|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2014:D804
(2014) 2 ΑΑΔ 792
22 Οκτωβρίου, 2014
[ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ, ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ/στές]
ΕΥΡΥΠΙΔΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ,
Εφεσείων,
ν.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ,
Εφεσίβλητης.
(Ποινική Έφεση Αρ. 217/2014)
Δικονομία ― Κράτηση κατηγορούμενου μέχρι τη δίκη ― Έφεση απωλέσασα το αντικείμενο της, λόγω της εκδόσεως νέων διαταγμάτων κράτησης μετά το εκκαλούμενο διάταγμα, τα οποία δεν εφεσιβλήθηκαν ― Η σχετική νομολογία.
O εφεσείων αντιμετώπιζε την κατηγορία της ανθρωποκτονίας κατά παράβαση του Άρθρου 205(1) του Ποινικού Κώδικα, Κεφ.154.
Μετά από τη δήλωση του για μη παραδοχή, η ακρόαση της υπόθεσης είχε αρχίσει και συνεχιζόταν η ακρόαση της ενώπιον του Κακουργιοδικείου.
Με την έφεση αμφισβητήθηκε ενδιάμεση απόφαση του Δικαστηρίου, με την οποία έγινε αποδεκτό αίτημα της κατηγορούσας αρχής για να παραμείνει ο εφεσείων υπό κράτηση.
Παρόμοιο αίτημα υποβλήθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου 2014 και με απόφαση του Κακουργιδικείου, ο εφεσείων παρέμεινε υπό κράτηση μέχρι την έναρξη της δίκης που είχε προγραμματιστεί και άρχισε στις 6 Οκτωβρίου 2014. Η δε απόφαση του Δικαστηρίου ημερ. 16 Σεπτεμβρίου 2014 δεν είχε αμφισβητηθεί με έφεση.
Κατά την εμφάνιση δε στις 20 Οκτωβρίου 2014 και 21 Οκτωβρίου 2014 ενώπιον του Κακουργιοδικείου, σε παρόμοιο αίτημα της κατηγορούσας αρχής, για παραμονή του εφεσείοντα υπό κράτηση, ο δικηγόρος του εφεσείοντα ανέφερε ότι δεν είχε ενστεί, υπαρχούσης όπως είπε, προς εκδίκαση της παρούσας έφεσης.
Κατά τη συζήτηση της έφεσης ετέθη προδικαστικά το ζήτημα του κατά πόσον η έφεση είχε καταστεί άνευ αντικειμένου, δεδομένου ότι δεν προσβλήθηκαν με έφεση τα μεταγενέστερα διατάγματα κράτησης που εκδόθηκαν εναντίον του εφεσείοντα.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Τα γεγονότα της υπόθεσης Πατατάρης ν. Αστυνομίας (2012) 2 Α.Α.Δ. 46, προσομοιάζουν με τα γεγονότα της παρούσας υπόθεσης. Όπως τονίστηκε σε εκείνη την απόφαση του Eφετείου, ο λόγος για τον οποίο η έφεση είχε θεωρηθεί ότι κατέστη άνευ αντικειμένου, ήταν το γεγονός ότι, μεταγενεστέρως της υπό έφεση απόφασης, εκδόθηκε νέο διάταγμα προσωποκράτησης το οποίο δεν είχε αμφισβητηθεί.
2. Στην υπό εκδίκαση υπόθεση αμφισβητήθηκε η απόφαση του Δικαστηρίου ημερ. 6 Οκτωβρίου 2011. Η εν συνεχεία εκδοθείσα απόφαση του Κακουργιοδικείου, για παραμονή του εφεσείοντα υπό κράτηση στις 20 Οκτωβρίου 2014 και ακολούθως στην 21 Οκτωβρίου 2014 δεν είχαν με οποιονδήποτε τρόπο αμφισβητηθεί, συνεπώς η έφεση είχε καταστεί, ως εκ τούτου, άνευ αντικειμένου, υποκείμενη σε απόρριψη.
Η έφεση απορρίφθηκε.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
Πατατάρης ν. Αστυνομίας (2012) 2 Α.Α.Δ. 46,
Μιχαηλίδης ν. Αστυνομίας (2004) 2 Α.Α.Δ. 306,
Ντούμα ν. Αστυνομίας (2004) 2 Α.Α.Δ. 1.
Έφεση εναντίον Κράτησης.
Έφεση από τον κατηγορούμενο εναντίον της απόφασης του Κακουργιοδικείου Πάφου (Σωκράτους, Π.Ε.Δ., Μάρκου, Α.Ε.Δ., Δρουσιώτης, Ε.Δ.), (Ποινική Υπόθεση Αρ. 7342/14), ημερομηνίας 6/10/14.
Σ. Μάτσας με κ. Θ. Αθανασίου και Κ. Ηλία (κα), για τον Εφεσείοντα.
Α. Αριστείδης με Δ. Νικολάτου (κα), για την Εφεσίβλητη.
Ex-tempore
ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ.: O εφεσείων αντιμετωπίζει την κατηγορία της ανθρωποκτονίας κατά παράβαση του Άρθρου 205(1) του Ποινικού Κώδικα, Κεφ.154.
Μετά από τη δήλωση του για μη παραδοχή η υπόθεση άρχισε και συνεχίζεται η ακρόαση, όπως μας έχουν πληροφορήσει οι ευπαίδευτοι συνήγοροι ενώπιον του Κακουργιοδικείου Πάφου.
Αντικείμενο της παρούσας έφεσης είναι η ενδιάμεση απόφαση του Δικαστηρίου ημερ. 6 Οκτωβρίου 2014, με την οποία αίτημα της κατηγορούσας αρχής για να παραμείνει υπό κράτηση ο εφεσείων, έγινε αποδεχτό. Παρόμοιο αίτημα υποβλήθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου 2014 και με απόφαση του Δικαστηρίου ο εφεσείων παρέμεινε υπό κράτηση μέχρι την έναρξη της δίκης που είχε προγραμματιστεί και άρχισε στις 6 Οκτωβρίου 2014. Σημειώνουμε ότι η απόφαση του Δικαστηρίου ημερ. 16 Σεπτεμβρίου 2014 δεν είχε αμφισβητηθεί με έφεση.
Η εισήγηση του ευπαιδεύτου συνηγόρου του εφεσείοντα ήταν ότι μεταξύ της πρώτης απόφασης, για παραμονή του εφεσείοντα υπό κράτηση και της δεύτερης μεσολάβησαν γεγονότα τα οποία τέθηκαν ενώπιον του Κακουργιοδικείου και, όπως υποστήριξε ο κ. Μάτσας, διαφοροποιούσαν την κατάσταση σε βαθμό που επέτρεπε στο Κακουργιοδικείο να προσεγγίσει το θέμα κατά διαφορετικό τρόπο.
Κατά το στάδιο της συζήτησης της υπόθεσης διερευνήσαμε σε ποιο στάδιο βρίσκεται η υπόθεση και ο κ. Μάτσας ανέφερε ότι η ακρόαση άρχισε, συνεχίστηκε και κατά την εμφάνιση στις 20 Οκτωβρίου 2014 και 21 Οκτωβρίου 2014, σε παρόμοιο αίτημα της κατηγορούσας αρχής, για παραμονή του εφεσείοντα υπό κράτηση, ανέφερε ότι δεν είχε ενστεί καθότι, υπαρχούσης προς εκδίκαση της παρούσας έφεσης θεώρησε ότι θα ήταν άσκοπη η υποβολή προς το Κακουργιοδικείο νέου αιτήματος για να αφεθεί ελεύθερος ο εφεσείων.
Ενόψει αυτής της δήλωσης ζητήσαμε τη θέση του κατά πόσο η έφεση, εν προκειμένω, έχει απολέσει το αντικείμενο της λόγω της εκδόσεως νέων διαταγμάτων κράτησης μετά το εκκαλούμενο διάταγμα ημερ. 6 Οκτωβρίου 2014. Προς τούτο παραπέμψαμε το δικηγόρο του εφεσείοντα σε σχετική νομολογία.
Μετά από ένα μικρό διάλειμμα ο ευπαίδευτος συνήγορος επανήλθε αναφέροντας ότι τα γεγονότα της υπόθεσης Πατατάρης ν. Αστυνομίας (2012) 2 Α.Α.Δ. 46, στην οποία είχαμε κάμει προηγουμένως αναφορά, διαφοροποιούνται, καθότι η υπόθεση εκδικαζόταν σε Επαρχιακό Δικαστήριο και αφετέρου υπήρχαν τέσσερα διατάγματα προσωποκράτησης και ο τότε εφεσείων είχε αμφισβητήσει μόνο το πέμπτο.
Ως προς την ουσία του θέματος της έφεσης, ο ευπαίδευτος συνήγορος εισηγήθηκε ότι στις 16 Σεπτεμβρίου 2014 υπήρχε μια απλή πληροφορία ότι άτομο είχε παραδεχθεί τη διάπραξη ληστείας στο σπίτι του εφεσείοντα κατά την επίδικη περίοδο, ενώ στις 6 Οκτωβρίου 2014 τέθηκε ενώπιον του Δικαστηρίου αντίγραφο της κατάθεσης του συγκεκριμένου ατόμου.
Ο ευπαίδευτος συνήγορος της Δημοκρατίας υποστήριξε ότι δεν υπήρξε διαφοροποίηση των στοιχείων που τέθηκαν αρχικώς, ενώπιον του Κακουργιοδικείου, στις 16 Σεπτεμβρίου 2004 με αυτά που αναφέρθηκαν κατά την επόμενη εμφάνιση, δηλαδή στις 6 Οκτωβρίου 2014, γεγονός που δικαιολογούσε τη στάση, όπως ανέφερε, που τήρησε το Κακουργιοδικείο απορρίπτοντας εκ νέου αίτημα για να αφεθεί ο εφεσείων ελεύθερος.
Ως προς το θέμα της μη αμφισβήτησης σε μεταγενέστερη ημερομηνία των εκδοθέντων διαταγμάτων ο κ. Αριστείδης έκαμε αναφορά στις υποθέσεις Μιχαηλίδης ν. Αστυνομίας (2004) 2 Α.Α.Δ. 306 και Ντούμα ν. Αστυνομίας (2004) 2 Α.Α.Δ. 1.
Με όλο το σεβασμό προς την εισήγηση του ευπαιδεύτου συνηγόρου του εφεσείοντα θεωρούμε ότι τα γεγονότα της υπόθεσης Πατατάρης (ανωτέρω), προσομοιάζουν με τα γεγονότα της παρούσας υπόθεσης καθότι, όπως τονίζεται στην απόφαση του εφετείου, ο λόγος για τον οποίο η έφεση είχε θεωρηθεί ότι κατέστη άνευ αντικειμένου, ήταν το γεγονός ότι μεταγενεστέρως, της υπό έφεση απόφασης, εκδόθηκε νέο διάταγμα προσωποκράτησης το οποίο δεν είχε αμφισβητηθεί.
Στην υπό εκδίκαση υπόθεση αμφισβητείται η απόφαση του Δικαστηρίου ημερ. 6 Οκτωβρίου 2011. Η, εν συνεχεία, εκδοθείσα απόφαση του Κακουργιοδικείου για παραμονή του εφεσείοντα υπό κράτηση στις 20 Οκτωβρίου 2014 και ακολούθως στην 21 Οκτωβρίου 2014 δεν έχουν με οποιονδήποτε τρόπο αμφισβητηθεί, συνεπώς η έφεση έχει καταστεί, ως εκ τούτου, άνευ αντικειμένου, υποκείμενη σε απόρριψη.
Εν πάση περιπτώσει θεωρούμε σκόπιμο να επισημάνουμε ότι το στοιχείο της ύπαρξης μαρτυρίας για ενδεχόμενη ληστεία που έγινε στο σπίτι του κατηγορούμενου τη νύχτα της κατ' ισχυρισμό διάπραξης του αδικήματος της ανθρωποκτονίας, είχε συζητηθεί και αναφερθεί από το Κακουργιοδικείο στην απόφαση ημερ. 16 Σεπτεμβρίου 2014. Το ίδιο έγινε και για το θέμα του διαβατηρίου. Συνεπώς δεν είναι ορθή η προσέγγιση του εφεσείοντα ότι αυτά αποτελούν νέα στοιχεία και εκφεύγει της εμβέλειας εξέτασης παρόμοιου αιτήματος η έκταση ή η σημασία που θα δοθεί στη μαρτυρία αυτή. Το Δικαστήριο εξετάζει τη μαρτυρία στην όψη της για να καταλήξει στο συμπέρασμα κατά πόσο ένας κατηγορούμενος θα εμφανιστεί στη δίκη του.
Κατανοούμε την ανησυχία που εξέφρασε ο συνήγορος αναφορικά με την έλλειψη δυνατότητας υποβολής έφεσης σε κάθε διάταγμα παραμονής υπό κράτηση σε συνεχιζόμενη ακρόαση, πλην όμως, υπάρχει μηχανισμός ο οποίος θα μπορούσε, εν προκειμένω, να χρησιμοποιηθεί για την αντίκριση ενός τέτοιου θέματος είτε πρωτοδίκως, είτε κατ' έφεση. Με δεδομένο ότι η παρούσα υπόθεση δεν διακρίνεται από την αρχή που έθεσε η Πατατάρης θεωρούμε ότι η έφεση έχει καταστεί άνευ αντικειμένου και απορρίπτεται.
Η έφεση απορρίπτεται.