CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

(2004) 2 ΑΑΔ 282

Με τον πρώτο λόγο έφεσης εμφανίζεται το πρωτόδικο δικαστήριο να έχει καταλήξει στη διαταγή για κράτηση "λόγω του ότι είναι τουρκοκύπριοι και ζουν μόνιμα στα κατεχόμενα". Δεν βρίσκει όμως αντίκρυσμα στην πρωτόδικη απόφαση η αναφορά στην κοινότητα στην οποία ανήκουν οι εφεσείοντες. Με κανένα τρόπο δεν διαδραμάτισε ρόλο αυτό το γεγονός και σημειώνουμε πως εν τέλει και ο ευπαίδευτος συνήγορος των εφεσειόντων ορθά επικεντρώθηκε στη σημασία που θα ήταν εύλογο να δοθεί στο αδιαμφισβήτητο από την πρωτόδικη απόφαση πως οι εφεσείοντες "διαμένουν και έχουν τους δεσμούς τους, οικογενειακούς και άλλους, σε περιοχές μη ελεγχόμενες από την Κυπριακή Δημοκρατία". Και επ' αυτού, αποδεχόμενος την αλήθεια πως, πράγματι, αυτό ήταν στοιχείο που ευλόγως συσχετίστηκε προς τον κίνδυνο να μην εμφανιστούν στο Κακουργιοδικείο, που συνιστά, βεβαίως, κατ΄εξοχήν παράγοντα υπέρ της κράτησης. Ευθέως, και θα προσθέταμε κατά τρόπο υπεύθυνο, αναγνώρισε πως δεν θα ήταν εξ αντικειμένου δυνατό να διασφαλιστεί η προσέλευση των εφεσιβλήτων, αφού ακόμα και οι συνήθεις σε άλλες περιπτώσεις όροι για παράδοση διαβατηρίων ή άλλων ταξιδιωτικών εγγράφων ή παρουσία, έστω καθημερινά, σε αστυνομικό σταθμό, εν προκειμένω ευνοήτως θα στερούνταν αποτελεσματικότητας.

Επικαλέστηκε, όμως, το θεμελιώδες πως οι εφεσείοντες τεκμαίρονται αθώοι και εισηγήθηκε πως υπήρχαν περιθώρια για επιεικέστερη προσέγγιση που θα έτεμνε με πιό ισορροπημένο τρόπο το θέμα ενόψει και του χρονικού διαστήματος ως τις 8.7.04 αλλά, ενδεχομένως, και πέραν αυτής της ημερομηνίας. Και, περαιτέρω, ενόψει της ετοιμότητας των εφεσειόντων να εξασφαλίσουν κατάθεση μεγάλου ποσού ως εγγύησης ή και να δεσμεύσουν ακίνητη περιουσία συγγενών τους στις ελεύθερες περιοχές, όσο και αν τέτοια λύση θα μπορούσε να επικριθεί ως, από μια άποψη, είδος εξαργύρωσης της ποινικής ευθύνης. Τελικά, σε σχέση με τον εφεσείοντα στην Ποινική ΄Εφεση 7623, εισηγήθηκε πως έλειπε και η πιθανότητα καταδίκης, ως στοιχείου που συνυπολογίζεται κατά την εκτίμηση ως προς τον κίνδυνο μη προσέλευσης. Όπως υποστήριξε, δεν υπήρχε στην πραγματικότητα μαρτυρία που να τον εμπλέκει έχοντας υπόψη την έλλειψη επιστημονικής μαρτυρίας και τις εξηγήσεις που δόθηκαν στις γραπτές τους καταθέσεις.

Διαπιστώνουμε πως το πρωτόδικο δικαστήριο κινήθηκε μέσα στις παραμέτρους των αρχών όπως αυτές έχουν θεμελιωθεί και πως συνυπολόγισε όλους του σχετικούς παράγοντες, περιλαμβανομένων ακόμα και των προσωπικών περιστάσεων των εφεσειόντων και, βεβαίως, τις αναπόφευκτες επιπτώσεις από την κράτησή τους. Περαιτέρω, δεν επηρεάστηκε από παράγοντες άσχετους ή εξωγενείς και, ενόψει της σοβαρότητας των αδικημάτων που φέρονται να έχουν διαπράξει οι εφεσείοντες, για τα οποία προβλέπονται πολυετείς ποινές φυλάκισης και των ιδιαίτερων περιστατικών από τις οποίες αναδεικνύεται ως υπαρκτός ο κίνδυνος μη προσέλευσης, δεν διακρίνουμε δυνατότητα παρέμβασης στον τρόπο με τον οποίο το άσκησε τη διακριτική του εξουσία. Προσθέτουμε πως οι εξηγήσεις των εφεσειόντων στις γραπτές τους καταθέσεις αλλά και το ζήτημα της επιστημονικής μαρτυρίας, ασφαλώς θα μπορούν να αξιολογηθούν στο κατάλληλο πλαίσιο. Για όσα αφορούν στην τωρινή διαδικασία ήταν επαρκές, ως αυτόνομης σημασίας, το γεγονός της ανεύρεσης των δισκίων σε κάλτσες δίπλα από τον εφεσείοντα, οδηγό του αυτοκινήτου.