|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2018:B158
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Ποινική Έφεση αρ.154/18
4 Απριλίου, 2018
(ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Π., ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, ΨΑΡΑ - ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Δ/στές)
ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣ ΑΡΙΣΤΕΙΔΟΥ
Εφεσείων,
ν.
ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ
Εφεσίβλητης.
_ _ _ _ _ _
Α.Καρεκλάς, για τον εφεσείοντα
Στ.Χ΄Κωνσταντή, (κα), για την Εφεσίβλητη.
_ _ _ _ _ _
ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Π.: Η απόφαση του Δικαστηρίου είναι ομόφωνη και θα δοθεί από τη Δικαστή Τ.Ψαρά-Μιλτιάδου.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
(Δοθείσα αυθημερόν)
Ψαρά-Μιλτιάδου,Δ.: Ο εφεσείων αντιμετωπίζει ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας ποινική υπόθεση για το αδίκημα της διάρρηξης κτιρίου και κλοπής ότι δηλαδή στις 16.1.2018 στον ΄Αγιο Δομέτιο της επαρχίας Λευκωσίας διέρρηξε και εισήλθε εντός της υπεραγοράς με την ονομασία «MASS» και διέπραξε εντός αυτής κακούργημα, δηλαδή έκλεψε ένα χρηματοκιβώτιο αξίας €1.300 το οποίο περιείχε χρηματικό ποσό €3.900 και ένα ρολόι αξίας €400, δηλαδή συνολικής αξίας €5.600, περιουσία του Μαρίνου Ζίττη από τον ΄Αγιο Δομέτιο.
Η εφεσίβλητη είχε αιτηθεί, ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου, την κράτηση του εφεσείοντα, εκκρεμούσης της δίκης του, για λόγους που αφορούν στον κίνδυνο μη προσέλευσης του στη δίκη και στην πιθανότητα διάπραξης άλλων αδικημάτων, σε περίπτωση που αυτός αφεθεί ελεύθερος. Η υπόθεση είχε αρχικά οριστεί για πρώτη εμφάνιση στις 14.3.2018. Το αίτημα, παρά την ένσταση της πλευράς του εφεσείοντα, ενεκρίθη και ορίσθη η υπόθεση στις 26.3.2018 για απάντηση. Στις 26.3.2018 ο κ.Καρεκλάς εμφανιζόμενος για τον εφεσείοντα μετά από την καταχώρηση απάντησης μη παραδοχής, υπέβαλε αίτημα όπως ο τελευταίος αφεθεί ελεύθερος με περιοριστικούς όρους. Η συνήγορος της εφεσίβλητης, ουσιαστικά επανέλαβε το αίτημα για κράτηση στην ύπαρξη του κινδύνου φυγοδικίας αλλά και της διάπραξης άλλων αδικημάτων.
Κατόπιν ενστάσεως της πλευράς του εφεσείοντα, το Δικαστήριο εξέδωσε αιτιολογημένη απόφαση στις 26.3.2018, διατάσσοντας την κράτηση του εφεσείοντα και ορίζοντας την υπόθεση για ακρόαση στις 18.4.2018.
Ως προς το αίτημα για κράτηση ανέφερε ότι τα δεδομένα ενώπιον του Δικαστηρίου από την προηγούμενη δικάσιμο ήσαν αναλλοίωτα και το μόνο που θα μπορούσε να εξεταστεί ήταν ο παράγοντας του χρόνου. Με καθοδήγηση την υπόθεση Χατζηδημητρίου ν. Δημοκρατίας (1997)2 Α.Α.Δ. 45, έκρινε ότι ο χρόνος που μεσολαβούσε από τις 26.3.18 μέχρι 18.4.18 δεν εκφεύγει από τα λογικά πλαίσια και στη βάση των ίδιων δεδομένων που έλαβε υπόψη στην ενδιάμεση απόφαση θεώρησε πως δικαιολογείτο η κράτηση του εφεσείοντα. Να αναφερθεί ότι η υιοθέτηση του πρώτου αιτιολογικού ημερ. 14.3.2018 έγινε στη βάση της υπάρχουσας μαρτυρίας που καταδείκνυε στο στάδιο αυτό την πιθανότητα κινδύνου καταδίκης. Ο κίνδυνος μη προσέλευσης του στο Δικαστήριο κρίθηκε σε συνάρτηση με τη σοβαρότητα του αδικήματος (διάρρηξη με προνοούμενη ποινή 7 έτη), καθώς και την πιθανότητα καταδίκης με βάση το μαρτυρικό υλικό που εξηγήθηκε ενώπιον του Δικαστηρίου (κατάθεση παραπονουμένου και έκθεση γενετικού υλικού, που συνδέει τον εφεσείοντα με αλουμινένιες ράβδους του πλαϊνού παραθύρου που παραβιάστηκε). Προσθέτως, κρίθηκε ότι συνέτρεχε και πιθανότητα διάπραξης άλλων αδικημάτων. ΄Οπως δε το Δικαστήριο ανέφερε, με παραπομπή στη νομολογία, σε συνάρτηση με αυτό τον παράγοντα μπορεί να εξεταστεί το μητρώο του εφεσείοντα αλλά και η ύπαρξη εκκρεμουσών υποθέσεων εναντίον του. Στην υπό κρίση περίπτωση ο εφεσείων βαρύνετο με δύο άλλες προηγούμενες καταδίκες, συγκεκριμένα την υπόθεση 41314/11 του Ε.Δ. Λευκωσίας ημερ. καταδίκης 20.12.2013 και την υπόθεση 22883/13 του Ε.Δ. Λευκωσίας ημερ. καταδίκης 14.07.2015. Και στις δύο πιο πάνω υποθέσεις, οι οποίες αφορούσαν παρόμοια αδικήματα, επιβλήθηκαν ποινές φυλάκισης με αναστολή.
Επίσης ο εφεσείων αντιμετωπίζει την ποινική υπόθεση αρ. 338/18 του Ε.Δ. Λευκωσίας που αφορά το αδίκημα συνωμοσίας προς διάπραξη κακουργήματος, ήτοι διάρρηξης και κλοπής.
Το Δικαστήριο κατέληξε ως εξής:
«Θεωρώ ότι αυτά τα δεδομένα δεν μπορούν να παραγνωριστούν και με βάση τη Νομολογία που ως έχει προαναφερθεί ο κίνδυνος διάπραξης παρόμοιας φύσης αδικημάτων μπορεί να πιθανολογηθεί στη βάση του ποινικού μητρώου του Κατηγορούμενου αλλά και των εκκρεμουσών υποθέσεων, εδώ υπάρχει και ποινικό μητρώο, όπως ήδη αναφέρθηκε παρόμοιας φύσης αδικημάτων σε σχέση με την επίδικη κατηγορία αλλά και εκκρεμούσα υπόθεση πάλι για παρόμοιας φύσης αδίκημα σε σχέση με την υπό εκδίκαση υπόθεση. Άρα στην περίπτωση του Κατηγορούμενου, καθοδηγούμενη και εδώ από την πάγια Νομολογία, θεωρώ ότι συντρέχει ο κίνδυνος να διαπράξει και άλλο αδίκημα σε περίπτωση απόλυσης του. Για τους λόγους που έχω εξηγήσει, θα διατάξω την κράτηση του Κατηγορούμενου μέχρι την επόμενη δικάσιμο, η οποία έχει οριστεί για στις 26/03/18 και ώρα 9.00.»
Εκλαμβάνουμε ότι η έφεση που ο εφεσείων καταχώρησε αρχικά χωρίς δικηγόρο, προσβάλλει το εσφαλμένο της κρίσης του Δικαστηρίου ως προς την πιθανότητα καταδίκης (λέγει απλώς «είμαι αθώος»). Ο κ.Καρεκλάς εμφανιζόμενος σήμερα ενώπιον μας ανέφερε πως το πρωτόδικο Δικαστήριο λανθασμένα έκρινε πως ο εφεσείων έπρεπε να παραμείνει υπό κράτηση.
Όμως, η μη καταχώρηση έφεσης ως προς την πρώτη απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου ημερ. 14.3.2108 οδηγεί στο ότι το Εφετείο δεν μπορεί να εξετάσει την κρίση του Δικαστηρίου ως προς την κράτηση, εκτός αναφορικά με το χρόνο, εφόσον το στοιχείο αυτό ήταν το μόνο που θα έπρεπε να επαναξιολογηθεί στην απόφαση του Δικαστηρίου, ημερ. 26.3.2018.
Στη Δημητριάδη ν. Δημοκρατίας, Ποιν. έφ.254/17, 11.1.2018, ECLI:CY:AD:2018:B11 είχαμε την ευκαιρία να ασχοληθούμε με το ζήτημα. Αναφέραμε τα ακόλουθα σχετικά:
"Επομένως, όπως ορθά κατέληξε το πρωτόδικο Δικαστήριο, το μόνο ζήτημα που εγειρόταν και θα έπρεπε να αποφασιστεί, ήταν εκείνο του χρόνου κράτησης του Εφεσείοντα. Αυτό το στοιχείο το εξέτασε ειδικά το πρωτόδικο Δικαστήριο και, αφού παρατήρησε ότι ο συνολικός χρόνος κράτησης από τις 16.6.2017 μέχρι τις 8.2.2018 είναι σχεδόν οκτώ μήνες, κατέληξε ότι ο χρόνος των οκτώ μηνών, υπό τις περιστάσεις, δεν ήταν τέτοιος που να δικαιολογεί την άμεση απόλυση του Εφεσείοντα, έστω υπό όρους.
Στην υπόθεση Καραγιώργη (ανωτέρω) το Εφετείο έκρινε ότι η πρωτόδικη απόφαση ήταν παντελώς αναιτιολόγητη και ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο είχε ασκήσει πλημμελώς τη διακριτική του ευχέρεια. Αναφέρθηκε, συναφώς, και στην προηγούμενη απόφαση Rodosthenous and Another v. The Police (1961) CLR, 48. Στην υπόθεση όμως Καραγιώργη (ανωτέρω), το πρωτόδικο Δικαστήριο, αναβάλλοντας την εκδίκαση της υπόθεσης, είχε πει απλώς: «Δεν νομίζουμε ότι υπάρχει λόγος να αλλάξουμε την προηγούμενη μας διαταγή. Οι κατηγορούμενοι θα παραμείνουν υπό κράτηση.» Η προηγούμενη διαταγή έλεγε μόνο ότι: «Ακούσαμε με προσοχή όσα είχαν να πουν οι δικηγόροι των κατηγορουμένων και η Κατηγορούσα Αρχή. Βρίσκουμε ότι δεν συντρέχουν οι λόγοι εκείνοι για να αφήσουμε τους κατηγορουμένους ελεύθερους.». Στην υπόθεση, δηλαδή, εκείνη επιβεβαιώθηκε και υιοθετήθηκε η προηγούμενη απόφαση, η οποία όμως ήταν παντελώς αναιτιολόγητη και, επομένως, τρωτή. Στην προκείμενη περίπτωση, η προηγούμενη απόφαση, ημερομηνίας 10.7.2017, ήταν δεόντως αιτιολογημένη και την υιοθέτησε το πρωτόδικο Δικαστήριο αφού έκαμε αναφορά στα καίρια της σημεία και αφού εξέτασε ειδικά το ζήτημα της κράτησης σε συνάρτηση με τον διαρρεύσαντα χρόνο και τον συνολικό χρόνο κράτησης του Εφεσείοντα.
Στην υπόθεση Σιβιτανίδης (ανωτέρω) τονίστηκε ότι, η διακριτική ευχέρεια του Κακουργιοδικείου αναφορικά με την κράτηση κατηγορούμενου μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης του, ασκείται στη βάση των ενώπιον του δεδομένων, κατά το χρόνο άσκησης της διακριτικής ευχέρειας και επέκρινε την πλήρη υιοθέτηση της απόφασης του παραπέμποντος Δικαστηρίου, με μια «σαρωτική τοποθέτηση». Είπε, συναφώς, το Εφετείο, ότι δεν είναι ούτε νοητή ούτε επιτρεπτή η απλή υιοθέτηση, από το Κακουργιοδικείο, του σκεπτικού άλλου Δικαστηρίου, όπως στην υπόθεση εκείνη του παραπέμποντος Δικαστηρίου. Το Κακουργιοδικείο ασκεί τη δική του διακριτική ευχέρεια στη βάση των ενώπιον του δεδομένων, κατά το χρόνο της άσκησης της. Στην προκείμενη περίπτωση, η προηγούμενη απόφαση, ημερομηνίας 10.7.2017, ήταν απόφαση του ιδίου του Κακουργιοδικείου, υπό διαφορετική σύνθεση, και όχι οποιουδήποτε άλλου Δικαστηρίου, όπως είναι το παραπέμπον Δικαστήριο. Επομένως, δεν επρόκειτο περί δύο διαφορετικών Δικαστηρίων και το Κακουργιοδικείο, στις 27.11.2017, δεσμευόταν από την προηγούμενη του απόφαση που δεν είχε εφεσιβληθεί, την οποίαν εφάρμοσε, υπό το πρίσμα των δεδομένων της 27.11.2017.
Όσον αφορά την απόφαση Σπανού (ανωτέρω), στην οποία τονίστηκε ότι ένα διάταγμα κράτησης κατηγορουμένου εκδίδεται στη βάση των ενώπιον του εκδικάζοντος δικαστηρίου δεδομένων και όχι με βάση την εκ προοιμίου αποτίμηση του ευλόγου του χρόνου με γενικευμένη αναφορά στη Νομολογία, παρατηρούμε ότι, στην προκείμενη περίπτωση, το πρωτόδικο Δικαστήριο έκαμε αναφορά σε σχετική νομολογία, από την οποία καθοδηγήθηκε ορθά, κατέληξε όμως, στη βάση των δεδομένων της προκείμενης περίπτωσης, ότι περίοδος κράτησης σχεδόν οκτώ μηνών δεν ήταν, από μόνη της, επαρκής λόγος για να αφεθεί ο Εφεσείων ελεύθερος, έστω υπό όρους. Δεν υπάρχει, επομένως, οποιοσδήποτε λόγος επέμβασης στην άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Κακουργιοδικείου.
Είναι σαφές ότι η παρέλευση τόσο μικρού χρονικού διαστήματος από τις 26.3.2018 μέχρι τις 18.4.2018 δεν μπορεί να οδηγήσει σε επιτυχία την έφεση. Το πρωτόδικο Δικαστήριο ορθά αξιολογώντας τα δεδομένα, εφόσον επρόκειτο για δίκη στην οποία είχε διαταχθεί η κράτηση του κατηγορουμένου, όρισε την υπόθεση το συντομότερο δυνατό, λιγότερο από μήνα. (Βλ. Α.Σταυρινού ν. Δημοκρατίας, Ποιν.εφ.255/17, 13.12.2017, ECLI:CY:AD:2017:B458).
Συνεπώς θεωρούμε την έφεση αβάσιμη και την απορρίπτουμε.
ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Π.
ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Δ.
ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Δ.