|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2018:D424
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
(Ποινική Αίτηση Αρ. 14/2018)
2 Οκτωβρίου 2018
[ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ/στής]
ΑΙΤΗΣΗ ΓΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΕΡΙ ΠΟΙΝΙΚΗΣ ΔΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΝΟΜΟ
(ΚΕΦ. 155) ΑΡΘΡΟ 43(2)
ΜΟΝΟΜΕΡΗΣ ΑΙΤΗΣΗ ΥΠΟ: L.C.A DOMIKI LIMITED ΑΙΤΗΤΡΙΑΣ
------------------------------------------
Μ. Σιδεράς με Λ. Νικολαΐδου (κα) ασκούμενη δικηγόρο
για την Αιτήτρια.
------------------------------------------
ΑΠΟΦΑΣΗ (EX-TEMPORE)
ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ.: Η παρούσα αίτηση επιδιώκει την έκδοση διατάγματος από το Ανώτατο Δικαστήριο σύμφωνα με το άρθρο 43 του περί Ποινικής Δικονομίας Νόμου Κεφ. 155, με το οποίο να διατάσσεται η καταχώρηση κατηγορητηρίου ενώπιον αρμοδίου Δικαστηρίου για εκδίκαση των κατηγοριών που έχουν προσαφθεί από την αιτήτρια εταιρεία εναντίον δύο προσώπων, ενός νομικού και ενός φυσικού. Το κατηγορητήριο είναι συνημμένο στην υποστηρικτική ένορκη δήλωση μιας εκ των διευθυντών της αιτήτριας εταιρείας, περιλαμβάνει δε 57 κατηγορίες οι οποίες αφορούν την έκδοση διάφορων επιταγών για διάφορα ποσά σε ημερομηνίες και υπό συνθήκες που αναφέρονται στην περιγραφή των αδικημάτων σύμφωνα με τις λεπτομέρειες ενός εκάστου εξ αυτών. Η ουσία είναι ότι 31 κατηγορίες αφορούν επιταγές που εκδόθηκαν το 2013 και οι υπόλοιπες 26 το έτος 2014, το δε κατηγορητήριο εισήχθη προς έγκριση από το αρμόδιο ποινικό Δικαστήριο το 2018, δηλαδή, μετά την παρέλευση μιας πενταετίας. Προέκυψε δε ότι υπήρχε και ανάγκη τροποποίησης ώστε να εισαχθούν λεπτομέρειες αφορώσες στην παρουσίαση των επιταγών στην τράπεζα και την επιστροφή τους με την ένδειξη ότι ο λογαριασμός ήταν κλειστός ή δε υπήρχαν διαθέσιμα κεφάλαια.
Το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας αρνήθηκε την καταχώρηση του εν λόγω κατηγορητηρίου για τους λόγους που καταγράφει στη βεβαίωση που έδωσε σύμφωνα με το σχετικό άρθρο 43 του Κεφ. 155 και που σχετίζονται στην ουσία με το γεγονός ότι η δίωξη, κατά τη θέση του Δικαστηρίου, εισήχθηκε προς καταχώρηση πολύ καθυστερημένα και ως εκ τούτου ήταν ενοχλητική, σημειώνοντας ότι τα ισχυριζόμενα αδικήματα είναι αδικήματα που εκδικάζονται κατά συνοπτικό τρόπο γεγονός το οποίο συνεπάγεται ότι ένας κατηγορούμενος θα πρέπει να κατηγορηθεί και να εκδικαστεί όσο το δυνατό συντομότερα. Οι λόγοι είναι εμφανείς και άπτονται της καλής πορείας της δικαιοσύνης, της αντίληψης και της ενθύμησης γεγονότων και βεβαίως της εκδίκασης της υπόθεσης σε σύντομο χρόνο.
Το Δικαστήριο θεώρησε ότι είναι ασυμβίβαστο με την ίδια τη φύση και το σκοπό της συνοπτικής δίκης, η θέση που προβλήθηκε από πλευράς της παραπονούμενης εταιρείας και νυν αιτήτριας στο Ανώτατο Δικαστήριο σε ό,τι αφορά την καθυστέρηση στην προτεινόμενη δίωξη. Η καθυστέρηση αυτή αναγόταν σε προσπάθειες μεταξύ των διαδίκων για διευθέτηση ή ρύθμιση της διαφοράς ή των διαφορών, αλλά, όπως σημείωσε το Δικαστήριο, αυτές οι προσπάθειες δεν δικαιολογούσαν την καθυστέρηση της ποινικής δίωξης κατηγορουμένου που σκοπό έχει βεβαίως την τιμωρία του σε περίπτωση καταδίκης. Το Δικαστήριο αναφέρθηκε σε σχετική νομολογία R. V. Gateshead Justices ex parte Tesco Stores Ltd (1981) 2 W.L.R. 419 και R. (Kay and another) v. Leeds Magistrates Court (2018) EWHC 1233 (Admin.), για την ικανοποίηση πταισματοδίκη στην Αγγλία ως προς τα όσα θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη για την καταχώρηση κατηγορητηρίου, αλλά και νομολογία (Ευθυμίου (2007) 1 Α.Α.Δ. 424 και Ευσταθίου ν. Αστυνομίας (1990) 2 Α.Α.Δ. 294, για τη φύση της ποινικής διαδικασίας και το επιθυμητό της σύντομης δίωξης ούτως ώστε η τιμωρία να είναι και αποτελεσματική και να μην χρησιμοποιείται απλώς ως μοχλός πίεσης σε δεδομένα τα οποία αφορούν στην ουσία αστική διαφορά που έχουν, δηλαδή, προκύψει από εμπορικές δοσοληψίες μεταξύ των διαδίκων.
Η επιδίωξη της παρούσας αίτησης στοχεύει στην έκδοση διατάγματος από το Ανώτατο Δικαστήριο προς καταχώρηση του ιδίου κατηγορητηρίου. Θα πρέπει να λεχθεί ότι η αίτηση που εισάγεται στο Ανώτατο Δικαστήριο μετά από άρνηση παραχώρησης άδειας καταχώρησης κατηγορητηρίου στο Επαρχιακό Δικαστήριο, δεν έχει την έννοια της εφέσεως. Επομένως το Δικαστήριο, ως Ανώτατο, κρίνει πρωτογενώς και εξ ιδίων του την υπόθεση και τα περιβάλλοντα γεγονότα και δύναται, ανάλογα, να ασκήσει τη δική του ευχέρεια διατάσσοντας την καταχώρηση του κατηγορητηρίου.
Το άρθρο 43 έχει αποτελέσει ερμηνευτικό αντικείμενο τόσο σε συγγράμματα, όσο και σε νομολογία και αναφέρονται τα λεχθέντα στο σύγγραμμα του Γ.Μ. Πική «Ποινική Δικονομία στην Κύπρο», δεύτερη αναθεωρημένη έκδοση, σελ. 123 και 124, όπου καταγράφεται ότι ευλόγως ένα Δικαστήριο δύναται να αρνηθεί να εγκρίνει κατηγορητήριο αν αυτό είναι στοιχειοθετημένο κατά τρόπο που παραβιάζει τους κανόνες διατύπωσης των κατηγοριών, ή, προκαλείται σύγχυση ή καταπίεση από τη συνένωση κατηγοριών. Ένα κατηγορητήριο θα πρέπει να είναι σύμφωνο με τους κανόνες διατύπωσης κατηγορητηρίου όπως προνοείται από τον ίδιο το Νόμο. Η θέση της νομολογίας έχει αποτυπωθεί επίσης σε αριθμό υποθέσεων όπως, (μεταξύ άλλων), Αίτηση για Έκδοση Διατάγματος, (Αίτηση από Γεώργιο Κακαράντζα), Ποινική Αίτηση αρ. 2/2105, ημερ. 29.1.2015 και Ποινική αίτηση (Αίτηση από Γεώργιο Κακαράντζα) αρ. 12/2018, ημερ. 19.9.2018, όπου αναφέρονται τα όσα έχουν ήδη αποτυπωθεί προηγουμένως.
Ένα κατηγορητήριο δεν πρέπει να είναι μόνο διατυπωμένο ορθά και νομότυπα ώστε να αποφεύγεται σύγχυση ή κατάχρηση ή πίεση σε ένα κατηγορούμενο πρόσωπο, αλλά πρέπει και να συνάδει με τους σκοπούς της ποινικής δίωξης ευρύτερα. Μεταξύ των παραγόντων που το Δικαστήριο μπορεί να λάβει υπόψη είναι και η πάροδος του χρόνου, η φύση των αδικημάτων, η δυνατότητα εναλλακτικής ή πρόσθετης θεραπείας και βεβαίως η ενόχληση που μπορεί να προκύψει στο όλο σύστημα απονομής της δικαιοσύνης λόγω μακράς καθυστέρησης ή κατάχρησης δικαστικής διαδικασίας.
Δεν διαπιστώνεται οποιοδήποτε σφάλμα αρχής από το πρωτόδικο Δικαστήριο στην άρνηση καταχώρησης του κατηγορητηρίου για τους λόγους που έχει καταγράψει στη σχετική απόφαση του και τη βεβαίωση που δόθηκε, παρόλο που τα αδικήματα δεν έχουν παραγραφεί ούτε αστικώς, ούτε ποινικώς. Οι λόγοι που δόθηκαν στοιχειοθετούν ευλόγως την άσκηση της διακριτικής του ευχέρειας προς τη συγκεκριμένη κατεύθυνση. Η επίκριση που διατυπώνεται ως προς το λανθασμένο της άσκησης της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου με αναφορά στην ποινική ευθύνη κατηγορούμενου αυτής αρχομένης από τη σύλληψη ή καταγγελία του δεν είναι δόκιμη. Στην περίπτωση της έκδοσης επιταγών αφετηρία της κατά το Νόμο ποινικής ευθύνης έχει η διαπίστωση ότι δεν υπήρχαν τα διαθέσιμα κεφάλαια ή ο λογαριασμός ήταν κλειστός και όχι πότε αποφασίζει ο παραπονούμενος να προχωρήσει σε ιδιωτική ποινική δίωξη. Η μη παραγραφή δεν εξισούται με ελευθερία άσκησης δίωξης οπότε το κρίνει πρόσφορο ο παραπονούμενος. Η ποινική φύση της δίωξης τη διαφοροποιεί από την αστική ευθύνη και δεν είναι ζήτημα που άπτεται μόνο της επιβολής ποινής εάν και εφόσον κριθούν οι κατηγορούμενοι ένοχοι.
Η ουσία παραμένει ότι η καθυστερημένη δίωξη σε αυτά τα δεδομένα είναι τέτοια που σε συνδυασμό με τη συνοπτική φύση της ποινικής διαδικασίας δικαιολογεί ένα Δικαστήριο να αναχαιτίσει την περαιτέρω πορεία όσον αφορά τουλάχιστον την ποινική πτυχή της διαφοράς μεταξύ των διαδίκων. Οι διαβουλεύσεις προς επίλυση της διαφοράς είναι ως ένα σημείο θεμιτές. Ο παράγων του χρόνου όμως έχει τη δική του αυτοτέλεια.
Για τους ίδιους λόγους και το παρόν Δικαστήριο θεωρεί ότι δεν μπορεί να καταχωρηθεί το κατηγορητήριο το οποίο, όπως έχει προαναφερθεί, περιλαμβάνει 57 κατηγορίες με αδικήματα που έχουν διαπραχθεί προ πενταετίας και με γεγονότα τα οποία κάλλιστα μπορούν να αποτελέσουν το αντικείμενο επίλυσης της αντιπαράθεσης των διαδίκων σε άλλες ευχερέστερες διαδικασίες.
Η αίτηση απορρίπτεται.
Στ. Ναθαναήλ,
Δ.
/ΕΘ