|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2017:B130
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Ποινική Έφεση Αρ. 157/2015
5 Aπριλίου, 2017
[ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ, ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Δ/ΣΤΕΣ]
ΜΕΤΑΞΥ:
ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΤΟΥΡΙΣΜΟΥ
Εφεσειόντων
ν.
IVANKA DIMITROVA SMILKOVA
Εφεσίβλητης
--------
Γ. Ζαχαρίου (κα), για εφεσείοντες
Α. Σαβεριάδης, για εφεσίβλητη
......
ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ, Δ.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Χριστοδούλου, Δ.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, Δ: Ο εφεσείων οργανισμός καταλόγισε στην εφεσίβλητη ότι λειτουργούσε κέντρο αναψυχής στη Μοσφιλωτή με την ονομασία «Mango-Vania Café» χωρίς άδεια από την αρμόδια αρχή, κατά παράβαση προνοιών του περί Κέντρων Αναψυχής Νόμων του 1985 -2007 (στο εξής ο Νόμος).
Η εφεσίβλητη αρνήθηκε τη σχετική κατηγορία προβάλλοντας ότι το υποστατικό λειτουργούσε ως καφενείο που εξαιρείται από την υποχρέωση εξασφάλισης άδειας (άρθρα 2 και 6 του Νόμου), με αποτέλεσμα η υπόθεση - η υπ΄ αρ. 7525/13 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας - να οδηγηθεί σε ακρόαση.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο αφού αξιολόγησε την εκατέρωθεν προσκομισθείσα μαρτυρία κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα χαρακτηριστικά λειτουργίας του υποστατικού συνήδαν με τα κεντρικά στοιχεία του «καφενείου», με αποτέλεσμα να αθωώσει και απαλλάξει την εφεσίβλητη στην κατηγορία που αντιμετώπιζε.
Ο εφεσείων αμφισβητεί την ορθότητα της πρωτόδικης απόφασης και αφού εξασφάλισε την προβλεπόμενη από το άρθρο 137(1)(α) του περί Ποινικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ. 155, άδεια του Γενικού Εισαγγελέα την εφεσίβαλε, προβάλλοντας ότι «Το πρωτόδικο Δικαστήριο λανθασμένα κατέληξε ότι το επίδικο υποστατικό ήταν καφενείο και όχι κέντρο αναψυχής». Και αυτό με την αιτιολογία πως το πρωτόδικο Δικαστήριο (α) προέβη σε λανθασμένη ανάλυση της μαρτυρίας και το συμπέρασμα του δεν δικαιολογείται είτε από τη νομολογία είτε από την ερμηνεία του όρου «καφενείο», (β) λανθασμένα κατέληξε ότι η δοθείσα από τη μαρτυρία περιγραφή του υποστατικού το κατέτασσε στην κατηγορία «καφενείο», (γ) διαφοροποιήθηκε από τις νομολογιακές αρχές ως προς το τι συνιστά καφενείο και (δ) προέβηκε σε λανθασμένη ανάλυση και αξιολόγηση της μαρτυρίας.
Έχοντας υπόψη ότι με την παρούσα εφεσιβάλλεται αθωωτική απόφαση, καθίσταται αναγκαίο να υπενθυμίσουμε ότι σύμφωνα με τις νομικές αρχές που διαμόρφωσε η νομολογία επί του θέματος (βλ. Γενικός Εισαγγελέας ν. Ευσταθίου κ.α. (2010) 2 Α.Α.Δ. 94 που παραπέμπει στην προηγηθείσα επί του θέματος νομολογία και Γενικός Εισαγγελέας ν. Κυπριανού, Ποιν. Εφ. 162/13 ημερ. 9.12.14, ECLI:CY:AD:2014:D981 της Πλήρους Ολομέλειας), το υπό αναφορά δικαίωμα ασκείται κατ΄ αυστηρή τήρηση των προϋποθέσεων του άρθρου 137(1)(α). Κατά την εξέταση δε της έφεσης θα πρέπει να διαγιγνώσκεται και να αποκλείεται η συγκαλυμμένη επιδίωξη της αμφισβήτησης και του παραμερισμού της αξιολόγησης της μαρτυρίας που βρίσκεται εκτός της εμβέλειας του εν λόγω άρθρου εφόσον, κατ΄ ουσία, άσκηση έφεσης εναντίον αθωωτικής απόφασης επιτρέπεται μόνο για νομικά θέματα.
Κατ΄ ακολουθία των πιο πάνω είναι νομίζουμε προφανές ότι τα όποια στοιχεία της αιτιολογίας που δίδονται στο εφετήριο τείνουν, άμεσα ή έμμεσα, σε παραμερισμό της αξιολόγησης της μαρτυρίας στην οποία προέβηκε το πρωτόδικο Δικαστήριο, ως και στα συνακόλουθα του ευρήματα, είναι εκτός της εμβέλειας του άρθρου 137(1)(α) του Κεφ. 155. Με αποτέλεσμα η έφεση να περιορίζεται στο κατά πόσο τα ευρήματα στα οποία κατέληξε το πρωτόδικο Δικαστήριο - ως αποτέλεσμα της αξιολόγησης στην οποία προέβηκε - δικαιολογούν ή όχι το συμπέρασμα του ότι το επίδικο υποστατικό λειτουργούσε ως «καφενείο» και όχι ως κέντρο αναψυχής εν τη εννοία του Νόμου. Επί του προκειμένου παραθέτουμε αυτούσιο το πιο κάτω απόσπασμα από την προσβαλλόμενη απόφαση, το οποίο αποδίδει και τα ευρήματα του πρωτόδικου Δικαστηρίου σ΄ ό,τι αφορά τη λειτουργία του επίδικου υποστατικού:-
«Πρόκειται για υποστατικό στο οποίο συναντιούνται και συχνάζουν άνδρες συγχωριανοί, κάτοικοι της κοινότητας Μοσφιλωτής, κυρίως συνταξιούχοι, ηλικίας άνω των εξήντα ετών, καθώς και άνδρες νεαρότερων ηλικιών. Εκεί συναντιούνται και συχνάζουν επίσης τα μέλη της τοπικής «Λέσχης Μοτοσικλετιστών Περιφέρειας Μοσφιλωτής». Στο υποστατικό, το οποίο λειτουργεί από ενωρίς το πρωί σερβίρονται καφές, αναψυκτικά και οινοπνευματώδη ποτά και πωλούνται τσιγάρα. Στο υποστατικό, σερβίρονται, ως μόνο έδεσμα, σάντουιτς. Για την ψυχαγωγία τους οι θαμώνες του υποστατικού έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν τηλεόραση και να παίξουν μπιλιάρδο. Η ύπαρξη, στο υποστατικό, μπιλιάρδου, ψηλών καρεκλών φτιαγμένων από ψάθα, επίπλου με εκτεθειμένα οινοπνευματώδη ποτά και ανηρτημένου τιμοκαταλόγου, δεν οδηγεί στον αποχαρακτηρισμό του και δεν το καθιστά «κέντρο αναψυχής» τύπου άλλου από καφενείο. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής δικαιολογεί την ύπαρξη των προαναφερθέντων σε ένα καφενείο.»
Είναι θέση του εφεσείοντα, ότι ναι μεν ο Νόμος δεν ερμηνεύει τον όρο «καφενείο», αλλά σύμφωνα με τη νομολογία (Κυπριακός Οργανισμός Τουρισμού ν. Café Cappuccino O1.V. Ltd κ.α. (2008) 2 Α.Α.Δ. 346) πρέπει να του αποδίδεται η ερμηνεία που καθορίζεται στα διάφορα ερμηνευτικά λεξικά της ελληνικής γλώσσας. Με αυτό ως δεδομένο επικαλέστηκε το Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής του Ιδρύματος Μανώλη Τριανταφυλλίδη (Εκδόσεις Ινστιτούτου Νεοελληνικών Σπουδών), Θεσσαλονίκη 1998 όπου το λήμα «καφενείο» ερμηνεύεται ως «χώρος αναψυχής και συναντήσεως κυρίως για άνδρες, στο οποίο σερβίρονται καφές, αναψυκτικά, γλυκά του κουταλιού κ.λ.π. και όπου υπάρχει δυνατότητα για διάφορα επιτραπέζια παιχνίδια κυρίως χαρτιά και τάβλι». Το ίδιο ουσιαστικά, επεσήμανε, αποδίδεται στο λήμα «καφενείο» και στο λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας του καθηγητή Γ. Μπαμπινιώτη, όπου αναφέρεται ότι πρόκειται για «κατάστημα στο οποίο σερβίρουν κυρίως καφέ, αλλά και αναψυκτικά, ποτά και γλυκά και όπου συχνά μπορεί να παίξει χαρτιά, τάβλι και γενικά να περάσει την ώρα του». Στην υπό κρίση όμως περίπτωση, υπέβαλε, η περιγραφή του χώρου, ο εξοπλισμός του, τα είδη που προσφέρονται στους θαμώνες και τα παιχνίδια που παίζονται στο επίδικο υποστατικό, δεν το κατατάσσουν στην κατηγορία του «καφενείου» και επομένως λανθασμένα το πρωτόδικο Δικαστήριο έκρινε την εφεσίβλητη αθώα.
Εκ διαμέτρου αντίθετες είναι βεβαίως οι θέσεις της εφεσίβλητης, η οποία μέσω του ευπαιδεύτου συνηγόρου της επιχειρηματολόγησε υπέρ της ορθότητας της πρωτόδικης απόφασης.
Έχουμε εξετάσει την εκατέρωθεν επιχειρηματολογία σ΄ ό,τι αφορά το χαρακτηρισμό του επίδικου υποστατικού ως «καφενείο» από το πρωτόδικο Δικαστήριο. Καταλήξαμε ότι στη βάση των ευρημάτων του πρωτόδικου Δικαστηρίου η έφεση δεν ευσταθεί και συναφώς είναι αρκετό να παρατηρήσουμε τα ακόλουθα:-
Ο Νόμος ορίζει ως «κέντρον» το κατάστημα στο οποίο «παρέχονται επί πληρωμή εστίασις, ή πάσης φύσεως φαγητά, ποτά ή γλυκίσματα, ανεξαρτήτως του εάν εις το κατάστημα προσφέρεται μουσική ή καλλιτεχνικόν πρόγραμμα» (άρθρο 2), με ρητή όμως εξαίρεση από τις διατάξεις του Νόμου των «καφενείων» για τα οποία δεν απαιτείται άδεια λειτουργίας από την αρμόδια αρχή.
Αποτελεί - και ορθώς - κοινό τόπο ότι ο Νόμος δεν ορίζει τι είναι «καφενείο» και για ερμηνεία του όρου τα Δικαστήρια προσφεύγουν στα λεξικά της ελληνικής γλώσσας (Café Cappuccino O1.V. Ltd κ.α. (ανωτέρω), στη βάση βεβαίως των χαρακτηριστικών λειτουργίας του υποστατικού. Συναφώς ο όρος, όπως ερμηνεύεται στα λεξικά στα οποία παραπέμπει η πρωτόδικη απόφαση και ο εφεσείων, ως «καφενείο» ορίζεται το κατάστημα κυρίως για άνδρες, στο οποίο σερβίρονται καφές, αναψυκτικά, γλυκά του κουταλιού, ποτά και όπου μπορούν να παίζουν χαρτιά, τάβλι και άλλα παιχνίδια για να περάσουν την ώρα τους.
Στην υπό κρίση περίπτωση, το πρωτόδικο Δικαστήριο κατέληξε σε εύρημα, το οποίο δεν είναι εφέσιμο, ότι στο υποστατικό συχνάζουν άνδρες - κυρίως συνταξιούχοι και μέλη της τοπικής Λέσχης Μοτοσικλετιστών - και σ΄ αυτό σερβίρονται καφές, αναψυκτικά, οινοπνευματώδη ποτά και μόνο σάντουιτς. Δεν σερβίρονται επομένως «πάσης φύσεως φαγητά, ποτά ή γλυκίσματα», ούτε συχνάζουν σ΄ αυτό πρόσωπα ανεξαρτήτως φύλου. Το τελευταίο βεβαίως ως αναφορά στα χαρακτηριστικά παραδοσιακού καφενείου εφόσον η σύγχρονη εποχή το εξέλιξε και σε μέρος όπου συχνάζουν και γυναίκες ή νεαρά πρόσωπα. Κατά συνέπεια τα χαρακτηριστικά λειτουργίας του επίδικου υποστατικού προσομοιάζουν μάλλον με τα χαρακτηριστικά λειτουργίας του «καφενείου» και όχι του κέντρου αναψυχής, τα οποία κατά την άποψή μας δεν αλλοιώνονται από το γεγονός ότι σ΄ αυτό υπήρχε μπιλιάρδο, έπιπλο με εκτεθειμένα οινοπνευματώδη ποτά και ψάθινες ψηλές καρέκλες. Άλλωστε η μόνη σημασία που έχει η επίπλωση και ο εξοπλισμός του υποστατικού είναι για σκοπούς κατάταξης του κέντρου σε τάξη (1ης - 3ης τάξης), άρθρο 5(1) και δεν μπορεί να απομονωθεί ώστε να προσδώσει σε ένα υποστατικό τα χαρακτηριστικά κέντρου για το οποίο απαιτείται άδεια από την αρμόδια Αρχή.
Ενόψει των πιο πάνω δεν παρέχεται περιθώριο επέμβασης προς ανατροπή της πρωτόδικης απόφασης και η έφεση απορρίπτεται.
Δ. ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ, Δ.
Μ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, Δ.
Τ. ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Δ.
/κβπ