|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2005) 2 ΑΑΔ 130
9 Mαρτίου, 2005
[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΚΡΟΝΙΔΗΣ, ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ/στές]
1. ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΑΤΣΑΣ,
2. ΔΟΜΝΑ ΜΑΤΣΑ,
Εφεσείοντες,
ν.
ΔΗΜΟΥ ΠΑΦΟΥ,
Εφεσιβλήτου.
(Ποινική Έφεση Αρ.7445)
Οδοί και Οικοδομές ― Ανέγερση οικοδομής χωρίς άδεια ― Κατοχή και χρήση οικοδομής χωρίς πιστοποιητικό τελικής έγκρισης κατά παράβαση του περί Ρυθμίσεως Οδών και Οικοδομών Νόμου, Κεφ. 96 ― Επιβολή ποινής προστίμου και έκδοση διατάγματος κατεδάφισης ― Κατά πόσο η κατασκευή και/ή η ανακατασκευή τζαμαρίας και οι άλλες προσθήκες και αλλαγές που επέφεραν οι ενοικιαστές υποστατικού, ήταν τέτοιας φύσεως που απαιτείτο άδεια οικοδομής για πραγματοποίησή τους.
Οι εφεσείοντες κρίθηκαν ένοχοι, μετά από ακροαματική διαδικασία, σε δύο κατηγορίες για ανέγερση οικοδομής χωρίς άδεια και για κατοχή και χρήση οικοδομής χωρίς πιστοποιητικό έγκρισης με χρόνο διάπραξης των αδικημάτων κατά ή περί την 31/1/2002. Και οι δύο κατηγορίες αφορούσαν στην κάλυψη αίθριου χώρου με την κατασκευή τζαμαρίας από αλουμίνιο και συρόμενα υαλοστάσια σε αίθριο χώρο ο οποίος αποτελούσε την πρόσοψη επί της θάλασσας υποστατικού snack bar που οι εφεσείοντες ενοικίαζαν από τον εφεσίβλητο Δήμο Πάφου από το 1995. Οι εφεσείοντες υποστήριξαν ότι ο Δήμος, αν και αρχικά εναντιώθηκε στην κατασκευή της τζαμαρίας, στη συνέχεια απεδέχθη αυτή και ουδέποτε προσήψε κατηγορίες στους εφεσείοντες σε σχέση με αυτή, παρά μόνο όταν, με την ανακατασκευή της τζαμαρίας τον Ιανουάριο/Φεβρουάριο του 2002 μετά από την καταστροφή της από θαλασσοταραχή το Δεκέμβριο του 2001, τους προσήψε τις επίδικες κατηγορίες. Καθ' όσον ομως η ανακατασκευή της τζαμαρίας απλώς αποκαθιστούσε τα πράγματα όπως ήσαν πριν από την καταστροφή του 2001, την κατάσταση των οποίων ο Δήμος είχε αποδεχθεί, δεν εχρειάζετο άλλη άδεια οικοδομής για την ανακατασκευή. Οι υπόλοιπες αλλαγές που έγιναν μαζί με την ανακατασκευή της τζαμαρίας το 2002 ήσαν εσωτερικές αλλαγές για τις οποίες δεν απαιτείτο άδεια.
Οι εφεσείοντες τιμωρήθηκαν με ποινές προστίμου, ενώ εξεδόθη και διάταγμα κατεδάφισης και στις δύο κατηγορίες. Ήταν παραδεκτό γεγονός ότι δεν εξεδόθη άδεια οικοδομής ούτε πιστοποιητικό έγκρισης. Η υπεράσπιση ήταν ότι η επίδικη κατασκευή έγινε με την προφορική άδεια του Δήμου. Η θέση του Δήμου ήταν ότι ενέκρινε μόνο την εργασία για κάλυψη των σκιαδίων αλλά όχι και την κατασκευή της τζαμαρίας.
Οι εφεσείοντες εφεσίβαλαν την καταδίκη τους και την επιβληθείσα ποινή προβάλλοντας τους ακόλουθους λόγους έφεσης:
1) Δεν εχρειάζετο άδεια οικοδομής για τις εν λόγω εργασίες. Ο Δήμος ενέκρινε την κάλυψη του εν λόγω αίθριου χώρου από το 1995. Περαιτέρω, αντίθετα με το εύρημα του πρωτόδικου Δικαστηρίου, είχε εγκρίνει και την κατασκευή της τζαμαρίας από τότε. Εξ άλλου ούτε για την ανακατασκευή της τζαμαρίας ούτε για τις νέες αλλαγές και προσθήκες απαιτείτο άδεια οικοδομής καθ' όσον επρόκειτο για εσωτερικές και μη ουσιώδεις τροποποιήσεις και η έγκριση του Δήμου εζητείτο εκ περισσού.
2) Η συμπεριφορά του Δήμου ήταν καταχρηστική. Ο Δήμος σύγχισε τη διπλή του ιδιότητα ως ιδιοκτήτης και αρμόδια αρχή και αρνούμενος να εισακούσει τα επανειλημμένα αιτήματα των εφεσειόντων και να διευθετήσει την έκδοση άδειας οικοδομής, ενέκρινε και ανέχθηκε την κατασκευή και την ύπαρξη της τζαμαρίας για 6 χρόνια και εκ των υστέρων, εκμεταλλευόμενος την καταστροφή της τζαμαρίας το 2001 και την ανακατασκευή της, κατηγόρησε τους εφεσείοντες για αδικήματα που είχαν διαπράξει, αν είχαν διαπράξει, όχι το 2002 αλλά το 1995 όταν αρχικά κατασκεύασαν την τζαμαρία.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Η εισήγηση των εφεσειόντων για έγκριση και αποδοχή της νομιμότητας της τζαμαρίας εκ μέρους του Δήμου στερείται πραγματικού υπόβαθρου. Η τζαμαρία η οποία κατασκευάστηκε το 2002 ήταν εξ ίσου στερημένη έγκρισης όσο και εκείνη που κατασκευάσθηκε το 1995 και καταστράφηκε το 2001. Και διαφορετικά να είχαν τα πράγματα, η καταστροφή της αρχικής τζαμαρίας καθιστούσε αναγκαία την εξασφάλιση νέας άδειας οικοδομής ως προς την ανακατασκευή της, ακόμη δε περισσότερο αφού τώρα έγιναν και νέες αλλαγές και προσθήκες στο υποστατικό στις οποίες η εισήγηση για προηγούμενη έγκριση βεβαίως δεν επεκτείνεται. Τόσο η τζαμαρία όσο και οι άλλες αλλαγές και προσθήκες ήταν τέτοιας φύσης οικοδομές που απαιτείτο η άδεια του Δήμου για αυτές.
2. Δεν τεκμηριώθηκε η εισήγηση των εφεσειόντων για καταχρηστική συμπεριφορά του Δήμου. Αντίθετα, είναι οι εφεσείοντες που, λειτουργώντας αυθαίρετα και μονομερώς, επεδίωξαν να καταστήσουν τετελεσμένη και να νομιμοποιήσουν την κατασκευή της τζαμαρίας και τις άλλες τροποποιήσεις στο υποστατικό χωρίς την απαραίτητη προηγούμενη άδεια οικοδομής.
3. Η κατάληξη της έφεσης εναντίον της καταδίκης καθιστά χωρίς αντίκρυσμα τους ισχυρισμούς της έφεσης κατά της ποινής. Το πρωτόδικο Δικαστήριο θα διέπραττε λάθος εάν δεν εξέδιδε διάταγμα κατεδάφισης.
Η έφεση απορρίφθηκε με έξοδα.
Αναφερόμενη υπόθεση:
Neratzia Hotel Apts Ltd v. Αριστοδήμου Λτδ κ.ά. (2004) 2 Α.Α.Δ. 512.
Έφεση εναντίον Καταδίκης και Ποινής.
Έφεση από τους εφεσείοντες εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου (Υπόθεση Αρ. 1275/02) ημερ. 6/5/03, με την οποία κρίθηκαν ένοχοι σε δύο κατηγορίες για ανέγερση οικοδομής χωρίς άδεια και για κατοχή και χρήση της οικοδομής αυτής χωρίς πιστοποιητικό έγκρισης, την οποία ενοικίαζαν από τον εφεσίβλητο Δήμο Πάφου, επεβλήθησαν ποινές προστίμου, ενώ εξεδόθη και διάταγμα κατεδάφισης και στις δύο κατηγορίες.
Ε. Ευσταθίου, για τους Εφεσείοντες.
Δ. Δημητριάδης, για τον Εφεσίβλητο.
Cur. adv. vult.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ.: Την απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Δ. Χατζηχαμπής.
ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ.: Οι Εφεσείοντες εκρίθησαν ένοχοι, κατόπιν ακροαματικής διαδικασίας, σε δύο κατηγορίες για ανέγερση οικοδομής χωρίς άδεια και για κατοχή και χρήση οικοδομής χωρίς πιστοποιητικό έγκρισης, με χρόνο διάπραξης των αδικημάτων κατά η περί την 31.1.2002. Επρόκειτο και στις δύο κατηγορίες για την ίδια οικοδομή η οποία συνίστατο σε διάφορες τροποποιήσεις, όπως και σε κατασκευή τζαμαρίας από αλουμίνιο και συρόμενα υαλοστάσια σε αίθριο χώρο ο οποίος αποτελούσε την πρόσοψη επί της θάλασσας, υποστατικού snack bar λεγόμενου "Τα Μπάνια" στην Πάφο που οι Εφεσείοντες ενοικίαζαν από τον Εφεσίβλητο Δήμο Πάφου ως ιδιοκτήτη από το 1995. Τους επεβλήθησαν ποινές προστίμου, ενώ εξεδόθη και διάταγμα κατεδάφισης και στις δύο κατηγορίες. Η έφεση προσβάλλει τόσο την καταδίκη όσο την ποινή περιλαμβανομένων των διαταγμάτων κατεδάφισης.
Κατά την ακρόαση ήταν αναντίλεκτη η μαρτυρία του Δήμου ότι δεν εξεδόθη άδεια οικοδομής, που είχε γίνει μάλιστα και παραδεκτό γεγονός, ούτε πιστοποιητικό έγκρισης. Η υπεράσπιση ήταν ότι η εν λόγω κατασκευή έγινε με την προφορική άδεια του Δήμου, παραπέμποντας στο ιστορικό του πράγματος το οποίο έχει ως εξής: Από το 1995 που οι Εφεσείοντες ενοικίασαν το υποστατικό από το Δήμο επεδίωξαν να καλύψουν τον εν λόγω αίθριο χώρο από επάνω και στα πλευρά για να τον προστατεύσουν από τις καιρικές συνθήκες και έτσι να μπορεί να λειτουργεί καθ΄όλη τη διάρκεια του έτους τις ώρες που πρόβλεπε η συμφωνία ενοικίασης. Προς τούτο, με επιστολή ημερομηνίας 6.10.1995 οι Εφεσείοντες ζήτησαν από το Δήμο να τους επιτρέψει να καλύψουν τα υφιστάμενα ξύλινα σκιάδια στο πάνω μέρος με καραβόπανο ή άλλο υλικό και κλείσουν τα πλευρά με τζαμαρίες από αλουμίνιο και γυαλί. Ο Δήμος με απάντηση δοθείσα με ημερομηνία 30.11.1995, ενέκρινε μόνο την εργασία για κάλυψη των σκιαδίων. Ας σημειωθεί ότι τότε οι Εφεσείοντες είχαν ήδη συμπληρώσει όχι μόνο αυτή την εργασία αλλά και την κατασκευή της τζαμαρίας. Ήταν η θέση των Εφεσειόντων ότι ο Δήμος, αν και αρχικά εναντιώθηκε στην κατασκευή της τζαμαρίας, στη συνέχεια απεδέχθη αυτή και ουδέποτε προσήψε κατηγορίες στους Εφεσείοντες σε σχέση με αυτή, παρά μόνο όταν, με την ανακατασκευή της τζαμαρίας τον Ιανουάριο/Φεβρουάριο του 2002 μετά από την καταστροφή της από θαλασσοταραχή το Δεκέμβριο του 2001, τους προσήψε τις επίδικες κατηγορίες. Καθ΄όσον όμως, έλεγαν, η ανακατασκευή της τζαμαρίας απλώς αποκαθιστούσε τα πράγματα όπως ήσαν πριν από την καταστροφή του 2001, την κατάσταση των οποίων ο Δήμος είχε αποδεχθεί, δεν εχρειάζετο άλλη άδεια οικοδομής για την ανακατασκευή. Ως προς τις υπόλοιπες αλλαγές που έγιναν μαζί με την ανακατασκευή της τζαμαρίας το 2002, η θέση τους είχε ότι αυτές ήσαν εσωτερικές αλλαγές για τις οποίες δεν απαιτείτο άδεια.
Ο ευπαίδευτος πρωτόδικος Δικαστής απεδέχθη τη μαρτυρία του Δήμου προερχόμενη από υπάλληλο των Τεχνικών Υπηρεσιών του και απέρριψε εκείνη του Εφεσείοντα στην οποία και εστηρίζετο η θέση των Εφεσειόντων για έγκριση των κατασκευών από το Δήμο. Περαιτέρω, δεν έκρινε βοηθητική τη μαρτυρία του μάρτυρα υπεράσπισης κ. Ομήρου, τότε Δημοτικού Συμβούλου, ότι ο ίδιος πίστευε ότι το 1995-1996 ο Δήμος είχε εγκρίνει τις κατασκευές με προφορική συνεννόηση και αποδοχή και εισέπραττε ενοίκια χωρίς να διαμαρτύρεται ή να ενοχλεί τους Εφεσείοντες, όπως και τη μαρτυρία του μάρτυρα υπεράσπισης κ. Αταλιώτη, Δημάρχου μέχρι το 1996, ότι δεν θυμόταν αν είχε δοθεί άδεια ή προφορική συγκατάθεση του για την τζαμαρία. Και τούτο ιδιαιτέρως εν όψει του παραδεκτού γεγονότος ότι ουδεμία άδεια οικοδομής εξεδόθη σε σχέση με το εν λόγω υποστατικό από την ενοικίαση του από τους Εφεσείοντες. Απέρριψε επίσης τη μαρτυρία των μαρτύρων υπεράσπισης κ. Πολάτογλου και κ. Μούγιαννου ότι δεν εχρειάζετο άδεια οικοδομής για τις εν λόγω εργασίες. Κατέληξε έτσι ότι οι εργασίες έγιναν χωρίς άδεια οικοδομής και ότι όλες ήσαν εργασίες για τις οποίες, σύμφωνα με τη μαρτυρία του Δήμου, απαιτείτο άδεια οικοδομής. Κατέληξε ακολούθως επίσης ότι το υποστατικό, όπως τροποποιήθηκε με τις εν λόγω εργασίες, κατείχετο και χρησιμοποιείτο από τους Εφεσείοντες χωρίς πιστοποιητικό έγκρισης το οποίο, σύμφωνα με τη μαρτυρία του Δήμου, επίσης ουδέποτε εξεδόθη.
Η μια πτυχή της έφεσης εδράζεται στην εισήγηση ότι δεν εχρειάζετο άδεια οικοδομής για τις εν λόγω εργασίες. Ο Δήμος, λέγεται, είχε εγκρίνει την κάλυψη του εν λόγω αίθριου χώρου από το 1995. Περαιτέρω, αντίθετα με το εύρημα του Δικαστηρίου, το οποίο προσβάλλεται ως λανθασμένο, είχε εγκρίνει και την κατασκευή της τζαμαρίας από τότε. Εφ΄όσον λοιπόν επρόκειτο για καθ΄ όλα καλυμμένο χώρο, δεν εχρειάζετο άδεια οικοδομής ούτε για την τζαμαρία, η οποία απλώς ανακατασκευάσθηκε το 2002 μετά από την καταστροφή του 2001 και ήδη είχε έγκριση, ούτε για τις άλλες αλλαγές οι οποίες έγιναν το 2002 εφ΄όσον αυτές ήσαν εσωτερικές και μη ουσιώδεις τροποποιήσεις που δεν επηρέαζαν το συντελεστή κάλυψης και δόμησης του υποστατικού, παραπέμποντας συναφώς στον Κανονισμό 61(Η)(4) των περί Οδών και Οικοδομών Κανονισμών.
Η εισήγηση αυτή όμως βασίζεται σε λανθασμένους όρους. Κατ΄αρχή, δεν μπορεί να ανατραπεί το εύρημα του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι η κατασκευή της τζαμαρίας το 1995 δεν έτυχε της έγκρισης του Δήμου. Πέραν του παραδεκτού γεγονότος ότι από την ενοικίαση του υποστατικού ουδεμία άδεια οικοδομής εξεδόθη, το οποίο εμποδίζει οποιαδήποτε μαρτυρία ή εύρημα αντίθετο με αυτό, ουδεμία έγκριση του Δήμου προκύπτει ότι εδόθη για την τζαμαρία. Ουδέν έρεισμα έχει η εισήγηση ότι η μαρτυρία κυρίως του κ. Ομήρου, αλλά και του κ. Αταλιώτη, τεκμηρίωνε έγκριση του Δήμου. Ο κ. Αταλιώτης είναι προφανές ότι δεν θυμόταν οτιδήποτε συγκεκριμένο, ο δε κ. Ομήρου μίλησε με ασάφεια και αοριστία για εντύπωση του ότι τα πρώτα δύο χρόνια της ενοικίασης υπήρξαν 1-2 συζητήσεις και ότι ο Δήμος, αν και δεν είχε εγκρίνει την αρχική τζαμαρία, την είχε αποδεχθεί με κάποια συνεννόηση ή χωρίς αντίδραση, μαρτυρία που είναι αναποτελεσματική και δεν έχει αντίκρισμα σε άλλα δεδομένα παρά μάλλον αναιρείται από τη δεδηλωμένη αντίδραση του Δήμου. Διότι ευθύς εξ αρχής ο Δήμος εξεδήλωσε την αντίθεση του με την κατασκευή της τζαμαρίας, και μάλιστα με επιστολή ημερομηνίας 24.11.1995, δηλαδή πριν καν απαντήσει με την επιστολή του ημερομηνίας 30.11.1995 στην επιστολή των Εφεσειόντων ημερομηνίας 6.10.1995 και εγκρίνει μόνο την κάλυψη των ξύλινων σκιαδίων. Αλλά και οι επανειλημμένες οχλήσεις του Δήμου από τους Εφεσείοντες με επιστολές τους στη συνέχεια ουδεμία έγκριση του Δήμου εξασφάλισαν, ούτε μπορεί να ερμηνευθεί είτε η είσπραξη ενοικίων είτε η ανανέωση της συμφωνίας ενοικίασης το 2000 είτε η μη πρόσαψη κατηγοριών πριν από το 2002 ως έγκριση και αποδοχή της νομιμότητας της τζαμαρίας. Απεναντίας, ο Δήμος καταχώρησε την εν λόγω ποινική υπόθεση στις 12.2.2002, αντιδρώντας άμεσα στις ενέργειες των Εφεσειόντων.
Δεν μπορεί λοιπόν να γίνεται λόγος για έγκριση, έστω και ανεπίσημη, ή αποδοχή εκ μέρους του Δήμου, με αποτέλεσμα η εισήγηση των Εφεσειόντων να στερείται πραγματικού υποβάθρου, ανεξάρτητα από τις εγγενείς νομικές αδυναμίες της. Τούτου δοθέντος, η τζαμαρία η οποία κατασκευάσθη το 2002 ήταν εξ ίσου στερημένη έγκρισης όσο και εκείνη η οποία κατασκευάσθη το 1995 και κατεστράφη το 2001. Και άλλως μάλιστα να είχαν τα πράγματα, η καταστροφή της αρχικής τζαμαρίας καθιστούσε αναγκαία την εξασφάλιση νέας άδειας οικοδομής ως προς την ανακατασκευή της, τοσούτο μάλλον αφού τώρα έγιναν και νέες αλλαγές και προσθήκες στο υποστατικό στις οποίες η εισήγηση για προηγούμενη έγκριση βεβαίως δεν επεκτείνεται.
Αβάσιμη όμως είναι και η περαιτέρω εισήγηση ότι ούτε για την ανακατασκευή της τζαμαρίας ούτε για τις νέες αλλαγές και προσθήκες απαιτείτο άδεια οικοδομής καθ΄όσον αυτές ήσαν εσωτερικές και μη ουσιώδεις τροποποιήσεις και ότι οι Εφεσείοντες ζητούσαν την έγκριση του Δήμου εκ του περισσού. Δεν έχει λεχθεί οτιδήποτε που θα μπορούσε να πείσει για το λανθασμένο της κατάληξης του ευπαιδεύτου Δικαστή, βασιζόμενης σε λεπτομερή ανάλυση των εργασιών και της έννοιας "οικοδομή" στο Νόμο, αλλά και στη μαρτυρία των ίδιων των μαρτύρων υπεράσπισης κ. Πολάτογλου και κ. Μούγιαννου, ότι η τζαμαρία και οι άλλες αλλαγές και προσθήκες ήσαν τέτοιας φύσης οικοδομές που να απαιτείτο η άδεια του Δήμου για αυτές.
Η άλλη πτυχή της έφεσης δεν φαίνεται να ετέθη πρωτοδίκως. Ούτε είναι και σαφώς διατυπωμένη στην έφεση. Προκύπτει μάλλον ότι οι Εφεσείοντες παραπονούνται για καταχρηστική συμπεριφορά εκ μέρους του Δήμου. Ο Δήμος, λέγεται, εσύγχισε τη διπλή του ιδιότητα ως ιδιοκτήτης και αρμόδια αρχή και, αρνούμενος να εισακούσει τα επανειλημμένα αιτήματα των Εφεσειόντων και να διευθετήσει την έκδοση άδειας οικοδομής ως μόνος δυνάμενος (υπό την ιδιότητα του ως ιδιοκτήτης) και μόνος αρμόδιος (ως Δήμος) να πράξει τούτο, ενέκρινε και ανέχθηκε την κατασκευή και ύπαρξη της τζαμαρίας για 6 χρόνια και εκ των υστέρων, εκμεταλλευόμενος την καταστροφή της τζαμαρίας το 2001 και την ανακατασκευή της, κατηγόρησε τους Εφεσείοντες για αδικήματα τα οποία ουσιαστικά είχαν διαπράξει, αν είχαν διαπράξει, όχι το 2002 αλλά το 1995 όταν το πρώτο κατασκεύασαν την τζαμαρία. Η συμπεριφορά αυτή, καταλήγει η εισήγηση, θίγει το αίσθημα δικαίου και αμεροληψίας, παραβιάζει την αρχή της δίκαιης δίκης και συνιστά κατάχρηση της διαδικασίας.
Ουδέν τοιούτο συνέβη. Κατ΄αρχή είναι οι Εφεσείοντες οι οποίοι συγχίζουν τη διπλή ιδιότητα του Δήμου ως ιδιοκτήτη και αρμόδιας αρχής. Οποιοδήποτε παράπονο των Εφεσειόντων ως ενοικιαστών εναντίον του Δήμου ως ιδιοκτήτη για άρνηση παροχής συγκατάθεσης για τις εν λόγω τροποποιήσεις στα πλαίσια της συμφωνίας ενοικίασης ανάγεται (όπως και η είσπραξη ενοικίων και η ανανέωση της ενοικίασης) στη σχέση ιδιοκτήτη-ενοικιαστή και είναι με ανάλογες νομικές διαδικασίες που οι Εφεσείοντες θα μπορούσαν να διεκδικήσουν τα δικαιώματα τους στον τομέα εκείνο, πράγμα το οποίο δεν έκαναν. Ενώ η αυθαίρετη και άνευ προηγούμενης άδειας οικοδομής ενέργεια των Εφεσειόντων να προβούν στην κατασκευή της τζαμαρίας και στις άλλες τροποποιήσεις αφορά το Δήμο ως αρμόδια αρχή, με ζητούμενο μόνο την ύπαρξη ή όχι προηγούμενης και απαιτούμενης άδειας οικοδομής. Έπειτα, όπως ήδη εξηγήσαμε, δεν μπορεί να γίνεται λόγος για έγκριση του Δήμου από το 1995 και έτσι ούτε για αντιφατική και καταχρηστική συμπεριφορά του. Τι συνιστά κατάχρηση της διαδικασίας απασχόλησε στην υπόθεση Neratzia Hotel Apartments Ltd ν. Σάββα Ηλία Αριστοδήμου Λτδ κ.ά. (2004) 2 Α.Α.Δ. 512, όπως και σε προηγούμενη εκεί αναφερόμενη νομολογία, και αρκεί να παρατηρήσουμε ότι στην προκειμένη περίπτωση ελλείπει οποιοδήποτε υπόβαθρο για χαρακτηρισμό της καταχώρισης της ποινικής υπόθεσης από το Δήμο ως καταχρηστικής. Απεναντίας, είναι οι Εφεσείοντες που επεδίωξαν, με την αυθαίρετη και μονομερή ενέργεια τους, να καταστήσουν τετελεσμένη και να νομιμοποιήσουν την κατασκευή της τζαμαρίας και τις άλλες τροποποιήσεις που επέφεραν στο υποστατικό χωρίς την απαραίτητη προηγούμενη άδεια οικοδομής. Τέλος, βεβαίως, δεν ήταν μόνο η τζαμαρία, ως προς την οποία και μόνο μπορεί να απευθύνεται η εισήγηση για καταχρηστική συμπεριφορά αφού για αυτή είναι που γίνεται λόγος για έγκριση και ανοχή του Δήμου από το 1995, αλλά και οι άλλες τροποποιήσεις που έγιναν μόλις το 2002 μαζί με την ανακατασκευή της τζαμαρίας και για τις οποίες δεν μπορούσε να γίνεται επίκληση προηγούμενης έγκρισης.
Με την κατάληξη της έφεσης κατά της καταδίκης, τα λεγόμενα στην έφεση κατά της ποινής δεν έχουν οποιοδήποτε αντίκρισμα. Λάθος θα ήταν για το πρωτόδικο Δικαστήριο αν δεν εξέδιδε διάταγμα κατεδάφισης.
Η έφεση αποτυγχάνει στο σύνολο της και απορρίπτεται με έξοδα εναντίον των Εφεσειόντων και υπέρ του Εφεσίβλητου.
Η�έφεση απορρίπτεται με έξοδα.