω Συμβουλίου περιορίζονταν στην οικοδομή που αυτό παρέδωσε στον εφεσείοντα και όχι σ΄ ό,τι παρανόμως προστέθηκε στην οικοδομή από τον εφεσείοντα.
Αναφορικά τώρα με το παράπονο του εφεσείοντα ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο «παραπλανήθηκε και παραπλάνησε και το δικηγόρο του κατηγορούμενου» επικαλούμενο τα όσα λέχθηκαν στην Tremetoushiotis (ανωτέρω) είναι αρκετό να παρατηρήσουμε ότι το Εφετείο σ΄ αυτή την υπόθεση επανέλαβε το αυτονόητο. Ότι δηλαδή το (πρωτόδικο) Δικαστήριο είχε δυνάμει του άρθρου 20(3)(α) του Νόμου διακριτική ευχέρεια στην έκδοση του προσβαλλόμενου διατάγματος και ως εκ τούτου δεν μας βρίσκει σύμφωνους η θέση του ευπαιδεύτου συνηγόρου του εφεσείοντα περί «παραπλάνησης» του πρωτόδικου Δικαστηρίου λόγω αναφοράς στην εν λόγω υπόθεση.
Τέλος, θεωρούμε πως υπό τα περιστατικά της υπόθεσης ήταν αχρείαστη η ερώτηση που απηύθυνε το πρωτόδικο Δικαστήριο στον Κοινοτάρχη της Κρήτου Τέρρας σ΄ ό,τι αφορά την έκδοση του προσβαλλόμενου διατάγματος. Κι αυτό για δύο λόγους. Ο πρώτος, ο εφεσείων είχε παραδεχτεί τις λεπτομέρειες των δύο κατηγοριών για τις οποίες εκδόθηκε το προσβαλλόμενο διάταγμα χωρίς να εγείρει ότι οι παράνομες προσθήκες έγιναν με την έγκριση του ιδιοκτήτη του επίδικου υποστατικού και, ο δεύτερος, η οποιαδήποτε απάντηση του Κοινοτάρχη στο ερώτημα που του έθεσε το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν θα μπορούσε να έχει οποιαδήποτε συνέπεια στην έκδοση ή μη του προσβαλλόμενου διατάγματος. Και αυτό γιατί, ως αποτέλεσμα της καταδίκης του εφεσείοντα - με δική του παραδοχή - η έκδοση του υπό αναφορά διατάγματος ήταν στη διακριτική ευχέρεια του πρωτόδικου Δικαστηρίου (άρθρο 20(1)(α) και (γ) και 20(3)(α) του Νόμου). Παραθέτουμε επί του προκειμένου αυτούσιες τις πρόνοιες του άρθρου 20(1)(α) και (γ) και 20(3)(α):
«20.-(1) Ανεξαρτήτως από την επιβολή οποιουδήποτε διοικητικού προστίμου δυνάμει των διατάξεων του παρόντος Νόμου, πρόσωπο το οποίο -
(α) Ανεγείρει οικοδομή χωρίς προηγουμένως να έχει εξασφαλίσει άδεια οικοδομής, όπως προβλέπεται στις διατάξεις του άρθρου 3·
.................
(γ) κατέχει ή χρησιμοποιεί ή ενεργεί, ώστε οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο να κατέχει ή να χρησιμοποιεί οποιαδήποτε οικοδομή ή τμήμα οικοδομής πριν από την έκδοση πιστοποιητικού έγκρισης από την αρμόδια αρχή, όπως απαιτείται σύμφωνα με τις διατάξεις του εδαφίου (1) του άρθρου 10∙
..............
διαπράττει αδίκημα για το οποίο υπόκειται σε περίπτωση πρώτης καταδίκης, σε φυλάκιση για περίοδο που δεν υπερβαίνει το ένα (1) έτος ή σε χρηματική ποινή που δεν υπερβαίνει τις δέκα χιλιάδες ευρώ (€10.000) ή και στις δύο ποινές μαζί και σε περίπτωση δεύτερης ή μεταγενέστερης καταδίκης, σε φυλάκιση για περίοδο που δεν υπερβαίνει τα δύο (2) έτη ή σε χρηματική ποινή που δεν υπερβαίνει τις είκοσι χιλιάδες ευρώ (€20.000) ή και στις δύο ποινές μαζί.
(3) Επιπρόσθετα με οποιαδήποτε άλλη ποινή που καθορίζεται από το άρθρο αυτό, το Δικαστήριο, ενώπιον του οποίου καταδικάζεται πρόσωπο για οποιοδήποτε ποινικό αδίκημα δυνάμει του εδαφίου (1), δύναται να διατάξει-
(α) όπως η οικοδομή ή οποιοδήποτε τμήμα αυτής, ανάλογα με την περίπτωση, σε σχέση με την οποία το ποινικό αδίκημα διαπράχτηκε κατεδαφιστεί ή μετακινηθεί εντός τέτοιου χρόνου ως ήθελε καθοριστεί σε τέτοιο διάταγμα, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν υπερβαίνει τους δύο μήνες, εκτός αν στο μεταξύ ληφθεί άδεια σε σχέση με αυτή από την αρμόδια αρχή:
Νοείται ότι η αρχή αυτή δύναται, κατά τη χορήγηση τέτοιας άδειας, να επιβάλει τέτοιους όρους ως ήθελε αυτή θεωρήσει σκόπιμο και οι διατάξεις του άρθρου 4 εφαρμόζονται σε κάθε τέτοια άδεια.»
Όπως γίνεται αντιληπτό από τα ανωτέρω, τα τρία (3) παράπονα/Λόγοι Έφεσης του εφεσείοντα δεν ευσταθούν και ως εκ τούτου η έφεση απορρίπτεται με €2.000 συν ΦΠΑ έξοδα προς όφελος του εφεσίβλητου και εναντίον του εφεσείοντα.
Λ. ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΣ, Δ.
Μ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, Δ.
Α. ΠΟΥΓΙΟΥΡΟΥ, Δ.
/κβπ