public Παμπαλλής, Κώστας Σταύρου Μιχαηλίδου, Δέσπω Λιάτσος, Αντώνης Εφεσείων παρών, εμφανίζεται αυτοπροσώπως. Ολ. Λάμπρου, για τον εφεσίβλητο. CY AD Κύπρος Ανώτατο Δικαστήριο 2018-04-26 el Τμήμα Νομικών Εκδόσεων, Ανώτατο Δικαστήριο ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΝΙΚΟΛΑΣ ν. ΔΗΜΟΣ ΛΑΡΝΑΚΑΣ, ΠΟΙΝΙΚΗ ΕΦΕΣΗ ΑΡ. 149/16, 26/4/2018 Δικαστική Απόφαση

ECLI:CY:AD:2018:B198

ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

(ΠΟΙΝΙΚΗ ΕΦΕΣΗ ΑΡ. 149/16)

 

26 Απριλίου, 2018

 

[Κ. ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ. ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ, Α. ΛΙΑΤΣΟΣ, Δ/ΣΤΕΣ]

 

 

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΝΙΚΟΛΑΣ

Εφεσείων

ΚΑΙ

 

ΔΗΜΟΣ ΛΑΡΝΑΚΑΣ

Εφεσίβλητος

---------

 

Εφεσείων παρών, εμφανίζεται αυτοπροσώπως.

Ολ. Λάμπρου, για τον εφεσίβλητο.

 

---------

 

ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ.:  Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από τη Δ. Μιχαηλίδου, Δ.

 

---------

 

 

 

 

Α Π Ο Φ Α Σ Η

 

 

ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ, Δ.:  Υπόθεση παρακώλυσης κυκλοφορίας κατά παράβαση του περί Μηχανοκινήτων Οχημάτων και Τροχαίας Κινήσεως Νόμου, Ν. 66/72, όπως τροποποιήθηκε και των περί Τροχαίας Δημοτικών Κανονισμών και περί Μηχανοκινήτων Οχημάτων και Τροχαίας Κινήσεως Κανονισμών[1] που καταχωρίστηκε στις 17.12.2014, απασχόλησε το Επαρχιακό Δικαστήριο Λάρνακας σε οκτώ συνεδρίες, εκ των οποίων οι δύο μόνο αναλώθηκαν για ακρόαση και απαγγελία της απόφασης, εν όψει του ότι δόθηκαν συνολικά τέσσερις αναβολές κατόπιν σχετικών αιτημάτων του κατηγορούμενου-εφεσείοντος, ο οποίος κρίθηκε ένοχος στην κατηγορία που αντιμετώπιζε και του επεβλήθηκε πρόστιμο ύψους €350.

 

Σύμφωνα με τις λεπτομέρειες του αδικήματος, στις 7.6.2014 ο εφεσείων γύρω στις 10:50 στάθμευσε το αυτοκίνητο του με αρ. εγγραφής DAA424 σε πολυσύχναστη οδό, Ζ.Δ. Πιερίδη, κατά τρόπο που παρακώλυε αδικαιολογήτως την κυκλοφορία.  Επρόκειτο για δρόμο διπλής κυκλοφορίας, στον οποίο υπήρχαν σταθμευμένα αυτοκίνητα σε αντίθετη πορεία από το εγκαταλειφθέν αυτοκίνητο του εφεσείοντος - στο πλέον στενό σημείο του δρόμου - κατά τρόπο που εμπόδιζε την απρόσκοπτη διέλευση των άλλων οχημάτων, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μποτιλιάρισμα και κυκλοφοριακό χάος.  Κατάσταση που εξομαλύνθηκε όταν η ΜΚ1, τροχονόμος του Δήμου Λάρνακος, ενεργοποιήθηκε από τα κορναρίσματα των οχημάτων και έσπευσε να ρυθμίσει την τροχαία κίνηση.  Τόσο ο κατηγορούμενος όσο και οι οδηγοί άλλων τριών οχημάτων που εμπόδιζαν την κυκλοφορία καταγγέλθηκαν.  To εξώδικο πρόστιμο των €50 - αυξήθηκε αργότερα σε €75 - παρέμεινε απλήρωτο παρά τη σχετική ειδοποίηση που απεστάλη στον εφεσείοντα. 

 

Οι πολλαπλές αιτιάσεις του εφεσείοντος, ότι αναγκάστηκε να σταθμεύσει το όχημα του λόγω μηχανικής βλάβης, ανέβηκε η θερμοκρασία, και αναγκάστηκε να απουσιάσει για περίπου τέσσερα ή έξι λεπτά, από τη στιγμή που έφυγε για να πάρει νερό από παρακείμενο περίπτερο και να επιστρέψει, ή άλλες αιτιάσεις περί μονής κατεύθυνσης του δρόμου ή ότι η στάθμευση δεν εμπόδιζε την κυκλοφορία, ή ότι ο Δήμος είχε υποχρέωση να μετακινήσει το όχημα του αν εμπόδιζε, απερρίφθησαν από το Δικαστήριο, το οποίο στη βάση της αποδεκτής ενώπιον του μαρτυρίας, ΜΚ1, έκρινε τον εφεσείοντα ένοχο.

 

Δυσαρεστημένος ο εφεσείων στρέφεται εναντίον της απόφασης του Δικαστηρίου προβάλλοντας επτά (7) λόγους έφεσης τους οποίους μεταφέρουμε αυτούσιους: 

 

«1. «Θανάσιμα» εσφαλμένο ΟΝΟΜΑ και ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ του Κατηγορουμένου στο Κατηγορητήριο.

 

2. «Θανάσιμα» εσφαλμένη σύνταξη της κατά ισχυρισμόν «Έκθεσης Αδικήματος» σε σύγκριση με την σύνταξη του κατά ισχυρισμού «Λεπτομερειών του Αδικήματος».

 

3. Το Δικαστήριο, στηριζόμενο πάνω σε εσφαλμένους λόγους εάν όχι και θεληματικά εσφαλμένους λόγους ή/και αβάσιμες προϋποθέσεις ή/και αδικαιολόγητη άρνηση ή/και παράνομη απαγόρευση, του ιδίου του Δικαστηρίου, μου αφαίρεσε το δικαίωμα να ακουστώ και να καταχωρήσω την Γραπτή/Προφορική μου Αγόρευση, (αυτό ανεξάρτητα από το τι θα δηλώσουν ή θα ισχυριστούν τα απολύτως ελεγχόμενα από το ίδιο το Δικαστήριο Πρακτικά. (Να σημειωθεί το γεγονός ότι είχα «κακή» εμπειρία επί αυτού του σημείου με το δικαστήριο Λιάτσου).

 

4. Εφόσον όλοι οι πιο πάνω αναφερόμενοι λόγοι μαζί με άλλους που δεν αναφέρονται στην παρούσα αρχική καταχώρηση, δεν μπορούν να στηριχτούν με καμία λογική ή νομική βάση, αποκρυσταλλώνεται η παραβίαση του Δικαιώματος μου περί «Δικαίας Δίκης»-(Άρθρο 6 Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων) το Άρθρο 13 (σε συνδυασμό με το Άρθρο 6) και τουλάχιστον παραβίαση των αρχών της «Φυσικής Δικαιοσύνης».

 

5. Υπό τις συγκεκριμένες περιστάσεις της παρούσας Δικαστικής Διαδικασίας, και η απαράδεκτη συμπεριφορά του απέναντι μου, το Δικαστήριο, με το που από μόνο του δίκασε και στην συνέχεια κήρυξε τον εαυτόν του «αθώο» στις Αιτήσεις μου για «Εξαίρεση» του, περαιτέρω και επιπλέον παραβίασε και την αρχή Φυσικής δικαιοσύνης «nemo debet esse index in causa propria» εφόσον δεν μπορεί να είναι κανείς κριτής των δικών του πράξεων ή εισηγήσεων το Δικαστήριο κωλύεται να δικάσει τον εαυτόν του, πράξη την οποία έχει κάνει. (παρόμοια διαχείριση είχα και πάλι από το Δικαστήριο Λιάτσου).

 

6. Η κρίση και η αξιολόγηση του Δικαστηρίου περί της μαρτυρίας που πρόσφεραν οι δύο εμπλεκόμενες πλευρές είναι εσφαλμένη και πρωτίστως η «δολοφονία» του χαρακτήρα μου δεν είναι αποδεκτή όχι μόνο στο εάν προέρχεται από το συγκεκριμένο δικαστήριο του οποίου προφανώς η δικαστική αρχή του είναι «ένοχος μέχρι απόδειξης αθωότητας» αλλά και από κανένα ΑΛΛΟ φυσικό ή Νομικό Πρόσωπο, Αρχή ή Οργανισμό.

 

7. Η υπό τις συγκεκριμένες περιστάσεις της υπόθεσης εκτός και εντός της Δικαστικής Αίθουσας, μαζί και με τις επίσημες δηλώσεις του Δικαστηρίου, η εδώ και αρκετό καιρό «αναμενόμενη» καταδίκη μου και η χρηματική ποινή που ταυτοχρόνως επιβλήθηκε από το Επαρχιακό Δικαστήριο Λάρνακας σήμερα (04/07/16) είναι αδικαιολόγητα εσφαλμένη ή/και αδικαιολόγητα υπερβολική.»

 

Το τι συνιστά παρακώλυση είναι θέμα πραγματικό και θέμα βαθμού.  Δεν υπάρχει γενικός ή εξαντλητικός ορισμός.  Εξαρτάται από τις περιστάσεις της κάθε υπόθεσης, συμπεριλαμβανομένων, του χρόνου στάσης ή στάθμευσης, του τόπου, του σκοπού της και οποιουδήποτε άλλου στοιχείου, σημαντικού υπό τις περιστάσεις (Nagy v. Weston (1965) 1 All E.R. 78 και Dunn v. Holt (1904) 68 JP 271).

 

Ορθά παρατηρεί το Δικαστήριο ότι η υπόθεση της Κατηγορούσας Αρχής προωθήθηκε στη βάση του ότι το όχημα του κατηγορουμένου εν τοις πράγμασι παρακώλυε την κυκλοφορία.  Πρόταση που αποδείχθηκε πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας, εν όψει της αποδοχής της μαρτυρίας της Κατηγορούσας Αρχής και απόρριψης της εκδοχής του εφεσείοντος περί μηχανικής βλάβης, οπότε δεν συζητείται αν προέκυπτε εύλογη αιτία που να δικαιολογεί την στάθμευση και που ενδεχομένως να οδηγούσε στην απαλλαγή του κατηγορουμένου (Πέτσα ν. Αστυνομίας, Πολ. Έφ. Αρ. 27/14, 12.2.2016, ECLI:CY:AD:2016:B88).  Ο συναφής λόγος έφεσης περί εσφαλμένης αξιολόγησης δεν έτυχε σοβαρής υποστήριξης πέραν της φραστικής αναφοράς του εφεσείοντος περί «δολοφονίας» του χαρακτήρα του και της γενικής, αόριστης και ατεκμηρίωτης επίθεσης κατά της αμεροληψίας του Δικαστηρίου.

 

Τα δε περί αδυναμίας ταύτισης του αναγραφόμενου επί του κατηγορητηρίου ονόματος «Χαράλαμπος Νικολάου» με τον εφεσείοντα Χαράλαμπο Νίκολας, δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να μας απασχολήσουν ούτε κατ΄ ελάχιστον.  Απεδείχθη, όπως άλλωστε και ο ίδιος ο εφεσείων παραδέχθηκε κατ΄ έφεση, ότι το εν λόγω όχημα του ανήκε[2] και ότι ο ίδιος το οδηγούσε κατά την επίδικη ημερομηνία.  Ενώ κατ΄ έφεση απαντώντας σε σχετική διευκρινιστική ερώτηση του Δικαστηρίου συμφώνησε ότι ο αριθμός ταυτότητας που αναγράφεται επί του κατηγορητηρίου παρά του ονόματος του κατηγορουμένου, συμπίπτει με τον αριθμό ταυτότητας του.[3] 

 

Οι δε αιτιάσεις του κατηγορουμένου περί άδικης μεταχείρισης, «καταπιεστικής στέρησης» του δικαιώματος του να υπερασπίσει τον εαυτό του ή παραβίαση του δικαιώματος του να ακουστεί ή των αρχών της φυσικής δικαιοσύνης, διαψεύδονται από τα ίδια τα πρακτικά και από τις ημερομηνίες κατά τις οποίες δόθηκαν αντίστοιχες αναβολές από το Δικαστήριο κατόπιν αιτημάτων του ιδίου του κατηγορουμένου, ώστε να του δοθεί χρόνος να προβάλει την υπεράσπιση του.

Το δικαίωμα κατηγορουμένου να υπερασπιστεί εαυτόν αν νιώθει ότι αδίκως κατηγορείται είναι αναφαίρετο, Άρθρο 30 του Συντάγματος, αλλά η πρόσβαση στο Δικαστήριο η οποία παρασχέθηκε απρόσκοπτα στον εφεσείοντα ώστε να προωθήσει τη θέση του, δεν επιτρέπεται να απολήγει σε κατάχρηση.  Ότι ο εφεσείων δεν εισακούστηκε δεν θεμελιώνει αφ΄ εαυτού κακοδικία.  Το Δικαστήριο εμπεριστατωμένα και αιτιολογημένα απέρριψε την υπερασπιστική γραμμή του εφεσείοντος πριν καταλήξει σε καταδικαστική απόφαση. Οι δε κατηγορίες του εφεσείοντος περί μεροληψίας του Δικαστηρίου διαψεύδονται από τα ενώπιον μας πρακτικά στα οποία ανατρέξαμε εξ΄ ιδίων, σε αντίθεση με τον εφεσείοντα, ο οποίος με διάφορες προφάσεις, απέφυγε επιμελώς να μας παραπέμψει.  Ο Δικαστής δεν εξαιρείται αναλόγως της επιθυμίας του διαδίκου, με την έννοια επιλογής Δικαστή.  Το Δικαστήριο ορθά απεφάνθη στο υποβληθέν αίτημα για εξαίρεση του ότι το κριτήριο είναι αντικειμενικό και ότι η υπόδειξη προς τον κατηγορούμενο/εφεσείοντα να καθίσει ευπρεπώς μέσω του δικαστικού κλητήρα, δεν δίνει την εντύπωση στο μέσο εχέφρονα πολίτη, που γνωρίζει τα γεγονότα ότι το Δικαστήριο δεν είναι σε θέση να εκδικάσει αμερόληπτα την υπόθεση.  Διαφορετική αντίκριση θα απογύμνωνε το Δικαστήριο της εγγενούς του εξουσίας να ρυθμίσει την ενώπιον του διαδικασία ή να ελέγξει ανάρμοστες ή παράνομες συμπεριφορές εντός της δικαστικής αίθουσας. 

 

Καθήκον του Εφετείου είναι να εκτιμήσει κατά πόσο η διαδικασία που ακολουθήθηκε στο σύνολο της, ήταν δίκαιη, Άρθρο 6(1) της Σύμβασης.  Kαι η διαδικασία που ακολουθήθηκε πιστοποιεί ότι τα δικαιώματα του εφεσείοντος αναγνωρίστηκαν και προστατεύθηκαν απολύτως από το Δικαστήριο, Άρθρο 30.3 του Συντάγματος και 6 της Σύμβασης. 

 

Αν είχαμε να προσθέσουμε κάτι πριν ολοκληρώσουμε, θα κακίζαμε το Επαρχιακό Δικαστήριο, το οποίο επέτρεψε και ανέχτηκε, πέραν του δέοντος, εριστικές και περιφρονητικές συμπεριφορές όπως αυτή του εφεσείοντος, με αποτέλεσμα να κατασπαταληθεί πολύτιμος δικαστικός χρόνος για την εκδίκαση κατηγορίας αυτής της φύσης, η σοβαρότητα της οποίας ορίζεται από το ανώτατο όριο ποινής[4] και η οποία, με ένα μάρτυρα εκατέρωθεν, θα έπρεπε να είχε περατωθεί σε μία δικάσιμο.  Η ορθή διαχείριση του δικαστικού χρόνου και η χωρίς άσκοπες καθυστερήσεις ολοκλήρωση των υποθέσεων, βαρύνει το εκδικάζον Δικαστήριο και συνιστά παράγοντα πρωταρχικής σημασίας προς εκπλήρωση της συνταγματικής υποχρέωσης των Δικαστηρίων για απονομή της δικαιοσύνης εντός ευλόγου χρόνου.

 

Σε ό,τι αφορά την επιβληθείσα ποινή, υπό τας περιστάσεις δεν κρίνεται ως έκδηλα υπερβολική, ούτως ώστε να δικαιολογείται η παρέμβαση μας.

 

Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα σε βάρος του εφεσείοντος όπως θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και εγκριθούν από το Δικαστήριο.

 

 

                                     

                                                                   Κ. ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ.

 

                                                                   Δ. ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ, Δ.

 

                                                                   Α. ΛΙΑΤΣΟΣ, Δ.

 

 

/φκ