|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
ECLI:CY:AD:2018:B468
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
ΠΟΙΝΙΚΗ ΕΦΕΣΗ ΑΡ. 188/2016
31 Οκτωβρίου 2018
[Λ. ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΥ, Μ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, Τ.Θ. ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, ΔΔ]
XXXXX ΚΥΡΙΑΚΟΥ
Εφεσείοντα
ν.
XXXXX ΗΛΙΑ
Εφεσίβλητου
---------------
Ν. Νικολάου, για τον εφεσείοντα.
Χρ. Πουτζιουρής, για τον εφεσίβλητο.
--------------
ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΣ, Δ.: H ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από
τον Τ.Θ. Οικονόμου, Δ.
--------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Δ.: Το πρωτόδικο Δικαστήριο αθώωσε τον εφεσίβλητο από αριθμό κατηγοριών για έκδοση επιταγών που δεν τιμήθηκαν κατά παράβαση του άρθρου 305Α(1) του Ποινικού Κώδικα όπως τροποποιήθηκε και, αντιστοίχως, για απόσπαση αγαθών δια ψευδών παραστάσεων.
Το Δικαστήριο δέχθηκε και άλλωστε αυτά δεν αμφισβητήθηκαν, ότι ο εφεσίβλητος είχε υπογράψει τις επίδικες επιταγές, ότι αυτές εμφανίστηκαν δεόντως στην τράπεζα για πληρωμή και ότι δεν πληρώθηκαν λόγω έλλειψης διαθεσίμων κεφαλαίων εντός 15 ημερών από της παρουσίασής τους. Έκρινε όμως αναξιόπιστες τις εκδοχές αμφοτέρων, παραπονούμενου/κατήγορου (εφεσείοντα) και κατηγορούμενου (εφεσίβλητου) σε ότι αφορά το κατά πόσο είχε πράγματι δοθεί αντιπαροχή για την έκδοση των επιταγών, όπως ο εφεσείοντας ισχυριζόταν.
Συνεπεία τούτου το Δικαστήριο δεν ήταν σε θέση να καταλήξει σε ευρήματα, οπότε εφάρμοσε την υπόθεση Παναγιώτου ν. Φουρνίδου (2012) 2 ΑΑΔ 916, στην οποία, όπως και στην παρούσα, ο παραπονούμενος/εφεσείοντας είχε επιλέξει να μην βασιστεί στο μαχητό τεκμήριο του άρθρου 30(1) του Κεφ. 262, αλλά να προσφέρει μαρτυρία η οποία κρίθηκε αναξιόπιστη. Θεωρήθηκε ότι το τεκμήριο δεν ενεργοποιείται σε τέτοια περίπτωση και, μάλιστα, ότι θα οδηγούσε σε αντιφατική κατάσταση, ήτοι σε εξουδετέρωση της κρίσης του Δικαστηρίου ως προς το αναξιόπιστο της μαρτυρίας του εφεσείοντα.
Οι πλείστοι λόγοι έφεσης εν προκειμένω, παρά την προσπάθεια να συγκαλυφθούν, στην πραγματικότητα θέτουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στο ίδιο το σώμα τους ή στην αιτιολογία που τους συνοδεύει, υπό αμφισβήτηση την αξιολόγηση της μαρτυρίας. Τούτο δεν είναι επιτρεπτό. Προσκρούει στις διατάξεις του άρθρου 137(1)(α) του περί Ποινικής Δικονομίας Νόμου, οι οποίες ερμηνεύονται αυστηρά. Έφεση από αθωωτική απόφαση χωρεί μόνο στις περιπτώσεις που εξαντλητικά απαριθμούνται στο εν λόγω άρθρο και κατ΄ουσίαν αφορούν θέματα που ενέχουν νομικό σημείο, αποκλειομένης της αξιολόγησης της μαρτυρίας ή θέματος σχετικού προς αυτή. Αρκούμαστε να παραπέμψουμε στη θεμελιακή απόφαση Γενικός Εισαγγελέας ν. Ευσταθίου (2010) 2 ΑΑΔ 94, όπου παρατίθεται η σχετική νομολογία.
Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι το ζήτημα αυτό τέθηκε εξ αρχής υπό τη μορφή προβληματισμού στο δικηγόρο του εφεσείοντα από το Εφετείο. Ο κ. Νικολάου όμως επέμεινε. Είχε κάθε δικαίωμα να επιμείνει. Διερωτόμαστε όμως πόσο διαφορετική θα μπορούσε να ήταν η κατάσταση με τις καθυστερήσεις στην απονομή της δικαιοσύνης, εάν υπήρχαν διαφορετικές προσεγγίσεις και νοοτροπίες.
Εν πάση περιπτώσει, οι λόγοι που ενέχουν, στην ουσία, χαρακτήρα προσβολής της διενεργηθείσας αξιολόγησης της μαρτυρίας (λόγοι έφεσης 1, 2, 3, 4, 6 και 7) απορρίπτονται ως απαράδεκτοι.
Εάν υπάρχει μια επιμέρους πτυχή που διαφεύγει της παραπάνω γενικής διαπίστωσης, αφορά το λόγο έφεσης αρ. 5 δια του οποίου τίθεται ότι το Δικαστήριο δεν εφάρμοσε το τεκμήριο του άρθρου 30(1) και συνεπώς εφάρμοσε πλημμελώς το νόμο επί των πραγματικών γεγονότων εν τη εννοία του άρθρου 137(1)(α). Όμως, έχουμε ήδη αναφερθεί στην προσέγγιση της υπόθεσης Παναγιώτου ν. Φουρνίδου περί του ότι το μαχητό αυτό τεκμήριο δεν έχει θέση αφ΄ης στιγμής ο παραπονούμενος επιλέξει να προσφέρει μαρτυρία η οποία και υπόκειται στην αξιολόγηση του Δικαστηρίου χωρίς δυνατότητα πλέον αναφοράς στο τεκμήριο.
Τέλος, θεωρούμε αναγκαίο να καταγράψουμε ότι η πρωτόδικη απόφαση ήταν αχρείαστα εκτεταμένη. Αντιλαμβανόμαστε τη συναίσθηση του καθήκοντος που βαραίνει τους Δικαστές και την ανάγκη που αισθάνονται για όσο το δυνατό πληρέστερη αιτιολογία. Όμως είναι εξίσου σημαντική η ανάγκη για επικέντρωση στα ουσιώδη με λόγο περιεκτικό και κατά το δυνατό συνοπτικό.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα €2500 υπέρ του εφεσίβλητου, πλέον ΦΠΑ, εάν υπάρχει.
Λ. Παρπαρίνος, Δ.
Μ. Χριστοδούλου, Δ.
Τ.Θ. Οικονόμου, Δ.
/ΚΧ»Π