|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή
(2002) 2 ΑΑΔ 45
12 Μαρτίου, 2002
[ΝΙΚΗΤΑΣ, ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ/στές]
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΩΚΡΑΤΗ ΓΕΩΡΓΙΟΥ,
Εφεσείων,
v.
AΣΤΥΝΟΜΙΑΣ,
Εφεσίβλητης.
(Ποινική Έφεση Αρ. 7220)
Ποινή ― Χρήση μηχανοκινήτου οχήματος, δηλαδή μοτοποδηλάτου, από ανήλικο χωρίς να υπάρχει σε ισχύ ασφαλιστήριο έγγραφο ― Στέρηση δικαιώματος κατοχής ή απόκτησης άδειας για ένα χρόνο ― Επικυρώθηκε κατ' έφεση.
Ποινή ― Αποτρεπτική ποινή ― Οδήγηση αυτοκινήτων από ανήλικα άτομα τα οποία δεν κατέχουν άδεια οδήγησης ― Υιοθέτηση των λεχθέντων στην Νικήτα ν. Αστυνομίας (1997) 2 Α.Α.Δ. 75, αναφορικά με την ανάγκη για επιβολή αποτρεπτικής ποινής.
Ο εφεσείων ήταν, κατά τον ουσιώδη χρόνο, κάτω των 17 ετών. Αντιμετώπιζε κατηγορίες για χρήση οχήματος χωρίς πιστοποιητικό ασφάλειας και επίσης ότι οδηγούσε χωρίς άδεια και χωρίς τη συγκατάθεση του πατέρα του, ιδιοκτήτη του οχήματος. Δεν παραδέχθηκε στην κατηγορία για χρήση του οχήματος χωρίς πιστοποιητικό ασφάλειας. Μετά από ακροαματική διαδικασία του στερήθηκε το δικαίωμα να αποκτήσει ή κατέχει άδεια για ένα χρόνο. Ο εφεσείων εφεσίβαλε την επιβληθείσα ποινή ως έκδηλα υπερβολική.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Το ζήτημα που εγείρεται είναι συνυφασμένο με την διακριτική εξουσία του πρωτόδικου Δικαστηρίου και δεν έχει τεκμηριωθεί λόγος για εσφαλμένη άσκησή της έτσι ώστε να δικαιολογείται η επέμβαση του Εφετείου προς ανατροπή της πρωτόδικης απόφασης.
2. Η οδήγηση αυτοκινήτων από ανήλικα άτομα πρέπει να τιμωρείται με την επιβολή αποτρεπτικής ποινής λόγω των σοβαρών κινδύνων που εμπεριέχει για όσους χρησιμοποιούν νομίμως τους δρόμους. Επιεικής μεταχείριση νεαρών ατόμων τα οποία αψηφούν τους Νόμους που διέπουν την οδική ασφάλεια δίνει λανθασμένα μηνύματα και ενθαρρύνει την διάπραξη παρόμοιων αδικημάτων.
Η έφεση απορρίφθηκε.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Νικήτα ν. Αστυνομίας (1997) 2 Α.Α.Δ. 75,
Πουλλής ν. Αστυνομίας (2000) 2 Α.Α.Δ. 57.
Έφεση εναντίον Ποινής.
Έφεση από τον κατηγορούμενο εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Παραλιμνίου (Υπόθεση Αρ. 4157/2001) ημερομηνίας 9/11/2001, με την οποία βρέθηκε ένοχος σε τρεις κατηγορίες, για χρήση οχήματος χωρίς πιστοποιητικό ασφάλειας και χωρίς άδεια και συγκατάθεση του πατέρα του, ιδιοκτήτη του οχήματος, και του επιβλήθηκε ποινή στέρησης ή κατοχής άδειας για περίοδο ενός έτους, ως ποινής έκδηλα υπερβολικής.
Σ. Δράκος, για τον Εφεσείοντα.
Ε. Ζαχαριάδου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για την Εφεσίβλητη.
Ο Εφεσείων είναι παρών.
(Ex tempore)
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Την απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο δικαστής Σ. Νικήτας.
ΝΙΚΗΤΑΣ, Δ.: Ο εφεσείων αμφισβητεί την ορθότητα της ποινής που του επιβλήθηκε για το αδίκημα της χρήσης μηχανοκινήτου οχήματος, δηλαδή, μοτοποδηλάτου, χωρίς να υπάρχει σε ισχύ ασφαλιστήριο έγγραφο. Πρέπει να πούμε ότι αντιμετώπισε τρεις κατηγορίες τις οποίες και παραδέχθηκε, εκτός από τη χρήση του οχήματος χωρίς πιστοποιητικό ασφάλειας και ότι οδηγούσε χωρίς άδεια και χωρίς τη συγκατάθεση του πατέρα του, που είναι ιδιοκτήτης του οχήματος. Μετά από ακροαματική διαδικασία τού στερήθηκε το δικαίωμα ν' αποκτήσει ή κατέχει άδεια για περίοδο ενός χρόνου.
Ο εφεσείων ήταν, κατά τον ουσιώδη χρόνο, κάτω των 17 ετών και έτσι δεν μπορούσε να εξασφαλίσει άδεια. Η ποινή επικρίθηκε από το συνήγορο του ως υπερβολική. Αναφέρθηκε σε δύο προγενέστερες αποφάσεις για να ενισχύσει τη θέση του αυτή. Η πρώτη είναι η υπόθεση Νικήτα ν. Αστυνομίας (1997) 2 Α.Α.Δ. 75. Ο εφεσείων, που ήταν ανήλικος, καταδικάστηκε σε πρόστιμο £150 στην κατηγορία οδήγησης χωρίς άδεια και στερήθηκε του δικαιώματος να αποκτήσει τέτοια άδεια για ένα χρόνο. Το παράπονο είναι ότι ο πρωτόδικος δικαστής λανθασμένα καθοδηγήθηκε από την απόφαση αυτή, η οποία και διαφοροποιείται από την κρινόμενη. Τίποτε από όσα μας είπε ο συνήγορος δεν υποστηρίζει την εισήγηση του. Το σημαντικό, κοινό χαρακτηριστικό των δύο περιπτώσεων, που δείχνει και τη συνέπεια της αντιμετώπισης, ήταν η ηλικία, που δεν έδινε δικαίωμα στον εφεσείοντα να αποκτήσει άδεια οδήγησης. Επισημαίνουμε την ηπιότερη μεταχείριση εδώ, δοθέντος ότι δεν επιβλήθηκε χρηματική ποινή για την ίδια κατηγορία, που προσάφθηκε κατά του εφεσείοντα και στην παρούσα περίπτωση.
Αξίζει νομίζω να επαναλάβουμε - δείχνει το αντικειμενικό συνδετικό στοιχείο των δύο περιπτώσεων - τι είπαμε τότε (στη σελ. 84):
"Η οδήγηση αυτοκινήτων από ανήλικα άτομα, όπως ήταν κατά τον κρίσιμο χρόνο ο εφεσείων, τα οποία δεν κατέχουν καν άδεια οδήγησης, εμπεριέχει σοβαρούς κινδύνους για τους άλλους που χρησιμοποιούν νομίμως τους δρόμους. Αυτή η πτυχή της υπόθεσης, σε συνάρτηση με τη σοβαρότητα και τη φύση του αδικήματος, πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη στην επιμέτρηση της ποινής. Αυτά τα στοιχεία συνηγορούν υπέρ της επιβολής αποτρεπτικών ποινών. Επιεικής μεταχείριση νεαρών ατόμων τα οποία αψηφούν τους Νόμους που διέπουν την οδική ασφάλεια δίνει λανθασμένα μηνύματα και ενθαρρύνει τη διάπραξη παρόμοιων αδικημάτων."
Η άλλη υπόθεση, στην οποία έδωσε ιδιαίτερη σημασία ο συνήγορος, είναι η Ηλίας Σ. Πουλλής ν. Αστυνομίας (2000) 2 Α.Α.Δ. 57. Επικυρώσαμε 6μηνη στέρηση του δικαιώματος που διέταξε το πρωτόδικο δικαστήριο, αλλά υπό διαφορετικές συνθήκες. Μεταξύ άλλων διότι στην περίπτωση εκείνη ο εφεσείων είχε άδεια οδήγησης, μόνο που δεν είχε ανανεωθεί η ασφάλεια του οχήματος. Δεν υπάρχει λόγος για περισσότερη ανάλυση σε ένα ζήτημα, που, όπως τονίσαμε στην ίδια υπόθεση, είναι συνυφασμένο με τη διακριτική εξουσία του πρωτόδικου δικαστηρίου.
Η έφεση είναι αβάσιμη. Την απορρίπτουμε.
Η έφεση απορρίπτεται.