|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2015:B774
(2015) 2 ΑΑΔ 825
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Ποινική Έφεση Αρ. 261/15
23 Νοεμβρίου, 2015
[ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Δ/ΣΤΕΣ]
ΜΕΤΑΞΥ:
ΑΘΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ
Εφεσείοντα
ν.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Εφεσίβλητης
--------
Χρ. Τριανταφυλλίδης, για εφεσείοντα και για ν΄ ακούσει
απόφαση κ. Στ. Χριστοδούλου
Α. Ματθαίου (κα), για εφεσίβλητη
.........
EΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, Δ.: Η απόφαση είναι ομόφωνη και θα δοθεί από τον Χριστοδούλου, Δ.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
(Εx Tempore)
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, Δ.: O εφεσείων αντιμετωπίζει ενώπιον του Μόνιμου Κακουργιοδικείου Λευκωσίας κατηγορίες συνωμοσίας προς διάπραξη κακουργήματος, κατοχής και κατοχής με σκοπό την προμήθεια σε άλλα πρόσωπα 999,1 γρ. ελεγχόμενου φαρμάκου τάξεως Α (κοκαϊνης), αδικήματα που σύμφωνα με το κατηγορητήριο διέπραξε από κοινού με τους τρεις συγκατηγορούμενους του στις 23.3.2015.
Οι κατηγορίες απαγγέλθηκαν στους κατηγορούμενους στις 14.5.15 και το Κακουργιοδικείο, αφού όρισε την υπόθεση για ακρόαση στις 22.6.15, ικανοποίησε αίτημα της Κατηγορούσας Αρχής (Κ.Α.) για κράτηση των δύο πρώτων κατηγορουμένων - του Α. Νικολάου (κατηγορούμενος 1) και εφεσείοντα (κατηγορούμενος 2) - μέχρι τη δίκη, ενώ οι άλλοι δύο αφέθηκαν ελεύθεροι υπό όρους.
Ο εφεσείων, η κράτηση του οποίου διατάχθηκε στη βάση της πιθανολόγησης διάπραξης άλλων αδικημάτων, προσέβαλε την απόφαση του Κακουργιοδικείου, πλην όμως το Εφετείο είχε διαφορετική άποψη. Με αναφορά στο γεγονός ότι στον εφεσείοντα καταλογίζονταν αδικήματα που φαίνεται να διέπραξε δέκα μήνες μετά την αποφυλάκιση του για παρόμοια αδικήματα, το Εφετείο επεκύρωσε την πρωτόδικη απόφαση τονίζοντας ότι υπό τις περιστάσεις, το Κακουργιοδικείο, ορθώς έκρινε πως η πιθανότητα διάπραξης άλλων αδικημάτων ήταν «ευλογοφανής» και λαμβανομένου υπόψη ότι η υπόθεση είχε οριστεί σε σύντομη ημερομηνία για ακρόαση, στις 22.6.15, απέρριψε την έφεση (βλ. Άθως Χαραλάμπους ν. Δημοκρατίας, Ποιν. Εφ. 113/15 ημερ. 2.6.15, ECLI:CY:AD:2015:B385).
Στις 22.6.15 όμως, λόγω του βεβαρημένου προγράμματος του Κακουργιοδικείου Λευκωσίας, η ακρόαση της υπόθεσης αναβλήθηκε για τις 6.10.15, οπόταν και πάλι το Κακουργιοδικείο ικανοποίησε αίτημα της Κ.Α. για κράτηση του εφεσείοντα - ως και του κατηγορούμενου 1 - μέχρι τη νέα δικάσιμο και για τους ίδιους λόγους.
Ο εφεσείων προσέβαλε με έφεση και τη δεύτερη απόφαση χωρίς όμως επιτυχία, αφού το Εφετείο επεσήμανε «. ότι το χρονικό πλαίσιο των 6 μηνών και μερικών ημερών μέχρι την ημερομηνία ακρόασης που θα παραμείνει υπό κράτηση ο κατηγορούμενος-εφεσείων δεν εκφεύγει των επιτρεπτών ορίων.» Πρόσθεσε όμως, ότι σε «περίπτωση περαιτέρω αναβολής της ημερομηνίας ακρόασης της υπόθεσης του εφεσείοντα το Κακουργιοδικείο θα πρέπει να σταθμίσει με πολλή προσοχή τους ενώπιον του παράγοντες και το κατά πόσο δικαιολογείται περαιτέρω κράτησή του» (βλ. Άθως Χαραλάμπους, Ποιν. Εφ. 144/15 ημερ. 22.7.15).
Η πιο πάνω προτροπή του Εφετείου προς το Κακουργιοδικείο βρίσκεται στο επίκεντρο της παρούσας έφεσης, εφόσον το Κακουργιοδικείο αναγκάστηκε στις 5.10.15 να αναβάλει εκ νέου την ακρόαση για τις 21.12.15, κρίνοντας παράλληλα δικαιολογημένο το αίτημα της Κ.Α. για περαιτέρω κράτηση του εφεσείοντα μέχρι τότε. Συναφώς, με αναφορά στη σχετική νομολογία (Χ¨Δημητρίου ν. Δημοκρατίας (1997) 2 Α.Α.Δ. 45, Ιωάννου ν. Δημοκρατίας (2001) 2 Α.Α.Δ. 596, Χριστούδκια ν. Δημοκρατίας (2002) 2 Α.Α.Δ.1, Γενικός Εισαγγελέας ν. Θεοδωρίδη (2001) 2 Α.Α.Δ. 634, Ηoussein v. Aστυνομίας (2009) 2 Α.Α.Δ. 34, Σωτηρίου ν. Δημοκρατίας (2009) 2 Α.Α.Δ. 442 και Κρασοπούλης ν. Δημοκρατίας (2012) 1 Α.Α.Δ. 450) ναι μεν αναγνώρισε ότι ο εφεσείων - όπως και ο κατηγορούμενος 1 - τελούν υπό κράτηση ως υπόδικοι από 30.3.15 αλλά τα περιστατικά της υπόθεσης επέβαλλαν την κράτηση τους. Ή, όπως το έθεσε το Κακουργιοδικείο:-
«Υπό τo φως όλων όσων έχουν αναφερθεί ανωτέρω και καθοδηγούμενοι από τη σχετική Νομολογία θεωρούμε ότι ο χρόνος ο οποίος μεσολαβεί μέχρι την επόμενη δικάσιμο δεν εκφεύγει από τα λογικά πλαίσια. Υπό τo δεδομένο πως ο παράγοντας του χρόνου, εν προκειμένω, συζητείται κατά συνάρτηση προς το σύνολο των στοιχείων και προς τους λόγους οι οποίοι, κατά τα άλλα, με βάση τα όσα ήδη συνοπτικά παραθέσαμε πιο πάνω - επαναλαμβάνοντας τα δεδομένα που είχαμε λάβει υπόψιν μας όταν εκδώσαμε την ενδιάμεση Απόφαση μας ημερ. 14.5.15,- δικαιολογούν την κράτηση αμφοτέρων των Κατηγορουμένων 1 και 2, δεν συμφωνούμε πως το χρονικό διάστημα που παρήλθε από την ημερομηνία του πρώτου διατάγματος κράτησης μέχρι την νέα ημερομηνία ακρόασης που ορίσαμε είναι τέτοιος χρόνος που, υπό τα περιστατικά της περίπτωσης, να δικαιολογεί αφ' εαυτού την απόλυση τους με όρους.
Σε ό,τι αφορά λοιπόν τους υπόλοιπους παράγοντες που λαμβάνονται υπ' όψιν σε αιτήματα κράτησης θα υιοθετήσουμε τα όσα έχουν αναφερθεί στην προηγούμενη μας Απόφαση χωρίς να χρειαστεί να επαναλάβουμε οτιδήποτε. Τονίζουμε μόνον πως δεν υπήρξε σχετική εισήγηση και ούτε εντοπίζουμε οποιοδήποτε στοιχείο, το οποίο να τείνει έστω να καταδείξει διαφοροποίηση των όσων είχαμε ενώπιον μας και λάβαμε υπ'όψιν εν σχέσει είτε με τον κίνδυνο φυγοδικίας για τον Κατηγορούμενο 1 είτε με τον κίνδυνο διάπραξης ομοειδών αδικημάτων για τον Κατηγορούμενο 2.»
Ο ευπαίδευτος συνήγορος του εφεσείοντα, με αναφορά στο πιο πάνω απόσπασμα της πρωτόδικης απόφασης, υποστηρίζει με την έφεσή του ότι το Κακουργιοδικείο δεν εξέτασε ως όφειλε εκ νέου όλα τα στοιχεία που είχε ενώπιον του εφόσον κάθε διαταγή κράτησης είναι αυτόνομη. Περαιτέρω, καταλόγισε στο Κακουργιοδικείο ότι δεν έδωσε τη δέουσα βαρύτητα στην προτροπή του Εφετείου ότι σε περίπτωση περαιτέρω αναβολής της ακρόασης θα έπρεπε να σταθμίσει με πολλή προσοχή τους ενώπιον του παράγοντες σε σχέση με την κράτηση του εφεσείοντα και, τέλος, πρόβαλε πως το Κακουργιοδικείο εσφαλμένα δεν εφάρμοσε τις αρχές που εξηγήθηκαν στη Σπανού ν. Δημοκρατίας, Ποιν. Εφ. 26/13 και 28/13 ημερ. 19.3.13, ενώ εάν εφάρμοζε τις εν λόγω αρχές δεν θα κατέληγε σε έκδοση διαταγής για κράτηση του εφεσείοντα.
Το Κακουργιοδικείο, αντέτεινε ο ευπαίδευτος συνήγορος της εφεσίβλητης, συνεκτίμησε όλους τους σχετικούς με την κράτηση του εφεσείοντα παράγοντες και το μόνο ερώτημα που εγείρεται είναι κατά πόσο άσκησε ορθά τη διακριτική του ευχέρεια επί του ζητήματος και η απάντηση, εισηγήθηκε, είναι ότι ορθώς την άσκησε.
Έχουμε εξετάσει την πρωτόδικη απόφαση υπό το φως του ιστορικού της υπόθεσης και υπό το πρίσμα των ενώπιον μας επιχειρημάτων των ευπαιδεύτων συνηγόρων των διαδίκων.
Να παρατηρήσουμε κατ΄ αρχάς ότι το παράπονο του εφεσείοντα ότι το Κακουργιοδικείο δεν εφάρμοσε τις αρχές της Σπανού (ανωτέρω) προβλήθηκε και στο πλαίσιο της Ποιν. Εφ. 144/15 και όπως κρίθηκε τα περιστατικά της παρούσας διακρίνονται από τα περιστατικά της Σπανού, εφόσον στην εν λόγω υπόθεση το έρεισμα για την πιθανολόγηση διάπραξης νέων αδικημάτων ήταν το απώτερο παρελθόν του κατηγορουμένου, ενώ στην παρούσα καταλογίζεται στον εφεσείοντα διάπραξη αδικημάτων δέκα μήνες αφότου αποφυλακίστηκε και μάλιστα με αναστολή έκτισης του υπολοίπου της ποινής του. Να επισημάνουμε επίσης ότι η προτροπή του Εφετείου στην Ποιν. Εφ. 144/15 δεν υπονοεί ότι το Κακουργιοδικείο εξάντλησε τα όρια της διακριτικής του ευχέρειας για περαιτέρω κράτηση του εφεσείοντα. Ό,τι προέτρεψε το Εφετείο ήταν όπως το Κακουργιοδικείο σταθμίσει με πολλή προσοχή τους ενώπιον του παράγοντες για κράτηση του εφεσείοντα σε περίπτωση νέας αναβολής της ακρόασης, προτροπή που ισοδυναμεί με εκτίμηση της ενδεχόμενης νέας περιόδου κράτησης εφόσον οι υπόλοιποι παράγοντες, δηλαδή η σοβαρότητα των αδικημάτων που καταλογίζονται στον εφεσείοντα και η πιθανολόγηση διάπραξης νέων αδικημάτων, είχαν ήδη κριθεί. Κατά συνέπεια το μόνο νέο στοιχεί που θα έπρεπε να εκτιμήσει το Κακουργιοδικείο, και το οποίο εκτίμησε, ήταν η παράταση της κράτησης για ακόμη 2,5 μήνες που συνολικά θα παρέτειναν την κράτηση για 9 περίπου μήνες. Εγείρεται επομένως το ερώτημα κατά πόσο το Κακουργιοδικείο, αποφασίζοντας την περαιτέρω κράτηση του εφεσείοντα για ακόμη 2,5 μήνες, υπερέβη τα όρια της διακριτικής του ευχέρειας. Η απάντηση κατά την άποψή μας είναι αρνητική. Με δεδομένη τη σοβαρότητα των κατηγοριών που αντιμετωπίζει ο εφεσείοντας και την πιθανολόγηση διάπραξης νέων αδικημάτων, κρίνουμε πως με την καθοδήγηση που άντλησε το Κακουργιοδικείο επί του θέματος από τη νομολογία δεν την υπερέβη, εφόσον στις άλλες υποθέσεις που παρέπεμψε κρίθηκε πως η περίοδος κράτησης από 6 μέχρι και 12 μήνες ακόμη ήταν δικαιολογημένη.
Ήταν επομένως στη διακριτική ευχέρεια του Κακουργιοδικείου να παρατείνει την κράτηση τού εφεσείοντα για ακόμη 2,5 μήνες, αλλά να τονίσουμε ότι ο εφεσείοντας τελεί υπό κράτηση ως υπόδικος από 30.3.15 και μέχρι 21.12.15 η περίοδος κράτησης του θα πλησιάσει τους εννέα (9) μήνες, περίοδος που φαίνεται να πλησιάζει το επιτρεπτό όριο κράτησης του.
Κατ΄ ακολουθία των πιο πάνω η έφεση απορρίπτεται και η πρωτόδικη απόφαση για κράτηση του εφεσείοντα μέχρι 21.12.15 επικυρώνεται.
Γ. ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, Δ.
Μ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, Δ.
Τ. ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Δ.
/κβπ
/κβπ