|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2012) 2 ΑΑΔ 220
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Ποινική Έφεση Αρ.16/2011
[ΑΡΤΕΜΗΣ, Π., ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, Δ/στές]
ΑΒΡΑΑΜ ΑΒΡΑΑΜ,
Εφεσείων,
ν.
ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ,
Εφεσίβλητης.
― ― ― ―
Κ. Σαβεριάδης, για εφεσείοντα
Ο. Σοφοκλέους (κα), Δικηγόρος της Δημοκρατίας, εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα, για εφεσίβλητη
Π. Αρτέμη, Π.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΑΡΤΕΜΗΣ, Π.: Ο εφεσείων-κατηγορούμενος αφού είχε παραδεχθεί άλλες κατηγορίες σχετικά με την οδήγηση του μηχανοκίνητου οχήματος ΥΕ 570, δικάστηκε σε δύο κατηγορίες, οι λεπτομέρειες των οποίων ήταν ότι στις 25.10.2009 και η ώρα 02.30 στην οδό Γρίβα Διγενή στο Λιοπέτρι, οδηγούσε το πιο πάνω όχημα χωρίς να καταβάλλει την προσήκουσα επιμέλεια και προσοχή και παρέλειψε να σταματήσει σε κόκκινο σηματοδότη, δηλαδή πέρασε ενώ το φως ήταν κόκκινο.
Για την Κατηγορούσα Αρχή κατέθεσαν τέσσερις μάρτυρες και αφού κλήθηκε σε απολογία, ο κατηγορούμενος, κατάθεσε ενόρκως.
Οι δύο από τους μάρτυρες ήταν οι αστυνομικοί που διερεύνησαν το ατύχημα, ενώ οι άλλοι δύο ήταν ο παραπονούμενος, οδηγός του οχήματος με το οποίο συγκρούστηκε στη διασταύρωση ο εφεσείων και ο Μ.Κ.2, που έτυχε να βρίσκεται στη σκηνή του ατυχήματος κατά την ώρα της σύγκρουσης.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο, αφού ανάλυσε τους λόγους στους οποίους βάσισε την αξιολόγηση της μαρτυρίας, αποδέχθηκε τη μαρτυρία των μαρτύρων κατηγορίας και απέρριψε εκείνη του εφεσείοντα-κατηγορούμενου. Η μαρτυρία που αποδέχθηκε ήταν ότι ο εφεσείων-κατηγορούμενος μπήκε στη διασταύρωση ενώ το φως στην κατεύθυνση του ήταν αναμμένο κόκκινο. Απέρριψε τη μαρτυρία του κατηγορούμενου ότι όταν εκείνος εισήλθε στη διασταύρωση το φως στην πορεία του ήταν πράσινο.
Αφού κατέληξε επί της αξιοπιστίας των μαρτύρων και των πραγματικών ευρημάτων και αφού ανέλυσε τις νομικές πτυχές του θέματος, καταδίκασε τον κατηγορούμενο και στις δύο κατηγορίες, θεωρώντας ότι η είσοδος του στη διασταύρωση με κόκκινο φως συνιστούσε και αμελή οδήγηση.
Με την έφεση του ο κατηγορούμενος αμφισβητεί την κατάληξη του Δικαστηρίου, ουσιαστικά προσβάλλοντας τα ευρήματα αξιοπιστίας μαρτύρων και γεγονότων.
Σύμφωνα με παγίως νομολογημένες αρχές, η αξιολόγηση της αξιοπιστίας των μαρτύρων και τα πραγματικά ευρήματα είναι κατ΄εξοχή έργο του πρωτόδικου Δικαστηρίου και το Εφετείο επεμβαίνει σε αυτά μόνο όταν φαίνεται εξ αντικειμένου ότι η κατάληξη του πρωτόδικου Δικαστηρίου ήταν ανυπόστατη, παράλογη ή αυθαίρετη, ή δεν υποστηρίζεται από τη μαρτυρία. (Δέστε, μεταξύ άλλων, Christodoulou v. Menicou and Others (1966) 1 C.L.R. 17, Antoniou v. Elmaz and another (1966) 1 C.L.R. 210, Lagos v. Yiasoumis (1968) 1 C.L.R. 396, Michael v. Katsikides (1971) 1 C.L.R. 346, Charalambous v. Pillakouris (1976) 1 C.L.R. 198, Epifaniou v. Hadjigeorghiou (1982) 1 C.L.R. 609, Mentesh and another v. Hadjidemetriou (1983) 1 C.L.R. 1, Αγησιλάου ν. Χρίστου (1989) 1 Α.Α.Δ. 713).
Ο ευπαίδευτος συνήγορος του εφεσείοντα επιχειρηματολόγησε ενώπιον του Δικαστηρίου προβάλλοντας τη θέση ότι κακώς ο πρωτόδικος Δικαστής δέχθηκε τη μαρτυρία της Κατηγορούσας Αρχής, αφού βασικά η μαρτυρία αυτή περιείχε συγκρουόμενους και αντιφατικούς ισχυρισμούς. Οφείλουμε να παρατηρήσουμε πως αφού εξετάσαμε με προσοχή αυτή τη μαρτυρία, διαπιστώνουμε πως όποιες μικροαντιφάσεις, ή «αντιφατικοί», όπως τους χαρακτήρισε ο συνήγορος, ισχυρισμοί αφορούν επουσιώδη στοιχεία, που όχι μόνο δεν επηρεάζουν την ουσία της μαρτυρίας, αλλά φυσιολογικά αναμένεται να υπάρχουν σε τέτοιες περιπτώσεις.
Με βάση την ανάλυση και αξιολόγηση της αξιοπιστίας των μαρτύρων, στην οποία προέβηκε ο πρωτόδικος Δικαστής και το γεγονός ότι η εκδοχή του παραπονούμενου υποστηριζόταν και από ανεξάρτητη μαρτυρία, του Μ.Κ.2, θεωρούμε ότι δεν υπάρχει χώρος για επέμβαση του Εφετείου στην κατάληξη του πρωτόδικου Δικαστηρίου, που φαίνεται να είναι πλήρως αιτιολογημένη.
Κατά συνέπεια η έφεση απορρίπτεται.
Π. Αρτέμης, Π. Δ. Χατζηχαμπής, Δ. Γ. Ερωτοκρίτου, Δ.
/Χ.Π.