|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2016:B383
(2016) 2 ΑΑΔ 782
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Ποινική Έφεση Αρ. 126/2016)
1 Αυγούστου, 2016
[ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ, ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ, Δ/ΣΤΕΣ]
GEORGI TASEV,
Εφεσείων,
ΚΑΙ
AΣΤΥΝΟΜΙΑ
Εφεσίβλητη.
---------
Π. Παφίτης, για τον εφεσείοντα.
Αλ. Σιαπανή (κα), δημόσιος κατήγορος, εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα της Δημοκρατίας, για την εφεσίβλητη.
Εφεσείων παρών.
---------
ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, Δ.: Η απόφαση του Δικαστηρίου είναι ομόφωνη και θα δοθεί από τη Μιχαηλίδου, Δ.
---------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
[Eχ-tempore]
ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ, Δ.: Ο εφεσείων, ο οποίος κατάγεται από τη Βουλγαρία αντιμετωπίζει, δυνάμει κατηγορητηρίου που καταχωρίστηκε στις 30.6.2016, δύο κατηγορίες που αφορούν σε τέλεση εικονικού γάμου κατά παράβαση των άρθρων 2, 7Α και 7Δ του περί Αλλοδαπών και Μεταναστεύσεως Νόμου, Κεφ. 105 και του άρθρου 20 του Ποινικού Κώδικα, Κεφ. 154 (κατηγορία 16) και υποβοήθηση προσώπου υπηκόου τρίτης χώρας με πρόθεση και με σκοπό την αποκόμιση κέρδους, προκειμένου να διαμείνει στη Δημοκρατία κατά παράβαση των άρθρων 2, 7Α, 7Δ και 19Α(2) του περί Αλλοδαπών και Μεταναστεύσεως Νόμου, Κεφ. 105, όπως τροποποιήθηκε από το Νόμο 8(Ι)/2007 και 20 του Ποινικού Κώδικα, Κεφ. 154 (κατηγορία 17), αδικήματα για τα οποία προβλέπεται ανώτατο όριο τρία και οκτώ χρόνια αντιστοίχως.
Είχαν προηγηθεί δύο άλλα κατηγορητήρια: Υπόθεση υπ΄ αρ. 878/16, 16.3.2016 και η υπ΄ αρ. 8639/16, 28.4.2016, τα οποία όμως διακόπηκαν με σκοπό να καταχωριστεί το νέο κατηγορητήριο, με την προσθήκη νέων κατηγορουμένων και/ή κατηγοριών.
Το Δικαστήριο εξετάζοντας αίτημα για κράτηση των κατηγορουμένων μέχρι την δίκη τους ενώπιον του Κακουργιοδικείου Λευκωσίας που θα συνεδριάσει στη Λευκωσία στις 2.8.2016, με εμπεριστατωμένη απόφαση του, έκρινε δικαιολογημένη την κράτηση των κατηγορουμένων, συμπεριλαμβανομένων και του εφεσείοντος.
Εναντίον της εν λόγω απόφασης καταχωρίστηκαν συνολικά τέσσερις λόγοι έφεσης, εκ των οποίων οι δύο αποσύρθηκαν κατόπιν υποδείξεων του Δικαστηρίου: οι συναφείς λόγοι είχαν ήδη εξεταστεί και κριθεί σε προηγούμενη διαδικασία κατ΄ έφεση στην Tasev v. Δημοκρατίας, Ποινική Έφεση Αρ. 72/16, ημερ. 26.5.2016, οπότε δεν ήταν επιτρεπτή η επαναφορά των ιδίων ζητημάτων προς εξέταση, εφόσον δεν τέθηκε ενώπιον του Δικαστηρίου οποιοδήποτε νέο στοιχείο που να δικαιολογούσε επανεξέταση, εκτός του θέματος της επιμήκυνσης του χρόνου κράτησης.
Παρέμεινε έτσι ουσιαστικά ως μόνο ζήτημα η συνολική περίοδος κράτησης, αρχής γενομένης από τις 19.2.2016 μέχρι και αύριο, οπότε η υπόθεση θα τεθεί ενώπιον του Κακουργιοδικείου το οποίο θα επιληφθεί για πρώτη φορά της υπόθεσης. Τούτο εν όψει του ότι, κατά το συνήγορο, το Δικαστήριο εσφαλμένα δεν έλαβε υπόψη ότι η δίκη είναι αδύνατον εκ των πραγμάτων να αρχίσει πριν τις 15 Σεπτεμβρίου, αλλά ούτε και τους χειρισμούς των αρχών για προώθηση της παρούσας υπόθεσης που είχαν ως αποτέλεσμα την αδικαιολόγητη παράταση της δίκης και κατά συνέπεια και την αδικαιολόγητη παράταση της κράτησης του εφεσείοντα, κατά παράβαση της νομολογίας του ΕΔΑΔ. Εισηγείται ο συνήγορος, ότι οι διωκτικές αρχές καθυστέρησαν να προωθήσουν τις απαραίτητες διαδικασίες, όπως την έκδοση ενός εκ των συγκατηγορουμένων του εφεσείοντος από τη Δημοκρατία της Ρουμανίας με αποτέλεσμα την καθυστέρηση στην καταχώριση του παρόντος κατηγορητηρίου. Με παραπομπή δε στο σύγγραμμα Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, Λ. Σισιλιάνος, Άρθρο 5 της ΕΣΔΑ, σ.169 και επ., εισηγείται ότι ο κατηγορούμενος πρέπει να τεκμαίρεται αθώος και να απολύεται προσωρινώς μόλις η συνεχιζόμενη κράτηση του παύει να είναι εύλογη, ερμηνεία που ενισχύεται και από το άρθρο 6.1 της ΕΣΔΑ που απαιτεί τη διεξαγωγή της δίκης εντός ευλόγου χρόνου. Παρέπεμψε δε, χωρίς όμως να μας δοθεί αντίγραφο στην Τoth κατά Αυστρίας, 12.12.1991, παρ. 77, την οποία όμως δεν μπορέσαμε να εντοπίσουμε στο σύντομο χρόνο που διέρρευσε, για να υποστηρίξει παραβίαση των άρθρων 3 και 5 της Συνθήκης.
Η Δημοκρατία θεωρεί ότι οι ανακριτικές αρχές διενήργησαν τα δέοντα, ώστε να πλαισιωθεί και προωθηθεί η υπόθεση στην ορθή της διάσταση, προς εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος. Με δεδομένο ότι άλλα πρόσωπα αναζητούνταν και επιδιώκετο η σύλληψη τους, τροχιοδρομήθηκαν με την αναγκαία σπουδή όλες οι νόμιμες διαδικασίες, με αποτέλεσμα να πραγματοποιηθεί η έκδοση ενός εκ των νυν συγκατηγορούμενων του εφεσείοντος, 6ος κατηγορούμενος, και να προωθηθεί εν τέλει όπως μορφοποιήθηκε το νέο κατηγορητήριο.
Εξετάσαμε την πρωτόδικη απόφαση και την επιχειρηματολογία κατά ή υπέρ της πρωτόδικης απόφασης. Εκείνο που παραμένει ως πυρήνας των επιχειρημάτων του συνηγόρου του εφεσείοντος είναι ο διαρρεύσας χρόνος, σε συνάρτηση με τις κατ΄ ισχυρισμόν πλημμέλειες της Κατηγορούσας Αρχής, ώστε να διεξαχθεί η δίκη του εφεσείοντος εντός ευλόγου χρόνου.
Εξετάζοντας τα πρακτικά διαπιστώνουμε ότι στο μόνο στο οποίο έκανε αναφορά ο συνήγορος ενώπιον του Δικαστηρίου είναι ότι η διαδικασία βρίσκεται σε «εμβρυακή κατάσταση» ενώ αναμένονται και άλλοι «αναζητούμενοι να έρθουν στο Δικαστήριο». Δεν συζητήθηκε περαιτέρω το ζήτημα. Η Κατηγορούσα Αρχή παραπέμποντας στο νέο κατηγορητήριο υποστήριξε ότι το ζήτημα παραμένει στις αυτές διαστάσεις όπως προηγουμένως, το ίδιο και η μαρτυρία, με μόνη διαφοροποίηση ότι έχει προστεθεί εναντίον του κατηγορούμενου μια ακόμη κατηγορία, σοβαρότερη από την προηγούμενη.
Το Δικαστήριο με εμπεριστατωμένη απόφαση του, εξετάζοντας τους ισχυρισμούς που προβλήθηκαν ενώπιον του, απέρριψε τις θέσεις του συνηγόρου του εφεσείοντος και ειδικότερα ως προς τον παράγοντα του χρόνου κράτησης, αντλώντας, ορθά θεωρούμε, καθοδήγηση από τις Τυμπιώτης ν. Δημοκρατίας (2001) 2 Α.Α.Δ. 736 και Γενικός Εισαγγελέας ν. Μανουσαρίδη κ.α. (2001) 2 Α.Α.Δ. 639. Έκρινε δε ότι η περίοδος που μεσολαβεί μέχρι τις 2.8.2016, μέχρι αύριο δηλαδή, έχοντας μάλιστα συνυπολογίσει και τον χρόνο που ο κατηγορούμενος βρισκόταν υπό κράτηση στα πλαίσια των προηγούμενων υποθέσεων που αποσύρθηκαν, δεν μπορεί να θεωρηθεί υπερβολικός, σε συνδυασμό πάντοτε με τους λοιπούς παράγοντες που εξετάστηκαν και συνυπολογίστηκαν.
Τούτων δοθέντων, το μόνο στοιχείο το οποίο θα μπορούσε να εξεταστεί και να προσμετρήσει κατά της απόφασης του Δικαστηρίου, είναι η περίοδος κράτησης του εφεσείοντος, η οποία συμποσούται στους πέντε μήνες. Η θεώρηση του εφεσείοντος δεν μας βρίσκει σύμφωνους. Ο χρόνος ο οποίος μεσολαβεί μέχρι την επόμενη ημερομηνία δεν εκφεύγει από το ανεκτό επιτρεπόμενο πλαίσιο (Tasev (ανωτέρω), Alam κ.α. ν. Γενικού Εισαγγελέα της Δημοκρατίας, Ποινικές Εφέσεις Αρ. 24/16 και 25/16, 10.5.2016, Χαραλάμπους ν. Δημοκρατίας, Ποινική Έφεση Αρ. 261/15, 23.11.2015, ECLI:CY:AD:2015:B774). Δεν είναι δυνατόν να κλίνει κατ΄ απομόνωση την πλάστιγγα υπέρ της απόλυσης του εφεσείοντος, ιδιαιτέρως εν όψει της σοβαρότητας των κατηγοριών και της πιθανότητας μη προσέλευσης του κατά τη δίκη, ζητήματα που κρίθηκαν και αποφασίστηκαν προηγουμένως κατ΄ έφεση (Τasev (ανωτέρω)) αλλά και λόγω της συνάφειας των κατηγοριών που σχετίζονται με την ύπαρξη συνεργών, η δε συμμετοχή ενός εκάστου, συμπεριλαμβανομένου και του εφεσείοντος, ενέχει τη δική της σημασία (Μιχαήλ ν. Δημοκρατίας (2008) 2 Α.Α.Δ. 597, Νικολάου ν. Αστυνομίας (2008) 2 Α.Α.Δ. 790).
Δεδομένου ότι ο κατηγορούμενος θα εμφανιστεί ενώπιον του Κακουργιοδικείου αύριο, οπότε και το τελευταίο θα επιληφθεί ενδεχομένως νέου αιτήματος κράτησης του εφεσείοντος, δεν παρέχεται περιθώριο εξέτασης του ζητήματος in abstracto, εν τη εννοία ότι δεν μπορούμε να πιθανολογήσουμε τον χρόνο κατά τον οποίο το Δικαστήριο θα ορίσει τη δίκη του εφεσείοντος, ούτε και να θεωρήσουμε ότι είναι αδύνατο εκ των πραγμάτων αυτή να οριστεί πριν τις 15 Σεπτεμβρίου, προκαταβάλλοντας την κρίση του.
Το Κακουργιοδικείο θα ασκήσει τη διακριτική του ευχέρεια, κατά πόσο θα πρέπει να συνεχίσει η κράτηση του κατηγορουμένου ή όχι, σε συνάρτηση πάντοτε με την ημερομηνία κατά την οποία θα προγραμματίσει τη δίκη, καθοδηγούμενο βεβαίως όπως υποδείχθηκε στην Chrishantha v. Δημοκρατίας (2005) 2 Α.Α.Δ. 93 και υιοθετήθηκε στη Νικολάου (ανωτέρω), από τις ιδιαίτερες περιστάσεις της υπόθεσης, που ζωντανές ενώπιον του εκδικάζοντος Δικαστηρίου, κράτους-μέλους του Συμβουλίου της Ευρώπης, πρέπει να υπαχθούν στις σχετικές αρχές της νομολογίας που είναι απόλυτα εναρμονισμένες μ΄ αυτές του Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Θεοχάρους κ.α. ν. Δημοκρατίας (2002) 2 Α.Α.Δ. 48, Amirov ν. Αστυνομίας (2001) 2 Α.Α.Δ. 603).
Τούτων δοθέντων οι λόγοι έφεσης απορρίπτονται.
Γ. ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, Δ.
Δ. ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ, Δ.
Κ. ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ, Δ.
/ΦΚ