|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2013) 2 ΑΑΔ 61
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Ποινική Έφεση Αρ. 44/2012
17 Ιανουαρίου 2013
[ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, ΠΑΝΑΓΗ, Δ/στές.]
ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΛΟΓΗΡΟΥ
Εφεσείοντα
ν.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Εφεσίβλητης
_________________
Γρ. Ιωάννου, για τον Εφεσείοντα.
Ν. Δημητρίου, για την Εφεσίβλητη.
Εφεσείων παρών.
_________________
Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί
από το Δικαστή Χατζηχαμπή.
_________________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ: Η καταδίκη του Εφεσείοντα για ανθρωποκτονία της γυναίκας με την οποία διατηρούσε ερωτικό δεσμό τα τελευταία τρία χρόνια βασίσθηκε ουσιαστικά εξ ολοκλήρου σε περιστατική μαρτυρία. Την 11.10 μ.μ. της 20.4.2011 ο Εφεσείων μετέβη στο Τμήμα Μικροπαραβάσεων της Αστυνομικής Διεύθυνσης Λάρνακας, που είναι κοντά στο διαμέρισμα στο οποίο διέμεναν, και ανέφερε σε επί καθήκοντι αστυνομικό ότι «Έπινα με τη φίλη μου, έπεσε κάτω τζιαι εν ηξέρω τι έπαθεν». Συπληρώνοντας, σε κατάθεσή την οποία έδωσε δύο ώρες αργότερα, ανέφερε ότι αυτή απώλεσε τις αισθήσεις της ενώ καθόταν στην πολυθρόνα έχοντας καταναλώσει μπύρα και ότι ο ίδιος δεν μπόρεσε να τη συνεφέρει.
Εδόθησαν αμέσως οδηγίες διερεύνησης του θέματος από την αστυνομία, οπότε η ΜΚ4 μετέβη στο διαμέρισμα όπου βρήκε τη γυναίκα αναίσθητη σε πολυθρόνα και, ελέγχοντας το σφιγμό της από τον καρπό και από την καρωτίδα, σύμφωνα με εκπαίδευση στην οποία είχε υποβληθεί, διαπίστωσε ότι δεν υπήρχε παλμός. Στη συνέχεια έγιναν διευθετήσεις για μεταφορά της σωρού της γυναίκας στο νεκροτομείο μέσω γραφείου κηδειών και με τη συνδρομή της πυροσβεστικής υπηρεσίας αφού το διαμέρισμα βρισκόταν στον τρίτο όροφο και δεν λειτουργούσε ο ανελκυστήρας. Τη διαπίστωση ότι η γυναίκα ήταν νεκρή έκανε και ο νοσηλευτικός λειτουργός που είχε προσέλθει από το νοσοκομείο το οποίο είχε ειδοποιηθεί (ΜΚ6).
Κατά τη διαδικασία τοποθέτησης της σωρού στο νεκροτομείο, η ΜΚ4 παρατήρησε μια μικρή πληγή κάτω από τον αριστερό μαστό του θύματος που της δημιούργησε υποψίες. Να σημειωθεί ότι, όταν η γυναίκα ανευρέθη στην πολυθρόνα, φορούσε μόνο στηθόδεσμο στο πάνω μέρος του σώματός της, ο οποίος και κάλυπτε το μέρος στο οποίο ήταν η πληγή, ώστε αυτή να μην ήταν ορατή.
Ο ιατροδικαστής ο οποίος διενήργησε νεκροψία εντόπισε και ο ίδιος την πληγή και διαπίστωσε από τη νεκροψία ότι αυτή προήλθε από τραύμα που προκλήθηκε από αιχμηρό αντικείμενο και το οποίο ήταν μεταξύ της 8ης και της 9ης πλευράς, εκτείνετο στον πνεύμονα και συνέχιζε στον περικαρδιακό σάκο φθάνοντας μέχρι και την καρδία. Το τραύμα αυτό, αποφάνθηκε, ήταν και η αιτία του θανάτου, προκαλώντας εσωτερική αιμορραγία. Ήταν ακόμα η κατάληξη του ότι το τραύμα προκλήθηκε ενόσω η γυναίκα ήταν ζωντανή, και τούτο με αναφορά στα επιστημονικά δεδομένα των εξετάσεων του. Ο ιατροδικαστής προσδιόρισε και το χρόνο του θανάτου ως μετά από τις 4.50 μ.μ. της 20.4.2012 και όχι περισσότερο από 12 ώρες μετά.
Επιστημονικές εξετάσεις έγιναν και σε τεκμήρια τα οποία ελήφθησαν από τη σκηνή. Συγκεκριμένα, σε τσάντα σκουπιδιών στο διαμέρισμα βρέθηκε φανέλα της γυναίκας με σχισμή που αντιστοιχούσε στο μέρος του τραύματος, όπως και αίμα το οποίο ανήκε σε αυτήν. Στη τσάντα σκουπιδιών βρέθηκαν και χαρτιά υγείας στα οποία υπήρχε αίμα της γυναίκας, όπως υπήρχε και σε δύο σημεία της πολυθρόνας στην οποία εντοπίσθηκε.
Ο Εφεσείων αποσύνδεσε εντελώς τον εαυτό του από το τι είχε συμβεί στη γυναίκα. Η θέση του, όπως προέκυπτε από τις καταθέσεις του (δεν έδωσε ένορκη μαρτυρία ούτε κάλεσε μάρτυρες παρά μόνο προέβη σε ανώμοτη δήλωση παραπέμποντας στις καταθέσεις του και στη θέση του ότι ήταν αθώος) ήταν ότι αυτός και η γυναίκα ήσαν μαζί στο διαμέρισμα συνεχώς από τις 5 μ.μ. μέχρι την ώρα που αυτή λιποθύμησε, εκτός για ένα διάστημα λίγων λεπτών που είχε βγει αυτή για να αγοράσει φαγητό, επιστρέφοντας στις 7 μ.μ.. Η σχετική αναφορά του για το τι συνέβη στη γυναίκα ήταν ότι, ενώ καθόταν στην πολυθρόνα και μιλούσαν, αυτή έγειρε το κεφάλι προς τα πίσω και λιποθύμησε. Σε σχέση με το τι φορούσε η γυναίκα, είπε ότι είχε βγάλει τα ρούχα της και έμεινε μόνο με το στηθόδεσμο από πάνω. Για τη φανέλα και τα χαρτιά υγείας που εντοπίστηκαν στην τσάντα των σκουπιδιών είπε ότι δεν γνωρίζει οτιδήποτε.
Όσον αφορά τις σχέσεις του Εφεσείοντα με τη θανούσα, εδόθη μαρτυρία από δύο φίλες της γυναίκας που καταδείκνυε ότι η συμπεριφορά του Εφεσείοντα προς αυτή ήταν καταπιεστική και πολλές φορές βίαιη, ενώ την εκμεταλλευόταν και οικονομικά υποχρεώνοντας την να έχει σεξουαλικές επαφές με άλλους άνδρες και να του παραδίδει τα εισπραττόμενα. Η μαρτυρία επεκτείνετο και σε περιπτώσεις στις οποίες ο Εφεσείων κτυπούσε τη γυναίκα και την απειλούσε με μαχαίρι, όπως και σε ενέργειές του να σχίσει το φόρεμά της.
Το Κακουργιοδικείο απεδέχθη τη μαρτυρία η οποία εδόθη από τη Δημοκρατία και κατέληξε σε ευρήματα που εμπεριέχουν τα προαναφερθέντα. Επισημαίνουμε περαιτέρω και την κατάληξή του ότι κατά τη μεταφορά της γυναίκας στο νεκροτομείο δεν είχε προκληθεί οποιοδήποτε τραύμα σε αυτήν. Ήταν η κατάληξη του Κακουργιοδικείου ότι η γυναίκα ήταν ζωντανή, εν πάση περιπτώσει μέχρι τις 7 μ.μ. που αυτή είχε επιστρέψει στο διαμέρισμα, και ότι είχε παραμείνει στο διαμέρισμα μέχρι την ώρα που βρέθηκε από τη ΜΚ4. Ακόλουθη κατάληξη του ήταν και το ότι εδέχθη το τραύμα εντός του επίδικου διαμερίσματος και δη μετά από τις 7 μ.μ.
Η περαιτέρω ενασχόληση του Κακουργιοδικείου ήταν με το θέμα κατά πόσο προέκυπτε, ως θέμα καθαρά περιστατικής μαρτυρίας, κατά πόσον ο Εφεσείων μπορούσε να θεωρηθεί ότι είχε προκαλέσει το θανατηφόρο τραύμα στη γυναίκα. Το Κακουργιοδικείο δεν είχε ενδοιασμό να συμπεράνει τούτο από τα ενώπιον του δεδομένα. Παραπέμποντας στη σχέση μεταξύ των δύο, επεσήμανε ιδιαίτερα το ότι, όταν η γυναίκα εδέχθη το τραύμα, βρισκόταν μόνο αυτή και ο Εφεσείων μέσα στο διαμέρισμα σε όλους τους χρόνους που μπορούσαν να θεωρηθούν κρίσιμοι. Το ενδεχόμενο τραυματισμού της κατά τη μεταφορά της από το διαμέρισμα στο νεκροτομείο ή κατά την παραμονή της στο νεκροτομείο απεκλείσθη από τη μαρτυρία. Ακόμα, το Κακουργιοδικείο παρέπεμψε και σε ψεύδη τα οποία προέκυπταν από τις καταθέσεις του Εφεσείοντα και υπέδειξε ότι ουδεμία άλλη λογική εξήγηση μπορούσε να δοθεί από το σύνολο της περιστατικής μαρτυρίας πλην της εξήγησης ότι τον τραυματισμό τον επέφερε ο ίδιος ο Εφεσείων.
Η έφεση έχει δύο κατευθύνσεις. Η μια αφορά τις συνθήκες εντοπισμού της γυναίκας στο διαμέρισμα μέχρι και τη μεταφορά της στο νεκροτομείο και επικεντρώνεται στο ότι αυτές αφήνουν κενά και αμφιβολίες ως προς την ορθότητα των ενεργειών που είχαν γίνει, με στόχο τη δημιουργία αμφιβολιών κατά πόσο το εν λόγω τραύμα που προκάλεσε το θάνατο επεσυνέβη στο διαμέρισμα. Γίνεται σχετικά παραπομπή στο ότι δεν είχε εντοπισθεί το τραύμα από κανένα από όσους είχαν πάει στο διαμέρισμα όσο και για το ότι η σωρός δεν μετεφέρθη με τις σωστές διαδικασίες και ο θάνατος δεν πιστοποιήθηκε από ειδικό παρά μόνο από τη ΜΚ4 και το ΜΚ6. Εισήγηση γίνεται ακόμα και προς την κατεύθυνση του ειδικού γενετιστή ΜΚ8 κ. Καριόλου και για τη θετική εντύπωση που το Δικαστήριο σχημάτισε ως προς τη μαρτυρία του.
Οι εισηγήσεις αυτές είναι εντελώς αβάσιμες. Το τραύμα δεν μπορούσε να είχε εντοπισθεί από οποιονδήποτε στο διαμέρισμα αφού καλυπτόταν από το στηθόδεσμο, η δε έμμεση εισήγηση που γίνεται για ενδεχόμενο η πρόκληση του τραύματος κατά τη μεταφορά του θύματος στο νεκροτομείο είναι έξω από τα πλαίσια κάθε λογικής. Αναμφίβολο παραμένει και το ότι η γυναίκα ήταν ήδη νεκρή στο διαμέρισμα όταν εντοπίσθηκε και ότι ο θάνατός της είχε προέλθει, όπως διαπίστωσε ο ιατροδικαστής, από τον εν λόγω τραυματισμό τον οποίο υπέστη στο διαμέρισμα.
Η άλλη πτυχή της έφεσης έχει ουσιαστικά καλυφθεί. Αυτή αφορά την κατάληξη του Δικαστηρίου ότι η περιστατική μαρτυρία οδηγούσε και μόνο στο συμπέρασμα της δικής του ενοχής. Ο Εφεσείων παραπέμπει ιδιαιτέρως στο ότι δεν υπάρχει άμεση μαρτυρία που να τον συνδέει με το αδίκημα. Η προκειμένη όμως είναι κλασσική περίπτωση πλήρους αποτελεσματικότητας της περιστατικής μαρτυρίας, με δεδομένη αιτία θανάτου το ως άνω τραύμα και το ότι αυτό επήλθε ενώ η γυναίκα βρισκόταν ζωντανή, και με αναφορά στην ίδια την εκδοχή του Εφεσείοντα ότι αυτός ευρίσκετο συνεχώς με το θύμα εντός του διαμερίσματος μέχρι τις 11 μ.μ. που μετέβη στην αστυνομία.
Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε οποιαδήποτε λογική εξήγηση που να αναιρεί το βέβαιο συμπέρασμα ότι ο Εφεσείων πρέπει να ήταν το πρόσωπο το οποίο επέφερε το τραύμα στο θύμα.
Η έφεση απορρίπτεται.
Δ.
Δ.
Δ.
/ΚΧ»Π