|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2008) 2 ΑΑΔ 868
19 Δεκεμβρίου, 2008
[ΗΛΙΑΔΗΣ, ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ/στές]
ΑΝΔΡΕΑΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ,
Εφεσείων,
v.
ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ,
Εφεσίβλητης.
(Ποινική Έφεση Αρ. 167/2007)
Απόδειξη ― Αξιολόγηση μαρτυρίας ― Αξιοπιστία μαρτύρων και κατάληξη σε διαπιστώσεις επί των γεγονότων με βάση την αξιοπιστία των μαρτύρων ― Είναι θέμα που εμπίπτει στην αρμοδιότητα του πρωτόδικου Δικαστηρίου ― Το Εφετείο επεμβαίνει μόνο όταν τα συμπεράσματα του πρωτόδικου Δικαστηρίου συγκρούονται με την κοινή λογική ή δεν συνάδουν με τη μαρτυρία που έχει παρουσιαστεί ― Σε τέτοια περίπτωση το Εφετείο έχει τη διακριτική ευχέρεια να επέμβει και να ανατρέψει τα συμπεράσματα του πρωτόδικου Δικαστηρίου και να προβεί το ίδιο στα δικά του συμπεράσματα.
Απόδειξη ― Αντιφατική μαρτυρία ― Όταν οι αντιφάσεις στη μαρτυρία δεν είναι ουσιώδεις σε βαθμό που θα μπορούσαν να κλονίσουν την αξιοπιστία μάρτυρα, το Εφετείο δεν επεμβαίνει.
Η υπόθεση αυτή αφορά συνοριακές διαφορές των κατοικιών του εφεσείοντος και του παραπονούμενου, συγγενών εξ αγχιστείας, - η σύζυγος του εφεσείοντος είναι αδελφή του πεθερού του παραπονούμενου - στο χωριό Περιστερώνα, οι οποίες αναβίωσαν το 2003 όταν ο παραπονούμενος έφερε ένα εργολάβο για να αναπαλαιώσει την κατοικία του. Κατά τη διάρκεια των σχετικών εργασιών που περιλάμβαναν την κατασκευή διαχωριστικού τοίχου, υπήρξαν διάφορες αντεγκλήσεις μεταξύ των διαδίκων για τα σύνορα των κατοικιών τους, που οδήγησαν και στην επέμβαση της Τοπικής Αρχής και της Αστυνομίας.
Μέσα στα πλαίσια καθορισμού των συνόρων, ο παραπονούμενος έδωσε οδηγίες σε εργολάβο να ανασκάψει με ειδικό εκσκαφέα αυλάκι βάθους 30 - 40 εκ. Ο εφεσείων αντιδρώντας, τοποθέτησε μέσα στο αυλάκι διάφορα αντικείμενα όπως βαρέλια, τσίγκους, σίδερα κλπ. και φρουρούσε την περιοχή με μια σκαπάνη. Στις 15.11.2005, ο εφεσείων απαγόρευσε σε δύο Τουρκοκύπριους εργάτες να ασχολούνται μέσα στο αυλάκι. Οι τελευταίοι τηλεφώνησαν στον παραπονούμενο ο οποίος έφθασε στο χώρο. Το τι επακολούθησε μετά την άφιξη του παραπονούμενου αποτέλεσε αντικείμενο της πρωτόδικης διαδικασίας, με τους διαδίκους να προβάλλουν διαφορετικές εκδοχές.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο δέχθηκε την εκδοχή του παραπονούμενου ότι όταν αυτός προσπαθούσε να αφαιρέσει από το αυλάκι τα αντικείμενα που είχε τοποθετήσει ο εφεσείων, ο τελευταίος τον πλησίασε με μια σκαπάνη (τσάππα) και αφού την σήκωσε ψηλά την κατέβασε με σκοπό να τον κτυπήσει στο κεφάλι. Ο τελευταίος που αντελήφθη την κίνηση του εφεσείοντος, έγειρε λίγο το κεφάλι του αποφεύγοντας το κτύπημα. Όμως η σκαπάνη τον κτύπησε στον καρπό του δεξιού χεριού με αποτέλεσμα να υποστεί βλάβη των συνδέσμων της δεξιάς πηχεοκαρπικής. Την εκδοχή του παραπονούμενου υποστήριξε και ένας αυτόπτης μάρτυρας. Η εκδοχή του εφεσείοντος ότι αυτός απλά ακούμπησε με την σκαπάνη τον παραπονούμενο, ο οποίος έσκυψε κάτω κρατώντας την κοιλιά του, δεν έγινε αποδεκτή από το Δικαστήριο.
Το Δικαστήριο βρήκε τον εφεσείοντα ένοχο, τον καταδίκασε σε πρόστιμο £250 και τον διέταξε να καταβάλει το ποσό των £220 υπό τύπο εξόδων.
Με την παρούσα έφεση ο εφεσείων αμφισβητεί την ορθότητα της πρωτόδικης απόφασης προβάλλοντας λόγους που αφορούν στη μαρτυρία των μαρτύρων κατηγορίας αλλά και στην ιατρική μαρτυρία που δόθηκε αναφορικά με τα τραύματα που είχε υποστεί ο παραπονούμενος.
Το Ανώτατο Δικαστήριο αφού ανέφερε πως όλοι οι λόγοι έφεσης αναφέρονται στα πρωτόδικα συμπεράσματα τα οποία βασίζονται στην αξιολόγηση της μαρτυρίας που είχε παρουσιαστεί, απέρριψε την έφεση και αποφάνθηκε ότι το Δικαστήριο προέβηκε με τη δέουσα προσοχή σε μια ορθή αξιολόγηση της μαρτυρίας και τα ευρήματα του είναι απόλυτα δικαιολογημένα. Οι διάφορες εισηγήσεις που υποβλήθηκαν για την ύπαρξη σχεδιασμού για την ενοχοποίηση του εφεσείοντος παρέμειναν ατεκμηρίωτες στο χώρο της φαντασίας του εφεσείοντος, ο οποίος θα πρέπει να αιτιάται τον εαυτό του για τα όσα έχουν διαδραματιστεί. Επιπρόσθετα οι, κατ' ισχυρισμόν, αντιφάσεις οι οποίες προβλήθηκαν δεν επηρεάζουν την αξιοπιστία των μαρτύρων κατηγορίας σε βαθμό που να καθιστούν ανασφαλές το εύρημα ενοχής του εφεσείοντος.
Η έφεση απορρίφθηκε.
Αναφερόμενη Υπόθεση:
Νικολαΐδης v. Αστυνομίας (2003) 2 Α.Α.Δ. 271.
Έφεση.
Έφεση από τον εφεσείοντα εναντίον της απόφασης του Eπαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας (Kαουτζιάνη, E.Δ.), (Ποινική Yπόθεση Aρ. 3687/06), ημερομηνίας 10/7/07.
Ν. Παπαμιλτιάδους, για τον Εφεσείοντα.
Ο. Σοφοκλέους, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για την Εφεσίβλητη.
Cur. adv. vult.
ΗΛΙΑΔΗΣ, Δ.: Ο Ανδρέας Βενιζέλος (εφεσείων) και ο Στέλιος Τομάζου (παραπονούμενος) ήταν κατά τον ουσιώδη χρόνο της παρούσας διαδικασίας συγγενείς, αφού η σύζυγος του εφεσείοντος είναι αδελφή του πεθερού του παραπονούμενου. Οι διάδικοι είχαν διαφορές για τα σύνορα των κατοικιών τους στην Περιστερώνα, οι οποίες αναβίωσαν το 2003 όταν ο παραπονούμενος έφερε ένα εργολάβο για να αναπαλαιώσει την κατοικία του. Κατά τη διάρκεια των σχετικών εργασιών που περιλάμβαναν την κατασκευή διαχωριστικού τοίχου, υπήρξαν διάφορες αντεγκλήσεις μεταξύ του εφεσείοντος και του παραπονούμενου για τα σύνορα των κατοικιών τους, που είχαν οδηγήσει και στην επέμβαση της Τοπικής Αρχής και της Αστυνομίας.
Όταν η αναπαλαίωση της κατοικίας συμπληρώθηκε και απέμεινε η κατασκευή του διαχωριστικού τοίχου ο παραπονούμενος, κατόπιν εισήγησης της Αστυνομίας, υπέβαλε το 2005 αίτηση στο Κτηματολόγιο για καθορισμό των συνόρων. Ο παραπονούμενος έδωσε οδηγίες σε εργολάβο ο οποίος ανέσκαψε με ειδικό εκσκαφέα ένα αυλάκι στα διαφιλονικούμενα σύνορα βάθους 30-40 εκ. Ο εφεσείων αντιδρώντας τοποθέτησε μέσα στο αυλάκι διάφορα αντικείμενα όπως βαρέλια, τσίγκους, σίδερα, ένα αλέτρι και χώματα και φρουρούσε την περιοχή με μια σκαπάνη. Η ανήσυχη ηρεμία που επικρατούσε στα σύνορα των δύο κτημάτων τερματίστηκε στις 15/11/2005, όταν ο εφεσείων αφού αντελήφθη δύο Τουρκοκύπριους εργάτες να απασχολούνται μέσα στο αυλάκι, τους απαγόρευσε να συνεχίσουν. Οι τελευταίοι τηλεφώνησαν στον παραπονούμενο ο οποίος έφθασε στο χώρο. Το τι επακολούθησε μετά την άφιξη του παραπονούμενου αποτέλεσε το αντικείμενο της πρωτόδικης διαδικασίας.
Ήταν η εκδοχή του παραπονούμενου ότι όταν προσπαθούσε να αφαιρέσει από το αυλάκι τα αντικείμενα που είχε τοποθετήσει ο εφεσείων, ο τελευταίος τον πλησίασε με μια σκαπάνη (τσάππα) και αφού την σήκωσε ψηλά την κατέβασε με σκοπό να τον κτυπήσει στο κεφάλι. Ο τελευταίος που αντελήφθη την κίνηση του εφεσείοντος, έγειρε λίγο το κεφάλι του αποφεύγοντας το κτύπημα. Όμως η σκαπάνη τον κτύπησε στον καρπό του δεξιού χεριού με αποτέλεσμα να υποστεί βλάβη των συνδέσμων της δεξιάς πηχεοκαρπικής. Την εκδοχή του παραπονούμενου υποστήριξε και ένας ηλεκτροτεχνίτης αρμάτων της Εθνικής Φρουράς ο οποίος από απόσταση 7-10 μέτρων είδε ότι, ενώ ο παραπονούμενος προσπαθούσε σκυφτός να μετακινήσει μια βαρέλα από το αυλάκι, ο εφεσείων σήκωσε τη σκαπάνη για να τον κτυπήσει, καταφέρνοντας του ένα κτύπημα στο δεξί χέρι.
Αντίθετα ο εφεσείων ανέφερε ότι λόγω της συνοριακής διαφοράς που είχε με τον παραπονούμενο, ο εφεσείων έριχνε συνεχώς διάφορα αντικείμενα μέσα στο αυλάκι που χώριζε τα σπίτια τους, όπως π.χ. βαρέλια και τσίγκους. Την ημέρα του επεισοδίου στεκόταν κοντά στο αυλάκι κρατώντας μια σκαπάνη και ήταν έτοιμος να ρίξει χώματα μέσα στο αυλάκι, όταν είδε τον παραπονούμενο να πλησιάζει. Ο εφεσείων απλά ακούμπησε με τη σκαπάνη τον παραπονούμενο, ο οποίος φωνάζοντας έσκυψε κάτω κρατώντας την κοιλιά του. Ο εφεσείων τον ρώτησε γελώντας αν κτύπησε για να τον πάρει στο γιατρό.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο, που είχε την ευχέρεια να παρακολουθήσει τους μάρτυρες να καταθέτουν μετά από μια αξιολόγηση της μαρτυρίας που είχε παρουσιαστεί, αποδέχθηκε την εκδοχή του παραπονούμενου και αφού βρήκε τον εφεσείοντα ένοχο, τον καταδίκασε σε πρόστιμο £250 και τον διέταξε να καταβάλει το ποσό των £220 υπό τύπο εξόδων.
Με την παρούσα έφεση ο εφεσείων αμφισβητεί την ορθότητα της πρωτόδικης απόφασης για διάφορους λόγους, οι οποίοι περιλαμβάνουν ισχυρισμούς ότι η Αστυνομία παρέλειψε να εξετάσει την υπόθεση "με προσοχή, αντικειμενικότητα και επαγγελματισμό", ότι υπήρξε προσχεδιασμός της καταγγελίας μεταξύ του παραπονούμενου και του εργολάβου στον οποίο ανέθεσε την εκσκαφή του αυλακιού, ότι υπήρξε σκοπιμότητα στην παρουσία του παραπονούμενου και του αυτόπτη μάρτυρα στο χώρο του επεισοδίου και ότι υπήρχαν διαφορές στη μαρτυρία των μαρτύρων κατηγορίας που καθιστούσαν την πρωτόδικη απόφαση λανθασμένη. Επιπρόσθετα αμφισβητήθηκε η ιατρική μαρτυρία που δόθηκε αναφορικά με τα τραύματα που είχε υποστεί ο παραπονούμενος.
Έχει νομολογιακά καθιερωθεί ότι η αξιολόγηση της μαρτυρίας που παρουσιάζεται αποτελεί θέμα το οποίο εξετάζεται από το πρωτόδικο Δικαστήριο. Όπως έχει τονιστεί στην υπόθεση Νικολαΐδης ν. Αστυνομίας (2003) 2 Α.Α.Δ. 271,
"το θέμα της αξιολόγησης της αξιοπιστίας των μαρτύρων επαφίεται στο πρωτόδικο Δικαστήριο το οποίο έχει την ευκαιρία να ακούσει τους μάρτυρες να καταθέτουν και να παρακολουθήσει τη συμπεριφορά τους στο εδώλιο του μάρτυρα. Αν από τη μαρτυρία που παρουσιάζεται τα ευρήματα του πρωτόδικου Δικαστηρίου είναι εύλογα, το Ποινικό Εφετείο δεν επεμβαίνει. Το Ποινικό Εφετείο επεμβαίνει μόνο όταν τα συμπεράσματα του πρωτόδικου Δικαστηρίου συγκρούονται με την κοινή λογική ή δεν συνάδουν με τη μαρτυρία που έχει παρουσιαστεί. Σε μια τέτοια περίπτωση το Ποινικό Εφετείο έχει τη διακριτική ευχέρεια να επέμβει και να ανατρέψει τα συμπεράσματα του πρωτόδικου Δικαστηρίου και να προβεί το ίδιο στα δικά του συμπεράσματα.
Όπως έχει τονισθεί χαρακτηριστικά από τον πρώην Πρόεδρο του Ανωτάτου Δικαστηρίου Α. Λοΐζου στην υπόθεση Αθηνής ν. Δημοκρατίας (1990) 2 Α.Α.Δ. 41, στη σελ. 75,
"Πρέπει δε να τονισθεί ότι το Δικαστήριο αυτό δεν επεμβαίνει με την ετυμηγορία Δικαστών σε ποινικές υποθέσεις η οποία στηρίζεται πάνω στα ευρήματά των σχετικά με την αξιοπιστία των μαρτύρων, εκτός αν το Δικαστήριο πεισθεί ότι υπάρχουν καλοί λόγοι που του δίνουν το δικαίωμα να το κάμει αυτό. Επίσης, όπως τυχόν αντιφάσεις ή αδυναμίες που μπορεί να υπάρχουν στη μαρτυρία δεν αποτελούν λόγο επεμβάσεως του Εφετείου, εκτός εάν είναι τόσο σημαντικές ώστε να οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο εσφαλμένα αποδέκτηκε τη μαρτυρία αυτή ως αξιόπιστη. (Βλέπε Shioukiouroglou v. Police (1966) 2 C.L.R. 39 στη σελ. 42, Miliotis v. The Police (1971) 2 C.L.R. 292 στη σελ. 295, Constantinides v. The Republic (1978) 2 C.L.R. 337 στη σελ. 378, Karamanis v. The Police (1977) 2 C.L.R. 92 στη σελ. 96, Fasouliotis v. The Police (1979) 2 C.L.R. 180 στη σελ. 181, Yiannakou v. The Police (1982) 2 C.L.R. 37). Θα πρέπει όμως να λεχθεί ότι το Δικαστήριο αυτό κατ' έφεση είναι σε εξίσου καλή θέση να εξάξει συμπεράσματα από αποδεδειγμένα γεγονότα και να εξετάσει περαιτέρω κατά πόσο η ετυμηγορία του εκδικάσαντος Δικαστηρίου λήφθηκε κάτω από το φως τέτοιας μαρτυρίας ή χωρίς αναφορά σε αυτά ή παρόλα αυτά, ανάλογα με την περίπτωση. (Kafalos v. The Queen, 19 C.L.R. 121 στη σελ. 125, HadjiCosta v. The Republic (No. 2) (1965) 2 C.L.R. 95, Paspalli v. The Police (1968) 2 C.L.R. 108)."
Έχουμε εξετάσει τους διάφορους λόγους έφεσης που έχουν προβληθεί και έχουμε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι όλοι οι λόγοι που προβλήθηκαν από τον εφεσείοντα είναι ανεδαφικοί. Όλοι οι λόγοι αναφέρονται στα πρωτόδικα συμπεράσματα τα οποία βασίζονται στην αξιολόγηση της μαρτυρίας που είχε παρουσιαστεί. Έχουμε εξετάσει τους λόγους που υποβλήθηκαν και έχουμε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το Δικαστήριο προέβηκε με τη δέουσα προσοχή σε μια ορθή αξιολόγηση της μαρτυρίας που παρουσιάστηκε και τα ευρήματα του είναι απόλυτα δικαιολογημένα. Οι διάφορες εισηγήσεις που υποβλήθηκαν για την ύπαρξη σχεδιασμού για την ενοχοποίηση του εφεσείοντος παρέμειναν ατεκμηρίωτες στο χώρο της φαντασίας του εφεσείοντος, ο οποίος θα πρέπει να αιτιάται τον εαυτό του για τα όσα έχουν διαδραματιστεί. Επιπρόσθετα η εισήγηση για την ύπαρξη διαφορών στη μαρτυρία των μαρτύρων κατηγορίας που καθιστούσαν ως μη ασφαλή την αποδοχή της μαρτυρίας τους είναι και αυτή ανεδαφική. Οι διαφορές που έχουν υποδειχθεί είναι ασήμαντες και δεν επηρεάζουν την αξιοπιστία των μαρτύρων κατηγορίας σε βαθμό που το εύρημα ενοχής του εφεσείοντος να καθίσταται ανασφαλές. Σημειώνουμε επίσης ότι η Αστυνομία έχει εξετάσει την υπόθεση προσεκτικά και με αντικειμενικότητα και ότι το τραύμα του παραπονούμενου είχε προκληθεί με τη χρήση της σκαπάνης από τον εφεσείοντα.
Η έφεση απορρίπτεται.
Η έφεση απορρίπτεται.