|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2003) 2 ΑΑΔ 528
20 Νοεμβρίου, 2003
[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΚΡΟΝΙΔΗΣ, ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ/στές]
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΦΡΑΓΚΟΣ,
Εφεσείων,
v.
1. ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ ΑΛΗΦΑΝΤΗ,
2. ΜΑΡΙΑΣ ΑΛΗΦΑΝΤΗ,
Εφεσιβλήτων.
(Ποινική Έφεση Αρ. 7380)
Οδοί και Οικοδομές ― Ανέγερση οικοδομής χωρίς άδεια - Κατοχή και χρησιμοποίηση οικοδομής χωρίς πιστοποιητικό τελικής έγκρισης ―Έφεση εναντίον της καταδίκης για τα πιο πάνω αδικήματα και επίσης εναντίον του διατάγματος κατεδάφισης ― Κατά πόσο το Δικαστήριο έπρεπε να αποφύγει την έκδοση του διατάγματος κατεδάφισης λόγω της καθυστέρησης που σημειώθηκε μεταξύ της διάπραξης του αδικήματος και της άσκησης της ιδιωτικής ποινικής δίωξης.
Ο εφεσείων εφεσιβάλλει την καταδίκη του για ανέγερση οικοδομής χωρίς άδεια (ενός λυόμενου γραφείου και ενός μεταλλικού στεγάστρου αυτοκινήτων) και για κατοχή και χρησιμοποίησή τους χωρίς πιστοποιητικό τελικής έγκρισης. Εφεσιβάλλει επίσης και το διάταγμα κατεδάφισης των δύο οικοδομών.
Οι λόγοι έφεσης αφορούν:
1. Στην κατ' ισχυρισμό αποτυχία προσδιορισμού της ακριβούς θέσης των δύο οικοδομών σε συνάρτηση προς τα τεμάχια όπως αυτά εξειδικεύονται στις δύο κατηγορίες.
2. Στην παρέλευση μεγάλου χρονικού διαστήματος από την ημέρα της διάπραξης του ποινικού αδικήματος ως την άσκηση της ιδιωτικής ποινικής δίωξης.
3. Στην έκδοση του διατάγματος για την κατεδάφιση των δύο οικοδομών.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Από τα παραδεκτά γεγονότα της υπόθεσης, προκύπτει ότι η ακριβής τοποθεσία των οικοδομών στα τέσσερα τεμάχια που περιγράφονται στις λεπτομέρειες του κατηγορητηρίου ή ο ακριβής καθορισμός του χώρου που καταλάμβαναν σ' αυτά, απολήγει χωρίς σημασία.
2. Η εισήγηση των εφεσιβλήτων ότι το ατομικό δικαίωμα για δίκη μέσα σε εύλογο χρόνο ατονεί στην περίπτωση ιδιωτικής ποινικής δίωξης, δεν ευσταθεί.
Το Δικαστήριο έχει εξουσία για έκδοση διατάγματος κατεδάφισης στην περίπτωση του συνεχιζόμενου αδικήματος της κατοχής και χρήσης οικοδομής χωρίς πιστοποιητικό τελικής έγκρισης παρά το γεγονός ότι υπήρξε καθυστέρηση στη δίωξη σε σχέση με την ανέγερση των οικοδομών.
3. Το Δικαστήριο υπολόγισε την καθυστέρηση ως μετριαστικό παράγοντα και ήταν βασικά γι' αυτό που επέβαλε την επιεική ποινή του προστίμου των £100 για την πρώτη κατηγορία και των £75 για τη δεύτερη.
4. Η άρνηση έκδοσης διατάγματος κατεδάφισης στην παρούσα περίπτωση θα ματαίωνε το σκοπό του Νόμου και θα ισοδυναμούσε σε έγκριση της συνέχισης της παρανομίας.
5. Το διάταγμα κατεδάφισης ήταν άμεσης ισχύος και η αντίληψη του εφεσείοντος περί αοριστίας του, είναι λανθασμένη.
Η έφεση απορρίφθηκε με £200 έξοδα.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Ευσταθίου ν. Αστυνομίας (1990) 2 Α.Α.Δ. 294,
Αστυνομία ν. Φάντη κ.ά. (1994) 2 Α.Α.Δ. 160,
Δημοκρατία ν. Ηρακλέους (Αρ. 2) (1994) 2 Α.Α.Δ. 225,
Δημοκρατία ν. Αστυνομίας (2001) 2 Α.Α.Δ. 100,
Γιάλλουρου ν. Νικολάου (2001) 1 Α.Α.Δ. 558,
Golden Sea-Side Estate Co Ltd v. Municipal Corporation of Famagusta [1973] 8 J.S.C. 1014,
Salamis Holdings Ltd v. Municipality of Famagusta [1974] 1 J.S.C. 26,
Σεργίου ν. Συμβ. Βελτιώσεως Αμαθούντας (1998) 2 Α.Α.Δ. 22,
Α/φοί Λαμπριανίδη ν. Συμβουλίου Βελτιώσεως Γερίου (1989) 2 Α.Α.Δ. 390,
Φωτίου και Άλλη ν. Δήμου Πάφου (1991) 2 Α.Α.Δ. 294,
Ηλιάδη ν. Δήμου Λάρνακος (1998) 2 Α.Α.Δ. 75,
Γενικός Εισαγγελέας ν. Βασιλειάδη (2001) 2 Α.Α.Δ. 65.
Έφεση εναντίον Καταδίκης.
Έφεση από τον κατηγορούμενο εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού, (Υπόθεση Αρ. 5442/2000), ημερ. 12/11/02, με την οποία βρέθηκε ένοχος ότι χωρίς άδεια οικοδομής, ανήγειρε σε έκταση γης μέσα στα όρια του Δήμου Λεμεσού ένα λυόμενο γραφείο και ένα μεταλλικό στέγαστρο αυτοκινήτων τα οποία κατείχε και χρησιμοποιούσε για τις ανάγκες της επιχείρησής του χωρίς πιστοποιητικό τελικής έγκρισης, κατά παράβαση των Άρθρων 3(1)(β), 10 και 20 του περί Ρυθμίσεως Οδών και Οικοδομών Νόμου, Κεφ. 96, όπως τροποποιήθηκε και διατάχθηκε η κατεδάφιση των δύο οικοδομών.
Α. Ευτυχίου για τον Εφεσείοντα.
Π.Α. Αναστασιάδης για τους Εφεσίβλητους.
Cur. adv. vult.
ΔIKAΣTHPIO: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από τον Δικαστή Κωνσταντινίδη.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ.: Ο εφεσείων, χωρίς άδεια οικοδομής, ανήγειρε σε έκταση γης μέσα στα όρια του Δήμου Λεμεσού ένα λυόμενο γραφείο και ένα μεταλλικό στέγαστρο αυτοκινήτων τα οποία κατείχε και χρησιμοποιούσε για τις ανάγκες της επιχείρησής του χωρίς πιστοποιητικό τελικής έγκρισης. Αυτά θεμελιώθηκαν πρωτοδίκως και, πάντως, δεν αμφισβητούνται.
Εν τούτοις, εφεσιβάλλεται η καταδίκη του εφεσείοντα για τα αντίστοιχα αδικήματα όπως αυτά προβλέπονται από τα άρθρα 3(1)(β), 10 και 20 του περί Ρυθμίσεως Οδών και Οικοδομών Νόμου, Κεφ. 96, όπως τροποποιήθηκε. Επίσης, η διαταγή για την κατεδάφιση των δυο οικοδομών. Οι λόγοι έφεσης δεν αφορούν σε ο,τιδήποτε σχετιζόμενο προς τη συνύπαρξη των συστατικών του καθενός από τα αδικήματα, όπως αυτά συνάγονται από τις νομοθετικές διατάξεις. Αφορούν:
1. Στην κατ' ισχυρισμό αποτυχία προσδιορισμού της ακριβούς θέσης των δυο οικοδομών σε συνάρτηση προς τα τεμάχια όπως αυτά εξειδικεύονται στις δυο κατηγορίες. Θεωρεί ο εφεσείων πως αυτή η αποτυχία αντανακλά στην καθόλου στοιχειοθέτηση του αδικήματος όπως αυτό περιγράφεται στο κατηγορητήριο και περαιτέρω στο ίδιο το διάταγμα κατεδάφισης το οποίο κατακρίνεται ως γενικό και αόριστο.
2. Με αναφορά στις υποθέσεις Ευσταθίου ν. Αστυνομίας (1990) 2 Α.Α.Δ. 294, Αστυνομία ν. Φάντη κ.ά. (1994) 2 Α.Α.Δ. 160, Δημοκρατία ν. Ηρακλέους (Αρ. 2) (1994) 2 Α.Α.Δ. 225, Δημοκρατία ν. Alan Ford (Αρ. 2) (1995) 2 Α.Α.Δ. 232, Χριστόπουλος ν. Αστυνομίας (2001) 2 A.A.Δ. 100, στην παρέλευση μεγάλου χρονικού διαστήματος από την ημέρα της διάπραξης του ποινικού αδικήματος ως την άσκηση της ιδιωτικής ποινικής δίωξης.
3. Στην έκδοση του διατάγματος για την κατεδάφιση των δυο οικοδομών.
Το πρωτόδικο δικαστήριο έκρινε αξιόπιστους τους μάρτυρες κατηγορίας, απέρριψε ως αναξιόπιστη τη μαρτυρία του εφεσείοντα και επ' αυτών δεν διατυπώνονται λόγοι έφεσης. Συζητήθηκαν πρωτοδίκως διάφορες λεπτομέρειες αναφορικά με τις περιστάσεις ανέγερσης και χρήσης αλλά θα περιοριστούμε στα αναγκαία. Τα τέσσερα τεμάχια που περιγράφονται στις λεπτομέρειες του κατηγορητηρίου ανήκουν κατά κυριότητα στους ιδιώτες κατηγόρους. Φάνηκε πως ο εφεσείων ανέλαβε κατοχή της έκτασης στο πλαίσιο διευθέτησης με την προηγούμενη ιδιοκτήτρια των τεμαχίων, γιαγιά των κατηγόρων. Ήταν εκεί που παραδεκτώς ανήγειρε τις οικοδομές και, συνεπώς, η ίδια η σύνδεση της ανέγερσης προς τα όμορα τεμάχια που ανήκουν στους κατηγόρους, όπως αυτά περιγράφονται στο κατηγορητήριο, και προς τη διευθέτηση με την τότε ιδιοκτήτρια τους, προσδιορίζει και το χώρο. Η ακριβής δε τοποθέτηση των οικοδομών στα τέσσερα τεμάχια ή ο ακριβής καθορισμός του χώρου που καταλάμβαναν σ' αυτά, απολήγει χωρίς σημασία. Οι οικοδομές είχαν περιγραφεί με σαφήνεια και κατά ξεκάθαρη διάκρισή τους προς άλλες. Το δε διάταγμα κατεδάφισης ακριβώς αναφέρεται στο μεταλλικό στέγαστρο και στο λυόμενο γραφείο.
Αβάσιμη είναι και η εισήγηση για παραμερισμό της καταδίκης εξ αιτίας του χρόνου που παρήλθε. Δεν θα συμφωνούσαμε με την εισήγηση των εφεσιβλήτων πως το ατομικό δικαίωμα για δίκη μέσα σε εύλογο χρόνο ατονεί στην περίπτωση ιδιωτικής ποινικής δίωξης. Η απόφαση της Ολομέλειας στην Τάκης Γιάλλουρου ν. Ευγένιου Νικολάου (2001) 1 A.A.Δ. 558, που επικαλέστηκε ο εφεσείων, είναι σχετική. Είναι ορθό όμως πως παραγνωρίζεται από τον εφεσείοντα το γεγονός ότι, ανεξάρτητα από το ότι για το αδίκημα της ανέγερσης προβλέπεται η έκδοση διατάγματος κατεδάφισης, πτυχή που δεν χρειάζεται να μας απασχολήσει ξεχωριστά, εδώ έχουμε και το συνεχιζόμενο αδίκημα της κατοχής και χρήσης οικοδομής χωρίς πιστοποιητικό τελικής έγκρισης για το οποίο ο Νόμος επίσης προβλέπει και την έκδοση διατάγματος κατεδάφισης. Την προβλεπόμενη εξουσία για έκδοση τέτοιου διατάγματος επισήμανε και το πρωτόδικο δικαστήριο όταν απέρριψε την όμοια εισήγηση που αναπτύχθηκε ενώπιον του, παρά το γεγονός ότι, όπως αναγνώρισε, υπήρξε καθυστέρηση στη δίωξη σε σχέση με την ανέγερση των οικοδομών. Και αυτό, παρά τις εξηγήσεις που είχαν δώσει οι εφεσίβλητοι με αναφορά στις προσπάθειες που καταβάλλονταν για συναινετική λύση. Ο εφεσείων επανήλθε στα ίδια με αναφορά στο χρόνο και μόνο, χωρίς να ασχοληθεί με την ιδιομορφία της περίπτωσης και δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε πως δικαιολογείται εν προκειμένω η πορεία που εισηγείται.
Το τόνισε και το πρωτόδικο δικαστήριο πως την καθυστέρηση θα την υπολόγιζε ως μετριαστικό παράγοντα και ήταν βασικά γι' αυτό που επέβαλε την επιεική ποινή του προστίμου των £100 για την πρώτη κατηγορία και των £75.- για τη δεύτερη. Ο εφεσείων εισηγείται πως θα έπρεπε να είχε αποφύγει και την έκδοση διατάγματος κατεδάφισης. Παραπέμπει συνεπώς στη νομολογία πως το διάταγμα εκδίδεται κατά ενάσκηση διακριτικής εξουσίας. (βλ. Golden Sea-Side Estate Co Ltd n. Municipal Corporation of Famagusta (1973) 8 J.S.C. 1014, Salamis Holdings Ltd n. Municipality of Famagusta (1974) 1 J.S.C. 26, Σεργίου ν. Συμβ. Βελτιώσεως Αμαθούντας (1998) 2 Α.Α.Δ. 22, Sentencing in Cyprus by G. Pikis (1978) σελ. 21).
Όμως ήταν ακριβώς υπό αυτή την ορθή αντίληψη που προσέγγισε το ζήτημα το πρωτόδικο δικαστήριο και ήταν επειδή δεν έχουμε εν προκειμένω επουσιώδεις παρεκκλίσεις αλλά όλωσδιόλου παράνομες οικοδομές που κατέληξε πως θα έπρεπε να εκδοθεί το διάταγμα. Η άρνηση έκδοσης του στην περίπτωση θα ματαίωνε το σκοπό του Νόμου και θα ισοδυναμούσε, όπως ορθά παρατηρήθηκε, με έγκριση της συνέχισης της παρανομίας. Οι υποθέσεις Α/φοί Λαμπριανίδη ν. Συμβουλίου Βελτιώσεως Γερίου (1989) 2 Α.Α.Δ. 390, Φωτίου & Άλλη ν. Δήμου Πάφου (1991) 2 Α.Α.Δ. 294, Ηλία Χρίστου Ηλιάδη ν. Δήμου Λάρνακος (1998) 2 A.Α.Δ. 75, είναι ευθέως σχετικές. Επίσης η υπόθεση Γενικός Εισαγγελέας ν. Μιχαλάκη Βασιλειάδη κ.ά. (2001) 2 A.A.Δ. 65, στην οποία, σε σχέση με το παρεμφερές θέμα της έκδοσης διατάγματος για αναστολή της λειτουργίας εργοστασίου χωρίς άδεια, ακριβώς με αναφορά στην πιο πάνω νομολογία, κρίθηκε πως καθυστέρηση αλλά ακόμα και ενθάρρυνση από δημόσιο λειτουργό δεν δικαιολογούσε την αποφυγή έκδοσής του, ως του αυτονόητου, όπως χαρακτηρίστηκε, παρακολουθήματος της εφαρμογής του Νόμου.
Ο εφεσείων έθεσε ένα ακόμα θέμα. Το πρωτόδικο δικαστήριο δεν έταξε προθεσμία κατεδάφισης και αναφέρθηκε η πρόνοια του άρθρου 20 του Νόμου σύμφωνα με την οποία η κατεδάφιση ορίζεται να πραγματοποιείται σε χρόνο που δεν θα υπερβαίνει τους δυο μήνες εκτός αν στο μεταξύ ληφθεί άδεια από την αρμόδια αρχή. Η εισήγηση, όπως αυτή εξαντλείται στην πρόταση που ακολουθεί, είναι πως με αυτό το τρόπο το διάταγμα απέβη αόριστο. Δεν έχει συζητηθεί άλλο θέμα, το διάταγμα ήταν σαφώς άμεσης ισχύος και η αντίληψη περί αοριστίας είναι λανθασμένη.
Η έφεση απορρίπτεται με £200 έξοδα εναντίον των εφεσειόντων και υπέρ των εφεσιβλήτων.
Η έφεση απορρίπτεται με £200 έξοδα.